ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΗ ΖΩΗ - THE FAMILY MAN

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Jack Campbell αφήνει την αγαπημένη του Kate για να συνεχίσει την καριέρα του στο Λονδίνο.
Μετά από δεκατρία ολόκληρα χρόνια, την παραμονή των Χριστουγέννων κάτι περίεργο θα συμβεί που θα αλλάξει ολόκληρη την ζωή του.
Ο Jack θα έχει την ευκαιρία να πάρει μια γεύση, για το πώς θα ήταν η ζωή του αν παντρευόταν την Kate.

Προσωπική άποψη:
Η ταινία διαδραματίζεται Χριστούγεννα, άγιες μέρες, με κρύο, χιόνι... τι θες τώρα θα μου πεις και ασχολείσαι μες την ζέστη. Δεν πειράζει, προσπαθώ να δροσιστώ και τέτοιου είδους ταινίες επιβάλλονται τέτοια εποχή. Όχι να τις επιδιώξεις, αλλά να πέσεις τυχαία πάνω τους. Το κακό βέβαια είναι, ότι μπορεί να είσαι σε θέση να τις παρακολουθήσεις ευχάριστα όμως, δεν μπορείς να πεις σε καμίς περίπτωση πως η θεματολογία σου προκαλεί δέος με την πρωτοτυπία της.

Θεμέλια αρχή πληθώρας ταινιών. Ένας άντρας, μια γυναίκα! Παράφορος έρωτας που τελειώνει άδοξα όταν μπαίνει ανάμεσα η ματαιοδοξία. Πλούτη και δόξα, πολλές γυναίκες στο κρεβάτι του πρωταγωνιστή αλλά μια ζωή άδεια και κενή συναισθηματικά. Μέχρι εδώ, το ποίημα είναι πάντα ίδιο και δεν υπάρχουν πολλές παρεκλίσεις οι οποίες όμως, αρχίζουν από ‘κει και μετά. Όχι, μην γελιέστε, το έχουμε ξαναδεί το έργο αλλά πως να το κάνουμε, το χιόνι σηκώνει παραλλαγές της ιστορίας πόνου και συνειδητοποίησης του Scrooge. Ένα φάντασμα εμφανίζεται και σου δείχνει μια άλλη ζωή, αυτή που θα είχες αν ήταν διαφορετική μία και μόνο επιλογή σου στο παρελθόν.

Και δεν λέω, το όλο concept παρά την πεζότητά του παρακολουθείται ευχάριστα και οι προσπάθειες ενός ανθρώπου, που είχε μάθει στην πολυτέλεια, να προσαρμοστεί στην φτωχική, συγκαταβατική πλην όμως τίμια και γεμάτη οικογενειακές χαρές, νέα ζωή του, καταφέρνει που και που να προκαλέσει την συμπάθεια και γιατί όχι, το χαμόγελό μας, ακόμα και την συγκίνησή μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα χρειαστείτε χαρτομάντηλα. Όμως, δεν έχουμε τις αξιώσεις ενός κινηματογραφικού έπους, θα θέλαμε να μην είναι τόσο προβλέψιμο. Γιατί, πάνω που πάμε να πούμε, να, θα κάνει την διαφορά, έστω και στο φινάλε, μας αφήνει με μια δήθεν αιωρούμενη απορία η οποία στην πραγματικότητα δεν υφίσταται, ξέρουμε όλοι την απάντηση.

Η προσέγγιση του Ratner ως προς τις επιλογές που κάνουμε στην ζωή μας είναι μάλλον πεζή και χλιαρή κι ενώ θα μπορούσε, δεν μπαίνει ούτε απειροελάχιστα στην διαδικασία να προσπαθήσει να κεντρίσει την κοινή λογική μας, το γρανάζι εκείνο που θα μας βάλει μέσα στην ιστορία ως μέλη της που θα αναγκαστούν να επιλέξουν τη μία ζωή ή την άλλη. Επί 2 ώρες λοιπόν, παρακολουθούμε την ιστορία ενός εγωκεντρικού ανθρώπου που τον παρασέρνει το βάρος των ίδιων του των επιλογών, απλά ως θεατές και όχι ως αντίστοιχες περιπτώσεις.

