STEP UP 2: ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ - STEP UP 2: THE STREETS

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Στη σχολή χορού του Maryland μια νέα φοιτήτρια, η επαναστάτρια Andie θα ταράξει τα νερά στην προσπάθειά της να προσαρμοστεί στο νέο ελιτίστικο κλίμα.
Όταν θα ενώσει τις δυνάμεις της με τον καλύτερο χορευτή της σχολής Chase, για να πάρουν μέρος σε ένα underground διαγωνισμό, η Andie θα βρει τον τρόπο να ενώσει τους διαφορετικούς κόσμους που την εκφράζουν.

Προσωπική άποψη:
Μην έχοντας δει το “Step Up” δεν μπορώ να είμαι σίγουρη κατά πόσο πρόκειται για sequel με όλη την σημασία της έννοιας ή αν απλά έχει υιοθετηθεί μία ακόμα φορά ο τίτλος ως κράχτης για όσους έσπευσαν να δουν το πρώτο. Έχω την αίσθηση πάντως πως το δεύτερο σενάριο έχει μεγαλύτερες δόσεις αλήθειας. Εν πας περιπτώσει όμως, ίσως και να μην έχει στην πραγματικότητα μεγάλη σημασία αφού η ουσία των σύγχρονων μουσικοχορευτικών ταινιών ξεκινάει και τελειώνει εκεί ακριβώς όπου το κάνει η μουσική και ο χορός.

Μην περιμένετε περίπλοκη σεναριακή πορεία, τα πράγματα είναι απλά, λιτά, εύκολα να κατανοηθούν, πολύ περισσότερο δεν να χωνευτούν και περισσότερο από κάθε τι άλλο, αφελέστατα. Μην περιμένετε βάθος, μην περιμένετε κοινωνικούς προβληματισμούς. Οι διακρίσεις ανάμεσα στους φοιτητές της καλύτερης χορευτικής σχολής και στους αυτοδίδαχτους χορευτές του δρόμου, εντοπίζονται μόνο όταν ο καθένας βρίσκεται στον χώρο του χωρίς την παρουσία του άλλου. Κατά τ’ άλλα, όταν βρίσκονται όλοι μαζί σε ένα ενιαίο και απροσάρμοστο τσούρμο, δεν ξεχωρίζεις κανέναν αλλά και για να είμαστε ειλικρινείς, δεν μπαίνεις και στην διαδικασία να το κάνεις.

Αναμφίβολα οι χορευτικές σκηνές σου κεντρίζουν το ενδιαφέρον και καταφέρνουν να αποσπάσουν απόλυτα την προσοχή σου. Αν ειδικά δε είσαι λάτρης του χορού, και όταν το λέω αυτό δεν εννοώ απαραίτητα να σου αρέσει να χορεύεις αλλά να παρακολουθείς, δεν είναι λίγες οι στιγμές που θα κουνηθείς ασυναίσθητα στο κάθισμά σου. Μπορεί να μην μπορείς να ακολουθήσεις τους δυναμικούς, φρενήρεις μουσικοχορευτικούς ρυθμούς της hip-hop όμως, μπορείς να νιώσεις το ξεσηκωτικό τους κάλεσμα. Βέβαια όταν οι τόνοι πέσουν χαλάρώνεις και το ίδιο συμβαίνει και με το ενδιαφέρον σου.

Οι νεαροί, άγνωστοι πρωταγωνιστές μπαίνουν σε μια διαδικασία κόντρας, πασπαλησμένη από μια δόση καταπιεσμένων, μοναδικών ικανοτήτων του καθενός που απλά ο διευθυντής της σχολής τους δεν θέλει να δει, υιοθετώντας ο καθένας μοναδικά και όλοι μαζί, μια απροσάρμοστη στάση, εμφάνιση και συμπεριφορά. Ποιο το δίδαγμα; Μοναδικός είσαι μόνο αν φαινομενικά μοιάζεις καθυστερημένος ή μαμούχαλος! Σε όλα αυτά προσθέτουμε λίγο ρομαντισμό, λίγο φλερτάκι και μερικά καυτά κορμία κάπως πιο ανάλαφρα ντυμένα κι έχεις έτοιμο το πακέτο σου. Όμως καλώς ή κακώς, δεν φτάνει να χορταίνει μόνο το μάτι.

Η ταινία του Jon Chu στην ουσία είναι μια ρηχή, μουσικοχορευτική σαπουνόπερα με κινηματογραφικές προδιαγραφές προς χάριν εντυπωσιασμού. Δεν ξέρω αν σκοπεύει να ακολουθήσει την ίδια τακτική και στο τρίτο κατά σειρά sequel που βρίσκεται στα σκαριά όμως, θα πρέπει να βάλει κάποια μεγλαύτερη δόση φαντασίας αυτή τη φορά. Η έντονη κινηματογράφηση των χορογραφιών δεν είναι αρκετή από μόνη της και όσο κι αν μένουμε με το στόμα ανοιχτό στην τελευταία, ομολογουμένος εντυπωσιακή σκηνή πλαισιωμένη από την δυνατή βροχή, μετά τους τίτλους τέλους έχουμε χαλαρώσει απίστευτα. Με άλλα λόγια, μην περιμένετε να δείτε το “Fame”.
Βαθμολογία 4,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Step Up 2: Το Επόμενο Βήμα
Είδος: Αισθηματική
Σκηνοθέτης: Jon Chu
Πρωταγωνιστές: Robert Hoffman, Briana Evigan, Will Kemp, Telisha Shaw, Cassie, Luis Salgado, Jesus Maldonado, Adam G. Sevani, Brian Anthony Wilson, Tom Townsend, Ivana Vitomir
Παραγωγή: 2008
Διάρκεια: 98’

