Συνοπτική περίληψη του έργου:
Μέχρι ο Frodo να φτάσει στις Μαύρες Πύλες για ν’ απαλλαγεί από το βάρος του δαχτυλιδιού, ο μάγος Gandalf και ο βασιλιάς Théoden ενώνουν τις δυνάμεις τους για να σώσουν την πρωτεύουσα της Gordor από την τελική μάχη ενάντια στις δυνάμεις του κακού.

Προσωπική άποψη:
Το 2001 περίμενα με αγωνία το πρώτο μέρος της τριλογίας. Έπειτα περίμενα ένα χρόνο ακόμα για το δεύτερο μέρος. Κι έτσι, με το πέρασμα τριών χρόνων ήρθε η ολοκλήρωση. Η ολοκλήρωση ενός υπέροχου παραμυθιού. Πριν μερικές λοιπόν μέρες, έτυχε και το ξαναείδα στην τηλεόραση. Το μεγαλείο της μεγάλης οθόνης δεν υπήρχε πλέον, η μαγεία όμως ήταν η ίδια. Ίσως είναι λάθος να μπούμε στη διαδικασία μια τέτοιου είδους ταινία να την κρίνουμε ατομικά κι όχι σαν μια ολοκληρωμένη παραγωγή. “Ο Άρχοντας Των Δαχτυλιδιών” με έκανε –όπως και τον περισσότερο κόσμο άλλωστε- να πω ότι “κάτι τέτοιο δεν το έχω ξαναδεί”. Κι αναρωτιέμαι... πότε θα υπάρξει άλλη ταινία που θα μου ξυπνήσει αυτό το αίσθημα. Δε μιλάμε για ένα κοινό έργο, αλλά για κάτι που δε μπορεί να συγκριθεί με τίποτα άλλο. Μιλάμε για έναν υπερθέαμα εικόνων, μουσικής, ηθοποιών, αισθημάτων και νοημάτων.

Τι μπορεί να πει κανείς για τον Peter Jackson; Μέσω της αγάπης του γι’ αυτό το θέμα, ξεδίπλωσε για μια ακόμα φορά το σκηνοθετικό του ταλέντο, αποδεικνύοντας πάνω απ’ όλα ότι η αγάπη σε συνδυασμό με το μεράκι και το ταλέντο μπορούν να κάνουν θαύματα. Βέβαια δε μπορούμε να παραλείψουμε το γεγονός ότι το υλικό που κληροδότησε απ’ τον Tolkin ήταν κι είναι από μόνο του κάτι το εντυπωσιακό και το ιδιαίτερο.

Οι δύο προηγούμενες ταινίες ήταν πραγματικά καταπληκτικές. “Η επιστροφή Του Βασιλιά” όμως είναι, αν όχι το πιο εντυπωσιακό, ένα απ’ τα πιο εντυπωσιακά αποτελέσματα που έχω δει ποτέ στη μεγάλη οθόνη. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει λόγος ν’ αναλύσω το πόσο θεαματικά εφέ, σκηνικά και κοστούμια χρησιμοποιήθηκαν έτσι ώστε αυτός ο μαγικός κόσμος να αποκτήσει υπόσταση. Σίγουρα τα λόγια είναι λίγα κι αντί να εκθειάσουν το αποτέλεσμα θα το υποτιμήσουν. Αν κάτι πάντως είναι μαγικό είναι η εναλλαγή των χρωμάτων, κάτι που καταφέρνει να λειτουργήσει άψογα έτσι ώστε να μεταφερθεί το εκάστοτε κλίμα που επικρατεί.

Καθώς πλησιάζουμε προς το τέλος της ιστορίας, η ένταση κι η αγωνία μεγαλώνει. Ο τρόμος του τι μπορεί να επακολουθήσει αιωρείται κι εμείς καλούμαστε να γίνουμε ένα με τους ήρωες της ιστορίας αυτής. Να μοιραστούμε μαζί τους φόβους, την αγωνία, τη συγκίνηση, το πάθος για τη νίκη, τη θλίψη, τη χαρά τους. Το κακό δυναμώνει, οι μάχες πυκνώνουν για να φτάσουν στην κορυφαία όλων στο φινάλε της ταινίας. Το θέαμα είναι πραγματικά απερίγραπτο... Βέβαια, σ’ αυτό το καλό αποτέλεσμα, βασικό ρόλο έχουν παίξει οι εξαιρετικές ερμηνείες. Δεν θα μπω στη διαδικασία ν’ αναλύσω την παρουσία του καθ’ ενός χωριστά. Ο καθ’ ένας έβαλε το δικό του λιθαράκι και διεκπεραίωσε αυτό που τον καλέσανε να κάνει περισσότερο ικανοποιητικά απ’ όσο ίσως θα περίμεναν και οι ίδιοι.

