Ο Harry λίγο πριν την έναρξη της πέμπτης του χρονιάς στο Hogwarts κι ο ξάδελφός του, δέχονται επίθεση από Παράφρονες. Αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει μάγια κι αυτό τον μπλέκει σε μπελάδες με το Υπουργείο Μαγείας. Στη δίκη του, ο Harry κι ο Dumbledore προσπαθούν μάταια να πείσουν το Υπουργείο για την επιστροφή του Voldemort.
Ο Harry επιστρέφει στο Hogwarts και νιώθει πιο μόνος από ποτέ, αφού ο Dumdledore δεν του μιλάει και σχεδόν όλοι είναι καχύποπτοι απέναντί του σε σχέση με την πρόσφατη σύγκρουσή του με τον Voldermort.
Επιπλέον, το Υπουργείο Μαγείας διορίζει την Dolores Umbridge ως καθηγήτρια εναντίον τον σκοτεινών δυνάμεων στο Hogwarts, έτσι ώστε να παρακολουθεί τα πράγματα εκ των έσω. Αποκτώντας ολοένα και μεγαλύτερη εξουσία, τα πράγματα πάνε απ’ το κακό στο χειρότερο.
Έτσι ο Harry και οι φίλοι του δημιουργούν τον Στρατό του Dumbledore για να εκπαιδευτούν και να πολεμήσουν την σκοτεινή στρατιά του Voldermort.
Προσωπική άποψη:
Η ταινία συνεχίζει στο ίδιο κλίμα που μας άφησε “Το Κύπελλο Της Φωτιάς”. Ο κίνδυνος πλανιέται παντού κι ο θάνατος φαντάζει πιο κοντά από ποτέ. Όσο τα χρόνια περνάνε το κλίμα μυστηρίου αυξάνεται κι ο χρωματιστός και χαρούμενος κόσμος της μαγείας γίνεται γκρίζος και θλιβερός. Ο φόβος κι η παράνοια έχουν κατακλύσει τους πάντες. Η μαγεία παύει να είναι κάτι το όμορφο, καθώς μετατρέπεται σε κάτι σκοτεινό, τρομακτικό κι άκρως επικίνδυνο.
Ίσως έχουμε να κάνουμε με την πρώτη ταινία του μικρού μάγου, που δεν επικεντρώνεται τόσο στην ιστορία, όσο στους χαρακτήρες. Στα θέλω, στα πιστεύω, στους φόβους και στις επιθυμίες τους. Μην ξεχνάμε ότι η παιδική τους ηλικία έχει περάσει ανεπιστρεπτί και πλέον έχουν μπει στην εφηβεία, κάτι που από μόνο του κάνει τους χαρακτήρες πιο πολύπλοκους. Όπως και στις προηγούμενες ταινίες η παραγωγή είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετική. Υψηλού επιπέδου εφέ και σκηνογραφία, που όμως δεν οδηγούν την ταινία στην παγίδα του φτηνού εντυπωσιασμού. Ο μαγικός κόσμος της Rowling φαντάζει πέρα για πέρα αληθινός. Αν κάτι όμως κλέβει τις εντυπώσεις και σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό είναι το σκηνικό του Υπουργείου Μαγείας.
Σκηνοθετικά ο David Yates μοιάζει ν’ ακολουθεί τη γραμμή του Mike Newell, σκηνοθέτη του “Κυπέλλου Της Φωτιάς”. Μπορεί να μην είναι σε θέση να πετύχει ότι οι προηγούμενοι (προσωπικά πιστεύω ότι ίσως την καλύτερη δουλειά έκανε ο Cuaron στον “Αιχμάλωτο του Αζκαμπάν”), αυτό όμως δε σημαίνει ότι η πρώτη του απόπειρα να σκηνοθετήσει ταινία τέτοιου βεληνεκούς είναι κάτι λιγότερο από πετυχημένη κι αξιοπρεπής. Η ιστορία εδώ και καιρό έχει γίνει πιο ενήλικη (το να τα βλέπουν πλέον πολύ μικρά παιδιά, ίσως να μην είναι βέβαια το καλύτερο). Οι ήρωες δεν πέφτουν σε φτηνούς μελοδραματισμούς. Η δράση κι η μαγεία δεν λείπουν. Κι αυτή είναι η ουσία!
