Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η ακαταμάχητη γοητεία της Anne Boleyn σαγηνεύει τον Ερρίκο τον 8ο που αποφασίζει να την παντρευτεί.
Η απόφασή του αυτή θα τον οδηγήσει στην βίαιη απομάκρυνση της πρώτης του συζύγου, Αικατερίνης αλλά, και στην σύγκρουσή του με την Καθολική εκκλησία προκειμένου να νομιμοποιήσει το διαζύγιο.
Η εμμονή του όμως, να αποκτήσει τον πολυπόθητο γιο και διάδοχο του θρόνου κυριεύει το μυαλό του και μετατρέπει τον έρωτά του για την Anne σε εφιάλτη.

Προσωπική άποψη:
Πόσο εύκολο είναι άραγε να μεταφέρει κανείς μια ιστορική περίοδο στην μεγάλη οθόνη; Ακόμα περισσότερο, πόσο εύκολο είναι το να μεταφέρει το πάθος μιας εν γέννει αρρωστημένης σχέσης; Υπάρχουν έρωτες που μοιάζουν βγαλμένοι από σαπουνόπερες, υπάρχουν όμως κι άλλοι που είναι βγαλμένοι από την ιστορία με σημαντικότερο, όχι ότι απλά υπήρξαν κεφάλαιό της που πέρασε και χάθηκε στον χρόνο αλλά, που την σημάδεψαν και την χαρακτήρισαν, τόσο για την τότε όσο και για την πορεία της που έμελλε να ακολουθήσει.

Η ιστορία της ζωής του βασιλιά Ερρίκου του 8ου είναι γνωστή και πάμπολλες φορές έχει αποτελέσει σημείο έμπνευσης για ποικίλες κινηματογραφικές ταινίες. Δεν πάει πολύς καιρός μάλιστα που η ιστορία αυτή αναβιώθηκε μέσω της τηλεοπτικής οθόνης, με την υψηλών ομολογουμένως προδιαγραφών σειρά, “The Tudors”. Και αναρωτιέμαι, είναι ο ερωτικός βίος του Ερρίκου που προκαλεί το ενδιαφέρον σκηνοθετών θεατών, καθαρά μια κουτσομπολίστικη διάθεση και ματιά στα γεγονότα ή μήπως τα αποτελέσματα που έφεραν οι ερωτικές επιλογές του;

Η εμμονή του Ερρίκου να αποκτήσει τον πολυπόθητο γιο και διάδοχο του θρόνου του, βρήκαν διέξοδο σε ένα αρρωστημένο πάθος. Ένα πάθος που τον οδήγησε στην σύγκρουση με την Καθολική εκκλησία, με τον λαό του, με τους ανώτερους άρχοντες της χώρας του. Όμως το πάθος αυτό ήταν απλά το έναυσμα που χρειαζόταν, το πρόσφορο έδαφος πάνω στο οποίο πάτησε, ποδοπατώντας το τελικά έπειτα από 1000 μέρες, όσες δηλαδή ήταν οι μέρες που χρειάστηκε η αγάπη του για την Anne να γίνει μίσος. Μίσος επειδή πήγε κόντα σε όλους και όλα και εκείνη, αντί για τον γιο, του χάρισε μια ακόμη κόρη, μια πληγή ακόμα στην διαδοχή του.

Μπορεί ο Charles Jarrott να μην έχει πληθώρα επιτυχιών στο κινηματογραφικό βιογραφικό του καθώς έκανε κυρίως τηλεοπτική καριέρα, παρ’ όλα ταύτα όμως, έχει προσεγγίσει την θεματολογία της ταινίας με έναν ιδιαίτερα κομψό θεατρικό τρόπο. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως η ταινία δεν στηρίζεται απλά και μόνο στα ιστορικά γεγονότα αλλά, και στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Maxwell Anderson που εδώ και δεκαετίες αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή θεάματα του είδους. Ξέρει ότι έχει να κάνει με ένα ιστορικό, ερωτικό δράμα και ακριβώς έτσι το αντιμετωπίζει και το διαχειρίζεται σε μια προσπάθεια, που μπορεί να μην είναι εξαιρετική, είναι όμως αξιόλογη.

