Συνοπτική περίληψη του έργου: 
Ο ψυχολόγος Michael Hunter, κλονισμένος από την αυτοκτονία του γιου του, βλέπει την οικογένειά του να διαλύεται κι η κόρη του όσο περνάει ο καιρός απομακρύνεται όλο και περισσότερο απ’ αυτόν.
Μια πρώην μαθήτριά του, η Barbara, του ζητά ν’ αναλάβει τη θεραπεία του νεαρού Tommy, ο οποίος βρίσκεται σε αναμορφωτήριο.
Ο Michael αποφασίζει ν’ αναλάβει τον νεαρό που του θυμίζει έντονα το γιο του κι ίσως είναι μια ευκαιρία γι’ αυτόν ν’ αντιμετωπίσει τις τύψεις του, αφού θεωρεί τον εαυτό του υπαίτιο του τραγικού συμβάντος.
Τα προβλήματα του Tommy είναι όμως πολύ μεγαλύτερα απ’ ότι φαντάζεται κι όταν ξεκινήσει ένα φλερτ με την κόρη του, τα πράγματα θα ξεφύγουν απ’ τον έλεγχο.

Προσωπική άποψη:
Μια ταινία που πραγματικά μετάνιωσα που δεν είδα σινεμά, παρά που την είδα λίγο καιρό αργότερα σε DVD. Ήταν χωρίς αμφιβολία μια απ’ τις κινηματογραφικές εκπλήξεις της χρονιάς. Ένα ψυχολογικό θρίλερ διαφορετικό απ’ τα άλλα, καθώς βασιζόταν σε καταστάσεις που θα μπορούσαν να είναι υπαρκτές και να συμβούν στον καθένα μας κι όχι σε μεταφυσικές καταστάσεις όπου λίγο πολύ μοιάζουν μεταξύ τους σα να ανακυκλώνεται συνεχώς η ίδια ιδέα.

Το παρελθόν κυνηγάει τον πρωταγωνιστή. Η αδυναμία του να κατανοήσει μια κατάσταση με τραγικό αποτέλεσμα, μετατράπηκε σε κόλαση που τον βούτηξε στις τύψεις που σιγά-σιγά έγιναν εμμονές. Κι εκεί που νόμιζε πως όλα στη ζωή του είχαν τελειώσει, ήρθε ένα παιδί που τον έκανε να πιστέψει πως θα μπορούσε να πάρει ξανά τη ζωή στα χέρια του. Καθώς όμως η ταινία προχωράει, βλέπουμε τον νεαρό Tommy με μεγάλη μαεστρία και ξετυλίγοντας το φρικτό του παρελθόν που τον οδήγησε στην παρούσα φάση της ζωής του, να εισχωρεί όλο και περισσότερο στο μυαλό, όλο και πιο βαθιά στο υποσυνείδητο του ψυχιάτρου του, που η ψυχολογική του αστάθεια τον κάνει ευάλωτο κι ασυναίσθητα εθελοτυφλεί απέναντί του.

Πέραν του πολύ καλού σεναρίου, ο Tom McLoughlin αποδεικνύεται ένας ευρηματικός σκηνοθέτης που καταφέρνει να οδηγήσει την ταινία στην απογείωσή της και δεν αφήνει τον θεατή με κανένα αίσθημα απορίας, με κανένα κενό. Πατώντας εμμέσως στη μέθοδο της αφήγησης η κινηματογράφηση της ιστορίας είναι σκοτεινή όπως τα μονοπάτια της μνήμης κι ατμοσφαιρική όσο χρειάζεται για να παρασυρθείς στους γρήγορους ρυθμούς της. Ο Andy Garcia, εκτός απ’ το ότι είναι ένας άκρως γοητευτικός άντρας, αποτελεί κι έναν απ’ τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, κάτι που με μεγαλοπρεπή τρόπο αποδεικνύει, ή καλύτερα επιβεβαιώνει, για άλλη μια φορά. Προσιτός κι ανθρώπινος, χαμένος στη δίνη των οδυνηρών αναμνήσεων και των τύψεων, μας επιτρέπει μεγαλόψυχα να τον προσεγγίσουμε, να βουτήξουμε στην ψυχή του και να συμπάσχουμε μαζί του.

