ΑΓΡΙΟΣ ΩΚΕΑΝΟΣ - OPEN WATER

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Daniel και η Suzan είναι ένα νεαρό ζευγάρι που κατά τη διάρκεια των διακοπών τους, αποφασίζουν μαζί μ’ έναν group εκδρομέων να διασκεδάσουν κάνοντας καταδύσεις ανοικτά του ωκεανού.
Από λάθος υπολογισμό του πληρώματος όμως, η βάρκα φεύγει κι αφήνει το νεαρό ζευγάρι ολομόναχο καταμεσής του ωκεανού.
Οι ώρες περνάνε και κάνουν αγωνιώδεις προσπάθειες να επιβιώσουν μέχρι κάποιος να τους εντοπίσει. Στο ενδιάμεσο όμως περικυκλώνονται από ένα πλήθος καρχαριών που περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία.

Προσωπική άποψη:
Ξέροντας τη θεματολογία της ταινίας εύλογα ν’ αναρωτηθεί κάποιος αν μπορεί μια ταινία να είναι ενδιαφέρουσα, όταν καθ’ όλη της τη διάρκεια παρακολουθείς δύο και μόνο ανθρώπους να παλεύουν στον απέραντο ωκεανό για να επιβιώσουν. Η απάντηση είναι πως μάλλον όχι, δεν μπορεί να έχει τεράστιο ενδιαφέρον.

Η ταινία βασίζεται σε πραγματική ιστορία καθώς κάποτε, όντως κάποιοι ηλίθιοι δεν υπολόγισαν σωστά και ξέχασαν δύο κακομοίρηδες στη μέση του πουθενά. Το γεγονός βέβαια ότι πρόκειται για πραγματικά γεγονότα δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα στην ιστορία και σαφώς πιο ισχυρά συναισθήματα στον θεατή. Όλα αυτά όμως κάπου στερεύουν γιατί μέσα σου ξέρεις εξ’ αρχής, πως ότι και να κάνουν θα καταλήξουν ή στον πάτο της θάλασσας ή στο στομάχι κάποιου διερχόμενου καρχαρία.

Το πρώτο μισό της ταινίας κυλάει βασανιστικά αργά με το νεαρό δίδυμο να παρασύρεται από τα θαλάσσια ρεύματα προς το άγνωστο. Το μόνο που μπορεί να δει το μάτι σου είναι θάλασσα και το μόνο που μπορείς ν’ ακούσεις είναι οι κλισέ και ολιγόλεξες ατάκες που ανταλλάσσουν μεταξύ τους οι δύο εγκαταλειμμένοι του στυλ “Are you ok?”, “Can they see us?”, “Something grabbed my foot!” κι άλλα τέτοια χαρούμενα.

Η κατάσταση βέβαια βελτιώνεται στο δεύτερο μισό της ταινίας όπου και κάνουν την εμφάνισή τους οι πεινασμένοι κι άγριοι καρχαρίες. Τότε είναι που ο χρόνος θέλει να περάσει για να δεις τι θα γίνει, έστω κι αν μέσα σου το ξέρεις ήδη, και δεν περνάει με τίποτα. Μπορεί να μην έχουμε να κάνουμε με το “Jaws”, αλλά στο συγκεκριμένο κομμάτι της ιστορίας η ένταση κι αγωνία ανεβαίνουν κατακόρυφα, όπως και η συμπόνια του κοινού απέναντι στο νεαρό ζευγάρι. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως οι καρχαρίες που χρησιμοποιήθηκαν είναι αληθινοί, κάτι που από μόνο του είναι αγριευτικό.

