...

Σάββατο, Ιουλίου 05, 2008

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Paul Vitti είναι ένας από τους μεγαλύτερους μαφιόζους του πλανήτη. Αντιπετωπίζει όμως ένα μεγάλο πρόβλημα. Έχει ψυχολογικά προβλήματα που δεν τον αφήνουν να ηρεμήσει.
Τότε είναι που θα γνωρίσει Ben Sobel, ψυχίατρο στο επάγγελμα ο οποίος θα τον εντυπωσιάσει με τις ιατρικές του ικανότητες. Αποφασίζει λοιπόν πως αυτός είναι ο κατάλληλος άνθρωπος να τον κουράρει.
Παρά το ότι ο Sobel δεν θέλει να τον αναλάβει θ’ αναγκαστεί να τον κάνει όταν ο Vitti θα τον ακολουθήσει στις διακοπές του, παρενοχλώντας όποια ώρα θελήσει και συμπεριφερόμενος απέναντι στον γιατρό του λες κι είναι το κατοικίδιό του.

Προσωπική άποψη:
Όταν έχεις να κάνεις με δύο προσωπικότητες όπως αυτές των De Niro και Crystal και πόσο μάλλον σε μια κωμωδία, το αποτέλεσμα είναι μια μεγάλη επιτυχία. Ωστόσο η επιτυχία αυτή προέρχεται εξαιτίας των πρωταγωνιστών ή λόγω πρωτότυπου σεναρίου. Μάλλον ισχύει το πρώτο, γιατί στο δεύτερο σκέλος η όλη υπόθεση από κάπου μπάζει.

Απ’ τη μία έχουμε έναν ψυχαναλυτή που λέει κάτι συγκεκριμένο θέλοντας να ερμηνεύσει μια συγκεκριμένη κατάσταση του ασθενούς. Απ’ την άλλη έχουμε έναν νευρωτικό μαφιόζο που ερμηνεύει κατά πως αντιλαμβάνεται τις ερμηνείες του ψυχαναλυτή του. Από ‘κει και μετά έχουμε μια σειρά παρεξηγήσεων που οδηγούν κατ’ επέκταση σε άλλες κωμικοτραγικές καταστάσεις.

Δε μπορώ να πω... η ταινία σε μεγάλο βαθμό ξεφεύγει από τα συνηθισμένα χυδαία και γελοία κλισέ που χαρακτηρίζουν τις κωμωδίες των τελευταίων ετών. Έχει κάτι έξυπνο, κάτι το διαφορετικό και κυρίως δυνατά χαρτιά για να την υποστηρίξουν. Παίρνει ως βάση και σατιρίζει δύο προσωπικότητες οι οποίες στα μάτια του κόσμου στην καθημερινή του ζωή είναι δύο τρομακτικές και σοβαρές φιγούρες και τι κάνει... Τις ταπεινώνει μπροστά στα μάτια μας.

Η διαφορετικότητα των κεντρικών ηρώων, καθώς και το είδος της ταινίας δεν αφήνουν περιθώρια να παρατηρήσεις και πολύ περισσότερο ν’ ασχοληθείς με τα όποια τεχνικά στοιχεία της ταινίας. Έτσι, η σκηνοθετική δουλειά του Harold Ramis μάλλον είναι αδιάφορη αφού περνάει ουσιαστικά απαρατήρητη.

Ο De Niro στο ρόλο του καταρρακωμένου και πεσμένου ψυχολογικά μαφιόζου είναι όλα τα λεφτά. Αρχικά βλέπουμε τη σκληροτράχηλη εικόνα του μαφιόζου, έτσι όπως τον έχουμε συνηθίσει, η οποία όμως σιγά-σιγά ισοπεδώνεται στα μάτια μας, αφού μπορούμε να τον δούμε να κλαίει, να παιδιαρίζει και να κάνει λες και μόλις κάποιος του έκλεψε το γλειφιτζούρι του.