Ο Cage κυκλοφορεί με το ίδιο ύφος που περιφέρεται πάντα. Το ύφος του χαμένου ναυαγού. Έχει στο μάτι του τον πανικό, όχι του ανθρώπου που ξαφνικά άλλαξε ζωή αλλά, του ανθρώπου που τον πέταξαν να τον φάνε τα λιοντάρια. Μην σας πω ότι στην δεύτερη περίπτωση θα ήταν λιγότερο τρομοκρατημένος. Αυτή που πάντα όμως αποτελεί μια όμορφη, κομψή και γοητευτική παρουσία είναι η Tea Leoni. Με την απλοϊκή ομορφιά της και την ανθρώπινη αμεσότητά της, σε κερδίζει αμέσως, χωρίς να αφήνει περιθώρια για κάτι διαφορετικό.

Μπορεί η ώρα να περνάει ευχάριστα αλλά κάπου εκεί εξαντλούνται και τα όρια της επιεικής κρίσης μας. Θα ήθελα να είμαι λιγότερο αυστηρή και ίσως να το έκανα υπό δύο κανόνες. Πρώτον, ότι ο Cage θα προσπαθούσε να με πείσει ως προβληματισμένος άνθρωπος με δίλημμα ανάμεσα σε δύο ζωές και δεύτερον, ότι ο σκηνοθέτης δεν θα αντιμετώπιζε τόσο ρηχά το πολυφορεμένο αυτό θεματάκι όπως έχει αντίστοιχα σε άλλες, αμιγώς κωμικές παραγωγές του.
Βαθμολογία 5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ονειρεμένη Ζωή
Είδος: Αισθηματική
Σκηνοθέτης: Brett Ratner
Πρωταγωνιστές: Nicolas Cage, Tea Leoni, Don Cheadle, Jeremy Piven, Josef Sommer, Troy Hall, Paul Sorvino, Harve Presnell
Παραγωγή: 2000
Διάρκεια: 126’

Επίσημο site:
http://www.family-man.com/

Read More

ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΓΑΠΑΣ - FORGET PARIS

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Mickey Gordon ένας επαγγελματίας διαιτητής σε αγώνες μπάσκετ βρίσκεται στο Παρίσι για να εκπληρώσει την τελευταία επιθυμία του πατέρα του που ήθελε να ταφεί στα μέρη που είχε πολεμήσει.
Το φέρετρο όμως χάνεται και ο Mickey που έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν αγάπησε τον αφόρητο πατέρα του απολαμβάνει μια υπέροχη διαμονή στο Παρίσι που του προσφέρει η αεροπορική εταιρία καθώς και την υπέροχη συντροφιά της Αμερικανίδας διευθύντριας που αναλαμβάνει να τον ξεναγήσει στο Παρίσι.
Ο έρωτας είναι κεραυνοβόλος και αμοιβαίος και θα οδηγήσει μοιραία στον γάμο.

Προσωπική άποψη:
Μέχρι που μπορεί να φτάσει κανείς όταν αγαπάει κάποιον άλλον άνθρωπο; Τι πιο απλό και κοινότυπο από την γνωστή, κλισέ απάντηση. Μπορεί να εγκαταλείψει τα πάντα, ακόμα και την καλά στρωμμένη ζωή του για χάρη του. Πάνω σε αυτή τη θεμελιώδη αρχή στηρίζεται και η συγκεκριμένη ιστορία, θέλοντας να στήσει ένα παιχνίδι γύρω από τα θέλω και τις υποχωρήσεις ανάμεσα στα δύο φύλλά, ανάμεσα στα ζευγάρια εκείνα που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα στην διαφορετικότητά τους.

Γνωριζόμαστε, ο έρωτας μας χτυπάει κατά κούτελα και παντρευόμαστε. Λογική συνέπεια μιας άρχουσας αρχής για την αισθηματική πλευρά του Hollywood, προσπαθώντας να πλάσσει ένα παραμύθι. Καλώς ή κακώς, το παραμύθι αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Όμως και η κινηματογραφική του εξέλιξη, μπορεί να καταλήγει στο “ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα” όμως, πρωτού γίνει αυτό, το ζευγαράκι της Αγίας Παρασκευής, μεγάλη η χάρη της, έχει περάσει του Χριστού τα πάθη.

