Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Miranda Priestly είναι μια δυναμική γυναίκα, διευθύντρια ενός μεγάλου περιοδικού μόδας. Η Andy είναι μια αγαθή, νεαρή κοπέλα με μποέμ αντιλήψεις, που μόλις έχει τελειώσει το πανεπιστήμιο δημοσιογραφίας.
Οι δύο γυναίκες θα γνωριστούν όταν η Andy θα ξεκινήσει να εργάζεται στα γραφεία του περιοδικού ως βοηθός της Miranda. Η σχέση τους θα αποδειχτεί κάθε άλλο παρά ειρηνική, αφού η αυταρχική Miranda θα κάνει τη ζωή πατίνι στο κορίτσι, που προσπαθεί με τα μέσα που διαθέτει να επιβιώσει στο νέο της περιβάλλον, αλλά ταυτόχρονα και να ανταπεξέλθει στις απίθανες απαιτήσεις της νέας της αφεντικίνας.

Προσωπική άποψη:
Περισσότερο κομεντί παρά κωμωδία, “Ο διάβολος φοράει Prada”, μεταφορά του ομώνυμου ημιαυτογραφικού best-seller της Lauren Weisberger είναι μια ταινία αρκετά πρωτότυπη για το είδος της κι ιδιαίτερα καλή θα τολμούσα να πω. Χωρίς να είναι κάτι εντυπωσιακό, κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή αμείωτο χωρίς να κουράζει. Παρ’ όλα ταύτα ακόμα δε μπορώ να καταλάβω προς τι όλος αυτός ο χαμός όταν βγήκε στο σινεμά. Εντάξει, είπαμε, καλή, ιδιαίτερα καλή κι ευχάριστη αλλά δεν δικαιολογεί κι όλο αυτό το ντόρο που έγινε και που το παρουσίαζαν αριστούργημα.

Νεαρή κοπέλα η οποία έχει πάρει διαζύγιο με τη μόδα, δεν έχει ίχνος γούστου πάνω της και προφανώς ζει σε άλλο πλανήτη, έρχεται να συνατήσει τη rich-bitch αφεντικίνα της όπου θα είχε πολλούς λόγους να την σκοτώσει, αφού κοντά της περνάει τα πάθη του Χριστού. Μετά απ’ αυτό που είδα, άρχισα να εκτιμάω λίγο περισσότερο τη δουλειά μου, γιατί αν την είχα εγώ αφεντικίνα, θα ήμουν ή στο Δαφνί στη φυλακή. Τελικά πρέπει να αληθεύει ότι όταν γυναίκες αποκτούν εξουσία στον εργασιακό τους χώρο γίνονται σκύλες (σας το λέω εγώ που στη δουλειά μου είμαι ψιλοσκύλα κι όταν το λέω σε φίλους γελάνε και δε με πιστεύουν).

Η ταινία πέρα απ’ τη χιουμοριστική της διάθεση θέλει να περάσει και μηνύματα. Μηνύματα όπως το πόσο θύματα γινόμαστε ώρες-ώρες και πως αφήνουμε καταστάσεις και πρόσωπα να μας επηρρεάσουν. Πως μπορούμε να γίνουμε υποχοίρια των αδυναμιών μας. Κι ειδικά για μας τις γυναίκες, πόσο σημαντικό ρόλο παίζει το στυλ, η μόδα κι όλοι αυτοί οι μηχανισμοί που μας βάζουν όλους στο τρυπάκι να διαχωρίζουμε τους ανθρώπους από την εξωτερική εμφάνιση και να βάζουμε σε δεύτερη μοίρα χαρακτήρα, ήθος, αξίες, ιδανικά και προσόντα. Έτσι κι η κοπέλα της ταινίας. Από ένα απλό καθημερινό κορίτσι, πουλάει σιγά-σιγά την ψυχή της στο “διάβολο” στο βωμό των σύγχρονων απαιτήσεων.

Επιπλέον η ταινία θέλει να δείξει πόσο πολύ απαρροφούμαστε από τη δουλειά και πως αυτή είναι ικανή να καταστρέψει την προσωπική μας ζωή. Γιατί πολλές φορές, όταν πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα σε πετυχημένη καριέρα και σε πετυχημένη προσωπική ζωή, επιλέγουμε το πρώτο, νομίζοντας ότι ο χρόνος θα είναι πάντα σύμμαχος, άσχετα αν δεν είναι έτσι και πληγώνουμε ανθρώπους. Έτσι κι η Άντι. Πίσω από πανάκριβα ρούχα κι αξεσουάρ, κρύβει το συναισθηματικό της κενό που όλο και μεγαλώνει, θυσιάζοντας τη ζωή της και πληγώνοντας όσους αγαπάει και την αγαπούν, απλά και μόνο για να πετύχει επαγγελματικά και να ικανοποιήσει σε κάθε τι τη δύστροπη αφεντικίνα της. Τέλος, η ταινία θέλει να δείξει τη βρωμιά που κρύβεται πίσω από τις πολυεθνικές εταιρίες και κυρίως στον καλλιτεχνικό χώρο. Τη βρωμιά που ανακαλύπτει κι η Andy πίσω από τα πανάκριβα Prada τη στιγμή που πιστεύει πως έχει αγγίξει το όνειρο.