Αυτό όμως που μπορείς να απολαύσεις εξίσου είναι η επιστροφή του Billy Crystal έπειτα από πολλά χρόνια σ’ εκείνο το είδος ταινιών που τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε, καθώς προσφέρει μια δυνατή και γεμάτη διλήμματα κωμική ερμηνεία.

Αυτή όμως που δε μπορώ ν’ αντέξω με τίποτα βρε παιδί μου είναι η Kudrow. Την έχει επηρεάσει τόσο πολύ ο ρόλος της στα “Φιλαράκια” και δεν λέει με τίποτα να ξεκολλήσει απ’ αυτό το νευρωτικό κι αλλού γι’ αλλού στυλάκι της Phoebe.

Με άλλα λόγια, το “Analyze This” είναι πιο πολύ έξυπνη κωμωδία, η οποία όμως μάλλον δεν θα είχε αυτήν την τεράστια επιτυχία αν το πρωταγωνιστικό δίδυμο δεν αποτελούσαν οι De Niro και Crystal. Αυτός είναι ο κύριος λόγος όπου δεν έχει ξεθωριάσει η ταινία από τη μνήμη του κοινού σε σχέση με άλλες ταινίες αυτής της κατηγορίας. Θα το δείτε και θα το θυμάστε! Θα το δείτε και θα περάσετε την ώρα σας ευχάριστα! Αυτό όμως δεν σημαίνει πως είναι ότι καλύτερο έχετε δει ποτέ. Είναι όπως μερικές φορές δοκιμάζεις το φαγητό για να δεις το αλάτι. Καταλαβαίνεις ότι έχεις βάλει περισσότερο, αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.
Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ανάλυσέ Το
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Harold Ramis
Πρωταγωνιστές: Robert De Niro, Billy Crystal, Lisa Kudrow, Chazz Palminteri, Joe Viterelli
Παραγωγή: 1999
Διάρκεια: 103’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0122933
http://en.wikipedia.org/wiki/Analyze_This

Posted on Σάββατο, Ιουλίου 05, 2008 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

3 comments

Παρασκευή, Ιουλίου 04, 2008

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Jim καταλαβαίνει ότι η Michelle είναι η γυναίκα της ζωής του κι αποφασίζει να τη ζητήσει σε γάμο. Εκείνη δέχεται την πρότασή του αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Είναι καιρός πλέον εν όψη του γάμου να συναντηθούν και να γνωριστούν οι δύο οικογένειες, όπως και να οργανωθούν όλα εκείνα που καθιστούν ικανά την τέλεση ενός γάμου.
Όταν όμως έχεις φίλους όπως ο Finch και ο Stiffler τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα περιμένεις και ποτέ δεν πρέπει να είσαι σίγουρος για την εξέλιξη.

Προσωπική άποψη:
Φάγαμε μια πίτα, δυο πίτες, ε... δεν έπρεπε να φάμε και μια τρίτη έτσι... να έρθουμε να στουμπώσουμε; Έπρεπε κατά την άποψη των παραγωγών του “American Pie” κι έτσι στην παρέα προέκυψε κι ένας γάμος. Άλλωστε το Hollywood μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια στα sequel επιτυχημένων ταινιών ασχέτως κατηγορίας. Το αποτέλεσμα; Να χάνουμε ακόμα και την όποια καλή εντύπωση μπορεί να είχαμε από το πρώτο μέρος.

Η συνταγή για νεανικές κωμωδίες όπως αυτές είναι γνωστή και μη εξαιρετέα. Έχουμε έναν συμπαθή κεντρικό ήρωα, τη γκόμενά του, 2-3 φίλους καρικατούρες που περιστρέφονται γύρω του σαν σβούρες. Χοντροκομμένα αστεία, χυδαιολογίες, σεξ, σκατά κι άλλα τέτοια χαρούμενα στα οποία δεν θα ήθελα να επεκταθώ περαιτέρω για λόγους ευγένειας. Το αποτέλεσμα από το πάντρεμα όλων των παραπάνω, κακογουστιά.