Ο Chris Kentis από την, καρέκλα ήταν, βάρκα ήταν, θα σας γελάσω, του σκηνοθέτη κάνει ότι καλύτερο μπορεί με τα μέσα που έχει. Δεν θέλει να δημιουργήσει μια ταινία, αλλά την αναπαράσταση ενός πραγματικού συμβάντος. Για να τονίσει λοιπόν την τραγικότητα της υπόθεσης, γυρίζει όλη την ταινία με digital camera, όχι πολύς καλής ποιότητας, αλλά τελικά ίσως αυτό να είναι που δίνει τον ρεαλισμό. Γιατί φίλοι μου, ο ρεαλισμός είναι που τρομάζει, ούτε οι καρχαρίες, ούτε οι απότομες σκηνές. Η σκέψη ότι αυτό που βλέπεις έχει συμβεί και θα μπορούσε να ξανασυμβεί στον καθένα και τελικά εκεί πάνω βασίζεται κι αυτό είναι που εκμεταλλεύεται.

Το πρωταγωνιστικό, άσημο δίδυμο, ήταν ότι χρειαζόταν ο σκηνοθέτης για μια low budget παραγωγή σαν αυτή. Δύο άγνωστοι προς εμάς άνθρωποι, που δε μπορούμε με τίποτα να τους συνδέσουμε με κάτι περισσότερο απ’ αυτό που βλέπουμε εκείνη την ώρα στις οθόνες μας. Όχι ότι ερμηνευτικά αναδεικνύουν το τεράστιο υποκριτικό ταλέντο τους. Πλην του δεύτερου μισού άλλωστε της ταινίας, όπου υπάρχουν περισσότερο φιλοσοφημένοι διάλογοι μεταξύ τους, δεν προσφέρεται και το σενάριο για κάτι τέτοιο. Στην τελική τι έχεις να πεις όταν είσαι κατά μεσοίς του πελάγους και σε ορέγονται καρχαρίες; Μάλλον τίποτα!

Με άλλα λόγια, θεωρώ ότι η συγκεκριμένη ταινία δημιουργεί δύο διαφορετικά συναισθήματα. Υπάρχουν αυτοί που σίγουρα θα την θεωρήσουν αριστούργημα και υπάρχουν κι αυτοί που θα θεωρήσουν ότι πέταξαν χρόνο και χρήμα. Για ‘μένα η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Για ‘μένα είναι μια ταινία που θα σε κρατήσει μέχρι την τελευταία στιγμή, άλλωστε η διάρκειά της δεν είναι τόσο τρομαχτική. Και πέραν αυτού, είτε άρεσε, είτε δεν άρεσε, ανήκει στις ταινίες εκείνες που δεν ξεχνάς εύκολα.
Βαθμολογία 6,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Άγριος Ωκεανός
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Chris Kentis
Πρωταγωνιστές: Blanchard Ryan, Daniel Travis
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 79’

Επίσημο site:
http://openwaterfilm.com/

Read More

Νεκρός ο Νίκος Σεργιανόπουλος

Πριν λίγο μου τηλεφώνησε η μητέρα μου και με ενημέρωσε για το θάνατο του Νίκου Σεργιανόπουλου και η αλήθεια είναι πως σοκαρίστηκα. Θα μου πείτε "Τον ήξερες;", όχι, αλλά δεν παύει να είναι ένας συνάνθρωπός μας, ένας καλλιτέχνης που τον γνώριζα χρόνια μέσα απ' τη δουλειά του και που έφυγε με βίαιο τρόπο.

Ο Νίκος Σεργιανόπουλος γεννήθηκε στη Δράμα! Αποφοίτησε από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και πριν προλάβει να χαρεί την ανέμελη νιότη του καταπιάνεται με την Πειραματική σκηνή Τέχνης στη Θεσσαλονίκη, της οποίας υπήρξε ιδρυτικό μέλος μαζί με τη Λυδία Φωτοπούλου, τη Καρυοφύλλια Καραμπέτη και τη Φιλαρέτη Κομνηνού. Η αγάπη του για τους κλασσικούς είναι εμφανής και η μεταφραστική του δουλειά το αποδεικνύει με το παραπάνω.

