Συνοπτική περίληψη του έργου:
Συντετριμμένος από την απώλεια του πληρώματός του εξαιτίας δικού του λάθους, ένας παρασημοφορημένος ναυαγοσώστης παραιτείται από την υπηρεσία του κι αναλαμβάνει εκπαιδευτής σε ελίτ σχολή ναυαγοσωστών. Εκεί θα γνωρίσει ένα φιγουρατζή εκπαιδευόμενο, η αποφασιστικότητα του οποίου θα τον εμπνέυσει να γίνει μέντοράς του.
Οι δύο άντρες προσπαθούν να ξεπεράσουν τα φαντάσματα του παρελθόντος, να ορθοποδήσουν, να αποδείξουν την αξία τους και να περισώσουν ό,τι μπορούν απ’ την προσωπική τους ζωή που μοιάζει να καταρρέει.

Προσωπική άποψη: 
Σίγουρα μέσω της εν λόγω ταινίας ο σκηνοθέτης φιλοδοξούσε να παραθέσει έναν ευπρεπή φόρο τιμής στον ανώνυμο ναυαγοσώστη, που κάθε τρεις και λίγο θαλασσοπνίγεται με αυταπάρνηση, προκειμένου να “ζήσουν οι άλλοι”, όπως ορίζει το motto των ναυαγοσωστών.

Έχουμε δει πάρα πολλές ταινίες, οι οποίες διατυμπανίζουν την ακεραιότητα του χαρακτήρα, το σθένος, τη δύναμη, την πυγμή, την ανειδιοτέλια, την αυταπάρνηση των Αμερικανικών σωμάτων στρατού κι ασφαλείας, που η συγκεκριμένη θεματολογία και οι συγκεκριμένοι χαρακτήρες έχουν καταντήσει απίστευτα κλισέ, τόσο πολύ που δύσκολα θα καταφέρουν να σε συγκινήσουν. Εμένα προσωπικά όλοαυτό το μήνυμα που προσπαθούν να περάσουν οι Αμερικάνοι και το ότι θέλουν να παραστήσουν τους υπηρήρωες που θα σώσουν τον πλανήτη ό,τι κι αν συμβεί με έχει κουράσει πολύ.

Είναι από τον “Κώδικα τιμής” όπου έχω να δω ταινία της συγκεκριμένης θεματολογίας και να πω ότι συγκινήθηκα και πραγματικά απόλαυσα αυτό που είδα. Αλλά βέβαια στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για μια ταινία η οποία είχε εξαιρετικές ερμηνείες, ωραία σεναριακή δόμηση και σκηνοθετική άποψη. Πέραν τούτου, κάθε λεπτό σε κρατούσε σε αμφιβολία, αφού το τέλος ήταν αμφίβολο. Όλα αυτά ήταν που δεν είχε “O φύλακας” χωρίς όμως να με κάνει να πω ότι η ταινία ήταν ένα μάτσο χάλια.

Βασικό λάθος... Με το πως ξεκινάει το έργο, ο σκηνοθέτης έχει κάψει όλο το σενάριο, αφού ένας έμπειρος σινεφίλ μπορεί αμέσως να καταλάβει τι πρόκειται να επακολουθήσει και πολύ περισσότερο το πως θα τελειώσει (όχι ότι και πριν ξεκινήσει η ταινία το μυαλό σου πάει κάπου αλλού, αλλά έτσι το λέω... για να πω κάτι). Βέβαια είναι έξυπνο το γεγονός ότι όπως ξεκινάει, έτσι και τελειώνει, οπότε δικαιολογεί κάποιες καταστάσεις και σε αφήνει να ονειροπολείς και με μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα. Επιπλέον βοηθάει τους θεατές με μειωμένη αντίληψη (έχω αρκετούς γνωστούς με αυτό το πρόβλημα) τι θέλει να πει “ο ποιητής” σκηνοθέτης.

Σκηνές δράσης σχεδόν ανύπαρκτες, χωρίς να θέλω να πω ότι έπρεπε όλο τα έργο να αποτελείται απ’ αυτές, που όταν τις εντόπιζες με το κυάλι, διαρκούσαν λιγότερο απ’ ότι μια βόλτα με τρενάκι σε λούνα πάρκ έτσι ώστε πάνω που πήγαινα να νιώσω αγωνία ή συγκίνηση, αυτό να χάνεται κι οι ψυχολογικές μου μεταπτώσεις να είναι πιο απότομες απ’ ότι αν έκανα ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο.

