Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Harry Potter φοιτεί για 6η χρονιά στο Hogwarts όπου και ανακαλύπτει ένα παλιό βιβλίο που γράφει πάνω ότι είναι της ιδιοκτησίας του ημίαιμου πρίγκιπα, χάρη στο οποίο γίνεται ειδικός στα φίλτρα.
Παράλληλα, ακολουθεί κάποια ιδιαίτερα μαθήματα με τον Dumbledore, γυρίζοντα πίσω στον χρόνο και μαθαίνοντας πολλά νέα πράγματα για το παρελθόν του Voldemort.
Μαζί με τον Dumbledore προσπαθούν να συνδέσουν τα κομμάτια του παζλ αλλά και να αποκομίσουν τα στοιχεία εκείνα που λείπουν. Η ζωή για τον Harry δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια.

Προσωπική άποψη:
Σε πρώτη φάση θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι! Πιστεύω ότι υπάρχουν τρεις κατηγορίες θεατών όσον αφορά τον Harry Potter. Πρώτοι και καλύτεροι, είναι εκείνοι που είναι φανατικοί της σειράς, έχουν διαβάσει όλα τα βιβλία και ανυπομονούν για κάθε νέα ταινία. Δεύτεροι ακουλουθούν εκείνοι που, μπορεί να μην έχουν διαβάσει τα βιβλία όμως, αρέσκονται στο να παρακολουθούν φανταστικά κινηματογραφικά παραμύθια. Τέλος, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, εκείνοι που όχι μόνο δεν έχουν διαβάσει τα βιβλία αλλά, δεν τους αρέσει και δεν τους ενδιαφέρει καθόλου το θέμα μαγεία αλλά και η ιστορία του μικρού μας μάγου. Πού θέλω να καταλήξω με αυτή μου την εισαγωγή; Στο ότι αν δεν ανήκετε σε κάποια από τις δύο πρώτες κατηγορίες, καλό θα ήταν να σταματήσετε την ανάγνωση κάπου εδώ.

Αν συνεχίζετε, σημαίνει είτε ότι ακολουθήσατε την συμβουλή μου, είτε ότι έχετε γερά νεύρα. Η πολυαναμενώμενη 6η κατά σειρά περιπέτεια του μικρού μάγου είναι επιτέλους εδώ, έπειτα από μακροχρόνιες αναβολές. Το θέμα είναι κατά πόσο μπορεί να ικανοποιήσει, ακόμα περισσότερο, να μας αποζημιώσει για την αναμονή αυτή. Και πιστεύω σίγουρα ένα πράγμα, ότι είτε θα την δείτε και θα την λατρέψετε, είτε θα την δείτε και θα την μισήσετε. Προσωπικά, ανήκω στην κατηογρία εκείνη όπου ναι μεν, θα περίμενα κάτι παραπάνω, το συνολικό όμως δε αποτέλεσμα με ικανοποίησε σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Μπορεί η μαγεία κάπου να υποσκελίστηκε όμως, αναπτύχθηκαν άλλα πράγματα και αυτό εν μέρη, κάλυψε τα κενά.

Είναι η μοίρα των ταινιών που αποτελούν sequel μιας ολοκληρωμένης σειράς, να αποτελούν μια γέφυρα που ενώνει την προηγούμενη με την επόμενη μέχρι να φτάσουμε στο τέρμα. Αυτό μας οδηγεί σε δύο ακόμα κατηγορίες θεατών. Εκείνων που εκνευρίζονται αφού δεν μπορούν να παρακολουθήσουν όπως θα ήθελαν, μια ταινία με αρχή, μέση και τέλος και αναγκάζονται να δουν μια ολόκληρη σειρά για να μπουν στο κλίμα και εκείνων που, είναι απόλυτα ευχαριστημένοι από την κατάσταση αφού, το συναισθηματικό τους δέσιμο με τους ήρωες είναι τέτοιο που μια ακόμα ταινία μαζί τους το μόνο που τους προσφέρει είναι ανακούφιση. Δεν θα μακρυγορήσω όμως άλλο και θα μπω εκτενέστερα στο θέμα.

Οι δύο πρώτες ταινίες του μικρού μάγου, δια χειρός Columbus, ήταν οι πιο οικογενειακές της σειράς κατά συνέπεια, και οι πιο παιδικές. Η τρίτη ταινία ήταν πιο σκοτεινή με τον Cuaron στο τιμόνι να αφήνει το δικό του στίγμα δημιουργώντας ίσως την πιο ενδιαφέρουσα ταινία της σειράς μέχρι και σήμερα. Η σειρά άλλαξε εντελώς γραμμή πλεύσης με την τέταρτη ταινία, περνώντας στα χέρια του Newell, μια συνταγή που ακολούθησε ο Yates τόσο στην προηγούμενη, όσο και σ’ αυτή την ταινία. Για μένα, μπορεί να μην είναι ο σκηνοθέτης που είναι απόλυτα ικανός να διαχειριστεί το θέμα της μαγείας όπως οι δύο πρώτοι προκάτοχοί του όμως, δεν παύει να έχει το δικό του ύφος το οποίο και καταφέρνει να χαρακτηρίσει τις ταινίες του ως λιγότερο μαγικές μεν, πιο ενήλικες και ρεαλιστικές δε.