Στη συνέχεια θα κατέβει Αθήνα στο θέατρο "Αθηνών". Η ιδιωτική τηλεόραση στα πρώτα της ξεκινήματα δεν θα αργήσει και πολύ για να τον ανακαλύψει και θα του δώσει πρωταγωνιστικούς ρόλους σε αρκετά αυτοτελή επεισόδια των σήριαλ "Εσύ αποφασίζεις"(Mega), "Ανατομία ενός εγκλήματος"(ANT1), "Έρωτας και πάθος"(ANT1). Τα πρώτα δείγματα ήταν πολύ θετικά κι έτσι το MEGA του εμπιστεύεται μεγάλους ρόλους, με μεγαλύτερο όλων στους "Δύο ξένους" μέσω των οποίων γίνεται ευρέως γνωστός.

Από τότε μέχρι σήμερα, τόσο στην τηλεόραση όσο και στο θέατρο, οι παρουσίες του είναι αναρίθμητες κι όλοι είχαν πάντα έναν καλό λόγο να πουν για τον συνεργάτη και φίλο τους. Άκόμα κι όταν πριν μερικούς μήνες συνελήφθει για ναρκωτικά. Παρά τη δημοσιότητα και τη διάσταση που πήρε το θέμα, όλοι στάθηκαν στο πλάι του κι ο ίδιος, όχι πολύ καιρό μετά, δεν δίστασε να βγει και να μιλήσει δημοσίως για το πρόβλημά του.

Αυτή την περίοδο έκανε τα γυρίσματα του νέου σίριαλ του ALPHA στο οποίο και πρωταγωνιστούσε. Μέχρι χθες ήταν πάντα συνεπής! Σήμερα όμως δεν εμφανίστηκε. Βρέθηκε στο σπίτι του μαχαιρωμένος. Αυτές οι μαχαιριές ήταν που οδήγησαν τον 55χρονο ηθοποιό στο θάνατο και στο πένθος συγγενείς και φίλους. Ο Νίκος, που όλοι μόνο καλά λόγια είχαν να πουν γι' αυτόν, δεν είναι πια εδώ. Ο γοητευτικός και συμπαθέστατος ηθοποιός, δεν θα ξαναπαίξει, δεν θα ολοκληρώσει την τελευταία του τηλεοπτική δουλειά, δεν θα ξαναδεί τους αγαπημένους του. Με μεγάλη μου λύπη, εύχομαι ο θεός να τον αναπαύσει!

Read More

ΤΗΛΕ-ΦΟΝΙΚΟΣ ΘΑΛΑΜΟΣ - PHONE BOOTH

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Stu Shepard είναι ένας καλλιτεχνικός μάνατζερ που χάρη στο ταλέντο στα ψέματα καταφέρνει όχι μόνο να επιβιώνει, αλλά να κάνει και μια άνετη ζωή.
Ένα πρωινό που βρίσκεται στο κέντρο, αφού τελειώνει τις δουλειές του μπαίνει σ’ ένα τηλεφωνικό θάλαμο από τον οποίο και καλεί την ερωμένη του.
Όταν όμως τελειώνει τη συνομιλία του μαζί της, το τηλέφωνο χτυπάει και μια απόκοσμη φωνή απ’ την άλλη πλευρά του ακουστικού τον ενημερώνει πως ξέρει ότι έχει να κάνει με τη ζωή του και πως αν βγει από τον θάλαμο θα τον σκοτώσει.

Προσωπική άποψη:
Ο “Τηλε-φονικός Θάλαμος” είναι από εκείνες τις ταινίες που αποτελούν ευχάριστη έκπληξη. Δεν περιμένεις να δεις κάτι το ιδιαίτερο και τελικά το αποτέλεσμα σε ξαφνιάζει ευχάριστα. Στην επιτυχία βέβαια μιας ταινίας καταλυτικό ρόλο παίζει το έξυπνο marketing, κάτι που στη συγκεκριμένη περίπτωση αξιοποιήθηκε στο έπακρο.