Ο σκηνοθέτης επιχειρεί να εστιάσει στον εσωτερικό πόλεμο των πρωταγωνιστών κάνοντας το σενάριο σε πολλά σημεία μακροσκελές και κουραστικό. Παρά την καλή τους χημεία, η ταινία από ένα σημείο και μετά αρχίζει να κάνει επικίνδυνη κοιλιά. Σκηνές δήθεν βασανιστηρίων στο κέντρο εκπαίδευσης ναυαγοσωστών, όπου μου θύμισαν τα νιάτα μου στην κατασκήνωση. Άμα τους βασανίζουν τόσοοοοο πολύ, τι να πω... Δικαιολογημένα όλοι οι Αμερικάνοι είναι σκληροτράχηλοι. Πλάκα μας κάνουν; Το αφεντικό μου μου κάνει, που λέει ο λόγος, χειρότερα καψόνια απ’ ότι οι εκπαιδευτές στους άβγαλτους πλην φιλόδοξους, μελλοντικούς ναυαγοσώστες. Με τέτοια εκπαίδευση κανονικά θα έπρεπε αν δουν τσιπούρα να φύγουν τρέχοντας. Δεν είπα να τους βάλουν βραστά αυγά κάτω απ’ τη μασχάλη, αλλά σίγουρα θα μπορούσε να είναι λίγο πιο σκληρό, έτσι ώστε να αγγίξει περισσότερο και τον θεατή.

Ο Kevin Costner παίζει λες και θέλει να μαζέψει τα τελευταία ένσημα για τη σύνταξη. Κρίμα γιατί μιλάμε για έναν ηθοποιό που στο παρελθόν μας έχει χαρίσει αλησμόνητες ερμηνείες σε εκπληκτικές ταινίες, με τελευταία αξιόλογη το “Mήνυμα σιωπής” προ 5ετίας. Ερμηνεία με σκαμπανεβάσματα που δεν σε αφήνει πραγματικά να συμπονέσεις των ήρωα Ben Randal ως άνθρωπο, ούτε να θαυμάσεις τον άνθρωπο Ben Randal ως ήρωα. Προσπάθησε πάντως, έτσι θέλει τουλάχιστον να μας δείξει. Ο Aston Kutcher στο ρόλο του ανερχόμενου ταλέντου της ναυαγοσωστικής σχολής, Jake Fish -λόγω επιθέτου τον αποκαλούν συνέχεια goldfish- (γιατί σε όλες αυτές τις ταινίες υπάρχει ένα σπασικλάκι, το οποίο τελικά έχει βαθιά συναισθηματικά κίνητρα;), είπε μετά τις χαζοαμερικάνικες κωμωδίες όπου πρωταγωνίστησε, να περάσει σε κάτι πιο ποιοτικό και να δοκιμάσει την τύχη του κι έκανε καλά, γιατί ομολογουμένως η προσπάθειά του ήταν φιλότιμη. Αρκετά καλή και δυνατή ερμηνεία, με καλά ξεσπάσματα κι έντονη συναισθηματική φόρτιση, με μοναδικά κενά στις στιγμές φόβου (είναι και γλυκούλης, μην γίνομαι κακιά).

Λοιπόν, δώστε προσοχή... Αν είναι Σάββατο βράδυ κι η παρέα σας έχει κλείσει βραδιά με άγριες διαθέσεις για ξεφάντωμα στον Πλούταρχο, μην κλειστείτε σπίτι για να το δείτε. Πηγαίνετε στον Γιαννάκη και σπάστε τα μέχρι πρωίας. Αν όμως σας κάνουν πρόσκληση για τη Θώδη, καλύτερα καθήστε αναπαυτικά στον καναπέ σας, μπροστά στην plasma δείτε το. Παρά τις σκηνοθετικές του αδυναμίες και τα σεναριακά κενά, είναι συμπαθητικό και δεν πειράζει να χαλαλίσεις ένα βράδυ απ’ τη ζωή σου για να το παρακολουθήσεις. Όχι... λεφτά για να το δεις στο σινεμά δεν άξιζε, αλλά τα DVD είναι ιδιαίτερα φτηνά ώστε να κάτσεις και να κλάψεις για τα λεφτά που έδωσες (εκτός αν είσαι εντελώς καρμίρης).
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα ταινίας: 
Ελλ. τίτλος: Ο Φύλακας
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Andrew Davis
Πρωταγωνιστές: Kevin Costner, Ashton Kutcher, Sela Ward, Melissa Sagemiller, Clancy Brown,
Παραγωγή: 2006
Διάρκεια: 139'

 Επίσημο site:
http://video.movies.go.com/theguardian/