Συνοπτική περίληψη του έργου:
Δύο άγνωστοι ξυπνούν αλυσοδεμένοι σε ένα εγκατελειμένο αποχωρητήριο, στη μέση του οποίου υπάρχει ένα πτώμα.
Όπως αποδεικνύεται οι δυο τους είναι τα πιο πρόσφατα θύματα ενός δολοφόνου, ο οποίος δεν αρκείται στο να σκοτώνει αλλά επινοεί μακάβρια ψυχολογικά παιχνίδια που έχουν ως έπαθλο την ελευθερία του αιχμαλώτου του.
Όποιος λοιπόν καταφέρει να σκοτώσει τον άλλον θα κερδίσει την ελευθερία του.

Προσωπική άποψη:
Το “Saw”, είναι από τις ταινίες εκείνες που ξεκίνησε την παραγωγή της με όχι τόσο πολλά φόντα, όσα πιθανότατα θα ήθελε κάποια άλλη παραγωγή του είδους. Το budget της μόλις 1,2$ εκατομύρια. Το σενάριο στα χέρια ενός νέου και άπειρου σκηνοθέτη. Οι πρωταγωνιστές, άγνωστοι και η διάρκεια των γυρισμάτων μόλις 18 μέρες. Ακούγοντας και συνθέτοντας όλα τα παραπάνω, ίσως να μην περιμέναμε το καλύτερο αποτέλεσμα το οποίο τελικά, ήρθε να μας διαψεύσει ευχάριστα κάνοντας έπειτα από πολύ καιρό την ανατροπή, δίνοντας το φιλί της ζωής στα νεκρά μέχρι τότε θρίλερ.

Αυτή λοιπόν η ανεξάρτητη παραγωγή έβαλε ένα στοίχημα το οποίο κέρδισε και με το παραπάνω. Ποια όμως είναι εκείνα τα στοιχεία που κατέταξαν το “Saw” στην λίστα με τις πιο καλές, εμπορικές κι έξυπνες ταινίες της δεκαετίας; Σίγουρα και πρώτα απ’ όλα η κεντρική ιδέα. Έχουμε τον θύτη και τα θύματα! Ο πρώτος, έχει στήσει ένα καλοκουρδισμένο παιχνίδι όπου όλα δουλεύουν άψογα, όπως οι δείκτες του ρολογιού. Τα θύματά του δεν έχουν άλλη επιλογή για να ξεφύγουν από το να συμμετάσχουν. Το παιχνίδι του θύτη μακάβριο και αρρωστημένο αλλά ταυτόχρονα τόσο ευφυές που δύσκολα να μην υποκληθείς στην φαντασία του. Πέραν όμως αυτού, το παιχνίδι αυτό δεν έχει την λογική του απλού βασανιστηρίου. Δεν θέλει απλά να προσφέρει αίμα αλλά να προκαλέσει την σκέψη του θύματος, να δοκιμάσει μέχρι που μπορούν να φτάσουν τα όριά του και οι αντοχές του προκειμένου να κερδίσει την ίδια του την ζωή.

Ταυτόχρονα όμως με το θύμα, μπαίνουμε κι εμείς ως θεατές στην λογική του να συμμετάσχουμε στο παιχνίδι αυτό. Παρακολουθούμε, επεξεργαζόμαστε τα δεδομένα, προσπαθούμε να μπούμε στο μυαλό του θύτη για να εξηγήσουμε τις πράξεις του αλλά το πιο σημαντικό, βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση των θυμάτων προσπαθώντας να καταλήξουμε σε μια απάντηση. Να καταλήξουμε στο τι θα επιλέγαμε αν είμασταν εμείς στην θέση τους. Θα συμμετέχαμε στο αρρωστημένο αυτό παιχνίδι, όποιο κι αν ήταν το κόστος προκειμένου να σώσουμε το τομάρι μας ή θα επιλέγαμε να περιμένουμε καρτερικά τον θάνατο που επέλεξε για μας ο θύτης μας; Δύσκολη κατάσταση και ακόμα πιο δύσκολη η απόφαση, πόσο μάλλον κάτω από κατάσταση σύγχισης.

Και ακριβώς αυτή την κατάσταση σύγχισης εκμεταλλεύτηκε ο νεαρός σκηνοθέτης James Wan, με βάση την οποία ξετύλιξε το κουβάρι της πλοκής. Εμπνευσμένος από την σχολή του Fincher πιθανότατα, φαίνεται να έχει εμπεδώσει ένα πολύ σημαντικό μάθημα. Μεγαλύτερος όλων είναι ο φόβος που υποβόσκει, που υπονοείται και όχι εκείνος που αναπαριστάται με βίαιες εικόνες στην οθόνη. Το μυαλό είναι περισσότερο περίπλοκο από το μάτι και η φαντασία του καθενός είναι εκείνη που μπορεί να προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερο φόβο καθώς το υποσυνείδητο έχει την ικανότητα να ξεθάβει αυτά που μας τρομάζουν περισσότερο. Παίρνοντας λοιπόν τα παραπάνω και τοποθετώντας τα σε ένα κλειστοφοβικό, έρημο και βρώμικο αποχωρητήριο, ξεχασμένο από τον θεό και χωρίς καμία πιθανότητα διαφυγής, έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Τον απόλυτο φόβο, την αναζοπύρωση του ενστίκτου της επιβίωσης.

Μέσα όμως σε όλα αυτά τα θετικά στοιχεία που ήδη προανέφερα, υπάρχουν και τα αρνητικά που δεν είναι τίποτα περισσότερο από το αντίκτυπο μιας χαμηλής προϋπολογισμού παραγωγής που δεν μπορούσε προφανώς να δώσει παραπάνω χρήματα προκειμένου να αγοράσει καλύτερες ερμηνείες. Τόσο ο Cary Elwes όσο και ο Leigh Whannell, καταφεύγουν σε ερμηνευτικές υπερβολές που όχι μόνο δεν προκαλούν την συναισθηματική μας ένταση, όχι μόνο δεν μας κάνουν να συμπάσχουμε μαζί τους γαι το δράμα που ζούνε αλλά αντίθετα, είναι ο λόγος που μέσα από την προσωπική μας αγωνία ξεσπάνε κάποια μικρά χαμόγελα κατά την διάρκεια της παρακολούθησης.

Αν παραβλέπει λοιπόν κανείς τις επίπεδες ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, το “Saw” είναι ότι καλύτερο έχουμε δει στην κατηγορία αυτή τα τελευταία χρόνια. Έπειτα από μια σειρά αποτυχημένων ταινιών τρόμου και μετά από την τρομοκρατία των μεταφυσικών ταινιών τρόμου που εξαιρουμένων ορισμένων περιπτώσεων, έπληξαν τα εγκεφαλικά μας κύτταρα, είναι το δίσως άλλο μια κινηματογραφική πρόταση που εξιτάρει τις αισθήσεις, τον εσωτερικό φόβο κάθε θεατή και ίσως το κυριότερο, την φαντασία μας χωρίς να μας αφήνει έξω από το παιχνίδι αλλά αντίθετα, αφήνοντάς μας να συμμετάσχουμε ενεργά. Ένα από τα πιο έξυπνα κινηματογραφικά ψυχολογικά παιχνίδια, με την πιο απροσδόκητη εξέλιξη και ίσως, το πιο ανατρεπτικό φινάλε των τελευταίων ετών.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Σε Βλέπω
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: James Wan
Πρωταγωνιστές: Leigh Whannell, Cary Elwes, Danny Glover, Ken Leung, Dina Meyer
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 100’

Επίσημο site:
http://www.officialsaw.com/