Συνοπτική περίληψη του έργου:
Το ελληνικό rock συγκρότημα “Alter Ego” απολαμβάνει τη λατρεία των θαυμαστών και τολμά να κάνει όνειρα για μια καριέρα εκτός συνόρων. Ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Στέφανος, ο παιδικός του φίλος Φίλιππος, η τραγουδίστρια Νεφέλη, ο ντράμερ Τίμος κι ο μπασίστας Ανδρέας βρίσκονται χρόνια μαζί ισορροπώντας ανάμεσα στη φιλία και την επαγγελματική σχέση.
Τα γεγονότα όμως τους προλαβαίνουν όταν η σχέση του Στέφανου και της Νεφέλης βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, ο γάμος του Ανδρέα περνάει κρίση κι ο Φίλιππος μοιάζει να θέλει να ξεφύγει απ’ όλα αυτά. Όταν την προσοχή του Στέφανου θα τραβήξει η Αριάδνη οι ισορροπίες στο group αρχίζουν να γίνονται ακόμη πιο εύθραυστες.

Προσωπική άποψη:
Ναι, ναι... Μην γελάσετε, πήγα κι είδα το “Alter Ego” με τον Σάκη Ρουβά. Να ξεκινήσω απ’ αυτό. Πρώτον, ποτέ δεν ήμουν Ρουβίτσα κι ούτε πρόκειται να γίνω στα γεροντάματά μου. Δεύτερον, πήγα να τη δω εξαιτίας μιας υποχρέωσης που είχα. Κάπου το είχα υποσχεθεί πριν μηνών (ονόματα δε λέμε, πρόσωπα δε θίγουμε) κι έτσι δε μπορούσα να το αποφύγω. Και τρίτων, γιατί να κλειστώ στο σπίτι ενώ μπορούσα να πάω βόλτα. Άλλωστε θεωρώ ότι πρέπει να υποστηρίζουμε τον ελληνικό κινηματογράφο. Τα Αμερικάνικα σκουπίδια που βγαίνουν κατά καιρούς είναι καλύτερα;

Θα ξεκινήσω απ’ την παραγωγή της ταινίας για την οποία υπεύθυνη είναι η Village Roadshow. Μετά τη πρωτοφανή επιτυχία της “Πολίτικης κουζίνας”, η εν λόγω εταιρία ακολούθησε αντίθετη πορεία παραγωγής από τη συνηθισμένη. Πρώτα βρέθηκε ο πρωταγωνιστής και μετά το σενάριο πλάστηκε πάνω στην ιδιότητά του. Άλλωστε είναι μεγάλη αβάντα να έχεις στη διάθεση σου το μεγαλύτερο pop είδωλο των τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα. Η ταινία είναι απίστευτα καλογυρισμένη, με εντυπωσιακά πλάνα και φωτογραφία και πολύ καλά μονταρισμένη. Οι άνθρωποι της Village έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά και φαίνεται σε κάθε σκηνή ότι τη ταινία έχει γυριστεί με μεράκι.

Η Village Productions δε λυπήθηκε τα έξοδα κι επέλεξε να ακολουθήσει την τεχνική του digital scanning στο εξωτερικό, σε ένα απ’ τα πιο εξελιγμένα τεχνολογικά studio. Η όλη διαδικασία που χρησιμοποιήθηκε είναι η ίδια με αυτή που χρησιμοποιήθηκε στον “Άρχοντα των δακτυλιδιών” και στο “Casino Royale” κι είναι η πρώτη φορά που τέτοιου είδους επεξεργασία εικόνας πραγματοποιείται σε ελληνική ταινία, κάτι το οποίο αντιλαμβάνεται κανείς κατά την προβολή της ταινίας, κάνοντας σύγκριση με αντίστοιχες του είδους.

Το ευτύχημα είανι πως οι σεναριογράφοι δεν πέφτουν στην παγίδα να επικεντρωθούν στο “βαρύ” χαρτί της ταινίας, Σάκη Ρουβά, αλλά αφήνουν χώρο να αναδειχθούν κι οι υπόλοιποι χαρακτήρες, οι αδυναμίες τους, η ζωές τους, τα πάθη τους και τα λάθη τους. Η χαλαρή αφήγηση της ταινίας επιτρέπει στα πρόσωπα να γράψουν στον φακό, αλλά δυστυχώς αποδυναμώνει, εξαιρουμένων περιπτώσεων, την δραματουργία της. Υπήρχαν στιγμές όπου σε συγκινούσαν, άλλες που σε έκαναν να γελάς με μεγάλη διάθεση κι άλλες πάλι που ήταν συναισθηματικά ιδιαίτερα αποφορτισμένες, χωρίς να υπάρχει πραγματικός λόγος.