Σε ότι έχει να κάνει με το σενάριο, η γνώμη μου δεν μπορεί να είναι απόλυτη, μιας και πριν μια βδομάδα ξεκίνησα να διαβάζω τα βιβλία και μόλις τελείωσα το τρίτο. Κι ο λόγος είναι για να διαπιστώσω μόνη μου την πιστότητα στη μεγάλη οθόνη μιας και για τη συγκεκριμένη ταινία, από άποψης μεταφοράς άκουσα πως δεν είναι ότι το καλύτερο (προτίμησα βέβαια μια συνολική εκτίμηση). Μέχρι στιγμής θεωρώ ότι η μεταφορά των δύο πρώτων βιβλίων είναι εξαιρετικά καλή. Σε σημείο που έμεινα έκπληκτη, μιας και συνήθως τέτοιες απόπειρες είναι τραγικές. Το τρίτο παραλείποντας γεγονότα και μεταχρονολογώντας άλλα, δεν ξεφεύγει απ’ την κεντρική ιδέα, απλά βοηθάει το σενάριο να κυλήσει πιο ομαλά. Χωρίς ακόμα να έχω διαβάσει το πέπτο, αλλά κρίνοντας απ’ τον όγκο του -795 σελίδες είναι αυτές-, θεωρώ ότι θα ήταν σχεδόν αδύνατον να μεταφερθεί σχεδόν πιστά, μιας και θα χρειαζόντουσαν γύρω στις 8 ώρες για κάτι τέτοιο. Άρα... έχουν κατά πάσα πιθανότητα επικεντρωθεί στα πιο βασικά σημεία. Αυτό βέβαια έχει ως αποτέλεσμα να γίνεται αντιληπτό ότι υπάρχει μια απότομη μεταπήδηση από το ένα σημείο της ιστορίας στο άλλο.
Κατά συνέπεια, το μοντάζ δεν είναι ότι καλύτερο έχουμε δει, αφού ορισμένες στιγμές σου δίνεται η αίσθηση ότι παρακολουθείς μια ταινία κολάζ, κόβοντας απότομα τη μία θεματολογία για να περάσει στην άλλη. Το αποτέλεσμα; Να μη μπορείς να νιώσεις σε βάθος συναισθήματα! Το εναρκτήριο μουσικό θέμα όπως κι αυτό που ακούγεται κατά την πτήση του Τάγματος πάνω απ’ τον Λονδίνο εξαιρετικά, αλλά η γενικότερη μουσική επένδυση κατώτερη απ’ τη συνηθισμένη. Παρ’ όλα ταύτα δένει όμορφα με την εικόνα κι η χρήση του αγαπημένου πλέον και πολύ εμπνευσμένου Hedwig’s Theme κάνει όπως πάντα το θαύμα του.
Εδώ βέβαια θα πρέπει να εκφράσω το παράπονό μου! Θεωρώ απαράδεκτο σε μια τέτοια υπερπαραγωγή, κάθε τρεις και λίγο να υπάρχει αλλαγή σκηνοθέτη και μουσικού παραγωγού. Πιστεύω ακράδαντα ότι το συνολικό αποτέλεσμα θα ήταν πιο ισορροπημένο αν η σειρά ακολουθούσε ένα σταθερό μοτίβο, χωρίς ιδιαίτερες εναλλαγές. Επιπλέον, θα πρέπει να βιαστούν να γυρίσουν τις δύο τελευταίες ταινίες, γιατί οι μικροί πρωταγωνιστές είναι ήδη 17άρηδες και θα μπορούν για πολύ ακόμα να το παίζουν πιτσιρικάδες, αφού ήδη μεγαλοδείχνουν.
Ο Radcliffe γίνεται όλο και καλύτερος στο ρόλο του μικρού μάγου κι ίσως σημαντικό ρόλο να έχει παίξει η παρουσία του στο θέατρο. Καθώς η ιστορία είναι περισσότερο επικεντρωμένη στον Harry, βλέπουμε για πρώτη φορά ίσως να νιώθει τόσο έντονα θυμό, ζήλια, οργή κι έρωτα, συναισθήματα τα οποία ο νεαρός ηθοποιός πετυχαίνει σε μεγάλο βαθμό να μεταδώσει στους θεατές. Απ’ την άλλη, ο Grint κι η Watson, περνούν σχεδόν απαρατήρητοι, όχι επειδή δεν είναι καλοί σε αυτό που κάνουν, αλλά γιατί ο χρόνος εμφάνισής του στη μεγάλη οθόνη έχει συρρικνωθεί απίστευτα, λες κι έχουν εγκαταλείψει τον αγώνα. Το ίδιο ισχύει και για τον Robbie Coltrane στο ρόλο του αγαπητού Hagrid.
Στους παλιούς αγαπημένους ρόλους, ξανασυναντάμε όλη την αφρόκρεμα του Βρετανικού κινηματογράφου, που παρά τη μικρή τους χρονικά συμμετοχή, καταφέρνουν για μια ακόμα φορά να μας κατακτήσουν με εξέχοντες τον φοβερό Gary Oldman στο ρόλο του Sirius Black, τον εξαιρετικά ταλαντούχο David Thewlis στο ρόλο του Remus Lupin και τον δηλητηριώδη Alan Rickman στο ρόλο του Severus Sneip. Ο Ralph Fiennes, δημιουργεί αυτή τη φορά μια πιο ολοκληρωμένη μορφή ενός κακού με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, το οποίο ευελπιστώ ότι στο μέλλον θα γίνει ακόμα μεγαλύτερο.
Στις νέες προσθήκες του καστ, ξεχωρίζουν η Imelda Staundon στο ρόλο της απόλυτης σκύλας Umbridge, η οποία καταφέρνει να γίνει πραγματικά μισητή για το σαδισμό που τη διακρίνει, καθώς κι η Helena Bohnam Carter στο ρόλο της Belatrix Lestrange, που παρά τη σύντομη παρουσία της κλέβει τις εντυπώσεις, αφού μέσα απ’ την τρέλα του χαρακτήρα της, καταφέρνει να βγάλει κάτι το απίστευτα sexy. Εντύπωση επίσης προκαλεί κι η νεαρή Evanna Lynch στο ρόλο της Luna Lovegood, με την απίστευτη ηρεμία και τη φιλοσοφία της.
Στα αρνητικά της ταινίας θα πρέπει να συμπεριλάβω τα παρακάτω. Πρώτον: ο θάνατος γνωστού ήρωα, περνάει αν όχι απαρατήρητος, χωρίς κανένα συναισθηματισμό ως προς την αντιμετώπιση των θεατών, εξαιτίας του πόσο απότομα γίνεται, καθώς κι ως προς τη γενική του αντιμετώπιση από τους λοιπούς ήρωες. Δεύτερον: το έργο, αν και μεγάλο δεν κουράζει ούτε λεπτό. Θεωρώ μάλιστα ότι θα μπορούσε να είναι και κανένα 20λεπτο μεγαλύτερο, ή τουλάχιστον να είχε δοθεί λιγότερη έκταση σε άλλα γεγονότα, έτσι ώστε η τελική μάχη να είχε μεγαλύτερη διάρκεια, κάτι το οποίο από μόνο του θα προσέφερε μεγαλύτερη ένταση στη δράση, η οποία πάραυτα ήταν ιδιαίτερα δυνατή, καλοστυμένη κι εντυπωσιακή. Τρίτον, η μεταγλώττιση που σίγουρα ήθελε μεγαλύτερη προσοχή! Χαρακτηριστικά θ’ αναφέρω ότι όχι μία, αλλά δύο φορές το όνομα Nymphadora μεταγλωττίστηκε ως ανόητη!
Κλείνοντας, έχω να πω ότι έχουμε να κάνουμε με μια καλοστημένη παραγωγή. Άψογα εφέ, σκηνικά, κοστούμια και καλλιτεχνική διεύθυνση, δυνατές ερμηνείες και μια θεματολογία διαφορετική από τη συνηθισμένη. Μπορεί το σενάριο να μην είναι ότι καλύτερο, κατά συνέπεια δεν θεωρώ ότι είναι η καλύτερη ταινία της σειράς, αλλά αυτά δεν την κάνει λιγότερο ενδιαφέρουσα. Όσοι περιμένουν δράση που να τσακίζει κόκαλα το πιθανότερο είναι ν’ απογοητευτούν. Προσωπικά είχα γνώση του τι ακριβώς πάω να δω κι έτσι, μπορεί να μην ενθουσιάστηκα, αλλά αυτό που είδα σίγουρα μου άρεσε και πέρασα δυόμισι ώρες πολύ ευχάριστες. Άλλωστε αν έχεις δει όλα τα προηγούμενα, δε βρίσκω το λόγο να μην δεις κι αυτό. Στο κάτω-κάτω, τέτοιου είδους παραγωγές, μπορείς να τις κρίνεις απόλυτα μόνο συνολικά. Δείτε λοιπόν κι αφήστε τον εαυτό σας να περιπλανηθεί σ’ έναν κόσμο μαγείας, χαρακτήρων, δράσης και περιπέτειας.
Προσωπική άποψη:
Η ταινία συνεχίζει στο ίδιο κλίμα που μας άφησε “Το Κύπελλο Της Φωτιάς”. Ο κίνδυνος πλανιέται παντού κι ο θάνατος φαντάζει πιο κοντά από ποτέ. Όσο τα χρόνια περνάνε το κλίμα μυστηρίου αυξάνεται κι ο χρωματιστός και χαρούμενος κόσμος της μαγείας γίνεται γκρίζος και θλιβερός. Ο φόβος κι η παράνοια έχουν κατακλύσει τους πάντες. Η μαγεία παύει να είναι κάτι το όμορφο, καθώς μετατρέπεται σε κάτι σκοτεινό, τρομακτικό κι άκρως επικίνδυνο.
Ίσως έχουμε να κάνουμε με την πρώτη ταινία του μικρού μάγου, που δεν επικεντρώνεται τόσο στην ιστορία, όσο στους χαρακτήρες. Στα θέλω, στα πιστεύω, στους φόβους και στις επιθυμίες τους. Μην ξεχνάμε ότι η παιδική τους ηλικία έχει περάσει ανεπιστρεπτί και πλέον έχουν μπει στην εφηβεία, κάτι που από μόνο του κάνει τους χαρακτήρες πιο πολύπλοκους. Όπως και στις προηγούμενες ταινίες η παραγωγή είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετική. Υψηλού επιπέδου εφέ και σκηνογραφία, που όμως δεν οδηγούν την ταινία στην παγίδα του φτηνού εντυπωσιασμού. Ο μαγικός κόσμος της Rowling φαντάζει πέρα για πέρα αληθινός. Αν κάτι όμως κλέβει τις εντυπώσεις και σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό είναι το σκηνικό του Υπουργείου Μαγείας.
Σκηνοθετικά ο David Yates μοιάζει ν’ ακολουθεί τη γραμμή του Mike Newell, σκηνοθέτη του “Κυπέλλου Της Φωτιάς”. Μπορεί να μην είναι σε θέση να πετύχει ότι οι προηγούμενοι (προσωπικά πιστεύω ότι ίσως την καλύτερη δουλειά έκανε ο Cuaron στον “Αιχμάλωτο του Αζκαμπάν”), αυτό όμως δε σημαίνει ότι η πρώτη του απόπειρα να σκηνοθετήσει ταινία τέτοιου βεληνεκούς είναι κάτι λιγότερο από πετυχημένη κι αξιοπρεπής. Η ιστορία εδώ και καιρό έχει γίνει πιο ενήλικη (το να τα βλέπουν πλέον πολύ μικρά παιδιά, ίσως να μην είναι βέβαια το καλύτερο). Οι ήρωες δεν πέφτουν σε φτηνούς μελοδραματισμούς. Η δράση κι η μαγεία δεν λείπουν. Κι αυτή είναι η ουσία!
Σε ότι έχει να κάνει με το σενάριο, η γνώμη μου δεν μπορεί να είναι απόλυτη, μιας και πριν μια βδομάδα ξεκίνησα να διαβάζω τα βιβλία και μόλις τελείωσα το τρίτο. Κι ο λόγος είναι για να διαπιστώσω μόνη μου την πιστότητα στη μεγάλη οθόνη μιας και για τη συγκεκριμένη ταινία, από άποψης μεταφοράς άκουσα πως δεν είναι ότι το καλύτερο (προτίμησα βέβαια μια συνολική εκτίμηση). Μέχρι στιγμής θεωρώ ότι η μεταφορά των δύο πρώτων βιβλίων είναι εξαιρετικά καλή. Σε σημείο που έμεινα έκπληκτη, μιας και συνήθως τέτοιες απόπειρες είναι τραγικές. Το τρίτο παραλείποντας γεγονότα και μεταχρονολογώντας άλλα, δεν ξεφεύγει απ’ την κεντρική ιδέα, απλά βοηθάει το σενάριο να κυλήσει πιο ομαλά. Χωρίς ακόμα να έχω διαβάσει το πέπτο, αλλά κρίνοντας απ’ τον όγκο του -795 σελίδες είναι αυτές-, θεωρώ ότι θα ήταν σχεδόν αδύνατον να μεταφερθεί σχεδόν πιστά, μιας και θα χρειαζόντουσαν γύρω στις 8 ώρες για κάτι τέτοιο. Άρα... έχουν κατά πάσα πιθανότητα επικεντρωθεί στα πιο βασικά σημεία. Αυτό βέβαια έχει ως αποτέλεσμα να γίνεται αντιληπτό ότι υπάρχει μια απότομη μεταπήδηση από το ένα σημείο της ιστορίας στο άλλο.
Κατά συνέπεια, το μοντάζ δεν είναι ότι καλύτερο έχουμε δει, αφού ορισμένες στιγμές σου δίνεται η αίσθηση ότι παρακολουθείς μια ταινία κολάζ, κόβοντας απότομα τη μία θεματολογία για να περάσει στην άλλη. Το αποτέλεσμα; Να μη μπορείς να νιώσεις σε βάθος συναισθήματα! Το εναρκτήριο μουσικό θέμα όπως κι αυτό που ακούγεται κατά την πτήση του Τάγματος πάνω απ’ τον Λονδίνο εξαιρετικά, αλλά η γενικότερη μουσική επένδυση κατώτερη απ’ τη συνηθισμένη. Παρ’ όλα ταύτα δένει όμορφα με την εικόνα κι η χρήση του αγαπημένου πλέον και πολύ εμπνευσμένου Hedwig’s Theme κάνει όπως πάντα το θαύμα του.
Εδώ βέβαια θα πρέπει να εκφράσω το παράπονό μου! Θεωρώ απαράδεκτο σε μια τέτοια υπερπαραγωγή, κάθε τρεις και λίγο να υπάρχει αλλαγή σκηνοθέτη και μουσικού παραγωγού. Πιστεύω ακράδαντα ότι το συνολικό αποτέλεσμα θα ήταν πιο ισορροπημένο αν η σειρά ακολουθούσε ένα σταθερό μοτίβο, χωρίς ιδιαίτερες εναλλαγές. Επιπλέον, θα πρέπει να βιαστούν να γυρίσουν τις δύο τελευταίες ταινίες, γιατί οι μικροί πρωταγωνιστές είναι ήδη 17άρηδες και θα μπορούν για πολύ ακόμα να το παίζουν πιτσιρικάδες, αφού ήδη μεγαλοδείχνουν.
Ο Radcliffe γίνεται όλο και καλύτερος στο ρόλο του μικρού μάγου κι ίσως σημαντικό ρόλο να έχει παίξει η παρουσία του στο θέατρο. Καθώς η ιστορία είναι περισσότερο επικεντρωμένη στον Harry, βλέπουμε για πρώτη φορά ίσως να νιώθει τόσο έντονα θυμό, ζήλια, οργή κι έρωτα, συναισθήματα τα οποία ο νεαρός ηθοποιός πετυχαίνει σε μεγάλο βαθμό να μεταδώσει στους θεατές. Απ’ την άλλη, ο Grint κι η Watson, περνούν σχεδόν απαρατήρητοι, όχι επειδή δεν είναι καλοί σε αυτό που κάνουν, αλλά γιατί ο χρόνος εμφάνισής του στη μεγάλη οθόνη έχει συρρικνωθεί απίστευτα, λες κι έχουν εγκαταλείψει τον αγώνα. Το ίδιο ισχύει και για τον Robbie Coltrane στο ρόλο του αγαπητού Hagrid.
Στους παλιούς αγαπημένους ρόλους, ξανασυναντάμε όλη την αφρόκρεμα του Βρετανικού κινηματογράφου, που παρά τη μικρή τους χρονικά συμμετοχή, καταφέρνουν για μια ακόμα φορά να μας κατακτήσουν με εξέχοντες τον φοβερό Gary Oldman στο ρόλο του Sirius Black, τον εξαιρετικά ταλαντούχο David Thewlis στο ρόλο του Remus Lupin και τον δηλητηριώδη Alan Rickman στο ρόλο του Severus Sneip. Ο Ralph Fiennes, δημιουργεί αυτή τη φορά μια πιο ολοκληρωμένη μορφή ενός κακού με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, το οποίο ευελπιστώ ότι στο μέλλον θα γίνει ακόμα μεγαλύτερο.
Στις νέες προσθήκες του καστ, ξεχωρίζουν η Imelda Staundon στο ρόλο της απόλυτης σκύλας Umbridge, η οποία καταφέρνει να γίνει πραγματικά μισητή για το σαδισμό που τη διακρίνει, καθώς κι η Helena Bohnam Carter στο ρόλο της Belatrix Lestrange, που παρά τη σύντομη παρουσία της κλέβει τις εντυπώσεις, αφού μέσα απ’ την τρέλα του χαρακτήρα της, καταφέρνει να βγάλει κάτι το απίστευτα sexy. Εντύπωση επίσης προκαλεί κι η νεαρή Evanna Lynch στο ρόλο της Luna Lovegood, με την απίστευτη ηρεμία και τη φιλοσοφία της.
Στα αρνητικά της ταινίας θα πρέπει να συμπεριλάβω τα παρακάτω. Πρώτον: ο θάνατος γνωστού ήρωα, περνάει αν όχι απαρατήρητος, χωρίς κανένα συναισθηματισμό ως προς την αντιμετώπιση των θεατών, εξαιτίας του πόσο απότομα γίνεται, καθώς κι ως προς τη γενική του αντιμετώπιση από τους λοιπούς ήρωες. Δεύτερον: το έργο, αν και μεγάλο δεν κουράζει ούτε λεπτό. Θεωρώ μάλιστα ότι θα μπορούσε να είναι και κανένα 20λεπτο μεγαλύτερο, ή τουλάχιστον να είχε δοθεί λιγότερη έκταση σε άλλα γεγονότα, έτσι ώστε η τελική μάχη να είχε μεγαλύτερη διάρκεια, κάτι το οποίο από μόνο του θα προσέφερε μεγαλύτερη ένταση στη δράση, η οποία πάραυτα ήταν ιδιαίτερα δυνατή, καλοστυμένη κι εντυπωσιακή. Τρίτον, η μεταγλώττιση που σίγουρα ήθελε μεγαλύτερη προσοχή! Χαρακτηριστικά θ’ αναφέρω ότι όχι μία, αλλά δύο φορές το όνομα Nymphadora μεταγλωττίστηκε ως ανόητη!
Κλείνοντας, έχω να πω ότι έχουμε να κάνουμε με μια καλοστημένη παραγωγή. Άψογα εφέ, σκηνικά, κοστούμια και καλλιτεχνική διεύθυνση, δυνατές ερμηνείες και μια θεματολογία διαφορετική από τη συνηθισμένη. Μπορεί το σενάριο να μην είναι ότι καλύτερο, κατά συνέπεια δεν θεωρώ ότι είναι η καλύτερη ταινία της σειράς, αλλά αυτά δεν την κάνει λιγότερο ενδιαφέρουσα. Όσοι περιμένουν δράση που να τσακίζει κόκαλα το πιθανότερο είναι ν’ απογοητευτούν. Προσωπικά είχα γνώση του τι ακριβώς πάω να δω κι έτσι, μπορεί να μην ενθουσιάστηκα, αλλά αυτό που είδα σίγουρα μου άρεσε και πέρασα δυόμισι ώρες πολύ ευχάριστες. Άλλωστε αν έχεις δει όλα τα προηγούμενα, δε βρίσκω το λόγο να μην δεις κι αυτό. Στο κάτω-κάτω, τέτοιου είδους παραγωγές, μπορείς να τις κρίνεις απόλυτα μόνο συνολικά. Δείτε λοιπόν κι αφήστε τον εαυτό σας να περιπλανηθεί σ’ έναν κόσμο μαγείας, χαρακτήρων, δράσης και περιπέτειας.
Βαθμολογία 8/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Χάρι Πότερ Και Το Τάγμα Του Φοίνικα
Είδος: Φαντασίας
Σκηνοθέτης: David Yates
Πρωταγωνιστές: Daniel Radcliffe, Rupert Grint, Emma Watson, Gary Oldman, Ralph Fiennes, Brendan Gleeson, David Thewlis, Maggie Smith, Bonnie Wright, Jason Isaacs, Michael Gambon, Imelda Staunton, Tom Felton, Katie Leung, Matthew Lewis, Evanna Lynch, Alan Rickman, Emma Thompson, Helena Bonham Carter, Robbie Coltrane
Μουσική: Nicholas Hooper
Παραγωγή: 2007
Διάρκεια: 139’
Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://harrypotter.warnerbros.com/
http://harrypotter.warnerbros.co.uk/site/index.html
Επίσημο site:
http://www.orderofthephoenix.co.uk/
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Χάρι Πότερ Και Το Τάγμα Του Φοίνικα
Είδος: Φαντασίας
Σκηνοθέτης: David Yates
Πρωταγωνιστές: Daniel Radcliffe, Rupert Grint, Emma Watson, Gary Oldman, Ralph Fiennes, Brendan Gleeson, David Thewlis, Maggie Smith, Bonnie Wright, Jason Isaacs, Michael Gambon, Imelda Staunton, Tom Felton, Katie Leung, Matthew Lewis, Evanna Lynch, Alan Rickman, Emma Thompson, Helena Bonham Carter, Robbie Coltrane
Μουσική: Nicholas Hooper
Παραγωγή: 2007
Διάρκεια: 139’
Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://harrypotter.warnerbros.com/
http://harrypotter.warnerbros.co.uk/site/index.html
Επίσημο site:
http://www.orderofthephoenix.co.uk/
Αναρτήσεις
