...

Δευτέρα, Ιανουαρίου 07, 2008

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο συνταγματάρχης εν αποστρατεία Frank Slade έχει χάσει οριστικά την όρασή του. Οι συγγενείς που τον φροντίζουν, αναθέτουν στο νεαρό μαθητή Charlie Simms να τον προσέχει για το τριήμερο των Ευχαριστιών έναντι καλής αμοιβής.
Ο δύστροπος κι απρόσιτος Frank προκαλεί αμηχανία στον Charlie, ο οποίος πέρα του ότι έχει μεγάλη ανάγκη τα χρήματα, κινδυνεύει άδικα ν’ αποβληθεί απ’ το σχολείο του από μια φάρσα που σκάρωσαν πλούσιοι συμμαθητές του.
Ο Frank έχει προγραμματίσει ένα πολυτελές τριήμερο στη Νέα Υόρκη και παρά την απροθυμία του, ο Charlie, μη μπορώντας να πράξει διαφορετικά, θα τον ακολουθήσει.
Οι μέρες αυτές που θ’ ακολουθήσουν θα παίξουν καταλυτικό ρόλο στη ζωή τους και θα καθορίσουν τις επιλογές και το μέλλον και των δύο.

Προσωπική άποψη:
Βασισμένο στη νουβέλα του Giovanni Arpino “Il Buio E Il Miele”, το “Άρωμα Γυναίκας”, αποτελεί τη δεύτερη κινηματογραφική μεταφορά, μετά την ιταλική έκδοσή του το 1974 με τίτλο “Il Profumo Di Donna”. Το “Άρωμα Γυναίκας” βέβαια, έμελλε να γίνει το πλέον γνωστό απ’ τα δύο στο ευρύ κοινό κι όχι άδικα να θεωρηθεί μία απ’ τις κορυφαίες ταινίες της δεκαετίας του ’90, αν κι όχι όλων των εποχών. Μια ιστορία με βαθιά νοήματα για τη ζωή κι ουσία. Αυτό είναι κάτι που χωρίς αμφιβολία λείπει από τον σύγχρονο κινηματογράφο. Ίσως και γι’ αυτό ν’ αγαπάω τόσο πολύ τις ταινίες εκείνης της εποχής. Τα δρώμενα κι οι ίδιοι οι χαρακτήρες έχουν μεταξύ τους τόσο πολλές, γοητευτικές κι εκπληκτικές αντιφάσεις, πράγμα που καθιστά αδύνατο στο θεατή να μείνει αμέτοχος. Πηγαίοι διάλογοι που βοηθούν τον θεατή να καταλάβει πόσο μεγάλη μπορεί να είναι η αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρώπων τόσο διαφορετικών.

Για τον Frank κάθε ελπίδα έχει βυθιστεί μαζί του στο σκοτάδι. Έχει αποφασίσει ν’ αποχαιρετήσει αυτό τον κόσμο, αφού δεν αντέχει άλλο να ζει στην τραγικότητα που αυτός του επιφύλαζε, αποδίδοντας πρώτα τον ύστατο χαιρετισμό σ’ ό,τι αγάπησε κι η ειρωνία που εκφράζει είναι κάτι το απερίγραπτο. Απ’ την άλλη ο Charlie είναι ένας νέος γεμάτος δίψα για ζωή και που παρά την έλλειψη εμπειρίας θέλει να επιτύχει και να κερδίσει την καταξίωση. Τι κοινό μπορούν λοιπόν να έχουν δύο τόσο διαφορετικοί άνθρωποι; Δεν ξέρω! Ξέρω όμως ότι ο ένας μπορεί και συμπληρώνει τα κενά του άλλου. Ο καθένας τους μπορεί να βοηθήσει τον άλλο να κατανοήσει τις αξίες εκείνες που απουσιάζουν απ’ τη ζωή του. Και τελικά, μέσα από έναν μαραθώνιο, η συνάντησή τους, θα τους αλλάξει ολόκληρη τη ζωή . θα τους οδηγήσει στη λύτρωση και στην αποδοχή του εαυτού τους, έτσι όπως αυτός είναι.