Στην πραγματικότητα, ο Yates επιστρατεύει την φαντασία του και με την χρήση ορισμένων, ιδιαίτερα εντυπωσιακών οπτικών εφέ, πλάθει με τέτοιον τρόπο κάποια τμήματα της ταινίας ώστε να σε καθηλώνουν. Ιδιαίτερα στο τελευταίο μισάωρο της ταινίας, έχει δοθεί τόσο μεγάλη προσοχή και τέτοια λεπτομερή φροντίδα που σίγουρα, είναι από τα πιο ενδιαφέροντα που έχουμε δει στις ταινίς του Harry Potter και σίγουρα, πολύ καλύτερο και πιο δυνατό οπτικά και συναισθηματικά από το φινάλε της προηγούμενης ταινίας του Yates. Κατά τ’ άλλα, έχοντας να βασιστεί σε ένα βιβλίο με συνεχείς ταξίδια στο παρελθόν, καταφέρνει να ξεδιαλέξει ποια είναι αυτά που πραγματικά χρειάζονται και μπορούν να αξιοποιηθούν έτσι ώστε, τα συνεχόμενα flash-back να μην κουράσουν. Αν κάτι ίσως είναι ελαφρώς ενοχλητικό, και αυτό στην πραγματικότητα δεν έχει να κάνει με την σκηνοθεσία αλλά με το σενάριο, είναι η έμφαση στα ερωτικά σκιρτήματα των νεαρών πρωταγωνιστών όμως, ίσως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό είναι ένα σημαντικό θέμα προβληματισμού στην εφηβική ηλικία.

Για το πρωταγωνιστικό τρίο τα έχουμε πει και τα έχουμε ξαναπεί. Μπορεί η διαφορά ηλικίας πλέον να είναι εμφανής, μπορεί να έχουν μεγαλώσει και ο Grint να μοιάζει ως μια εντελώς goofy φιγούρα όμως, νιώθουν άνετα πλέον στους ρόλους εκείνους που έχουν γίνει δεύτερη φύση τους και ίσως το σημαντικότερο όλων, το διασκεδάζουν. Η έκπληξη έρχεται από τον Tom Felton στον ρόλο του Malfoy, που για πρώτη φορά, δεν είναι απλά και μόνο ο αλαζονικός κόπανος της σειράς αλλά, ένας ολοκληρωμένος χαρακτήρας σε συναισθηματική σύγχιση καθώς έρχεται αντιμέτωπος με το μεγαλύτερο ηθικό δίλημμα της ζωής του.

Στους ενήλικους ρόλους συναντάμε τους συνήθεις ύποπτους με τον Gambon μεγαλοπρεπή και συναισθηματικά πιο απελευθερωμένο από άλλες φορές καθώς πλησιάζει στο τέλος αλλά, και τον λατρεμένο Alan Rickman με την αργή, μακρόσυρτη ομιλία του να τσακίζει τα κόκκαλα που άλλος θα χρειαζόταν σφυρί για να το κάνει. Όμως, και η προσθήκη του Jim Broadbent στον ρόλου του καθηγητή Slughorn είναι, όχι μόνο απολαυστική αλλά, και όσο γλοιώδης χρειαζόταν να είναι.

Μπορεί και πάλι να μην έχουμε ακριβή μεταφορά του βιβλίου και ίσως οι μη αναγνώστες της σειράς να μην καλύφθηκαν πλήρως όμως, εδώ που τα λέμε, κάτι τέτοιο φαντάζει σχεδόν αδύνατο. Το μόνο σίγουρο είναι πως, ο Yates αυτή τη φορά νιώθει πιο άνετα πίσω από την κάμερα, δείχνοντας πιο σίγουρος για το περιπετειώδες τέλος της σειράς που έρχεται, με ένα βιβλίο μεν, δύο ταινίες δε. Καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό στοιχείο της ταινίας, μεταφέροντας αρκετά ικανοποιητικά ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία της σειράς. Ατμοσφαιρική και δραματική, ιδιαίτερα κατά το τελευταίο ημίωρο όπου, ανελέητα και βίαια ο Harry αλλά και όλοι όσοι ζουν στην σχολή του Hogwarts, καλούνται να έρθουν αντιμέτωποι με την πραγματική ζωή, σε μια κορύφωση που είναι σκληρή και σε κάνει να θυμώνεις, όπως θύμωσες αν διάβασες το βιβλίο. Σε όλα αυτά, να μην ξεχάσω να προσθέσω την παρατήρησή μου για την μοσυική του Hooper η οποία, διατηρώντας την κλασσική της πλέον αισθητική, καταφέρνει να ξεχωρίσει από τις προηγούμενες αφού, έχουν προστθεί δραματικές πινελιές που την κάνουν ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Χάρι Πότερ Και Ο Ημίαιμος Πρίγκιψ
Είδος: Φαντασίας
Σκηνοθέτης: David Yates
Πρωταγωνιστές: Daniel Radcliffe, Rupert Grint, Emma Watson, David Thewlis, Jim Broadbent, Michael Gambon, Tom Felton, Alan Rickman, Helena Bonham Carter, Jessie Cave, Bonnie Wright, Helen McCrory, Maggie Smith, Helen McCrory, Robbie Coltrane
Μουσική: Nicholas Hooper
Παραγωγή: 2009
Διάρκεια: 153’

Επίσημο site:

http://harrypotter.warnerbros.com/harrypotterandthehalf-bloodprince/