Η συγκεκριμένη ταινία με έκανε να νοσταλγήσω το “American Pie”. Μπορεί να μην συγκαταλέγεται στις αγαπημένες μου ταινίες, κατάφερε πάντως να πρωτοτυπήσει σε κάποια σημεία και να χαρίσει στους θεατές ορισμένες πραγματικά κωμικές στιγμές. Και για να μην παρεξηγηθώ, όταν λέω κάτι τέτοιο, δεν εννοώ σε καμία περίπτωση πως κατάφερε να φτάσει την ξενοιασιά και το θράσος αντίστοιχων νεανικών ταινιών των 80’s που ακόμα και στις μέρες μας θεωρούνται κλασσικές και καλόγουστες, έστω κι αν οι εποχές έχουν αλλάξει.

Υπάρχουν στιγμές που λες “αυτό το έχω ξαναδεί”! Ναι, όντως! Αν έχετε δει τα προηγούμενα “American Pie” δεν είναι λίγες οι σκηνές που θα σας θυμίσουν απλή ξεπατικοτούρα ίσως και έξυπνων κωμικών στιγμών που όταν όμως επαναλαμβάνονται χάνουν κάπου την αξία τους. Βέβαια, για να μη γίνομαι κι άδικη, η στιγμή του bachelor party κάπου στα μέσα της ταινίας, είναι ότι καλύτερο σ’ αυτή τη μιάμιση ώρα και σίγουρα θα γελάσετε με την ψυχή σας, έστω κι αν κάπου μέσα σας περιμένατε τα ευτράπελα χωρίς ακριβώς να ξέρετε ποια θα είναι αυτά.

Και μπορεί το cast να μας είναι οικείο, ίσως και συμπαθές αλλά ας μου εξηγήσει κάποιος πως μπορεί κανείς να έχεί φίλο ένα γουρούνι σαν τον Stiffler που όσα χρόνια κι αν περάσουν το κάτω κεφάλι θα έχει μόνιμα αντικαταστήσει το πάνω; Η Hannigan αρκετά γλυκιά αν και θα την προτιμούσα πιο sexy, ο Biggs συμπαθής όπως πάντα σε τέτοιες ταινίες και το κρυμμένο χαρτί της υπόθεσης, ο Levy που σίγουρα είναι ο πιο απολαυστικός.

Το γεγονός ότι αυτές οι ταινίες στο εξωτερικό αποκαλούνται teen-movies ίσως έχει κάποιο λόγο. Αν μετά από τόσες και τόσες αντίστοιχες ταινίες αδυνατείτε να τον καταλάβετε μάλλον έχετε κάποιο πρόβλημα. Αλλά ακόμα κι έτσι δε μπορεί, άμα δείτε κι αυτήν ίσως καταλάβετε καλύτερα. Απλά ακόμα μια ταινία που δεν έχει να προσφέρει τίποτα καλύτερο πέραν 2-3 καλών στιγμών. Αν πάλι σα αρέσουν τα κακόγουστα και χονδροειδή αστεία, είναι μια έξοχη επιλογή.
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: American Pie – Ο Γάμος
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Jesse Dylan
Πρωταγωνιστές: Jason Biggs, Seann William Scott, Alyson Hannigan, Eugene Levy
Παραγωγή: 2003
Διάρκεια: 96’

Επίσημο site:

http://movies/uip.de/americanpie3/

Posted on Παρασκευή, Ιουλίου 04, 2008 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

