Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η αληθινή ιστορία της επιβίωσης δύο αστυνομικών που παγιδεύτηκαν στα συντρίμμια του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου έπειτα από το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.
Η πορεία προς το Κέντρο με σκοπό τη διάσωση των επιζώντων, ο εγκλωβισμός της αστυνομικής ομάδας, οι ώρες της συνειδητοποίησης μέχρι τη διάσωση, λεπτό προς λεπτό.

Προσωπική άποψη:
Σίγουρα δεν προκάλεσε έκπληξη όταν ανακοινώθηκε ότι ο Oliver Stone θα σκηνοθετούσε μια ταινία, η θεματολογία της οποίας θα είχε να κάνει με την τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου. Άλλωστε κάποιος Αμερικάνος έπρεπε να βρεθεί να κάνει το βήμα και να τιμήσει αυτούς που χάθηκαν κι αυτούς που έζησαν. Κι ο Stone έχει αναλάβει κι άλλες ταινίες με μεγαλεπήβολα θέματα όπως η δολοφονία Kennedy, την πτώση Nixon, τη ζωή του Μέγα Αλέξανδρου (κάτι που προσπαθώ να ξεχάσω).

Από σκηνοθετικής άποψης όμως, δε φαίνεται πουθενά η σφραγίδα του Stone. Οι φρενήρεις ρυθμοί, η βίαια κι άγρια ματιά του, στοιχεία στα οποία μας έχει συνηθίσει απουσιάζουν μεγαλειωδώς απ’ την συγκεκριμένη ταινία. Κάτι ακόμα το οποίο προκαλεί εντύπωση είναι το γεγονός ότι αποφεύγει την πληθώρα πολιτικών αναφορών. Θα μπορούσα να πω, ότι επιλέγει σκόπιμα να κάνει μια απολιτική ταινία, η οποία δεν διαθέτει ιδιαίτερη προσωπικότητα, πιθανόν για να μην θίξει τα συμφέροντα της Αμερικανικής Κυβέρνησης απ’ αυτό το τρομοκρατικό χτύπημα.

Παρ’ όλα ταύτα, αφηγείται με έναν συγκινητικό, ψύχραιμο και συνετό τρόπο, που καταφέρνει ν’ αγγίξει τον θεατή, καθώς δεν προσπαθεί ν’ αναζητήσει τα αίτια της τραγωδίας και να ρίξει ευθύνες. Έχουμε την πραγματική ιστορία 2 απλών ανθρώπων και του δράματος και της αγωνίας που πέρασαν τόσο οι ίδιοι, όσο κι οι οικογένειές τους.

Ο Nicolas Cage κι ο Michael Pena, κρατώντας τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, κάνουν μια αξιόλογη προσπάθεια, μιας και δεν έχουμε να κάνουμε με συνηθισμένες ερμηνείες αφού στο 90% της ταινίας, οι 2 ήρωες βρίσκονται εγκλωβισμένοι κάτω από τόνους τσιμέντου και πρωταγωνιστές δεν είναι ακριβώς οι ίδιοι, αλλά τα πρόσωπά τους. Ακόμα καλύτερες βέβαια είναι οι Maria Bello και Maggie Gyllenhaal (αδερφή του εξαιρετικού και πολυτάλαντου Jake Gyllenhaal, πρωταγωνιστή του Brokeback Mountain) που με το συναισθηματικό τους φόρτο, καταφέρνουν να σε ταρακουνήσουν μέσα στο όλο υποτονικό κλίμα της ταινίας. Δεν ξέρω το όνομα της κυρίας, αλλά με συγκίνησε απίστευτα η κυρία που υποδυόταν τη μητέρα ενός νεαρού που ήταν χαμένος στα συντρίμμια. Άμεση και με ένταση, μας θύμισε το μέγεθος της τραγωδίας και τις απώλειες που υπέστη η Αμερική.

Σκοτεινό (δε θα μπορούσε άλλωστε να είναι κι αλλιώς), κλειστοφοβικό, αλλά ευτυχώς δεν περιορίζεται στην προσπάθεια διάσωσης, ούτε στο τι έκαναν οι ήρωες τόσες ώρες κάτω απ’ τα συντρίμμια, περιμένοντας να πεθάνουν ή να ζήσουν. Μέσα απ’ όλο αυτό το ψυχολογικό μαρτύριο που ζούνε, περνάνε από μια φάση ανασυγκρότησης σκέψεων, αναλογισμού, συγχώρεσης, επιλογών και καθορισμό προτεραιοτήτων. Κάτι το οποίο χαίρεσαι που έρχεται γιατί υπάρχουν στιγμές κάτω απ’ τα ερείπια τόσο υποτονικές που κουράζουν και σου έρχεται να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο.

Τί να πω; Καλή η προσπάθεια του Stone, αλλά δεν είναι κάτι ιδιαίτερα αξιόλογο, ούτε κάτι το οποίο μπορεί να σε συγκινήσει. Πέραν τούτου, λόγω ότι εξ’ αρχής ξέρεις ότι οι δύο αστυνομικοί σώθηκαν τελικά, δεν έχεις καμία αγωνία για το τι ακριβώς θα γίνει και δε μπορείς να μπεις στη θέση τους και να νιώσεις τα συναισθήματά τους. Το μόνο καλό είναι ότι δεν μένει στο χώρο εγκλωβισμού, αλλά ανατρέχει και σε στιγμές από το παρελθόν των ηρώων, κάτι που βοηθάει να ξεκουράζεσαι από τη μονοτονία που επικρατεί κάτω απ’ τα συντρίμμια. Και να μην το δείτε πάντως, δεν θα έχετε χάσει κάτι το ιδιαίτερο.
Βαθμολογία 5,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Δίδυμοι Πύργοι
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Oliver Stone
Πρωταγωνιστές: Nicolas Cage, Michael Pena, Maria Bello, Maggie Gyllenhaal, Stephen Dorff
Παραγωγή: 2006
Διάρκεια: 129’

Επίσημο site:
http://www.wtcmovie.com/