Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο νεόφερτος στη υπηρεσία James Bond, αποτελεί ρίσκο για την υπηρεσία του, όχι επειδή στερείται ταλέντου, αλλά επειδή είναι πιο ασυμβίβαστος σε σχέση με τους προκατόχους του.
Παρ’ όλη την απειρία του, αναλαμβάνει ως αποστολή να κερδίσει σε χαρτοπαικτική αναμέτρηση τον τραπεζίτη Le Chiffre, χρηματοδότη τρομοκρατικών οργανώσεων.
Κάτω απ’ το βάρος της αποστολής του, γνωρίζει τον πρώτο μεγάλο και μοναδικό έρωτα της ζωής του.

Προσωπική άποψη:
Πριν ξεκινήσω, πρέπει να τονίσω ότι απεχθάνομαι τη συγκεκριμένη σειρά ταινιών κι ότι ποτέ στη ζωή μου δεν κατάφερα να παρακολουθήσω μια ιστορία του μυστικού πράκτορα 007 από την αρχή μέχρι το τέλος. Ποτέ μέχρι τώρα... Καλόγουστοι κι ευρηματικοί τίτλοι αρχής, που σε βάζουν στο θέμα, διακριτικά σε προετοιμάζουν για το τι πρόκειται να επακολουθήσει και πάνω απ’ όλα... ξεφεύγει απ’ την κλασσική ιδέα των προηγούμενων ταινιών, με νέα κι ενδιαφέρουσα μουσική. Ωραίο και το κλείσιμο με την κλασσική μουσική ως μια νέα αρχή.

Ο νέος Bond έρχεται να μας δείξει το ανθρώπινο του πρόσωπο, βασίζεται πιο πολύ στο ένστικτο και δεν είναι εξαρτημένος από τα εκατοντάδες εξωφρενικά κι εξωπραγματικά gadgets. Διατηρώντας το στυλ και τη γοητεία του, δεν διστάζει να τα ξεχάσει, σε σημείο που να μην δίνει δεκάρα για το αν έχουν πετύχει το Μαρτίνι του. Πάνω απ’ όλα όμως, κι ίσως το πιο εντυπωσιακό, είναι το γεγονός ότι δεν αγαπά ακολουθώντας το εγχειρίδιο του Δον Ζουάν, αλλά σαν κοινός θνητός, με αδυναμίες κι έτοιμος να ρισκάρει τα πάντα. Κι ίσως πολύ να είμαστε αυτοί που αναρωτιόμασταν πως ο James έγινε Bond. Βέβαια οι χρονικές περίοδοι σε σχέση με την πορεία του ήρωα τα τελείται 50 χρόνια είναι λίγο άκυρη, αλλά ας το περάσω στο ντούκου.

Με εμφανή τη διάθεση του σκηνοθέτη για αληθοφάνεια, εν συγκρίσει με τις προηγούμενες 20 ταινίες, η περιπέτεια κι η δράση δε λείπουν στιγμή. Κυνήγι, αναζήτηση, εξερεύνηση, διαπλοκές, ίντριγκες κι ανατροπές συνθέτουν ένα πολύ καλό κι ενδιαφέρον σκηνικό για να εξελιχθεί η όλη ιστορία. Γενικά, τα πάντα είναι πιο γήινα. Από τους κακούς, οι οποίοι σ’ όλες τις προηγούμενες ταινίες διέθεταν σχεδόν υπερφυσικές δυνάμεις, μέχρι τα μέσα που χρησιμοποιεί ο 007 για αν τους αντιμετωπίσει, που εδώ δεν είναι super όπλα, ικανά να καταστρέψουν τον πλανήτη. Περισσότερη έμφαση έχει δοθεί στους χαρακτήρες. Παύουν πλέον να είναι υπερφυσικά όντα, αλλά απλοί άνθρωποι που υποκύπτουν αναλόγως των περιστάσεων, σε μίση, πάθη, έρωτες και λάθη. Κι η αλήθεια είναι ότι έχουν αφήσει εξαιρετικά περιθώρια για να γίνει και ν’ αναπτυχθεί κάτι τέτοιο.

