Συνοπτική περίληψη του έργου:
Δύο μπαμπάδες χάνουν τη δουλειά τους και αναγκάζονται να πάρουν τους γιους τους στο σπίτι και να γίνουν πλήρους απασχόλησης γονείς.
Αποφασίζουν λοιπόν να ανοίξουν στο σπίτι τους παιδικό σταθμό, τον "Daddy Day Care".
Το εγχείρημά τους πετυχαίνει, δημιουργούνται όμως πολλά προβλήματα και αντιπαραθέσεις, λόγω των πρωτοποριακών μεθόδων που χρησιμοποιούν για την φροντίδα των παιδιών.

Προσωπική άποψη:
Από τον τίτλο και μόνο μπορείς κανείς να υποψιαστεί πολύ εύκολα περί τίνος πρόκειται. Για μια ακόμα οικογενειακή κωμωδία η οποία στηρίζεται, σε καμία περίπτωση στο ευφάνταστο σενάριό της, σε καμία περίπτωση στους πολυτάλαντους πρωταγωνιστές της αλλά, στους μικρούς και αφανείς ήρωές της. Δεν έχει σημασία αν δεν ξέρετε κανένα παιδάκι, δεν έχει καμία σημασία που δεν θα μάθετε κανένα ακόμα κι όταν τελειώσει η ταινία. Σημασία έχει ότι από την μιάμιση ώρα που διαρκεί, αυτό που τελικά θα σας μείνει στο τέλος, είναι τα αθώα προσωπάκια τους.

Κι αν είχα από παλιά ευαισθησία βλέποντας παιδάκια στην μεγάλη οθόνη, φανταστείτε τώρα που έχω δικό μου κι εκείνα, είναι ένα τσούρμο ολόκληρο. Μπορεί να φωνάζουν, μπορούν να προκαλούν χάος και αναρχία, όμως η αθωότητα και η αφέλειά τους είναι ότι πιο απολαυστικό έχει να προσφέρει η ταινία. Για να ακριβολογούμε, είναι το μοναδικό απολαυστικό που έχει να προσφέρει οπότε, καλό είναι να το διασκεδάσετε γιατί από ‘κει κι έπειτα ακολουθεί το χάος.

Όταν το κωμικό στοιχείο της ταινίας βασίζεται εξ’ ολοκλήρου σε κάτι το οποίο είναι φυσικό ακόλουθο, όπως αντιλαμβάνεστε, το αστείο του πράγματος εξαντλείται εκεί που τελειώνει η ρεαλιστικότητα και οι ενήλικες πρέπει να αναλάβουν τα ηνία, υιοθετώντας εκείνοι πλέον τον ρόλο του διασκεδαστή. Και παρά το γεγονός ότι οι κωμικές ρίζες των ενήλικων πρωταγωνιστών θα έπρεπε να κάνουν πιο εύκολη την πρόσβαση σε κάτι τέτοιο, αποδεικνύεται πως δεν υφίσταται ως κατάσταση. Αν δε συμπληρώσεις κανείς σ’ αυτό, το γεγονός πως η ταινία κυκλοφόρησε στην χώρα μας και μεταγλωτισμένη, καταλαβαίνετε για τι πράγμα μιλάμε.

Και ο Steve Carr, με την σχετική απειρία του, παρά το γεγονός ότι ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με χαζοκωμωδίες κατ’ επέκτασην, με φτηνούς μελοδραματισμούς και σχέσεις υπέρμετρης αγάπης, εκτίμησης και κατανόησης αλλά και ενδοοικογενειακών τραγελαφικών καταστάσεων, μοιάζει να μην μπορεί να διαχειριστεί σωστά φέρνοντας σε μια ισσοροπία τα υπέρ με τα κατά του σεναρίου κάνοντας το τελικό αποτέλεσμα να γέρνει προς τα άσχημα δεδομένα παρά στα θετικά εκείνα που θα μπορούσαμε μέχρι και να εκτιμήσουμε.

Παρά το γεγονός ότι από το σύνολο των ονομάτων, κυρίαρχα είναι εκείνα των Murphy και Garlin, αυτός που ξεχωρίζει και είναι με διαφορά πιο απολαυστικός, μετά τους μικρούς μας φίλους, είμαο ο Zahn. Προσωπικά, τον κατατάσσω στην κατηγορία των ιδιαίτερα αξιόλογων νέων ηθοποιών που δεν έχουν μόνο κωμική φλέβα αλλά, έχει αποδείξει πως μπορούμε να τον δούμε και σε άλλες παραγωγές, διαφορετικής θεματολογίας.

Πού καταλήγουμε; Στο ότι μπορείτε να παρακολουθήσετε ευχάριστα την ταινία αν κι εφόσον, είστε γονιός οπότε ότιδήποτε έχει να κάνει σχέση με παιδάκια σας φαίνεται χαριτωμένο, είστε άντρας και θέλετε να φανερώσετε στην αγαπημένη σας την τρυφερή σας πλευρά ή είστε άνθρωποι με βαθιά κρυμμένο μέσα σας ένα χαζοχαρούμενο και αφελές παιδάκι, που αρέσκεται σε τέτοιου είδους ιστορίες για να περάσει ευχάριστα την ώρα του. Προσωπικά, μάλλον είμαι κάπου ανάμεσα στο πρώτο και στο τρίτο όμως, μέχρι την ολοκλήρωση της ταινίας και μόνο.
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Μπαμπάδες Νταντάδες
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Steve Carr
Πρωταγωνιστές: Eddie Murphy, Jeff Garlin, Steve Zahn, Regina King, Kevin Nealon, Jonathan Katz, Siobhan Fallon
Παραγωγή: 2003
Διάρκεια: 93’

Επίσημο site:
http://www.sonypictures.com/homevideo/daddydaycare/index.html