Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Kitty είναι μία κοσμική αριστοκράτισσα, η οποία βρίσκεται πλέον στην κατάλληλη ηλικία για γάμο. Δεδομένης της κοινωνικής της θέσης, δεν θα είναι πρέπον να παραμείνει για πολύ ακόμα καιρό ελεύθερη. Η ίδια, έχοντας βαρεθεί τον τρόπο της ζωής της και θέλοντας να ξεφύγει από το ασφυκτικό οικογενειακό της περιβάλλον, δέχεται να παντρευτεί το γιατρό Walter Fane, έναν ήσυχο και σοβαρό βακτηριολόγο.
Μετά το γάμο τους μετακομίζουν στην Σανγκάι. Σε αυτήν την παράξενη πόλη - η οποία είναι ένα πολύ σημαντικό κέντρο πολιτισμού, πολιτικών εξελίξεων, αλλά και κοινωνικής εξαθλίωσης - οι Fane εισχωρούν στην αποικιακή αριστοκρατική Βρετανική κοινωνία, όπου γνωρίζονται με τον Άγγλο υποπρόξενο Charlie Townsend. Ενώ ο Walter αφοσιώνεται στη δουλειά του και στη νέα του σύζυγο, η Kitty ξεκινά έναν παράνομο δεσμό με τον Charlie.
Όταν ο Walter μαθαίνει για την απιστία της, αποφασίζει να δεχτεί μία δουλειά σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Κίνας που μαστίζεται από μία φονική επιδημία χολέρας και παράλληλα αφήνει στην απελπισμένη Kitty να επιλέξει αν θα τον ακολουθήσει ή αν θα επιστρέψει σπίτι της.
Οι Fanes φτάνουν στο χωριό Μέι -ταν -φου, όπου ζουν εντελώς απομονωμένοι. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική απ' ότι εκείνη πίστευε κι η κατάσταση χειροτερεύει ακόμα περισσότερο όταν ο Walter προσβάλλεται απ' τον θανατηφόρο ιό. Τα γεγονότα οδηγούν την Kitty ν' αλλάξει στάση σε σχέση με τη ζωή και τα πιστεύω της.
Στο μέσο της ανθρώπινης δυστυχίας, και οι δύο σύζυγοι βρίσκουν νέο νόημα στη ζωή τους, συγχωρούν, κατανοούν ο ένας τον άλλο και ξαναζωντανεύουν τη σχέση τους.

Προσωπική άποψη: 
Σίγουρα λόγω του ότι η ταινία είναι μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Somerset Maugham, όπως και με κάθε άλλη μεταφορά βιβλίου στη μεγάλη οθόνη άλλωστε, δεν θα έπρεπε να τρέφω πολλές ελπίδες ότι θα δω κανένα αριστούργημα. Όμως αυτή τη φορά επηρεασμένη λίγο απ' τα τρέιλερ, απ' την εκπληκτική μουσική (εδώ να σημειώσω ότι η μουσική που ακουγόταν στα προδιαφημιστικά ήταν από τον "Τελευταίο Σαμουράι" κι εννοείται ότι δεν ακούστηκε καθόλη τη διάρκεια της ταινίας) και τους εξαιρετικούς πρωταγωνιστές οι οποίοι είναι κι οι παραγωγοί της ταινίας περίμενα κάτι παραπάνω. Εντάξει, δεν απογοητεύτηκα κι όλας αλλά σίγουρα το αποτέλεσμα θα μπορούσε να ήταν καλύτερο αν κάποιες στιγμές του έργου δεν κυλούσαν τόσο αργά κι η ατμόσφαιρά τους ήταν λιγότερο "βαριά".

Μια ιστορία αγάπης κι όχι τόσο κοινωνική αν και θα μπορούσε και σ' αυτό το μέρος να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση από το μεγάλα κενά σιωπής. Για την ακρίβεια οι ήρωες δεν ξαναζωντανεύουν τη σχέση τους, αφού στην πραγματικότητα αυτή δεν υπήρχε ποτέ παρά τα αισθήματα του Walter για την Kitty. Περνώντας απ' όλα τα στάδια του εγωισμού, εκείνος συνειδητοποιεί πως η αγάπη του γι' αυτήν είναι πάνω απ' αυτούς κι εκείνη καταλαβαίνει ότι δεν είναι όλα τόσο ωραιοποιημένα όσο ήθελε να πιστεύει κι αρχίζει να βλέπει στον άντρα της τους λόγους που θα έπρεπε να τον είχε αγαπήσει απ' την αρχή κι όχι να αναλώνεται σε ψεύτικους έρωτες. Όμως, όπως πάντα, ο χρόνος είναι ο χειρότερος εχθρός, περνάει και μπορεί να σαρώσει τα πάντα χάνοντας κάθε ευκαιρία. Αυτό που έχουμε δεν το εκτιμάμε κι όταν το εκτιμήσουμε είναι πλέον αργά για να το χαρούμε γιατί το χάνουμε. Όμως πάντα, αφήνει κάτι καλό στο τέλος, έστω κι απλά για να θυμόμαστε ότι μέσα από τις στάχτες γεννιέται ο φοίνικας.