6 comments

Πέμπτη, Ιουλίου 03, 2008

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Eddie Flemming είναι ο πιο δημοφιλής αστυνομικός της Νέας Υόρκης. Όντας πολύ φίλος μ’ έναν παρουσιαστή ειδήσεων κι έχοντας δεσμό με μια δημοσιογράφο, έχει τον τρόπο να χρησιμοποιεί τα μέσα ενημέρωσης προς όφελος της δουλειάς του.
Δύο κακοποιοί από την Ρωσία φτάνουν στις Η.Π.Α. προκειμένου να πάρουν το μερίδιό τους από μια μεγάλη ληστεία. Όταν ο συνεργάτης τους αρνείται να τους το δώσει, τον δολοφονούν και καίνε το σπίτι του, ενώ παράλληλα, ο ένας απ’ τους δύο, ο Oleg καταγράφει το συμβάν με κάμερα.
Η φωτιά θ’ αποτελέσει αφορμή να συναντηθούν ο Eddie κι ο Jordy Warsaw, ανακριτής του πυροσβεστικού σώματος. Μαζί θα εξαπολύσουν κυνηγητό προκειμένου να εντοπίσουν και να συλλάβουν τους δράστες.

Προσωπική άποψη:
Χωρίς αμφιβολία μια απ’ τις καλύτερες αστυνομικές ταινίες των τελευταίων χρόνων. Ένα απ’ τα πιο ανατρεπτικά σενάρια και θεματολογία που σοκάρει γιατί αν το σκεφτεί κανείς καλά, θα διαπιστώσει πως η πραγματικότητα που απεικονίζεται στην ταινία, δεν απέχει πολύ απ’ την πραγματικότητα της δικής μας καθημερινότητας.

Ο Andy Warhol είπε κάποτε πως ο καθένας μας θα δικαιούται στο μέλλον από 15 λεπτά δημοσιότητας. Πόσο μακρινό φαινόταν αυτό τότε σε κάποιους, πόσο περίεργο κι όμως... τελικά έχει αποδειχτεί ότι ήταν πιο κοντά απ’ όσο πίστευε κανείς και πολύ πιο πραγματικό. Ας πάρουμε ως παράδειγμα τη σημερινή τηλεόραση! Ο καθένας έχει δικαίωμα να βγει στο γυαλί και να πει ή να κάνει ότι θέλει, είτε αυτό είναι απλά ψώνιο, είτε εγκληματικής φύσης. Ακόμα και οι κακοποιοί δικαιούνται μερίδιο στη δημοσιότητα και γι’ αυτό δεν φταίνε αυτοί, αλλά τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που τους προσφέρουν τον τηλεοπτικό αυτό χρόνο προκειμένου να κάνουν νούμερα.

Ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου μετράνε οι νόμοι, όπου η έκθεσή σου στη δημοσιότητα όσο εύκολα μπορεί να σε καταστρέψει, τόσο εύκολα μπορεί να σε σώσει απ’ το να πας στην κόλαση. Πάνω σ’ αυτό παίζει η ταινία! Εκεί ποντάρουν οι Ρώσοι! Θα κάνουν ένα έγκλημα που θα σοκάρει την κοινή γνώμη, θα το κινηματογραφήσουν με σκοπό να το εκθέσουν στα μάτια του κοινού και πουλώντας τρέλα σε τρία χρόνια θα βγάλουν τα άσπρα πουκάμισα που τα χεράκια δένουν στην πλάτη και θα έχουν γεμάτες τις τσέπες.

Ο κόσμος διψάει για σκάνδαλα! Η προσκόλληση του στην τηλεόραση και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζουν τα ΜΜΕ τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, κάνουν αυτό το φαινόμενο να μεγαλώνει ακόμα περισσότερο. Αν αυτό είναι λογικό; Δεν ξέρω, αλλά δε νομίζω! Μάλλον φταίνε όσοι γίνονται θύματα της πλύσης εγκεφάλου που δέχονται από τα ΜΜΕ. “Άμα δε μπορείς να είσαι στο γυαλί τότε δεν είσαι τίποτα κι αν τολμήσεις να μας ενοχλήσεις, όσο εύκολα μπορούμε να σε ανεβάσουμε στην κορυφή, τόσο εύκολα μπορούμε να σε γκρεμίσουμε απ’ αυτήν.”