Πάθη; Χμ... όχι και τόσο μεγάλα αφού, οι διαφορετικές ανάγκες δεν οδηγούν σε αστείες αλλά ούτε σε συναισθηματικές καταστάσεις αλλά, σε ακραίες λύσεις προκειμένου το πρόβλημα να τερματιστεί κάθε φορά χωρίς ιδιαίτερες συζητήσεις και παραχωρήσεις. Αυτή είναι η σημασία του έρωτα; Μπορεί, αλλά και πάλι, δεν περιμένεις να δεις αυτό από μια ταινία που φέρει τον συγκεκριμένο τίτλο. Περιμένεις να γέρνει περισσότερο στο συναισθηματικό, παρά στο σατιρικό κομμάτι και ίσως, κάπου εκεί να χάνεται ο αγώνας.

Ο Crystal δεν είναι μόνο ηθοποιός. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια της καριέρας του έχει βρεθεί στον ρόλο του παραγωγού, του σεναριογράφου και του σκηνοθέτη. Αυτή είναι από τις ταινίες του όπου εκτελεί όλα τα χρέη. Μπορείς όμως να είσαι εξίσου καλός σε όλα αυτά τα διαφορετικά κεφάλαια μιας παραγωγής; Μάλλον όχι, αφού δεν καταφέρνεις να συγκεντρωθείς απόλυτα σε κάποιο από αυτά. Αδιάφορη σκηνοθεσία, με τις ομορφιές του Παρισιού να σώζουν το όποιο αισθητικό αποτέλεσμα.

Ο Billy Crystal όπως έχω αναφέρει ξανά στο παρελθόν είναι ένας συμπαθέστατος, ένας γλυκήτατος άνθρωπος και ένας αρκετά ενδιαφέρον κωμικός ηθοποιός. Μπορεί η παρουσία του να είναι ευχάριστη όμως, δεν είναι αρκετή για να γεμίσει μια ταινία δύο και πλέον ωρών. Μπορεί, ειδικά για το συγκεκριμένο είδος, να μην είναι κάτι δύσκολο όμως, το θέμα ανάμεσα στο ζευγαράκι πάει κι έρχεται τόσο πολύ που καταντάει μονότονο και ο ίδιος απλά περιφέρεται. Κάτι ανάλογο ισχύει και για την Debra Winger, ευχάριστη παρουσία αλλά χωρίς κάτι το ξεχωριστό να προσφέρει.

Δεν λέω, είναι χαριτωμένο και παρακολουθείται ευχάριστα, αλλά ως εκεί. Δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα περισσότερο και εδώ που τα λέμε, δεν δείχνει καν να το προσπαθεί. Καταφεύγει σε εύκολες λύσεις προκειμένου να μπορέσει να καταλήξει κάπου και όμως, μας αφήνει με ένα συναισθηματικό κενό το οποίο, περιμέναμε έστω και με ανάλαφρο τρόπο να μπορέσει να καλυφθεί. Το τέλος το φαντάζεστε, ακόμα κι αν δεν το έχετε δει, σε μια ταινία που τράβηξε τα φώτα μάλλον κυρίως λόγω των ηθοποιών που εμφανίστηκαν σε δεύτερους ρόλους.
Βαθμολογία 5,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Όταν Κάποιον Αγαπάς
Είδος: Κομεντί
Σκηνοθέτης: Billy Crystal
Πρωταγωνιστές: Billy Crystal, Debra Winger, Joe Mantegna, Cynthia Stevenson, Richard Masur, John Spencer, Julie Kavner, William Hickey, Tom Wright
Παραγωγή: 1995
Διάρκεια: 135’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0113097/
http://en.wikipedia.org/wiki/Forget_Paris

Read More

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΑΚΕΦΑΛΟΥ ΚΑΒΑΛΑΡΗ - SLEEPY HOLLOW

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Αρχές του 18ου αιώνα και ο Ichabod Crane, ένας τίμιος, αλλά εκκεντρικός αστυνομικός, που χρησιμοποιεί πρωτοποριακές μεθόδους στη διαλεύκανση των εγκλημάτων, στέλνεται απο τους ανωτέρους του στο μικρό χωριό Slleepy Hollow, για να λύσει μια παράξενη υπόθεση.
Μια σειρά αποτρόπαιων φόνων έχει τρομοκρατήσει τους κατοίκους και στον αέρα πλανάτε η φήμη ότι δολοφόνος είναι ένας Ακέφαλος Καβαλάρης.