Το σενάριο συγκαταλέγεται στα πιο πρωτότυπα που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Οι διάλογοι είναι πολύ έξυπνοι και παρά το γεγονός ότι όλη η ιστορία εξελίσσεται στον κλειστοφοβικό χώρο ενός κοινού φαινομενικά τηλεφωνικού θαλάμου, η δυναμική δεν χάνεται λεπτό, ενώ η δράση κι η αγωνία είναι στοιχεία που σταθερά κλιμακώνονται. Κατά συνέπεια, δεν χαλαρώνεις λεπτό. Η ταινία παρουσιάζεται σε πραγματικό χρόνο. Αν αφαιρέσουμε λοιπόν τους τίτλους τέλους, παρακολουθούμε τα 72’ μαρτυρικά λεπτό του κεντρικού ήρωα που δεν αφήνουν σε καμία περίπτωση περιθώρια χαλαρότητας ή πλατιάσματος της ιστορίας.

Η ταινία αυτή αποδεικνύει πως χωρίς απαραίτητα να είμαστε κακοί ως άνθρωποι μπορούμε εύκολα να χρησιμοποιούμε την πονηριά, το ψέμα και την ανηθικότητα προκειμένου να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη. Το θέμα είναι κατά πόσο έχουμε την ανάγκη ή θέλουμε να το αλλάξουμε αυτό και να γίνουμε καλύτεροι. Ο Stu είναι το θύμα κι ο θύτης του θέλει να του διδάξει τις αρετές της καλοσύνης και του έντιμου βίου.

Η σκηνοθεσία του Schumacher είναι ακριβώς έτσι όπως θα έπρεπε να είναι. Γρήγορη, σφικτή κι εξελισσόμενη. Καταφέρνει λοιπόν να ξεπεράσει τα σεναριακά εμπόδια με άνεση, χωρίς ν’ αναλωθεί σε φλύαρη προσέγγιση του θέματος. Ένα επιπλέον δυνατό στοιχείο της σκηνοθεσία του είναι τα πολλά κοντινά πλάνα που κάνει στον Farrell. Εστιάζει ακριβώς εκεί που πρέπει να εστιάσει, στο πρόσωπο του κεντρικού ήρωα. Δεν είναι τόσο η ιστορία αυτή που μας ενδιαφέρει, όσο οι ψυχολογική κατάσταση του ήρωα που από τη μία στιγμή στην άλλη αλλάζει και διαμορφώνεται. Έτσι ο θεατής μπορεί να νιώσει σε βάθος την αγωνία και την απόγνωση στην οποία υπέρχεται σταδιακά ο Stu.

Ο Farrell αν και ξεκίνησε πολλά υποσχόμενος έχει εξαφανιστεί αυτή την περίοδο. Τότε όμως που γυρίστηκε η ταινία ήταν μια εποχή που τελείωνε τη μία δουλειά και ξεκίναγε την άλλη. Όσον αφορά αυτή λοιπόν έκανε εξαιρετική δουλειά. Όλη η ταινία είναι γυρισμένη πάνω του. Δε μας ενδιαφέρει τι γίνεται έξω από τον θάλαμο, το μόνο που μας νοιάζει είναι η κατάσταση του Stu. Σ’ αυτό το επίπεδο λοιπόν, ο νεαρός ηθοποιός παίρνει άριστα, αφού μπορεί κι εξωτερικεύει καθαρά κι όμορφα κάθε συναίσθημα του κεντρικού ήρωα.

Ο Whitaker δεν έχει κάποιο μεγάλο ρόλο ωστόσο είναι ιδιαίτερα εξελίσιμος κι η παρουσία του σίγουρα δεν μένει αδιάφορη, αφού αφήνει μια γλυκιά γεύση. Πολύ όμως ενδιαφέρουσα και χρηστική είναι κι η παρουσία του Sutherland. Εκτός του φινάλε, δεν έχουμε καμιά οπτική επαφή μαζί του. Ωστόσο, με τη φωνή του και μόνο καταφέρνει να πλάσσει έναν ευφυή και ταυτόχρονα παράφρονα χαρακτήρα που σε κάνει ν’ ανατριχιάζεις και μόνο στο άκουσμά του.