Ο Herzfeld έχει σκηνοθετήσει μια σκοτεινή αστυνομική ταινία με έντονη δράση και πολύ καλό ρυθμό. Κύριο συστατικό της επιτυχίας της, οι μεγάλες ανατροπές. Τα ΜΜΕ ενημέρωσης βρίσκονται στο στόχαστρό του αφού αποτελούν και τον κύριο άξονά του κι όσο εύκολα αυτά αλλάζουν το τοπίο των εξελίξεων, τόσο γρήγορα κι ο ίδιος αλλάζει το τοπίο της ταινίας με δυναμικές παρεμβολές στην πορεία της. Επιπλέον, πολύ έξυπνο στοιχείο αποτελεί η χρήση πλάνων από την κάμερα του Oleg, δείχνοντάς μας τα πράγματα απ΄ την οπτική των κακοποιών.

Για τον De Niro, ειδικά όταν το βλέπεις κανείς σε τέτοιους ρόλους, δεν μπορεί να πει πολλά πράγματα. Ούτε μία, ούτε δύο φορές έχει αποδείξει πως αυτό το είδος είναι που του ταιριάζει, που τον έχει καθορίσει στα μάτια των θεατών ως έναν εξαιρετικά δυναμικό κι εκφραστικό ηθοποιό. Ακόμα κι όταν δεν είναι πια εκεί, είναι σαν να είναι παρών. Ευχάριστη έκπληξη είναι και η πολύ καλή χρήση των Ελληνικών εκ μέρους του.

Καλή όμως είναι και η εμφάνιση του Edwart Burns. Μπορεί να μην έχει δώσει εξαιρετικά δείγματα όμως η παρουσία του είναι αρκετά προσεγμένη και δυναμική. Γοητευτική όμως είναι και η παρουσία της Melina Kanakaredes, όπως και το κακοποιό δίδυμο.

Ξαναλέω λοιπόν πως πρόκειται για ένα απ’ τα πιο ωραίο και ανατρεπτικά σενάρια των τελευταίων ετών. Δυναμικές και γοητευτικές παρουσίες ηθοποιών που ακροβατούν πάνω σε μια πολύ ευαίσθητη θεματολογία. Σκοτεινή και δυναμική σκηνοθεσία, με σκηνές που με τη συναισθηματικής του ωμότητα μερικές φορές σοκάρουν. Αρκετές δόσεις περιπέτειες και πολλές περισσότερες κατακραυγής των ΜΜΕ, προκαλώντας προβληματισμό γύρω από τον ρόλο τους στη σημερινή κοινωνία.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: 15 Λεπτά
Είδος: Αστυνομική
Σκηνοθέτης: John Herzfeld
Πρωταγωνιστές: Robert De Niro, Edwart Burns, Kelsey Grammer, Avery Brooks, Melina Kanakaredes
Παραγωγή: 2001
Διάρκεια: 120’

Επίσημο site:
http://www.15minutesmovie.com/

Posted on Πέμπτη, Ιουλίου 03, 2008 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

12 comments

Τετάρτη, Ιουλίου 02, 2008

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Nick Marshall επιτυχημένος διαφημιστής που εργάζεται σε μεγάλη διαφημιστική εταιρεία περιμένει με λαχτάρα την προαγωγή του. Ενώ πιστεύει πως την έχει στο τσεπάκι του, το αφεντικό του προσλαμβάνει για τη θέση αυτή μια νέα υπάλληλο την Darcy McGuire.
Ο Nick είναι έξαλλος και προσπαθεί να σκεφτεί τρόπους για να βγάλει απ’ τη μέση την ανταγωνίστριά του. Στο ενδιάμεσο όμως παθαίνει ένα ατύχημα κι από εκείνη τη στιγμή αρχίζει ν’ ακούει τη σκέφτονται οι γυναίκες.
Ο τρόπος σκέψης του αρχίζει ν’ αλλάζει, προσπαθεί να μπει στη γυναικεία ψυχολογία ενώ ταυτόχρονα αρχίζει να ερωτεύεται τη Darcy.

