Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Πασχάλης, γεωπόνος, γύρω στα 30, ετοιμάζεται να παντρευτεί την αγαπημένη του Ανθούλα στη Μήλο.
Από λάθος θα βρεθεί στο πλοίο για τη Σίφνο, όπου και θα γνωρίσει τη Ζωή, μια πανέμορφη, αλλά παράξενη φωτογράφο που κατευθύνεται στο νησί για τους δικούς της ύποπτους σκοπούς.
Τα πράγματα θα γίνουν ακόμη πιο δύσκολα για τον Πασχάλη, όταν συνειδητοποιήσει ότι η απεργία στην ακτοπλοΐα μπορεί να του κοστίσει τον ίδιο του το γάμο.
Όμως, οι ελπίδες του αναπτερώνονται, όταν μαζί με τη Ζωή θα γνωρίσουν ένα ζευγάρι στη Σίφνο, που είναι διατεθειμένο να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να τον βοηθήσει να επιστρέψει στη μέλλουσα σύζυγό του και να ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας.

Προσωπική άποψη:
Η τέταρτη κινηματογραφική ταινία του Νίκου Ζαπατίνα, ήρθε με τα γνώριμά στοιχεία της κινηματογράφισης του δημιουργού, πριν 2 καλοκαίρια με σκοπό να μας δροσίσει και να μας διασκεδάσει, προσπαθώντας όμως, για μια ακόμα φορά, να ξεφύγει από το κλισεδιάρικο στυλ των λοιπών ελληνικών ταινιών που κατά καιρούς τα τελευταία χρόνια, κυκλοφορούν στις αίθουσες και έχουν σαν κεντρικό τους άξονα τις σχέσεις ανάμεσα στο αντίθετο φύλο και το sex. Εδώ, χωρίς τα προηγούμενα στοιχεία να παραλλήπονται, ο κεντρικός άξονας είναι η μοίρα και πως αυτή καθορίζει τις ανθρώπινες ζωές.

Ο Νίκος Ζαπατίνας έχει μια άποψη για τους κεντρικούς, αρσενικούς του ήρωες, που γίνεται ακόμα πιο εμφανής σε κάθε του ταινία. Δεν προσπαθεί να υπερασπιστεί το πρότυπο του άντρα γόη, με gel στο μαλλί, χαμόγελο Colgate και κοιλιακούς φέτες. Το άκρο αντίθετο μάλιστα. Προσπαθεί να είναι όσο το δυνατόν πιο ατζαμήδες και αφελής με μια διάθεση όμως ευνοϊκή απέναντί τους αφού καταφέρνει, να μην μας κάνει να αγανακτούμε μαζί τους αλλά, να τους συμπαθούμε ακόμα κι αν δεν θα ήταν εκείνοι που θα επιλέγαμε για σύντροφο.

Προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στο κωμικό, το αισθηματικό και το αστυνομικό στοιχείο, ο σκηνοθέτης καταφέρνει να τραβήξει μια σταθερή κι ενδιαφέρουσα ως προς την παρακολούθηση πλοκή, περίπου μέχρι τα μισά του έργου. Από ‘κει και μετά, μοιάζει κάπως αμήχανος στο να μπορέσει να διαχειριστεί αυτό τον περίπλοκο συνδυασμό και καταφεύει στην εύκολη λύση. Οδηγεί την υπόθεση σε βιαστικές και γρήγορα εξελίξιμες ανατροπές με αποτέλεσμα να χάνεται η δυναμική του αστυνομικού δεδομένου και το βάρος ρίχνεται κατ’ εξοχήν, στο συναισθηματικό κομμάτι, απογοητεύοντάς μας.