Δυνατοί διάλογοι, που τσακίζουν κόκαλα με την σκληρότητα, αλλά και με την αλήθεια τους. Τα πράγματα δεν ωραιοποιούνται, αλλά παρουσιάζονται έτσι όπως ακριβώς είναι. Είτε είναι καλά, είτε είναι άσχημα. Άλλωστε η ζωή, όπως και τα νομίσματα, έχει δύο όψεις και καλώς ή κακώς, οφείλουμε να μάθουμε να ζούμε και με τις δύο. Και σ’ αυτό το σημείο, μιας και κάνω εκτενέστερη αναφορά στους διάλογους, θα ήθελα να σταθώ στη σκηνή ράπισμα, όπου ο Frank βγάζει ένα παθιασμένο λόγο μπροστά στο συμβούλιο των καθηγητών του Charlie. Τα λόγια του πραγματικά σε κάνουν ν’ ανατριχιάζεις κι ίσως βλέποντας την ταινία, θα έπρεπε να τα λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν μας.

Ο Martin Brest σκηνοθετεί μια πραγματικά όμορφη κι ιδιαίτερη ταινία, που εξέχοντα ρόλο έχει, όχι τόσο η ιστορία, όσο οι πρωταγωνιστές, καθώς είναι θα μπορούσε να πει κανείς ανθρωποκεντρική. Παρά τη μεγάλη της διάρκεια δεν κουράζει, διατηρεί ένα σταθερό ρυθμό, ενώ σκηνές έντονα φορτισμένες και παθιασμένες, έρχονται να σε ταρακουνήσουν. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε τη σκηνή με το αγωνιστικό, όπως και τη σκηνή με το 45άρι.

Βέβαια όλα τα παραπάνω ίσως και να μην υφίσταντο, τουλάχιστον σ’ αυτό το βαθμό, αν δεν υπήρχε η συγκλονιστική ερμηνεία του Al Pacino. Άμεσος και παθιασμένος συνεπαίρνει τον θεατή. Ίσως η κορυφαία ερμηνεία σ’ ολόκληρη την καριέρα του. Και σίγουρα μία απ’ τις κορυφαίες ερμηνείες όλων των εποχών, ειδικά αν λάβουμε υπ’ όψιν μας το βαθμό δυσκολίας του ρόλου όπου ενσαρκώνει. Μια ερμηνεία βγαλμένη μέσα απ’ την ψυχή του, με κορυφαία τη σκηνή του ταγκό, που όπως είναι λογικό κι αναμενόμενο, έχει θεωρηθεί και μία απ’ τις κορυφαίες στον παγκόσμιο κινηματογράφο.

Στο πλευρό του ο πιτσιρικάς τότε Chris O’Donnell, που αν και σε καμία περίπτωση δε μπορεί να συγκριθεί με τον κορυφαίο Al Pacino και την εν γένει ερμηνεία του, αποδίδει αρκετά ικανοποιητικά στο ρόλο του πελαγωμένου νέου που αγγίζει τα όνειρά του. Για το τέλος άφησα την μουσική της ταινίας. Είμαι σίγουρη ότι όσοι έχετε δει την ταινία θυμάστε χαρακτηριστικά τη μελωδία του ταγκό. Και είμαι σίγουρη ότι όταν τυχαίνει να την ακούσετε, το μυαλό σας ανατρέχει σ’ εκείνη την πανέμορφη σκηνή. Όμως κι οι υπόλοιπες μελωδίες που συνοδεύουν την ταινία είναι εξαιρετικής αισθητικής, όπου οι νότες του πιάνου, των έγχορδων και των πνευστών χορεύουν σ’ έναν ξέφρενο, αισθησιακό ρυθμό μιας άλλης εποχής.