Προσωπική άποψη:
Θεωρώ πως αυτή η ταινία αντιμετωπίστηκε με δύο διαφορετικούς τρόπους από τους θεατές. Όσοι δεν ήξεραν τι ακριβώς θα δουν και ήταν προκατειλημμένοι σίγουρα θα πέρασαν ευχάριστα. Όσοι πάλι πήγαν πιστεύοντας πως θα δουν μια αμιγώς κωμική ταινία, μάλλον απογοητεύτηκαν ως ένα βαθμό αφού οι δόσεις ρομαντισμού είναι μάλλον μεγαλύτερες από τις κωμικές δόσεις.

Η ταινία απευθύνεται κυρίως στο γυναικείο κοινό που θέλει να φαντάζεται τον ιδανικό εκείνο κόσμο που οι άντρες θα τις καταλαβαίνουν απόλυτα, θα δίνουν σημασία στις ανάγκες και στα θέλω τους και θα ζουν όλοι ευτυχισμένοι. Μπορεί το παραπάνω σενάριο να διαφέρει πολύ απ’ την πραγματικότητα, είναι ικανό όμως για δύο ώρες να σε βυθίσει σ’ έναν φανταστικό κόσμο φτιαγμένο από ροδοπέταλα. Άλλωστε δεν είναι λίγες οι γυναίκες που θα ήθελαν έναν άντρα που εμφανισιακά να μοιάζει με τον Gibson και ταυτόχρονα να τις καταλαβαίνει.

Η Nancy Meyers έχει εντρυφήσει στο είδος αυτών των ταινιών. Και μπορεί η ταινία να μην είναι η απόλυτα πρωτότυπη παραγωγή, όμως υπάρχουν εκείνες οι μικρολεπτομέρειες που προσδίδουν μια κάποια νοστιμιά. Το να παρακολουθείς ένα σκληρό αρσενικό να ξυρίζει τα πόδια του, να βάφεται και να προσπαθεί να φορέσει ζαρτιέρες χωρίς να είναι τραβεστί, έχει ως ένα βαθμό την πλάκα του. Μια σειρά από αστείες καταστάσεις που ευτυχώς για μας δεν περιορίζονται αποκλειστικά και μόνο στο σεξουαλικό της υπόθεσης. Θα μπορούσε βέβαια να ήταν λίγο πιο μικρό.

Ο Mel Gibson έχει αυτό που ήθελε ο ρόλος. Είναι γοητευτικός και στιβαρός! Έχει τον τρόπο εκείνο με τον οποία θα μπορούσε εύκολα να ρίξει μια γυναίκα. Το διασκεδαστικό όμως τη υπόθεσης είναι το να βλέπεις έναν τύπο σαν αυτό να πειραματίζεται με διάφορα πράγματα που για τις γυναίκες μπορεί ν’ αποτελούν την καθημερινότητά τους, για τους άντρες όμως φαντάζουν σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας κι όσο κι αν τους αρέσουν σε μια γυναίκα δε μπορούν να κατανοήσουν απόλυτα τους λόγους για τους οποίους τα κάνουν.

Η Helen Hunt έχει μια πολύ καλή παρουσία τόσο εμφανισιακά, όσο κι ερμηνευτικά. Μπορεί να μην είναι το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, αλλά αποτελεί μια πολύ γλυκιά παρουσία που ταιριάζει με το μοτίβο της εύθραυστης κι εύκολα επηρεάσιμης Darcy που όσο κι αν θέλει να φαίνεται λύκος κατά βάθος είναι ένα πληγωμένο κουταβάκι που αναζητάει στοργή και τρυφερότητα.