Πολύ όμορφα πλάνα, με ονειρικά τοπία που σε ταξίδευαν κι εκπληκτική φωτογραφία που στιγμές-στιγμές σε έκανε να ξεχνάς για λίγο όλα τα μειονεκτήματα που μπορούσες να βρεις στην ταινία. Το μοντάζ μελετημένο και προσεγμένο στην κάθε λεπτομέρεια. Έμφαση όχι μόνο σε τοπία, αλλά και σε πρόσωπα ή καταστάσεις, που θύμιζαν κάτι από καλογυρισμένο ντοκιμαντέρ του BBC και επέτρεπαν στον θεατή να δει λίγο παραπέρα, ακόμα και να προβληματιστεί. Μουσική επένδυση φανταστική που πήγαινε το νου σου μερικές δεκαετίες πίσω... Ίσως σε κάποιο παλιό μπαρ του Παρισιού υπό το φως των κεριών. Άλλες φορές επιβλητική, άλλες πάλι τρυφερή κι αισθαντική που έκανε κάθε ίνα του κορμιού σου να ανατριχιάζει. Εξακολουθώ πάντως να είμαι δυσσαρεστημένη που η μουσική από τον "Τελευταίο Σαμουράι" που ακουγόταν στα trailer δεν ακούστηκε καθόλου καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας.

Δυνατές ερμηνείες από τη Naomi Watts και τον Edward Norton -αν μη τι άλλο είναι δύο απ' τα μεγαλύτερα ταλέντα αυτή τη στιγμή στο Χόλυγουντ- που η συμμετοχή τους είναι ένα βασικό ατού της ταινίας και τη βοηθούν στο να μη ναυαγήσει. Ερμηνευτική δεινότητα γεμάτη ένταση, χωρίς να μετατρέπονται οι ηθοποιοί σε καρικατούρες προσώπων που δεν είναι, οδηγώντας αυτοί τα συναισθήματα των ηρώων εκεί που πρέπει κι όχι αυτά εκείνους. Ειδικά η Watts (και τα υπέροχα μάτια της) δίνει ρεσιτάλ.

Το μεγάλο μειονέκτημα για 'μένα ήταν όπως προανέφερα ότι κάποιες στιγμές το έργο ήταν λίγο πιο "βαρύ" απ' όσο έπρεπε. Επιπλέον δόθηκε μεγάλη έμφαση στην πρώτη μιάμιση ώρα -ίσως και κάτι παραπάνω- με αποτέλεσμα να έχω την αίσθηση ότι το τελευταίο 20λεπτο ξεπετάχτηκε, δεν έλαβε της απαραίτητης προσοχής κι από 'κει που η πλοκή ήταν αργή, ξαφνικά άρχισε ένας αγώνας δρόμου ο οποίος σου στερούσε κάθε δυνατότητα να νιώσεις τα συναισθήματα που θα μπορούσες, καθώς δεν προλάβαινες να τα συνειδητοποιήσεις και να επεξεργαστείς. Εμένα προσωπικά μου στέρησε το δικαίωμα να νιώσω τη λύτρωση που περίμενα σ' όλη τη διάρκεια του έργου... Αλλά τελοσπάντων!

Η ουσία είναι μία! Το εργάκι σε γενικές γραμμές ήταν κάτι πάνω απ'το μέτριο. Αξιοπρεπές ρομάντζο εποχής, αλλά παρ' όλα ταύτα συκρατημένο κι ιδιαίτερα προβλέψιμο. Με άριστα το 20 θα μπορούσα να του βάλω 13-14. Αυτό σημαίνει ότι είναι μία τανία την οποία μπορείς να δεις άνετα στο σινεμά με καλή διάθεση, καλή παρέα και ποπ-κορν, αλλά κι εξίσου άνετα μπορείς να κάνεις υπομονή και να τη δεις σπίτι σου όταν βγει σε DVD. Προσοχή! Μακριά άντρες (κυρίως) και λοιποί φαν ταινιών με πιστολίδια και δράση, γιατί στην καλύτερη θα βγείτε απ' την αίθουσα στα μισά του έργου να πάτε για κανένα ποτό στο μπαρ του σινεμά (όπως έκανε ένα μέλος της παρέας μου το Σάββατο) και θα κλαίτε τα 8,00€ (τουλάχιστον) που θα έχετε πετάξει τζάμπα. Στην χειρότερη... θα αυτοκτονήσετε κι είναι κρίμα. Γι' αυτό κι εγώ προειδοποιώ κι ενημερώνω προς πάσα κατεύθυνση, έτσι ώτσε να έχω τη συνείδησή μου καθαρή! Πάντως σε όποιον την παρακολουθήσει, καλή διασκέδαση κι ας προσπαθήσει να δει πίσω απ' τα μάτια των πρωταγωνιστών τι θέλουν πραγματικά να μας πουν. Ας προσπαθήσουμε να συνειδητοιποιήσουμε και να καταλάβουμε τους λόγους που οι ανθρώπινες σχέσεις βρίσκονται σε τέλμα και ν' ανακαλύψουμε πως μπορούμε να τις σώσουμε, και μαζί με αυτές κι εμάς.
Βαθμολογία 6,5/10

 Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Βαμμένο Πέπλο
Είδος: Εποχής
Σκηνοθέτης: John Curran
Πρωταγωνιστές: Edward Norton, Naomi Watts, Liev Schreiber
Μουσική: Alexandre Desplat
Παραγωγή: 2006
Διάρκεια: 125΄

Επίσημο site:
http://wip.warnerbros.com/paintedveil/