Μια ταινία κλασσική! Μια ταινία αριστουργηματική! Μια ταινία με ουσία! Μια ταινία μ' ένα ιδιαίτερο μεν, εξαιρετικό δε χιούμορ! Μια ταινία όπου η παρουσία του Al Pacino κάνει το πετσί σου να σηκώνεται και σε αφήνει το δίχως άλλο με το στόμα ανοιχτό. Μια ταινία όπου οι μουσικές μελωδίες σε ταξιδεύουν και ξεσηκώνουν όλες τις αισθήσεις σου. Μια ταινία όπου ουσιώδεις διάλογοι και πάθος γίνονται ένα και σε κάνουν να φιλοσοφείς, σε κάνουν να δεις τη ζωή μέσα από τα μάτια ανθρώπων διαφορετικών από ‘σένα. Ανθρώπων που σε αφήνουν να εισπράξεις πράγματα απ’ αυτούς. Οι λίγοι που δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να τη δουν κι οι πολλοί που σίγουρα θέλουν να την ξαναδούν, ας μην το καθυστερούν.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Άρωμα Γυναίκας
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθέτης: Martin Brest
Πρωταγωνιστές: Al Pacino, Chris O’Donnell, James Rebhorn, Gabrielle Anwar, Philip Seymour Hoffman, Richard Venture
Παραγωγή: 1992
Διάρκεια: 157’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο: 
http://www.vh1.com/movies/movie/30541/moviemain.jhtml
http://www.imbd.com/title/tt0105323/


Posted on Δευτέρα, Ιανουαρίου 07, 2008 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

6 comments

Πέμπτη, Ιανουαρίου 03, 2008

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ένας βρικόλακας, ο Louis, παίρνει την απόφαση να διηγηθεί σ’ έναν δημοσιογράφο την ιστορία της ζωής του, αλλά και την περίεργη φύση του.
Τη συνάντησή του στα 24 του με τον βρικόλακα Lestat, όπου ένα βήμα πριν τον θάνατο του προσφέρει την καταραμένη αθανασία, με σκοπό να ξεκινήσουν το ταξίδι της ατελείωτης νύχτας και της αιώνιας ζωής μαζί.
Από τη Λουϊζιάνα του 1791 θα ταξιδέψουν στη Νέα Ορλεάνη, όπου ο Louis δυσανασχετεί και θέλει ν’ απαρνηθεί τη νέα του φύση. Αυτό που θα καταφέρει να του δώσει ξανά τη δίψα για ζωή, είναι η παρουσία ενός νεαρού κοριτσιού, της Claudia.Έπειτα από 65 βασανιστικά χρόνια θα καταφέρει να ελευθερωθεί από τον Lestat και μαζί με την Claudia θα ταξιδέψουν στην Ευρώπη. Το ταξίδι τους θα τους φέρει στο Παρίσι, όπου θ’ ανακαλύψουν το σκοτεινό μυστικό που τους στοιχειώνει.

Προσωπική άποψη:
Βασισμένη στη νουβέλα της συγγραφέα ιστοριών τρόμου, Anne Rice, η κινηματογραφική αυτή παραγωγή κατόρθωσε να δώσει ζωή στους απόκοσμους ήρωες, παρουσιάζοντας τον κόσμο των βρικολάκων, όπως καμία άλλη παραγωγή δεν κατάφερε ποτέ. Ωστόσο εισπρακτικά, ειδικά στις ΗΠΑ, δεν κατάφερε να γνωρίσει την αναμενόμενη επιτυχία, παρά το καλό της άνοιγμα στο αμερικάνικο box-office το πρώτο Σαββατοκύριακο της προβολής της και πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω το λόγο.