Συνολικά μπορεί να μην είναι η ταινία εκείνη που αποσκοπεί καθαρά στο να προκαλέσει γέλιο, αλλά κυρίως να συγκινήσει με το ρομαντικό της ειδύλλιο, όμως όπου υπάρχουν κωμικές στιγμές, που δεν είναι και λίγες, είναι ιδιαίτερα απολαυστικές. Εύθυμη υπόθεση που ανεβάζει τη διάθεση του θεατή, ένα πρωταγωνιστικό δίδυμο που είναι αρκετά ταιριαστό κι απολαμβάνεις να το βλέπεις. Αν μη τι άλλο θα περάσετε ένα ευχάριστο δίωρο.
Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Αυτό Που Θέλουν Οι Γυναίκες
Είδος: Κομεντί
Σκηνοθέτης: Nancy Meyers
Πρωταγωνιστές: Mel Gibson, Helen Hunt, Valerie Perrine, Bette Midler, Marisa Tomei
Παραγωγή: 2000
Διάρκεια: 126’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0207201/
http://en.wikipedia.org/wiki/What_Women_Want

Posted on Τετάρτη, Ιουλίου 02, 2008 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

7 comments

Τρίτη, Ιουλίου 01, 2008

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο γειτονικός μας πλανήτης Άρης κατοικείται. Μόλις οι Αμερικανοί επιστήμονες το ανακαλύπτουν αποφασίζουν με έγκριση της κυβέρνησης να επικοινωνήσουν μαζί τους και να τους καλέσουν στη γη.
Με τη βοήθεια εμπειρογνωμόνων η επικοινωνία αυτή πραγματοποιείται, διαβεβαιώνουν για τις φιλικές τους διαθέσεις και οι εξωγήινοι δέχονται την πρόσκλησή των γήινων.
Αμέσως αρχίζουν οι ετοιμασίες για την υποδοχή τους. Κι ενώ οι Αρειανοί φτάνουν στον πλανήτη μας και φαίνεται πως έχουν ειρηνικές διαθέσεις, ξαφνικά αρχίζουν να επιτίθενται σε κάθε ζωντανό οργανισμό και να καταστρέφουν τα πάντα.

Προσωπική άποψη:
Το 1996 ο παραμυθάς Tim Burton χτύπησε με μια ακόμα ταινία του διαφορετική από κάθε άλλη. Με διάθεση να σατιρίσει τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας και τα θρίλερ δεύτερης κατηγορίας προπολεμικών εποχών, σκηνοθετεί το “Mars Attack!” έχοντας στο πλευρό του όλα εκείνα που θα ζητούσε κάποιος για να γυρίσει μια ταινία.

Πόσες και πόσες ταινίες δεν έχουμε δει όπου οι κακοί εξωγήινοι αποφασίζουν να πάρουν υπό τον έλεγχό τους τον πλανήτη μας. Προσωπικά έχω βαρεθεί, πολύ περισσότερο γιατί στερούνται φαντασίας και πρωτοτυπίας. Δύσκολο θα μου πεις, αλλά αν δεν μπορούν να το κάνουν ας σταματήσουν να γυρίσουν τέτοιες ταινίες. Κι απ’ την άλλη, ειδικά τα τελευταία χρόνια, πόσες και πόσες δήθεν σατιρικές ταινίες έχουν βγει. Πάρα πολλές και σχεδόν καμία δεν αξίζει τον κόπο. Αν θέλετε λοιπόν αν δείτε πραγματική και ποιοτική σάτιρα, το “Mars Attack!” είναι αυτό που ζητάτε.