Ένα σίγουρα όχι κοινότυπο σενάριο που σε συνδυασμό με την έξυπνη, δυναμική και γρήγορη σκηνοθεσία μπορεί να κρατήσει καθηλωμένο και τον πιο απαιτητικό θεατή. Πολύ καλές ερμηνείες από το σύνολο του cast και μικρή διάρκεια που δεν κουράζει και πολύ περισσότερο δεν αφήνει περιθώρια να βαρεθείς. Συνιστάται ανεπιφύλακτα.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Τηλε-φονικός Θάλαμος
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Joel Schumacher
Πρωταγωνιστές: Colin Farrell, Forest Whitaker, Kiefer Sutherland, Radha Mitchell
Παραγωγή: 2003
Διάρκεια: 81’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0183649/
http://en.wikipedia.org/wiki/Phone_Booth_(film)

Read More

ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ - SCREAM

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Sidney είναι μια νεαρή κοπέλα που ζει στην αμερικάνικη επαρχία σημαδεμένη από τον βιασμό και την δολοφονία της μητέρας της έναν χρόνο πριν.
Η άγρια δολοφονία δύο συμμαθητών της θα ξυπνήσει στην Sidney αναμνήσεις που η ίδια θα ήθελε να ξεχάσει για πάντα.
Γρήγορα θα βρεθεί και η ίδια στη θέση του υποψήφιου θύματος ενώ γύρω της θα σφαγιάζονται ένα-ένα τα αθώα κολεγιόπαιδα.
Αυτό που πρέπει να κάνει για να εξασφαλίσει την επιβίωση της είναι απλό. Αρκεί να παραμείνει πιστή στους κανόνες των παλαιότερων ταινιών τρόμου.

Προσωπική άποψη:
Το 1984 ο Craven σκηνοθέτησε τον “Εφιάλτη Στο Δρόμο Με Τις Λεύκες”. Ίσως τότε δεν φανταζόταν πως η ταινία αυτή θ’ αποτελούσε έπειτα από κάποια χρόνια μια απ’ τις μεγαλύτερες cult επιτυχίες των ταινιών τρόμου και πως ο Freddy Kruger θα παρέμενε ως τις μέρες το απόλυτο σύμβολο του φόβου. 22 χρόνια λοιπόν μετά, επέστρεψε στην καρέκλα του σκηνοθέτη και κατάφερε χρησιμοποιώντας την ίδια πετυχημένη συνταγή ν’ αναστήσει το είδος και να αναθερμάνει το ενδιαφέρον του κοινού που είχε πλέον κουραστεί από τις ηλίθιες σωρείες ταινιών τρόμου που έβγαιναν στα video-clubs όπως οι ταινίες του Ψάλτη.

Ο Craven δανείζεται όλη την ιστορία των ταινιών τρόμου και πάνω εκεί χτίζει μια απ’ τις πιο απολαυστικές ταινίες τρόμου των τελευταίων ετών. Δεν διστάζει να σαρκάζει, όχι μόνο τα θρίλερ συνολικά, αλλά και τη δικιά του δουλειά όσον αφορά τον Freddy. Κλισέ υπάρχουν και μάλιστα αρκετά, δοσμένα όμως ως παροδικά στοιχεία, που όχι μόνο δεν ξενίζουν, αλλά είναι υπέρ του δέοντος διασκεδαστικά. Κι όσοι πιστεύετε πως κωμικά στοιχεία δεν έχουν καμία δουλειά σε μια ταινία τρόμου, θα ήθελα να σας πληροφορήσω πως κάνετε μεγάλο λάθος. Όχι απλά έχουν, αλλά αυτό είναι ένα απ’ τα στοιχεία που κάνουν τις ταινίες του Craven ξεχωριστές.