Η ταινία χρησιμοποιεί τη μέθοδο της ανάδρομης αφήγησης. Αυτό, αν και είναι κάτι το οποίο συνήθως με κουράζει, στην προκειμένη περίπτωση αποδίδει λειτουργικά, χωρίς ν’ αλλοιώνει στο ελάχιστο το αποτέλεσμα. Αντιθέτως, βοηθάει τον θεατή να κατανοήσει καλύτερα την σκοτεινή ψυχή των ηρώων της. Άλλωστε, οι σκηνές δράσης και καταστροφής δεν λείπουν, κρατώντας τον έτσι σε συνεχή επαγρύπνηση. Μια παραγωγή, μια ιστορία, που παρά την απόκοσμη φύση των ηρώων της καταφέρνει να συγκινήσει στηριζόμενη όχι μόνο στην αθανασία, αλλά και στις ανθρώπινες πτυχές που βρίσκουν διέξοδο. Την απληστία, την επιθυμία, την απελπισία, την επιβίωση, την απώλεια.

Δεν ξέρω αν αυτό θ’ ακουστεί διεστραμμένο, αλλά πέραν των παραπάνω, η ταινία αποπνέει μια ιδιαίτερα ερωτική ατμόσφαιρα. Δεν είμαι σίγουρη αν αυτό οφείλεται στην γοητευτική παρουσία των ηρώων ή στο ερωτικό στοιχείο που υποβόσκει συνεχώς στο πίσω μέρος πολλών σκηνών. Γι’ αυτό που είμαι σίγουρη είναι το αισθάνεσαι καθ’ όλη τη διάρκεια της προβολής να πλανάται στον αέρα. Ο Ιρλανδός σκηνοθέτης Neil Jordan, πήρε ένα καλογραμμένο best-seller και κατόρθωσε να το μετατρέψει σ’ ένα σκοτεινό παραμύθι υψηλής αισθητικής που ταυτόχρονα αποπνέει ρομαντισμό και τρόμο. Πήρε μέτριους πρωταγωνιστές και τους οδήγηση στην κορυφή της ερμηνευτικής δεινότητας. Πρόκειται για μια καθαρά σκηνοθετική δουλειά και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά αριστουργηματικό.

Τα συναρπαστικά, μιλώντας πάντα για παραγωγή του είδους, εφέ και η μπαρόκ σκηνογραφία, δίνουν σάρκα κι οστά σ’ αυτό τον μυστηριώδη, τρομακτικό κι επικίνδυνο κόσμο. Το make-up, τα κοστούμια αλλά και το γοτθικό σκηνικό είναι αξιοπρόσεκτα κι αναβιώνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το πνεύμα και την κουλτούρα, όχι μόνο της κάθε εποχής, αλλά και της ίδιας της κοινωνίας των βρικολάκων. Όμως και η φωτογραφία, από το τελευταίο ηλιοβασίλεμα στα μάτια του Louis, μέχρι το ξημέρωμα της αυγής πάνω από τη γέφυρα Golden Gate, μαγεύει. Τα παρακμιακά χρώματα των σκηνικών δένουν άψογα με τα εκτυφλωτικά μποκάρ των κουστουμιών, οδηγώντας σε ένα φινιρισμένο αισθητικά αποτέλεσμα, απόλυτα ταιριαστό με το ύφος της ιστορίας.

Κι όλα τα παραπάνω, έρχονται να παντρευτούν με την υπέροχη μουσική του Elliot Goldenthal. Άλλοτε ήρεμη και γλυκιά, συνοδευόμενη από παιδική αγορίστικη χορωδία κι έγχορδα, προσδίδοντας ένα μουντό και μελαγχολικό τόνο, άλλοτε επική και μεγαλειώδης κι άλλοτε απόλυτα δραματική. Ένα score που τα έχει όλα και δένει άψογα με την κάθε εικόνα. Η συγγραφέας του ομώνυμου βιβλίου, όταν έμαθε πως ο ρόλος του Lestat δόθηκε στον Tom Cruise δήλωσε βαθιά απογοητευμένη. Το αποτέλεσμα όμως την έφερε προς εκπλήξεως και δικαίως αναγκάστηκε ν’ ανακαλέσει. Πραγματικά διαφορετικός από κάθε άλλη φορά, τουλάχιστον μέχρι τα πρώτα χρόνια της περασμένης δεκαετίας. Φυσικός και συνάμα δυναμικός καταφέρνει να ξεχωρίσει στον ρόλο του κακού, αιμοβόρου, αυταρχικού και πανέξυπνου βρικόλακα. Δεν τον συναντάμε άλλωστε και συχνά σε ρόλους κακών, οπότε είναι μια καλή ευκαιρία να τον απολαύσουμε, έστω κι αν το ξανθό δεν τον κολακεύει. Μια πραγματικά εκρηκτική κι αλαζονική ερμηνεία.