Η σκηνοθεσία ξεκινά δυναμικά, σα να πρόκειται για video-clip μακράς διάρκειας, για να ακολουθήσει στη συνέχεια πιο ήπιο και σταθερό τόνο. Αυτό εν μέρη είναι καλό, γιατί σε αφήνει να την παρακολουθήσεις, χωρίς να σε κουράζει ή να σε ζορίζει. Πιο μοντέρνα, στηριζόμενη στη δυτική τεχνοτροπία, χαρακτηριστικό του πως θα θέλαμε να μοιάζει το εμπορικό σινεμά της χώρας μας. Η μουσική της ταινάς, κυρίως στα ορχηστρικά της σημεία κι όχι τόσο στα τραγούδια, μελωδική και ταξιδιάρικη, σε κάνει να ανατριχιάζεις και να ζεις την κάθε νότα σε κάθε σημείο του κορμιού σου. Η συνεργασία με την Κρατική ορχήστρα της Σόφιας στη Βουλγαρία, ήταν εξαιρετική επιλογή και σίγουρα δίνει άλλο ήχο και ποιότητα στη μουσική που ντύνει την ταινία.

Ο Σάκης (τα επίθετα είναι περιττά), στο κινηματογραφικό του ντεπούτο είναι εντυπωσιακός, υποδυόμενος το νεαρό καλλιτέχνη όπου η ζωή του θολωμένη από τα φώτα βρίσκεται σε τέλμα σε κάθε επίπεδο. Καλά, μη φανταστείτε ότι θα δείτε και τον Ντενίρο, αλλά αν υποθέσουμε ότι είναι άσχετος στο συγκεκριμένο χώρο, αποδίδει το ρόλο του με επαγγελματισμό, φυσικότητα κι άνεση, κερδίζοντας δίκαια τις εντυπώσεις. Αξιέπαινη προσπάθεια και σίγουρα καλύτερος από κάτι άλλους που το παίζουν μεγάλα ταλέντα της υποκριτικής. Κι αν και ψιλοάσχετο, ωραίο το γενάκι, φρίκη το τσουλούφι... Από το υπόλοιπο καστ καταφέρνει να ξεχωρίσει η Δανάη Σκιάδη που φλερτάει έντονα με την κάμερα, η οποία δέιχνει να τη συμπαθεί ιδιάιτερα κι η παρουσία της είναι περισσότερο επιβλητική απ’ ότι των υπολοίπων, τους οποίους πάνω-κάτω τους βλέπουμε σε συνηθισμένους ρόλους. Πάντως τρελό γέλιο έχει ο Δημήτρης Κουρούμαλης, υποδυόμενος το νέο που ζει τη ζωή του στο έπακρο.

Ταινία χαρακτήρων, αν και λίγο προβλέψιμη, ειδικά κατά το πρώτο μισό (αν κάποιος είναι παρατηρητικός κι έχει δει τα τρέιλερ θα καταλάβει αμέσως που πάει το θέμα σε κάποιους τομείς), με υπέροχη μουσική, εξαιρετική παραγωγή, καλές και γήινες ερμηνείες. Θίγει κοινωνικά θέματα όπως τα ναρκωτικά, την ασθένεια, το θάνατο και την απώλεια που προκαλεί, τον έρωτα, τη φιλία, το τύφλωμα της δόξας και τη βρωμιά που κρύβεται πίσω απ’ αυτή... Μια ταινία αναζήτησης του Alter Ego, του άλλου μας εαυτού, του άλλου μας μισού. Γρήγορη πλοκή που δεν κουράζει. Αν κάποιος δεν τη δει σινεμά δε θα χάσει κάτι, αλλά κάποια στιγμή σίγουρα, έστω και σε DVD, αξίζει να τη δεις.
Βαθμολογία 6/10

Ταυτότητα ταινίας: 
Ελλ. τίτλος: Alter Ego
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθέτης: Νικόλας Δημητρόπουλος
Σενάριο: Βάνα Δημητρίου, Νικόλας Δημητρόπουλος
Πρωταγωνιστές: Σάκης Ρουβάς, Κωστής Καλλιβρετάκης, Δανάη Σκιάδη, Ντορέττα Παπαδημητρίου, Δημήτρης Κουρούμπαλης
Μουσική: Soumka
Παραγωγή: 2007
Διάρκεια: 99’

Επίσημο site:
http://www.alteregothemovie.gr/