Το “Scream” άνοιξε κι έδειξε στις splatter ταινίες τρόμου έναν νέο δρόμο. Όσο θα περίμεναν να δουν ξεχυμένα στομάχια και αδικοχαμένα λίτρα αίματος, μάλλον θα έπρεπε να επιλέξουν να δουν κάτι άλλο. Το splatter στοιχείο δεν είναι αυτό που υπερτονίζεται. Οι σκηνές βίας κι αίματος δεν είναι εξαιρετικά πολλές, αλλά όπου αυτές υπάρχουν αναδεικνύουν ακόμα περισσότερο τη δυναμική του σεναρίου και καθώς δεν αφθονούν, δεν κουράζουν ούτε καταντάνε μονότονες και βαρετές.

Ο Kevin Williamson που επιμελήθηκε του σεναρίου, βασισμένος στο όραμα του Craven έπλασε την ιστορία στα μέτρα που εκείνος ήθελε. Μια ταινία θρίλερ εμπνευσμένη από τα θρίλερ κι αφιερωμένη σ’ αυτά. Οι αναφορές που γίνονται στην ιστορία τους είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και προκαλούν το ενδιαφέρον, όχι μόνο των φίλων του είδους, αλλά ακόμα και του πιο άσχετου. Όλα τα μυστικά τους βγαίνουν στην φόρα, όμως η ίδια η ιστορία αλλάζει κάθε στιγμή τα δεδομένα της κι έτσι δε μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος για το ποιος είναι ο δολοφόνος. Ακόμα και το να προσπαθήσεις να μαντέψεις, μετά από λίγο η προσπάθειά σου αυτή θα ακυρωθεί.

Όσον αφορά το cast χρησιμοποιήθηκε όλη η αφρόκρεμα των νεαρών star που αρπατίζουν τα τηλεοπτικά προγράμματα. Ωστόσο το αποτέλεσμα δεν επηρεάζεται απ’ αυτό και σε καμία περίπτωση δεν σε παραπέμπει σε τηλεοπτική παραγωγή. Η Neve Campell μέσα σε μια νύχτα εκτινάχτηκε στα ύψη, ενώ η πιο γνωστή τότε Courteney Cox, δεν αποκόβεται από τον νευρωτικό της χαρακτήρα στα “Φιλαράκια”. Όσο για τους Arquette, Lillard και Ulrich, είναι οι χαρακτήρες με τα πιο έντονα ψυχογραφικά στοιχεία, κάτι που λόγο των ρόλων τους, μάλλον έγινε σκοπίμως.

Το καντηλάκι του είδους έμοιαζε μέχρι το 1996 να έχει σβήσει. Όμως ο Craven γεμάτος ενθουσιασμό ήρθε και το γέμισε με λάδι και η φλόγα αναζωπυρώθηκε. Το “Scream” είναι από εκείνες τις ταινίες που στιγμάτισαν τη δεκαετία του ’90, αλλά και το συγκεκριμένο είδος ταινιών κι απέδειξε σε όσους θεωρούσαν πως το να γυρίσεις ένα θρίλερ είναι εύκολη υπόθεση, ότι απλά ζούσαν στην πλάνη τους. Όσοι κι αν προσπάθησαν να μιμηθούν την επιτυχία της απλά έπεσαν θύματα της μανίας τους και γι’ αυτό οι παραγωγές τους ήταν αποτυχία. Το έχετε δει ήδη δέκα φορές; Δεν πειράζει καθόλου! Γιατί το “Scream” είναι από εκείνες τις ταινίες που όσες φορές κι αν τις δεις δεν βαριέσαι.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Κραυγή Αγωνίας
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Wes Craven
Πρωταγωνιστές: David Arquette, Neve Campbell, Courteney Cox, Matthew Lillard, Rose McGowan, Skeet Ulrich, Jamie Kennedy, W. Earl Brown, Joseph Whipp, Live Schreiber, Drew Barrymore
Παραγωγή: 1996
Διάρκεια: 111’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0117571/
http://en.wikipedia.org/wiki/Scream_(film)

Read More