Προσωπική άποψη:
Αν κάτι ξέρει πολύ καλά να κάνει ο Burton, πράγμα που έχουμε συζητήσει πολλές φορές σε αυτό το blog και όχι μόνο, είναι να πλάθει παραμυθένιους κόσμους, που καταφέρνουν κι εσωκλείουν μέσα τους όλη την μαγεία και κάθε τι αλλόκοτο του πραγματικού αλλά και του φανταστικού κόσμου, εντάσσοντάς τα σε ένα γαϊτανάκι που χορεύει στον ρυθμό των αισθήσεών μας και κουνιέται παιχνιδιάρικα στα σκοτεινά μονοπάτια στο πίσω μέρος του μυαλού μας.

Βασισμένος σε μια μυστηριώδη, μαγική ιστορία των κλασσικών εικονογραφημένων μυθιστορημάτων, ο παραμυθένιος σκηνοθέτης μεγαλουργεί για μια ακόμα φορά. Αναβιώνοντας τον 18ο αιώνα σε όλο του το μεγαλείο, με κάθε μακάβρια και σκοτεινή λεπτομέρεια αληθοφάνειας και μη, μας μεταφέρει σε μια κοινωνία που βασανίζεται από έναν ζωντανό θρύλο, που αποδεικνύεται αιμοβόρος, διψασμένος για εκδίκηση έχοντας κάποιο καλά κρυμμένο μυστικό που περιμένει το κατάλληλο άτομο και την σωστή στιγμή για να αποκαλυφθεί. Μαζί κι εμείς λοιπόν, με τον επιθεωρητή γιατρό Crane, αναζητούμε την αλήθεια, ακολουθώντας το νήμα, που ξετυλίγει το κουβάρι μιας μυστήριας, με καλά κρυμμένες πτυχές, ιστορία.

Ο μάστορας του φανταστικού λοιπόν, Tim Burton, βάζει στο μαγικό του τσουκάλι και ανακατεύει όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν την ονειρική ατμόσφαιρα της ταινίας. Ένας κακός, σχεδόν άυλος, βίαιος, σκληρός, χωρίς έλεος και διψασμένος για αίμα. Μια πραγματική, ρεαλιστική κοινότητα ανθρώπων που βασανίζονται και κινδυνεύουν από την ύπαρξή του. Μαγικά δάση, ατμοί και φίλτρα, μια παραζάλη εικόνων και συναισθημάτων, λουσμένη από το τρομακτικό σκοτάδι και την ομίχλη του δάσους. Με το τελευταίο στοιχείο ειδικά, ο Burton καταφέρνει να μεταφέρει την ατμόσφαιρα και την αισθητική των ασπρόμαυρων ταινιών, σε μια ταινία που στην πραγματικότητα είναι έγχρωμη, παρά που μοιάζει ξεθωριασμένη, να υιοθετεί τα στοιχεία των πρώτων.

Η gore αισθητική είναι ταυτόσημη με τις ταινίες του Burton. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που χρησιμοποιεί τόσο έντονα το συγκεκριμένο στοιχείο, την αντίθεση του πορφυρού κόκκινου αίματος, στο ομιχλώδες τοπίο όπου διεξάγεται το βασικό κομμάτι της ιστορίας. Εκεί όπου θα κορυφωθεί η δραματουργία για να οδηγηθεί ο πρωταγωνιστής στην προσωπική, εσωτερική του λύτρωση. Ο κακός δε της ιστορίας, μπορεί να κρύβει μέσα του οργή και βία όμως, αυτά τα στοιχεία, συνοδεύονται από μια δικαιολογία, έχουν βάση και υπαιτιότητα, δεδομένα που αν τα λάβει κανείς υπ’ όψιν του, ολοκληρώνουν και κλείνουν αυτό τον κύκλο αίματος.

Ο Depp μαγεύει για μια ακόμα φορά στον ρόλο του γήινου ιατρού-επιθεωρητή, που καλείται να ρίξει φως στην υπόθεση και να μας οδηγήσει, όχι σε βιαστικά κι επιπόλαια, αλλά σε ολοκληρωμένα και δομημένα συμπεράσματα. Δίνει μια ευγενική και γοητευτική υπόσταση στον ήρωά του, που αν και καλείται να βγάλει το φίδι από την τρύπα, δεν είναι σε καμία περίπτωση ο υπερβολικά αγέρωχος χαρακτήρας ήρωα. Έχει τους προσωπικούς του φόβους, τις ανησυχίες και τις αδυναμίες του. Και αυτό είναι που τον καθιστά πιο γοητευτικό, η ανθρώπινη αδυναμία.