Αλλά αν κάποιος κατάφερε να με ταρακουνήσει ήταν ο Brad Pitt. Ποτέ δεν με είχε συγκινήσει ιδιαίτερα, μέχρι που είδα τη συγκεκριμένη ταινία. Με την ερμηνεία του σε κάνει πραγματικά να τον λυπάσαι. Εξωτερικεύει με πολύ όμορφο τρόπο κάθε του συναίσθημα, σ’ αφήνει να κατανοήσεις τον πόνο που κρύβει μέσα του, την ανθρώπινη ψυχή που υπάρχει ακόμα μέσα στο σώμα του βρικόλακα, κάτι που τον κάνει να υποφέρει και ταυτόχρονα κάνει κι εσένα να συμπάσχεις μαζί του. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ανατρίχιασα, που θέλησα μέχρι και να κλάψω για να βγάλω έξω όλο αυτό που ένιωθα μέσα μου και με έπνιγε.

Επίσης βλέπουμε τον Banderas σ’ έναν από τους πρώτους του ρόλους, που χωρίς να είναι κακός δεν ενθουσιάζει κι όλας, καθώς και την τότε παιδούλα Kirsten Dunst, ίσως στον καλύτερο ρόλο της καριέρας της. Υποδύεται πειστικότατα την κακομαθημένη και παράλληλα γοητευτική βρικόλακα, μ’ όλη την τραγικότητα του να μεγαλώνει η ψυχή της και να γίνεται γυναίκα, χωρίς το σώμα της να μεταβάλλεται ώστε να μπορέσει να το ζήσει. Και βλέποντάς την πραγματικά αναρωτιέμαι που να πήγε τόσο ταλέντο!

Ο βαμπιρικός μύθος στην καλύτερη εκδοχή που έχει γίνει ποτέ. Πολυαγαπημένη μου ταινία! Γοητευτικοί πρωταγωνιστές σε ρόλους γεμάτους μυστήριο και συναισθήματα. Αφεθείτε και γίνετε ένα με την απελπισία τους. Απολαύστε μια σκοτεινή και μπαρόκ ταινία, με αριστουργηματική σκηνοθεσία κι εκπληκτικά εικαστικά μέσα που δημιουργούν μια εικόνα που μαγεύει.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Συνέντευξη Με Έναν Βρικόλακα
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Neil Jordan
Πρωταγωνιστές: Tom Cruise, Brad Pitt, Kirsten Dunst, Christian Slater, Antonio Banderas, Stephen Rea
Μουσική: Elliot Goldenthal
Παραγωγή: 1994
Διάρκεια: 123’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0110148/
http://en.wikipedia.org/wiki/Interview_with_the_Vampire:_The_Vampire_Chronicles


Posted on Πέμπτη, Ιανουαρίου 03, 2008 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

6 comments

Τετάρτη, Ιανουαρίου 02, 2008

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Mike Enslin είναι ένας συγγραφέας που γράφει για φαντάσματα και στοιχειωμένα σπίτια. Μάταια ψάχνει να βρει έστω και μια απόδειξη μεταθανάτιας ζωής.
Κατά την τελευταία του έρευνα για τα 10 πιο στοιχειωμένα ξενοδοχεία της Αμερικής, βρίσκει μια cart-postal του ξενοδοχείου Dolphin στη Νέα Υόρκη που αναφέρει ότι δεν πρέπει να μπει στο δωμάτιο 1408.
Αποφασισμένος να περάσει τη νύχτα εκεί επισκέπτεται το ξενοδοχείο και παρά τις αντιρρήσεις και προειδοποιήσεις του διευθυντή Olin ότι κανένας δε μένει ζωντανός σ’ αυτό το δωμάτιο παραπάνω από μία ώρα, μπαίνει στο δωμάτιο.