Η Meryl Streep, έχοντας μας χαρίσει εξαιρετικές ερμηνείες στο παρελθόν, έρχεται για μια ακόμα φορά να τιμήσει τα δύο Oscar που έχει κατακτήσει και μας κάνει να πιστεύουμε πως δεν θα μπορούσε να έχει γίνει καλύτερη επιλογή απ’ αυτή για το συγκεκριμένο ρόλο. Μιλάει σχεδόν ψιθυριστά, ελέγχει ακόμα και την παραμικρή σύσπαση του προσώπου της, κυνική μες την απόλυτη ηρεμία (τόσο πολύ που όχι μόσο σε τρελλαίνει, αλλά και σε εκνευρίζει αφάνταστα) δεν ξεσπάει ποτέ κι επί μιάμιση ώρα κινείται σας εκκρεμές ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία χαμηλών τόνων. Πραγματικά, η Meryl Steep είναι το Α και το Ω αυτής της Χολυχουντιανής παραγωγής.

Η Anne Hathaway, μετά “Το ημερολόγιο μιας πριγκίπισσας 1 & 2”, από μια γλυκιά κοπελίτσα έρχεται να μεταμορφωθεί σ’ ένα ιδιαίτερα γοητευτικό θηλυκό (πρέπει να ομολογήσω ότι έχει πολύ ωραία χαρακτηριστικά και τα τεράστια μάτια της κάνουν τη διαφορά). Απλή αλλά χαρισματική, χωρίς να μπορεί να φτάσει φυσικά ερμηνευτικά τη συμπρωταγωνίστριά της, δίνει στο ρόλο μια τρυφερή και γλυκιά συναισθηματική νότα, με όλη την αφέλεια και την τιμιότητα που μπορεί να μετατραπεί σε μικρούς-μικρούς θανάτους που οδηγούν στο αξίωμα “ο θάνατός σου η ζωή μου”, νομίζοντας ότι έχει αναγκαστεί να τα κάνει όλα αυτά. Τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσει ότι ήταν επιλογή της, γιατί ποτέ δεν αναγκαζόμαστε να κάνουμε κάτι. Το επιλέγουμε! Απλά λέμε ότι αναγκαζόμαστε για να δίνουμε στον ευατό μας ένα άλλοθι και να το κάνουμε πιο εύκολο.

Στους άντρες δε νομίζω ότι θα αρέσει ιδιαίτερα, αφού σχεδόν η πλήρης θεματολογία του έργου απευθύνεται σε γυναίκες, δυναμικές και σύγχρονες, όπου σίγουρα, σε πολλά σημεία της ταινίας θα δουν κομμάτια της δικής του ζωής, της δικής τους καριέρας, των δικών τους επιλογών. Παρ’ όλα ταύτα, οι άντρες μπορούν να απολάυσουν τα μοντέλα που παρελάζουν κατά διαστήματα στην ταινία κι οι γυναίκες τα πανάκριβα και κομψά ρούχα κι αξεσουάρ όπου θα θέλουν μισθούς 4 χρόνων για να τα αποκτήσουν.

Μπορεί να μη φοράω γόβες Prada –δεν είναι ούτε του στυλ μου, ούτε της τσέπης μου-, όπως κι η Meryl Streep αλλά το εργάκι ήταν ιδιάιτερα καλό, ειδικά σε σύγκριση με άλλες ταινίες που έχουν βγει αυτή την περίοδο στα video-clubs και σίγουρα αν δεν ξετρελαθείτε, θα το ευχαριστηθείτε. Δείτε την και ψάξτε πίσω από τις φιγούρες των πρωταγωνιστών τον ευατό σας. Σίγουρα, κάπου, σε κάποιο κομμάτι θα τον βρείτε. Κι αν δεν το βρείτε, ίσως κάτι σας θυμίσει ή κάτι σας κάνει να συνειδητοποιήσετε. Όπως θα έλεγε κι η σκύλα Meryl “That’s all”!
Βαθμολογία 6,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Διάβολος Φοράει Prada
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: David Frankel
Πρωταγωνιστές: Meryl Streep, Anne Hathaway, Simon Baker, Adrian Grenier, Stanley Tucci, Emily Blunt, Tracie Thomas, Rich Sommer
Παραγωγή: 2006
Διάρκεια: 109'

Επίσημο site: