Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Marianne Graves είναι μια επιτυχημένη δικηγόρος με μια καλά προγραμματισμένη ζωή η οποία όμως θα αναστατωθεί όταν θα δει μετά από 15 χρόνια τον πρώην αγαπημένο της που είχε για νεκρό.
Εκείνος θα το αρνηθεί όμως εκείνη δεν πείθεται και τον παρακολουθεί. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γίνει μάρτυρας της απόπειρας δολοφονίας του και τον σώζει την τελευταία στιγμή.
Έτσι μαθαίνει ότι ο Rick ανήκει σ’ ένα πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων του FBI κι έπρεπε να κρατήσει μυστική την ταυτότητά του. Αυτός όμως που κατέδωσε τώρα είναι ελεύθερος και θέλει να τον εκδικηθεί.

Προσωπική άποψη:
Μπορεί ν’ αναρωτιέστε πως μου ήρθε να δω και να σχολιάσω αυτή την ταινία. Η απάντηση είναι εύκολη. Τυχαία! Ένα βράδυ όπου δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω έπεσα πάνω σ’ αυτή την ταινία στην τηλεόραση. Το cast ήταν καλό και μου φάνηκε ενδιαφέρουσα, οπότε είπα να το χαζέψω. Πόσες και πόσες ταινίες δεν έχουμε δει έτσι, στα πλαίσια τουλάχιστον που το επιτρέπουν οι συνεχής κι ασταμάτητες διαφημίσεις των καναλιών.

Τι το ιδιαίτερο μπορούν να έχουν τέτοιες ταινίες; Ίσως τίποτα! Όμως πιστεύω ότι οι ταινίες δράσης εκείνης της εποχής διαφοροποιούνται πολύ από τις σημερινές. Τις διακρίνει μια συνεχή κι αδιάκοπη εξέλιξη, που μπορεί όμως και συνδυάζεται άψογα, χωρίς να φαίνεται σε τίποτα γελοίο, με πηγαίο χιούμορ. Μάλιστα με χιούμορ και μην γελάτε πονηρά μερικοί από ‘σας! Ναι, δεν ντρέπομαι να το πω, ένα βραδάκι που είμαι κουρασμένη δεν έχω ανάγκη να ψυχανεμιστώ, αλλά να χαλαρώσω.

Πρώτα απ’ όλα η ιστορία μπαίνει άμεσα στο ψητό, χωρίς περικοκλάδες, χωρίς παραφιλολογίες, χωρίς πολλά λόγια που ξεφουσκώνουν γρήγορα. Ο σκηνοθέτης θέλει να μας προσφέρει δύο ευχάριστες ώρες αδιάκοπου ανθρωποκυνηγητού που δεν θα μας κουράσει, έστω κι αν ξέρουμε εξ’ αρχής πως οι ήρωες θα καταλήξουν αγαπημένοι κι ευτυχισμένοι να πίνουν fruit paunch πάνω σε κάποιον γιοτ. Ακόμα κι αν έτσι τελειώνει δεν μας απασχολεί. Παρακολουθούμε έναν αγώνα δρόμου μεταξύ γάτας και ποντικιού, παρακαλώντας η γάτα να πέσει μέσα στην ίδια της τη φάκα όσο πιο εντυπωσιακά γίνεται.

Ο Mel Gibson δεν είναι στην κατηγορία εκείνη των ηθοποιών για τους οποίους τρελαίνομαι. Ωστόσο, στη συγκεκριμένη ταινία, όπως και σε κάποιες άλλες, είναι απολαυστικός. Αυτό το στυλ του πάει γάντι και τον αφήνει να βγάλει προς τα έξω την καλά θαμμένη πλευρά του. Την κωμική! 20 χρόνια νεότερος βέβαια, αλλά η ευελιξία και η εκφραστικότητα του προσώπου του είναι πέρα για πέρα απολαυστική.

Όσο για την Goldie Hawn, τι μπορώ να πω; Η γυναίκα απλά δεν παίζεται! Μπορεί να μην βρίσκεται στο ερμηνευτικό top της Αμερικής, όμως σίγουρα ξέρει να κάνει κωμωδία ακόμα και μια ταινία που δεν έχει αυτό τον χαρακτηρισμό όταν βγαίνει στις αίθουσες. Πραγματικά μεγάλο ατού σε μια τέτοια παραγωγή, που παρά τη δράση και την περιπέτεια, καταφέρνει να εισάγει και να διατηρήσει σε ισορροπία τον κωμικό παράγοντα.

Επειδή δε νομίζω πως υπάρχει λόγος, ή με παίρνει να το αναπτύξω περισσότερο θα κλείσω αυτό το post λέγοντας το εξής. Μπορεί αυτή και κάθε ταινία σαν αυτή να μη μπορεί να συγκινήσει και πολύ περισσότερο να ικανοποιήσει τους ποιοτικούς κινηματογραφόφιλους. Αν ανήκετε όμως στην κατηγορία εκείνη που μπορεί για 2 ώρες να θυσιάσει την ποιοτική της άποψη απλά και μόνο για να περάσει ευχάριστα, τότε ναι. Μιλάμε για μια ταινία που θα πρότεινα ανεπιφύλακτα.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ένα Πουλί Πάνω Στο Σύρμα
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: John Badham
Πρωταγωνιστές: Mel Gibson, Goldie Hawn, David Carradine, Stephen Tobolowskty, Joan Severance, Jeff Corey
Παραγωγή: 1990
Διάρκεια: 110’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0099141/
http://en.wikipedia.org/wiki/Bird_on_a_Wire_(film