Ο βασιλιάς Ερρικός ήταν ο άντρας που τυφλώθηκε από το πάθος και την εμμονή. Καταδιωκώμενος οδηγήθηκε σε βίαιες και σκληρές αποφάσεις, μα πάνω απ’ όλα, απάνθρωπες και άδικες. Στον ρόλο του ο Richard Burton, στιβαρός και δυνατός ερμηνευτικά, μια ακατέργαστη αντρική παρουσία που μπορεί να έχει το μεγαλείο που να προκαλέσει δέος όμως, παράλληλα δεν δυσκολεύεται να αφήσει τον ήρωά του να παρασυρθεί από την δύνη των δικών του, λανθασμένων όπως απέδειξε η ιστορία, αποφάσεων.

Η Anne Boleyn ήταν η γυναίκα εκείνη που στην πραγματικότητα, δεν άλλαξε την πορεία μιας αυτοκρατορίας αλλά, έγινε και η ίδια θύμα των περιστάσεων, . Θύμα της πολιτικής δολοπλοκίας αλλά και της δυσφήμησης των υποστηρικτών της Αικατερίνης που αντέδρασαν στην βίαιη απομάκρυνσή της από τον θρόνο της βασίλισσας. Στον ρόλο της, η πανέμορφη Genevieve Bujold, μια υπέροχη και γοητευτική ερμηνεύτρια κλασσικών, θεατρικών ρόλων. Με πάθος και ευαισθησία πλάθει μια Anne που μπορεί την ίδια στιγμή να είναι παθιασμένη ερωμένη, υποτακτική βασίλισσα αλλά, και μια γυναίκα που με φλογερό τρόπο τολμάει να διαφωνήσει και να συγκρουστεί με τον ίδιο τον βασιλιά, την οικογένειά της αλλά και τις αρχές.

Στους δεύτερους ρόλους δεν πρέπει να κανείς να παραβλέψει να αναφέρει τον Anthony Quayle's στον ρόλο του Καρδινάλιου Wolsey, που με ευκολία και ρεαλιστικότητα περνάει από την θέση του κατ’ ανάγκη θύτη στη θέση του εξαναγκασμένου θύματος αλλά, και της δικιάς μας Ειρήνης Παππά στο ρόλο της βασίλισσας Αικατερίνης, που με στωικότητα στην συμπεριφορά αλλά ταυτόχρονα στιβαρότητα στη φωνή και αποφασιστικότητα και δύναμη στο βλέμμα, υπομένει τον εξευτελισμό στον οποίο την σείρει ο Ερρίκος και προσπαθεί να κρατηθεί στην επιφάνεια του βούρκου, όχι τόσο για ικανοποίηση του εγωισμού της αλλά, για την διατήρηση τόσο της δικής της αξιοπρέπειας, όσο και της κόρης της.

Η ταινία προτάθηκε για 8 oscars και παρά το γεγονός ότι θεωρήθηκε ένα από τα φαβορί της χρονιάς εκείνης, δεν κατάφερε παρά να αποσπάσει μόνο ένα χρυσό αγαλματάκι και αυτό για τα ομολογουμένως εξαιρετικά κοστούμια της. Και βλέποντάς την συνειδητοποιώ ότι, μπορεί μερικές φορές τα χρόνια να περνάνε και η κινηματογραφική αισθητική να αλλάζει όμως, υπάρχουν ταινίες που πραγματικά αξίζουν να θεωρούνται κλασσικές και παρά την ηλικία τους, να καταφέρνουν να μην μοιάζουν παλαιομοδίτικες. Σίγουρα η Άννα είναι μία από αυτές και ακόμα πιο σίγουρα, πρέπει να συμπληρώσει την συλλογή σας.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Η Άννα Των Χιλίων Ημερών
Είδος: Ιστορική
Σκηνοθέτης: Charles Jarrott
Πρωταγωνιστές: Richard Burton, Genevieve Bujold, Anthony Quayle, Ειρήνη Παππά, John Colicos, Michael Hordem, Katharine Blake, Valerie Gearon, Michael Johnson, Peter Jeffrey
Παραγωγή: 1969
Διάρκεια: 145’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0064030/
http://en.wikipedia.org/wiki/Anne_of_the_Thousand_Days