Όσο παιδικές κι αν φαντάζουν εκ πρώτης όψεως οι ταινίες του Tim Burton δεν στερούνται φαντασίας κι άποψης. Η κάθε μία μόνη της κι όλες μαζί συνολικά αποτελούν σημείο αναφοράς για το σύγχρονο κινηματογράφο κι ο ίδιος θα μπορούσε να θεωρηθεί δάσκαλος για τους πιο νέους και φιλόδοξους σκηνοθέτες. Μ’ ένα δυνατό cast και με προηγμένα για την αποχή του ειδικά εφέ, δημιούργησε μια σατιρική ταινία που τα είχε όλα. Δράση, χιούμορ, ακόμα και τρόμο! Κι αυτή είναι η μαγκιά του ως δημιουργός. Ότι ακόμα και σε ταινίες που υπερισχύει το κωμικό στοιχείο, υπάρχει πάντα εκείνο το χαρακτηριστικό που θα σε κάνει ν’ ανατριχιάσεις.

Και μιας κι ανέφερα τα οπτικά εφέ, πρέπει να ομολογήσω πως ίσως να έχουμε να κάνουμε με την πιο σύγχρονη τεχνολογία της εποχής. Ρεαλιστικά, αλλά ταυτόχρονα σκηνικά, διαστημόπλοια κι εξωγήινοι που αποκτούν υπόσταση. Κι όσο γελοίοι κι αν φαίνονται εκ πρώτης όψεως οι εξωγήινοι πιστέψτε με, όταν θέλουν χάρη στην αποκρουστική και περίεργη εμφάνισή τους, μοιάζουν ακόμα και τρομακτικοί.

Η αφρόκρεμα του τότε αμερικάνικου κινηματογράφου παρέλασε απ’ αυτή την ταινία και πραγματικά δεν ξέρω πιο απ’ όλους είναι πιο απολαυστικός. Έχουμε αρχικά έναν Jack Nicholson στο ρόλο του Προέδρου της Αμερικής, μια θέση που στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσε με τίποτα να έχει, να αυτοσαρκάζεται και να τ’ αντιμετωπίζει όλα τόσο ανάλαφρα που τον κάνουν απλά ανεπανάληπτο. Ο Pierce Brosman με το αγγλοσαξονικό κι ήρεμο στυλάκι του σε κάνει να πιστεύεις ότι μάλλον αυτός προέρχεται από άλλον πλανήτη και δεν καταλαβαίνει τη συμβαίνει γύρω του, ενώ η Glenn Close είναι τραγικά αστεία με το αποσβολωμένο ύφος όπου κυκλοφορεί όλη την ώρα.

Βέβαια το ίδιο καλοί είναι κι όσοι άλλοι εμφανίζονται και παρά το γεγονός ότι είναι πάρα πολλοί, όλοι τους καταφέρνουν να ξεχωρίσουν, ακόμα και στους πιο μικρούς ρόλους, προσφέροντας συνολικά, ένα ερμηνευτικό κρεσέντο διαφορετικότητας κι υψηλής αισθητικής.

Για όσους μπορούν να δεχτούν και να κατανοήσουν την σάτιρα, το “Mars Attack!” αποτελεί μια εξαιρετική επιλογή. Δύσκολα να μην διασκεδάσεις κι ακόμα πιο δύσκολο να μην μαγευτείς απ’ όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν της ταινίες του Burton να ξεχωρίζουν. Πληθώρα κινηματογραφικών stars σε ρόλους έκπληξη, όμορφη απεικόνιση και παρά την κωμικότητα της υπόθεσης, δύσκολα να μην υπάρξουν εκείνες οι στιγμές θρίλερ που θα σε κάνουν ν’ αναριγήσεις.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Οι Αρειανοί Επιτίθενται
Είδος: Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Tim Burton
Πρωταγωνιστές: Jack Nicholson, Glenn Close, Annette Bening, Pierce Brosman, Danny De Vito, Martin Short, Sarah Jessica Parker, Jack Black, Michael J. Fox
Παραγωγή: 1996
Διάρκεια: 106’

Επίσημο site:
http://marsattacks.warnerbros.com/

Posted on Τρίτη, Ιουλίου 01, 2008 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

16 comments