Προσωπική άποψη:
Ο Stephen King είναι γνωστός και μη εξαιρετέος. Πολλές είναι οι νουβέλες του που έχουν μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη κι έχουν κερδίσει το θαυμασμό κριτικών και θεατών. Για ακόμα μία φορά λοιπόν οι φανατικοί φίλοι του συγγραφέα, καλούνται να ταξιδέψουν στην παράνοια και τον τρόμο που κρύβεται στις σκοτεινές του σκέψεις. Η ιστορία προέρχεται από ένα μικρό βιβλίο του Stephen King, έτσι μικρή είναι κι η διάρκεια της ταινίας. Όσοι περιμένουν να δουν κάτι gore με λουτρά αίματος πλανώνται πλάνην οικτρά. Αν είσαστε φίλοι του συγκεκριμένου είδους και μόνο μην διαβάσετε παρακάτω και πολύ περισσότερο μην δείτε την ταινία γιατί θα σκυλοβαρεθείτε. Η ταινία στηρίζεται όχι σε φρικαλέες σκηνές, αλλά στον πρωταγωνιστή John Cusack και στην ατμόσφαιρά της.

Ο Hafstrom ανήκει στους ανθρώπους εκείνους που κατανοούν ότι το λίγο είναι αρκετό για να τρομάξει κάποιος. Καταφέρνει να δημιουργήσει μια υποβλητική ατμόσφαιρα και να μετατρέψει ένα φαινομενικά απλό δωμάτιο στο απόλυτο κολαστήριο. Αλλά εκεί που η ατμόσφαιρα γίνεται ολοένα και πιο κλειστοφοβική, πιο τρομακτική, πιο επικίνδυνη κι αποφεύγει τη χρήση υπερβολικών εφέ, καταλήγει να γίνει κι αυτός θύμα του φτηνού εντυπωσιασμού. Το αποτέλεσμα είναι λίγο πριν το φινάλε της ταινίας η κατάσταση να ξεφύγει από τα όρια που προσωπικά είμαι σε θέση ν’ αντέξω. Κι αυτό με κάνει με απλά λόγια να ξενερώνω! Έξυπνα πάντως εμφανίζεται αρκετές φορές ο αριθμός 13, που κατά γενική ομολογία είναι γρουσούζικος.

Η ιστορία του θανατηφόρου δωματίου έχει από μόνη της μεγάλο ενδιαφέρον. Ειδικά το διάστημα όπου παρουσιάζεται η σειρά των τραγικών γεγονότων που έχουν λάβει χώρα σ’ αυτό κερδίζει την προσήλωση του θεατή που προσπαθεί να κρατήσει την παραμικρή λεπτομέρεια, ψάχνοντας για τα στοιχεία εκείνα που ίσως τον οδηγήσουν σ’ ένα λογικό συμπέρασμα. Υπάρχει όμως λογική εξήγηση στα μεταφυσικά θέματα; Βέβαια, παρά το ενδιαφέρον της ιστορίας και την παρουσία κάποιον φαντασμάτων τα οποία είναι πραγματικά τρομακτικά, υπάρχουν κάποια άλλα που παρουσιάζονται τόσο ψεύτικα που σε έκαναν ν’ αμφιβάλλεις για την ύπαρξή τους. Σαν προβολή από projector ένα πράγμα, κάτι που στην εποχή μας και με τα σύγχρονα μέσα που έχουν οι παραγωγοί στην διάθεσή τους είναι απαράδεκτο.