Αρχικά η επιλογή του Daniel Craig, ως ο άνθρωπος που θα ενσάρκωνε τον 6ο κινηματογραφικό James Bond, προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων από τους φαν του ήρωα. Παραπάνω ανοιχτόχρωμος απ’ όσο θα έπρεπε, δεν θεωρήθηκε ως η καταλληλότερη επιλογή. Κι όμως... Ο Craig, έρχεται να κλείσει τα στόματα όλων όσων τον κατέκριναν, υποστηρίζοντας το ρόλο που του προσφέρανε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αν κι όπως προανέφερα, δεν έχω παρακολουθήσει της ταινίες διεξοδικά, αρχικά ούτε εγώ ενθουσιάστηκα απ’ αυτή την επιλογή. Όταν παρακολούθησα όμως την ταινία, κάθε σχετική σκέψη, διαγράφηκε απ’ το μυαλό μου. Γοητευτικός, ανδροπρεπής, με ξεχωριστό στυλ και γοητεία, δεν είναι απίθανο όταν περάσει ο καιρός, να αποδειχθεί η καλύτερη επιλογή μετά τον Connery. Βέβαια, εξαιρετική παρουσία στο πλάι του αποτελεί η Judi Dench. Η πάντα άψογη κι εμφαντική ηθοποιός, μας “εξοντώνει” με το Θατσερικό της ύφος και τον σκληρό τρόπο που χειρίζεται τον ήρωα, ο οποίος ώρες-ώρες, μοιάζει έρμαιο στα χέρια της.

Γοητευτικότατη παρουσία αποτελεί κι η Eva Green, ως Vesper Lyn, τυπική υπάλληλος του Βρετανικού Υπουργείου Οικονομικών, η οποία στριμώχνει τον πράκτορά μας με κάθε δυνατό τρόπο. Χωρίς να είναι η απόλυτη σεξοβόμβα, όπως έχουμε άλλωστε συνηθίσει τις γυναίκες του Bond, ίσως αποτελεί την καταλλητότερη επιλογή, μέσα στο όλο ανθρώπινο κλίμα της ταινίας. Σαγηνευτική, με βλέμμα που μαγνητίζει, κοφτερό μυαλό και φαρμακερές ατάκες... Το σύνολο της γυναίκας που πραγματικά θα μπορούσε να ερωτευτεί ο 007. Οι σκηνές μεταξύ τους όπου παίζουν με τις λέξεις, είναι φοβερές.

Ευτυχώς αυτό το πλέον γελοίο και κλισέ “My name is Bond! James Bond!” ακούγεται μόνο μια φορά σ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας και στο ιδανικότερο σημείο. Επίσης, η αρχική σε ασπρόμαυρο πλάνο, όλα τα λεφτά, με τέλεια μπλόφα που έρχεται να σε παραπλανήσει στο 100%. Συνοψίζοντας, μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία. Η γενική ιδέα του έργου, πάρα πολύ καλή και το σενάριο όμορφα εξελιγμένο, με πλοκή, δράση, ανατροπές και σίγουρα κάτι που απουσίαζε απ’ όλα τα προηγούμενα... Συγκίνηση κι αίσθημα! Κι όχι μέσα σε γλυκανάλατα πλαίσια, αλλά σε ανθρώπινα. Είτε είστε, είτε δεν είστε φαν του 007, το σίγουρο είναι ότι θα το απολαύσετε και θα περάσετε δυόμισι ώρες με ένα έργο που θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον σαν. Και για να μπούμε καλύτερα στο κλίμα της ταινίας... θα είναι κρίμα να πάτε πάσο και να μην ποντάρετε τα ρέστα σας...
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Casino Royale
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Martin Campbell
Πρωταγωνιστές: Daniel Craig, Eva Green, Mads Mikkelsen, Judi Dench, Jeffrey Wright
Παραγωγή: 2006
Διάρκεια: 147’

Επίσημο site:
http://www.sonypictures.com/homevideo/casinoroyale/index.html