Ο Ζαπατίνας, πέραν του να στήνει προσωπικότητες, ξέρει και να τις τοποθετεί σε τέτοια μέρη, που η φυσική ομορφιά με την δημιουργική φωτογραφία να αποτελούν ένα οπτικό κόσμημα. Σαν καρτ-ποστάλ από καλοκαιρινές διακοπές όπου όμορφοι εσωτερικά άνθρωποι, σεργιανίζουν στα σοκάκια ταξιδεύοντάς μας. Και η Σίφνος αποδεικνύεται ένα τέτοιο μέρος, που μαγεύει στη θέα των καταγάλανων νερών και που παίρνει την ανάσα με τις απότομες πλαγές της.

Η επιλογή του Θέμου Αναστασιάδη σε έναν από τους κεντρικούς ρόλους, αν και περίμενα να είναι καταστροφική, δεν αποδείχτηκε τελικά έτσι. Προς θεού, για να μην παρεξηγηθώ κι όλας, δεν υποννοώ σε καμία περίπτωση πως ο Θέμος είναι αξιόλογος και ταλαντούχος ηθοποιός και αυτό, όχι γιατί απουσιάζουν τα επίθετα, αλλά το ουσιαστικό ώστε να ισχύει η πρόταση. Μιλάω πάντα με γνώμονα ότι δεν είναι το αντικείμενό του και πολύ περισσότερο, με γνώμονα την αδυναμία του να μιλήσει σωστά και καθαρά ελληνικά.

Ο Λαέρτης Μαλκότσης από την άλλη, όντας κατ’ εξοχήν ηθοποιός θεάτρου, είναι... πολυμορφικός στο ρόλο του Πασχάλη. Ενώ φαινομενικά δεν του το ‘χεις, καταφέρνει να διατηρήσει μια ισορροπία ανάμεσα στην πλευρά του ήρωα που θα κάνει τα πάντα για να κρατήσει το λόγο που έχει δώσει στην Ανθούλα και στην πλευρά του, που ποθεί την Ζωή και την ψυχική ελευθερία που του προσφέρει η σχέση τους. Όπως και να ‘χει, είναι εκείνος που καταφέρνει να κλέψει τελικά την παράσταση.

Η από σπόντα παρουσία των φίλων Μπουλά και Ζουγανέλη, μπορεί να είναι μια ευχάριστη νότα όμως, μοιάζει να μην είναι εναρμονισμένη με το υπόλοιπο σύνολο, λειτουργώντας περισσότερο ως κράχτης παρά ως παρένεση ζωτικής σημασίας. Οι κυρίες της ιστορίας Παπουτσάκη και Δούκα, είναι η κάθε μία συμπαθέστατη στον ρόλο της με την πρώτη να ξεχωρίζει κυρίως με την άνετη, sexy και ηλιοκαμμένη παρουσία της ενώ η δεύτερη, με την χαμηλών τόνων παρουσία της που όμως, είναι περισσότερο άνευρη απ’ όσο θα έπρεπε.

Σίγουρα έχουμε δει καλύτερα πράγματα από τον Νίκο Ζαπατίνα όμως, “Το Φιλί Της Ζωής”, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες που διανύουμε, αποτελεί μια πολύ καλή επιλογή απλά για να περάσετε ευχάριστα την ώρα σας, αλλάζοντας παραστάσεις από τις όμορφες εικόνες ενός κυκλαδίτικου τοπίου που σας προσκαλεί με ανοικτές αγκάλες στον τόπο του.
Βαθμολογία 5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Το Φιλί Της Ζωής
Είδος: Κομεντί
Σκηνοθέτης: Νίκος Ζαπατίνας
Πρωταγωνιστές: Κατερίνα Παπουτσάκη, Ζέτα Δούκα, Λαέρτης Μαλκότσης, Σάκης Μπουλάς, Γιάννης Ζουγανέλης, Θέμος Αναστασιάδης, Χρήστος Τριπόδης, Κατερίνα Μάντζιου, Παρθένα Χοροζίδου
Παραγωγή: 2007
Διάρκεια: 110’

Επίσημο site:
http://villageproductions.gr/tofilitiszois/index.php