Ο Samuel Jackson αν και δεν καταλαμβάνει μεγάλο κινηματογραφικό χρόνο, αποτελεί όπως πάντα το δίχως άλλο μια επιβλητική παρουσία (κι ας μου επιτραπεί η έκφραση, έναν μεγάλο κράχτη). Τα λεπτά που εμφανίζεται αρκούν για να δώσουν μια πνοή τρόμου στην ταινία. Όσο για τον Cusack, καλείται για μια ακόμα φορά να παραστεί, σ’ ένα ουσιαστικά one man show, κρατώντας επάξια στους ώμους του μια ολόκληρη ταινία. Ουσιώδης, χωρίς υπερβολές πείθει στο ρόλο του προβληματικού οικογενειάρχη που η απώλεια τον έχει τσακίσει και τον έχει κάνει να εγκαταλείψει τα πάντα, αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά το πόσο καλός ηθοποιός είναι. Τελικά το συγκεκριμένο είδος, είναι κάτι που του πάει πολύ.

Ενδιαφέρουσα ταινία, τρομακτική ως ένα σημείο και κλειστοφοβική, παρά τα όποια ατυχή μέρη της. Σίγουρα δεν πρόκειται για μια ταινία που άξιζε να τη δει κανείς σινεμά, αλλά για ένα Σαββατόβραδο στο σπίτι, παρέα με φίλους και χαμηλό φωτισμό είναι ότι πρέπει. Κάποια στιγμή ο Mike λέει ότι τα ξενοδοχεία είναι από μόνα τους τρομακτικά μέρη. Αν το καλοσκεφτεί κανείς θα δει πως δεν έχει άδικο. Η τρέλα είναι παντού και το τραγούδι των Carpenters "we 've only just began" που ανά τακτά χρονικά διαστήματα ακούγεται από το ξυπνητήρι, φαντάζει πραγματική ειρωνεία και κάνει την αυτοκτονία να φαντάζει σαν την μοναδική ευκαιρία για λύτρωση. Δείτε την και προσπαθήστε να μην δώσετε τόσο σημασία στα όποια ψευτοφαινόμενα εντυπωσιασμού που κάνουν την εμφάνισή τους, κυρίως προς το τέλος της ταινίας, αλλά στην κατά τ’ άλλα επιβλητική ατμόσφαιρα και κυρίως στην πολύ καλή ερμηνεία του Cusack κι ας μην είναι ο Nicholson στη “Λάμψη”.
Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: 1408
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Mikael Hafstrom
Πρωταγωνιστές: John Cusack, Samuel Jackson, Mary McCormack, Jasmine Jessica Anthony
Παραγωγή: 2007
Διάρκεια: 94’

Επίσημο site:
http://www.1408-themovie.com/


Posted on Τετάρτη, Ιανουαρίου 02, 2008 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

1 comment

Τρίτη, Ιανουαρίου 01, 2008

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Τέσσερα ορφανά κερδίζουν μια πρόσκληση για ξενάγηση στο μεγαλύτερο εργαστήριο σοκολάτας.
Εκεί όμως που νόμιζαν πως βρήκαν το διαβατήριο για μια καλύτερη ζωή, θα βρεθούν και πάλι κυνηγημένοι.
Μέσω μια ντουλάπας θα βρεθούν στη Νάρνια, όπου θα καταλήξουν να μάχονται ενάντια της Λευκής Βασίλισσας.

Προσωπική άποψη:
Ειλικρινά απορώ... Υπάρχουν εταιρείες παραγωγής που επιτρέπουν όχι την κυκλοφορία, αλλά ακόμα και το να γυριστούν τέτοιες ταινίες; Και συνεχίζω ν’ απορώ... Υπάρχουν άνθρωποι πέρα από κάτι καμένα μαλακοαμερικανάκια που πήγαν κι είδαν αυτό το πράγμα σινεμά; Και φτάνω στη μεγαλύτερη απορία μου... Πώς άφησα τον εαυτό μου να υποστεί αυτό το μαρτύριο μετά την κατακεραύνωση της αισθητικής μου από τα “Scary Movie” και το ανεκδιήγητο “Date Movie”;

