Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Evan έχει χάσει την αίσθηση του χρόνου. Από μικρός, οι κρίσιμες στιγμές της ζωής του εξαφανίζονται σε μια μαύρη τρύπα αμνησίας. Η παιδική του ηλικία έχει σημαδευτεί από τρομακτικά γεγονότα που δεν θυμάται.
Φοιτητής πλέον, ανακαλύπτει τα παιδικά ημερολόγια που τον έβαζε να γράφει ο ψυχολόγος του και διαβάζοντάς τα, διαπιστώνει ότι μπορεί κυριολεκτικά να γυρίσει πίσω στον χρόνο, να ξαναγράψει την ιστορία και να γλιτώσει τους αγαπημένους του από τις τραυματικές εμπειρίες.
Παρεμβαίνοντας στα γεγονότα του παρελθόντος, ευελπιστεί να διαμορφώσει καλύτερα το μέλλον. Τα αποτελέσματα όμως δεν θα είναι αυτά που περιμένει.

Προσωπική άποψη:
Πάνε 3 χρόνια από τότε που είδα πρώτη φορά τη συγκεκριμένη ταινία κι ομολογώ πως ήταν μια ευχάριστη έκπληξη να τη δω ξανά έστω και μεσάνυχτα καθημερινής στην τηλεόραση. Έξυπνη, πρωτότυπη και βασισμένη στη αρχή της θεωρίας του χάους, απ’ όπου προέρχεται κι ο τίτλος, είναι αναμφίβολα μια ταινία που κάνει τη διαφορά ανάμεσα σε άλλες ταινίες του είδους.

Βέβαια, μιλάμε για μια ταινία την οποία πρέπει κανείς να παρακολουθήσει πάρα πολύ προσεχτικά γιατί εξαιτίας των συνεχώς πήγαινε-έλα στο χρόνο, η μπάλα μπορεί πολύ εύκολα να χαθεί κι η υπόθεση να κουράσει τον θεατή, όχι γιατί είναι η ταινία πληκτική, αλλά γιατί δεν θα καταλαβαίνει τη γίνεται.

Έχω ξαναπεί ότι δε συμπαθώ ιδιαίτερα τις ταινίες με χρονικά πισωγυρίσματα, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με κάτι το διαφορετικό. Σκηνοθετικά εντάξει... Μπορεί να μην είναι ότι καλύτερο, αλλά η ίδια η θεματολογία του έργου το σώζει από κενά και τρύπες. Επιπλέον, visual τρικ για τη μετάβαση από το παρόν στο μέλλον και τούμπα, ο ρυθμός της ταινίας που είναι γρήγορος από το πρώτο λεπτό κι η ατμόσφαιρα μυστηρίου που πλανάται στον αέρα μέχρι το τέλος, έρχονται να ικανοποιήσουν.

Το σενάριο, επίσης έχει κάποιες τρύπες, αλλά όσοι δεν περιμένουν να δουν πανεπιστημιακή παλαιοντολογική μελέτη δεν θα το πάρουν κατάκαρδα. Άλλωστε, πέραν απ’ το γεγονός ότι δεν υπάρχουν τέλειες από όλες τις απόψεις ταινίες, η αγωνία που σου επιβάλλει η ατμόσφαιρα του στυλ “τι να γίνει άραγε τώρα” είναι αρκετή για να κρατήσει ψηλά το ενδιαφέρον.

Η ταινία δεν είχε πάει άσχημα στο box office μιας κι είχε χαρακτηριστεί ως teen movie. Αλλά ένας ακόμα βασικός λόγος ήταν ο πρωταγωνιστής Ashton Kutcher. Δε λέω, μπορεί να είναι γλυκούλης, αλλά έχοντάς τον συνηθίσει σε πιο... γελοίους ρόλους με ατέλειωτες γκριμάτσες, δυσκολεύομαι να τον πάρω στα σοβαρά. Φαίνεται ότι έκανε φιλότιμες προσπάθειες γι’ αυτή την ταινία, αν και το τελικό αποτέλεσμα δε μπορεί να χαρακτηριστεί ικανοποιητικό. Η Amy Smart από την άλλη, μην την έχοντας δει κι αυτήν ξανά, όπως τον συμπρωταγωνιστή της, σε κάτι... ανώτερου επιπέδου, μου έκανε καλύτερη εντύπωση. Με καλές και κακές στιγμές, με τις πρώτες μάλλον να υπερτερούν, δίνει την αίσθηση ότι μπορεί να κάνει το κάτι παραπάνω. Το υπόλοιπο νεαρό στην πλειοψηφία του cast μετριότατο, με μοναδική εξαίρεση το χαρακτήρα του αδερφού της Kayleigh, ο οποίος δείχνει να είναι πραγματικά νευρωτικός, ψυχωτικός κι επικίνδυνος, με εκρήξεις που τεντώνουν τα νεύρα.

Το μόνο παράδοξο βέβαια είναι το τέλος! Όταν το είχα πρωτοδεί σε DVD είδα ένα τέλος εντελώς διαφορετικό απ’ αυτό της τηλεόρασης. Πιο ωμό, σκληρό και στενάχωρο, μα πάνω απ’ όλα εξαιρετικά ανατρεπτικό. Βέβαια η έκδοση που είχα δει ήταν director’s cut κι απ’ ότι πληροφορήθηκα πρόσφατα, όταν γυρίστηκε η ταινία γυρίστηκαν και δύο διαφορετικά φινάλε. Προφανώς το φινάλε που είδα στην τηλεόραση ως πιο γλυκανάλατο και προβλέψιμο προτιμήθηκε κατά την προβολή στους κινηματογράφους ως βάλσαμο για ότι είχε γίνει μέχρι στιγμής. Αν έχετε τη δυνατότητα να δείτε και τα δύο διαλέξτε και πάρτε. Εγώ ακόμα δεν είμαι σίγουρη.

Ένα ευχάριστο δίωρο, με εκπλήξεις κι ανατροπές. Πρωτότυπο, με έναν αέρα διαφορετικό από τον συνηθισμένο των teen movies που αν δεν σας κάνει να ξετρελαθείτε, σίγουρα θα σας κάνει να περάσετε καλά. Κι ίσως σας προβληματίσει ταυτόχρονα και σας κάνει να δείτε τη ζωή με άλλο μάτι. Το κάθε τι έχει λόγο που συμβαίνει και κάθε εμπόδιο σε καλό. Το αν είχαμε κάνει κάποια στιγμή στη ζωή μας λάθος επιλογές, ίσως να μην το μάθουμε ποτέ. Αλλά και να είχαμε επιλέξει κάτι διαφορετικό, ποιος μας εγγυάται ότι η ζωή μας τώρα θα ήταν καλύτερη; Δείτε το... Αξίζει τον κόπο! Κι ας μάθουμε να χαιρόμαστε τη ζωή μας έτσι όπως είναι, με τα καλά και τα άσχημά της, γιατί μέσα απ’ αυτά μαθαίνουμε.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα ταινίας: 
Ελλ. τίτλος: Το Φαινόμενο Της Πεταλούδας
Είδος: Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Mackye J. Gruber
Πρωταγωνιστές: Ashton Kutcher, Amy Smart, Elden Henson, Eric Stoltz
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 113’

Επίσημο site:
http://www.butterflyeffect.com.au/