Η μουσική δένει όμορφα με την εικόνα κι υπάρχουν μάλιστα στιγμές όπου νιώθεις ότι την συμπληρώνει. Δεν έχει όμως σίγουρα τη δυναμική των δύο προηγούμενων αν και βασίζεται στο ίδιο μοτίβο. Και δυστυχώς, αν κι ειδικά η μουσική του πρώτου μέρους της τριλογίας ήταν εντυπωσιακή, δεν κατάφερε να δημιουργηθεί ένα soundtrack όπου μετά από καιρό να το σιγοτραγουδάς, παρ’ όλο που όποια στιγμή κι αν το ακούσεις θα το αναγνωρίσεις. Και κρίνοντας τη μεταφορά των βιβλίων του Tolkin στη μεγάλη οθόνη, αν αναλογιστούμε τι έχουμε δει, καταλαβαίνουμε ότι δεν πρόκειται απλά για άλλη μία ταινία επιστημονικής φαντασίας. Μπορεί κανείς να διακρίνει καθαρά την αγωνία του Tolkin για την καταστροφή της φύσης, για τις αδυναμίες, τα λάθη και τα συναισθήματα των ανθρώπων. Για τις επιλογές τους, τις αποφάσεις τους που κρίνουν τα πάντα, για την ίδια τους την ψυχή.

Δεν έχω διαβάσει ακόμα τα βιβλία (αν και τα έχω στη βιβλιοθήκη να κάθονται), οπότε δε μπορώ να εκφέρω άποψη για την πιστότητα της μεταφοράς τους. Όσοι τα έχουν διαβάσει σίγουρα θα βρήκαν λάθη. Σίγουρα θα βρήκαν αλλαγές. Σίγουρα θα εντόπισαν κενά. Όμως όλα αυτά είναι αναπόφευκτα όταν ένα σενάριο πηγάζει από ένα βιβλίο. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μια παραγωγή σαν κι αυτή. Σίγουρα επίσης, όσοι το είδαν χωρίς να έχουν δει τα δύο προηγούμενα ή έχοντας κενά στη μνήμη τους, θα έχασαν τη μπάλα. Σίγουρο όμως είναι και το ότι όσοι το είδαν έχοντας κάνει την κατάλληλη προετοιμασία, έφυγαν απ’ το σινεμά χωρίς απορίες και πλήρως ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα. Με μια ολοκληρωμένη εικόνα των τόπων, των ηρώων, των καταστάσεων που βίωσαν, της ιστορίας της ίδιας.

Δικαιολογημένα λοιπόν είναι μια ταινία που σάρωσε τα Oscar και μπήκε στην πρώτη θέση με τον “Τιτανικό” και το “Ben Hur”, κατακτώντας συνολικά 11 αγαλματάκια κι αποδεικνύοντας ότι μια ταινία επιστημονικής φαντασίας είναι άξια για κάτι τέτοιο. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει παρακολουθήσει πλέον την τριλογία, αν όμως υπάρχει πρέπει να το κάνει σίγουρα. Πρέπει το δίχως άλλο ν’ αφεθεί σ’ αυτό τον μαγικό κόσμο, των εικόνων, των χαρακτήρων, των ηθικών διδαγμάτων. Το όνειρο του Peter Jackson υλοποιήθηκε και μας το προσέφερε αβίαστα. Και γι’ αυτό το πραγματικά υπέροχο κι εντυπωσιακό αποτέλεσμα πρέπει να τον ευχαριστούμε.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Άρχοντας Των Δαχτυλιδιών: Η Επιστροφή Του Βασιλιά
Είδος: Περιπέτεια Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Peter Jackson
Πρωταγωνιστές: Elijah Wood, Ian McKellen, Viggo Mortensen, Sean Astin, Billy Boyd, Orlando Bloom, Liv Tyler, John Rhys-Davies, Dominic Monaghan, Christopher Lee, Miranda Otto, Brad Dourif, Cate Blanchett, Karl Urban, Bernard Hill
Μουσική: Howard Shore
Παραγωγή: 2003
Διάρκεια: 201’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.movieweb.com/movies/film/03/3/summary.php