Δεν είμαι καμιά κομπλεξική! Είμαι υπέρ της σάτιρας κι όταν αυτή είναι καλαίσθητη είναι όχι απλά καλοδεχούμενη, αλλά κι απολαυστική. Το πρώτο “Scary Movie” είχε κάτι το, σίγουρα όχι καλό, αλλά τουλάχιστον υποφερτά χαριτωμένο. Οι συνέχειες; Τραγικές! Κι επειδή ο οργανισμός μας αντέχει τόνους μαλακίας, ορισμένοι εκ των σεναριογράφων θεώρησαν καλό να επεκτείνουν τις δραστηριότητες τους κι εκτός από θρίλερ να σατιρίσουν –υποτίθεται τουλάχιστον- κι άλλα είδη. Θύμα του “Date Movie” έπεσαν οι αισθηματικές κομεντί εκείνης της εποχής. Το νέο θύμα, μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες, όχι μόνο εισπρακτικά, αλλά κι ουσιαστικά.

“X-Men”, “Ο Κώδικας Da Vinci”, “Το Χρονικό Της Νάρνια”, “Superman”, “Οι Πειρατές Της Καραϊβικής”, "Borat", “Remote Control”, “Ο Τσάρλι Και Το Εργοστάσιο Σοκολάτας”, “James Bond” και “Ηarry Potter”, σ’ ένα πάντρεμα άνευ ποταμών. Επικές επιτυχίες που είχαν την ατυχία να πέσουν θύμα κακόγουστης σάτιρας. Και το χειρότερο; Όλες αυτές οι ιστορίες να μην μπορούν να δέσουν σε κανένα σημείο. Ναι, η σάτιρα δεν πρέπει να είναι συμβατική. Εντούτοις, το μέτρο ξεπερνιέται κατά πολύ κι η απουσία συνοχής κι η αποτυχημένη προσπάθεια να χωρέσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι αναγνωρίσιμοι ήρωες σε 85’, οδηγούν αναπόφευκτα στο να χαθεί κάθε πιθανή ουσία. Το αποτέλεσμα εμετικό! Αμφιβόλου ποιότητας αστεία, που όχι μόνο γέλιο δεν είναι ικανά να προκαλέσουν, αλλά ούτε καν να κάνουν το χειλάκι μας να σπάσει.

Καλά... Για το cast τα λόγια είναι περιττά! Ατάλαντοι και γλοιώδεις νέοι ηθοποιοί (ο θεός να τους κάνει) και guest εμφανίσεις τελειωμένων ηθοποιών, κακέκτυπα των πραγματικών ηθοποιών, συναγωνίζονται σε βλακεία καθώς και για το ποιος είναι πιο ελεεινός. Παρέλαση ανεγκέφαλων και ηλιθίων! Κανονικά θα έπρεπε να τους κρεμάσουν για παραδειγματισμό.

Υπάρχουν ταινίες που αξίζουν να τις σχολιάσεις. Άλλες πάλι δεν αξίζουν καν. Κι η συγκεκριμένη ταινία είναι μία απ’ αυτές. Ο μόνος λόγος που την αναφέρω σ’ αυτό το blog είναι για να σας προειδοποιήσω. Να σας αποτρέψω απ’ το να τη δείτε αν τυχόν το είχατε στο νου σας. Ούτε με σφαίρες! Καλύτερα να κάνετε χαρακίρι! Χαζοχαρούμενα hip-hop νούμερα, ανόητα κι ανούσια σεξιστικά κι αηδιαστικά αστεία. Ακόμα και να σας γαργαλίσουν δεν πρόκειται να γελάσετε. Μια απίστευτα κακή παρωδία που σίγουρα δεν αξίζει τα λεφτά και πολύ περισσότερο το χρόνο σας.
Βαθμολογία 0/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Epic Movie
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Jason Friedberg, Aaron Seltzer
Πρωταγωνιστές: Kal Penn, Adam Campbell, Jennifer Coolidge, Fred Willard, Jim Piddock, Jayma Mays
Παραγωγή: 2007
Διάρκεια: 85’

Επίσημο site:
http://www/epicmoviethemovie.com/


Posted on Τρίτη, Ιανουαρίου 01, 2008 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

3 comments