Στην άλλη όχθη, έχουμε τον νεαρό Vincent Kartheiser, ο οποίος αν και άγνωστος σαν φυσιογνωμία, δεν είχε μέχρι τότε τουλάχιστον παίξει ξανά τόσο μεγάλο ρόλο σε κάποια κινηματογραφική ταινία και πολύ περισσότερο δίπλα σε έναν ηθοποιό του βεληνικούς του Andy Garcia. Παρά την απειρία του όμως, στέκεται στο ύψος των περιστάσεων με το κεφάλι ψηλά, σκιαγραφώντας έναν χαρακτήρα με πολύ ενδιαφέρον. Ένα χαρακτήρα πολύπλευρο κι ανεξήγητο που ο θεατής καλείται να εξερευνήσει και να ερμηνεύσει, ο καθένας με τον δικό του τρόπο για να καταλήξουμε όλοι μαζί σε κάποια κοινά συμπεράσματα που θα οδηγήσουν στην λύτρωση. Πραγματικά ο πιτσιρικάς αξίζει τα εύσημα μιας και λόγω της απειρίας του δεν ήταν κι εύκολο πράγμα να πείσει ερμηνεύοντας έναν τόσο προβληματικό χαρακτήρα.

Και λίγο πριν κλείσω αυτό το post, θα ήθελα ν’ αναφερθώ στο φινάλε της ταινίας. Δύσκολα βλέπουμε ταινίες που δεν πέφτουν στην παγίδα της λύτρωσης μέσω εντελώς φτηνιάρικων κι άνευρων μέσων. Εδώ ο σκηνοθέτης, κατάφερε να δώσει τη λύτρωση, όχι μέσω της εύκολης οδού προς χάρη της ικανοποίησης του θεατή και διευκόλυνσης των πρωταγωνιστών, αλλά μέσω ενός άλλου δρόμου πιο δύσκολου. Ενός δρόμου, που τόσο εμάς τους θεατές, όσο και τους πρωταγωνιστές τους καλεί να πάρουν αποφάσεις και να δώσουν γενναίες λύσεις. Λύσεις που ίσως δεν είχαν τολμήσει ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή να σκεφτούν.

Η απειλή κρύβεται στις σκιές του υποσυνείδητου, στα θαμμένα μυστικά που βρίσκονται εκεί, στις τρομακτικές αναμνήσεις που ταλανίζουν την ψυχή και που εκδηλώνονται με βίαια ξεσπάσματα. Μια ταινία που προσπαθεί ν’ αφουγκραστεί την σκοτεινή πλευρά των ανθρώπων. Το αγωνιώδες και πολλές φορές αδιέξοδο ταξίδι της ψυχής τους προς την κάθαρση. Μια ταινία καλοδουλεμένο σενάριο, σκηνοθεσία βασισμένη στη γρήγορη κι ατμοσφαιρική κινηματογραφική αφήγηση και πολύ καλούς ηθοποιούς στη διάθεσή της. Μια ταινία που αναμφίβολα αξίζει ν’ αφιερώσεις λίγο απ’ τον χρόνο σου για να την απολαύσεις.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας: 
Ελλ. τίτλος: Το Σκοτεινό Μονοπάτι Της Μνήμης
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Tom McLoughlin
Πρωταγωνιστές: Andy Garcia, Vincent Kartheiser, Trevor Blumas, Linda Cardellini, August Schellenberg, Brendan Fletcher, Teri Polo
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 111’

Επίσημο site:
http://www.hollywood.com/movie/The_Unsaid/1614112