Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Julia Lund, μια φοιτήτρια ψυχολογίας, ετοιμάζεται να παραδώσει την επιστημονική διατριβή της όταν ξαφνικά εμφανίζεται ο παιδικός της φίλος Billy.
Η αρχική έκπληξη μετατρέπεται σε τρόμο καθώς ο Billy, καταδιωκόμενος από εφιάλτες των παιδικών του χρόνων, αυτοκτονεί.
Μετά από αυτό το τραυματικό γεγονός, η Julia συνειδητοποιεί πως ότι την τρόμαζε ως παιδί μπορεί να είναι όντως πραγματικό και έρχεται αντιμέτωπη με το υπερφυσικό κακό και τη διφορούμενη πραγματικότητα.

Προσωπική άποψη:

Θυμάστε εκείνα τα χρόνια της αθωότητας, όπου η ευαίσθητη ψυχούλα σας, δεχόταν αλλεπάλληλα χτυπήματα από εφιάλτες που στοίχειωναν τον ύπνο και τα όνειρά σας; Εντάξει… μπορεί να μην ήταν τόσο τραβηγμένα, όμως όλοι μας τρομάζαμε κατά καιρούς από κάτι, ιδιαίτερα τις σκοτεινές, νυχτερινές ώρες, κάτι που ήταν και μια καλή αφορμή για μερικούς, να τρυπώσουν στο κρεβάτι των γονιών τους. Πάνω εκεί προσπαθεί το “They” να πατήσει, αναζωπυρώνοντας μας τον φόβο αυτό. Αλλά όπως προείπα, απλά προσπαθεί!

Δεν θα πω ότι περίμενα κάτι το αξιόλογο από ταινία σαν κι αυτή. Κανονικά δεν θα έπρεπε να διατίθενται σε video clubs, αλλά σε λαϊκές αγορές με το κιλό. Και το περίεργο δεν είναι ότι την έφερε σπίτι ο άντρας μου να την δούμε, αλλά ότι του την πρότεινε φίλος, ο οποίος θεώρησε ότι ήταν καλύτερη από “Το Ορφανοτροφείο” που είδε την ίδια περίοδο, που του την πρότεινε η υπάλληλος στο κατάστημα όπου την πήρε. Κι εγώ αναρωτιέμαι… μήπως όλα αυτά που μας ψεκάζουν κατά καιρούς επηρεάζουν τα εγκεφαλικά κύτταρα περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε;

Ο Robert Harmon είναι ο σκηνοθέτης της ταινίας και μόνο το γεγονός ότι δεν έχει καμία αξιόλογη ταινία πριν απ’ αυτή στο ενεργητικό του, λέει από μόνο του πολλά. Μόνο οι πολύ στενοί συγγενείς του πρέπει αν είδαν την ταινία και να τους άρεσε και μάλλον, σε όσους απ’ αυτούς το όριο ηλικίας είναι κάτω των 23. Προσπαθεί να πλάσσει ένα σενάριο που να παραπέμπει στη φιλοσοφία του “Scream”, που να μην σχετίζεται όμως με ψυχανώμαλους δολοφόνους, αλλά με διαβολικά πλάσματα από άλλη διάσταση. Η προσπάθεια αυτή ωστόσο ναυαγεί στο κενό, μοιάζοντας απίστευτα γελοία!

Κατά τ’ άλλα, η ταινία έχει όλα εκείνα τα κλισέ όπου πρέπει να διαθέτει κάθε θρίλερ που σέβεται τον εαυτό του. Σκοτάδι, κλίμα μυστηρίου, παραμορφωμένα πλάσματα να παραμονεύουν, εκνευριστική μουσική που σε συνδυασμό με το απότομο πέταγμα των χαριτωμένων πλασμάτων που προανέφερα, μπορεί και για μερικά δευτερόλεπτα να σε ταρακουνήσουν απ’ την καρέκλα σου, όχι γιατί τρόμαξες, αλλά γιατί ξαφνιάστηκες. Λογικό είναι άλλωστε, όταν κοντεύεις να κοιμηθείς, σκιάζεσαι ακόμα κι αν φτερνιστεί ο διπλανός σου.

Καλά… για το cast τα λόγια είναι περιττά! Κάποια Laura Regan, την οποία ίσως έχει πάρει το μάτι σας σε άλλες… αξιόλογες παραγωγές του είδους, κρατάει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, με το ύφος του ροφού, θυμίζοντας κάτι απ’ τα άνευρα εκείνα μοντέλα που χρησιμοποιούνται στις καμπάνιες κατά της ανορεξίας. Μοναδικό καλό στην υπόθεση, ο συμπαθέστατος νεαρός που παριστάνει τον γκόμενο της πιτσιρίκας.

Τι άλλο να πω… όλα τα σχόλια περισσεύουν! Αν θέλετε να περάσετε ένα διασκεδαστικό βράδυ με τους φίλους, στοιχηματίζοντας ποιον θα φάνε πρώτο και χασκογελώντας μέχρι λιποθυμίας, τότε ναι, έχετε μπροστά σας μια έξοχη επιλογή. Αν πάλι ψάχνετε για την ταινία εκείνη που θα εξηγήσει μεταφυσικά και μη τους παιδικούς εφιάλτες, καλύτερα να στρέψετε αλλού το βλέμμα σας αφού πιστέψτε με, δεν πρόκειται να σας λυθεί καμία απορία. Απλά θα βλέπετε τους πρωταγωνιστές, σαν αναλώσιμο είδος, να εξαφανίζονται ο ένας μετά τον άλλο, χωρίς εξήγηση, χωρίς καμία λογική.
Βαθμολογία 2/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Η Πύλη Της Κολάσεως
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Robert Harmon
Πρωταγωνιστές: Laura Regan, Marc Blucas, Ethan Embry, Jon Abrahams, Dagmara Dominczyk
Παραγωγή: 2002
Διάρκεια: 89’

Επίσημο site:
http://video.movies.go.com/thrillertheater/they/index.html