Όμως και η Ricci είναι μια εξίσου γοητευτική και σίγουρα, η πιο ακραία μυστηριώδης παρουσία από κάθε άλλη σε ολόκληρη την ταινία. Με μια απόκοσμη ομορφιά, γοητεύει και ταυτόχρονα παρασέρνει τόσο τον Depp όσο κι εμάς, μακριά από τα χνάρια της πραγματικότητας, το στοιχείο εκείνο που μας τυφλώνει και δεν μας αφήνει να δούμε καθαρά, όπως λέει και η ίδια.

Αισθητικά, εικαστικά και ιστορικά, ο Burton μας προσφέρει ένα γοητευτικό, επικίνδυνο και γεμάτο μυστήριο παραμύθι. Στις μαγικές του άλλωστε ιστορίες, τίποτα δεν φαντάζει υπερβολικό και τα πάντα έχουν θέση, τα πάντα χωράνε και τίποτα ποτέ δεν περισσεύει. Με τον πιστό του σύντροφο Depp αλλά και την γοητευτική παρουσία της Ricci, δημιουργεί μια ακόμα ταινία υψηλών προδιαγραφών που καθηλώνει και συναρπάζει τόσο με το τρομακτικό και βίαιο στοιχείο της, όσο και με τις κωμικές, σατιρικές πινελιές που μονάχα εκείνος ξέρει να προσθέτει και να αναπτύσσει τις κατάλληλες στιγμές έτσι που να αλαφρώνει η υπόθεση εκεί που πρέπει και να φαντάζει η χρήση τους παράταιρη.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Μύθος Του Ακέφαλου Καβαλάρη
Είδος: Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Tim Burton
Πρωταγωνιστές: Johnny Depp, Christina Ricci, Miranda Richardson, Michael Gambon, Casper Van Dien, Jeffrey Jones, Christopher Lee
Παραγωγή: 1999
Διάρκεια: 111’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://en.wikipedia.org/wiki/Sleepy_Hollow_(film)
http://www.imdb.com/title/tt0162661/

Read More

Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΠΑΓΕΤΩΝΩΝ 3: Η ΑΥΓΗ ΤΩΝ ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΩΝ - ICE AGE: DAWN OF THE DINOSAURS

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η ζωή στην κοιλάδα κοιλάει ξέγνοιαστα για την γνωστή παρέα, με τον Manny και την Ellie να περιμένουν το πρώτο τους παιδί.
Μέχρι τη στιγμή που θα ανακαλύψουν έναν εντελώς νέο κόσμο, ακριβώς κάτω από τα πόδια τους, στον οποίο κατοικούν οι δεινόσαυροι.
Η παρέα θα μπει σύντομα σε νέες περιπέτειες, ιδίως όταν ο Sid κλέψει τα αυγά ενός δεινόσαυρου.

Προσωπική άποψη:
Η τρίτη συνέχεια του “Ice Age” είναι πλέον γεγονός και μάλιστα, επανέρχεται πιο ανανεωμένη και πιο εξελιγμένη τεχνολογικά από ποτέ. Το 3D μπαίνει για τα καλά στον χώρο του animation cartoon και το συγκεκριμένο, αποδεικνύεται μια πολλή καλή επιλογή για να εξερευνήσει κανείς την εξέλιξη αυτού του μέσου. Όταν όμως έχεις κάνει δύο πολύ μεγάλες επιτυχίες, με μια πρώτη ιδιαίτερα καλή και μια δεύτερη πιο μέτρια που όμως, εισπρακτικά έχουν σαρώσει, ο πήχης ανεβαίνει πολύ ψηλά και οι αξιώσεις είναι μεγάλες. Ε, ναι λοιπόν, μπορεί το τελευταίο να ισχύει, όμως το στοίχημα κερδίζεται.

Αν και συνήθως, το φαινόμενο θέλει τα sequels να αποδυναμώνονται σε κάθε νέα τους συνέχεια, η τρίτη συνέχεια του “Ice Age”, έρχεται να ανατρέψει το σκηνικό και να αποδείξει περίτρανα πως στον κανόνα, υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις. Και η εξαίρεση είναι αν μη τι άλλο ευχάριστη και κυρίως, απολαυστική, για μικρούς και μεγάλους, γιατί μην κοροϊδευόμαστε, ακόμα και εμείς οι ενήλικες, κρύβουμε μέσα μας ένα παιδί που αυτό που αναζητάει ορισμένες στιγμές, είναι να διασκεδάσει με την ψυχή του.

Αυτή τη φορά η ταινία δεν εστιάζει τόσο πολύ στην φιλία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως την παρακάμπτει, όσο στην περιπέτεια και την δράση. Αυτό υπό άλλες συνθήκες, σε μια ήδη δοκιμασμένη και επιτυχημένη συνταγή, μπορεί να απέβαινε μοιραίο όμως, στην προκειμένη περίπτωση λειτουργεί ακριβώς με τον αντίθετο τρόπο, καθηλώνοντάς μας πολύ περισσότερο απ’ όσο θα μπορούσαν ακριβοπληρωμένες περιπέτειες δράσης σε real action. Συνδυαστικά δε με το πηγαίο χιούμορ, οι σκηνές αυτές, κατακλισμένες από δράση, καταφέρνουν να είναι, πέραν από έξυπνες, απόλυτα απολαυστικές και διασκεδαστικές.

Ο Carlos Saldanha φαίνεται να αγαπάει πάρα πολύ αυτό που κάνει και το περιβάλει με στοργή και φροντίδα. Δεν τον ενδιαφέρει μια πρόσκαιρη εισπρακτική επιτυχία αλλά, η απόλυτη ψυχαγώγηση ενός κοινού, που κακά τα ψέματα, είναι πολύ απαιτητικό στις μέρες. Ναι, πιστέψτε το, και τα παιδιά έχουν απαιτήσεις και αξιώσεις και καλά κάνουν εδώ που τα λέμε. Αρκετή σαβούρα κυκλοφορεί εκεί έξω, ας δούνε και κάτι ποιοτικό. Η χρήση της τεχνολογίας 3D άλλωστε, προσφέρει έναν κόσμο, τόσο ζωντανό, γεμάτο χρώματα και ενέργεια, τόσο ρεαλιστικό που σχεδόν νομίζεις ότι μπορείς να αγγίξεις την φύση γύρω σου ή ότι θα σε πάρουν τα σκάγια από τις διάφορες επεμβάσης διάσωσης.

Οι γνωστοί μας ήρωες, σε γνωστές αλλά και σε νέες περιπέτειες. Διαφορετικό το κίνητρο, διαφορετικές οι συνέπειες, ίδιο όμως συναίσθημα. Εκείνο της αστείρευτης φιλίας που ωριμάζει και δεν χρειάζεται να διατυμπανίζεται με λόγια, αλλά να υποδηλώνεται με πράξεις, χωρίς να θριαμβολογεί γύρω της. Το ίδιο γνώριμες και οι φωνές που δίνουν ζωή στους ψηφιακούς μας φίλους, πάντα απολαυστικοί, τόσο στην original, όσο και στην μεταγλωτισμένη έκδοση. Δώστε βάση στον νέο χαρακτήρα του Buck, που είναι ότι πιο τρελλό και διασκεδαστικό σε ολόκληρη την ταινία.

Δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός ότι πλέον είμαι μανούλα, αλλά η εμφάνιση μικροσκοπικών πλασμάτων από κάθε είδος προσθέτει μια δόση χαριτωμένη αθωότητας και παράλληλα τρυφερότητας, το χιούμορ είναι πηγαία και αστήρευτο και η δράση, ισσοροπημένη αλλά ταυτόχρονα φρενήρης και συνεχής, καταιγιστική και καθηλωτική. Επιπλέον, η έννοια της φιλίας θέτεται σε λίγο διαφορετική βάση αυτή τη φορά, ενσωματωμένη στις συντροφικές και τις συναισθηματικές σχέσεις, ενώ το σκιουράκι και το αιώνια άπιαστο βελανίδι του, έχουν σαφώς μεγαλύτερο κινηματογραφικό χρόνο απ’ ότι στις προηγούμενες, προσφέροντας μεγάλες στιγμές κεφιού. Πάρτε όλη την οικογένεια και τρέξτε στις αίθουσες. Ο τίτλος μπορεί να είναι κρύος, όχι όμως και η ταινία.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Η Εποχή Των Παγετώνων 3: Η Αυγή Των Δεινοσαύρων
Είδος: Κινούμενα Σχέδια
Σκηνοθέτης: Carlos Saldanha
Πρωταγωνιστές: John Leguizamo, Queen Latifah, Denis Leary, Ray Romano, Chris Wedge, Simon Pegg, Seann William Scott, Karen Disher
Παραγωγή: 2009
Διάρκεια: 94’

Επίσημο site:
http://www.iceagemovie.com/

Read More