Επίσημο site:
http://www.myspace.com/stepupmovie

Read More

ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΣΤΟ ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ - THE BUCKET LIST

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο εκατομμυριούχος, επιχειρηματίας Edward και ο εργατικής καταγωγής, μηχανικός Carter ζουν εντελώς διαφορετικές ζωές. Από σύμπτωση θα μοιραστούν το ίδιο δωμάτιο νοσοκομείου.
Εκεί θα ανακαλύψουν ότι τους μένει λίγος χρόνος ακόμα για να ζήσουν και αποφασίζουν να φτιάξουν μια λίστα με όσα θα ήθελαν να κάνουν όσο ζουν και δεν έχουν κάνει.
Μαζί θα ξεκινήσουν το ταξίδι της ζωής τους, στην πορεία του οποίου, θα χτίσουν μια βαθιά φιλιά και θα μάθουν να ζουν τη ζωή στο έπακρο, με διορατικότητα και χιούμορ.

Προσωπική άποψη:
Ακούγοντας τα ονόματα των Freeman και Nicholson ενωμένα σε μια σύμπραξη δυνάμεων δεν μπορείς παρά να νιώσεις ικανοποίηση γιατί θα δεις δύο μεγάλα και ταλαντούχα ονόματα του κινηματογράφου να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον. Μπορεί το γεγονός της επίγνωσης της κλινικής κατάστασης των δύο να μην είναι κάτι φυσικά χαρούμενο και η επιθανάτια δράση τους να είναι κομματάκι υπερβολική και χοντροκομμένη αλλά, αν έχεις την διάθεση να το παραβλέψεις ως έναν βαθμό ή έστω να κάνεις τα στραβά μάτια, μπορείς να το διασκεδάσεις.

Έχουμε λοιπόν δύο πολύ διαφορετικούς χαρακτήρες. Από τη μία είναι ο εγωκεντρικός, αυταρχικός και αλαζόνας επιχειρηματίας ο οποίος έχει μια τεράστια περιουσία αλλά μια κενή οικογενειακή ζωή και από την άλλη ο φτωχός, πλην τίμιος μεροκαματιάρης σε συνεργείο που μπορεί να στερείται χρημάτων όμως, πέρασε μια ευτυχισμένη ζωή με μια δεμένη και αγαπημένη οικογένεια. Όπως αντιλαμβάνεστε μεταξύ τους δεν έχουν τίποτα κοινό και υπό φυσιολογικές συνθήκες μάλλον δεν θα έκαναν παρέα όμως, κατά βάθος ο ένας καλύπτει τα κενά του άλλου λειτουρώντας κατ’ επέκτασην ως συγκοινωνούντα δοχεία.

Το σενάριο της ταινίας δεν είναι κακό! Είναι έξυπνο, έχει ευφυείς διαολόγους ανάμεσα στους δύο άντρες και δηλητηριώδεις ατάκες, προκαλεί γέλιο και συγκίνηση, μας βάζει μέσα στις δύο διαφορετικές φιλοσοφίες και σκέψεις, ακολουθώντας πάντα μια καλογραμμένη εξελιχτική πορεία. Όμως, όπως άλλωστε ήδη ανέφερα στην εισαγωγή του κειμένου αυτού, δεν αποφεύγει να χρησιμοποιήσει αρκετές ευκολίες ώστε να διευκολυνθεί. Από την άλλη όμως, για να μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας, για να πραγματοποιήσει κάποιος τις πιο τρελές του επιθυμίες, δεν είναι αρκετό το κίνητρο και η διάθεση, χρειάζεται και το χρήμα οπότε, υποθέτω ότι οι όποιες ευκολίες αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση αυτού του σκοπού.

Ο Rob Reiner σκηνοθετεί με απλότητα αυτό το κωμικό δράμα δημιουργώντας τελικά μια ταινία που μπορεί να μην σε κερδίζει από άποψη συναισθημάτων όπως το πολύ παλαιότερό του “Stand By Me” όμως, καταφέρνει να περάσει το μήνυμα της ισότητας των ανθρώπων μπροστά στον θάνατο καθώς επίσης πως, όσα λεφτά κι αν έχεις αν έρθει η ώρα σου δεν την γλιτώνεις με τίποτα (μπορείς παρ’ όλα ταύτα να το διασκεδάσεις). Ωραία χαρτογράφιση ενός παράξενου ταξιδιού κόντρα στα στενά περιθώρια του θανάτου, μαγευτικά και όμορφα τοπία που όπως και να το κάνουμε είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά.

Οι Freeman και Nicholson καλούνται να υποστηρίξουν δύο ρόλους και έχω την αίσθηση πως στον καθένα ανατέθηκε εκείνος που θα μπορούσε να υποστηρίξει πραγματικά καλύτερα. Κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα τους, τους υιοθετούν και τους ερμηνεύουν ως δεύτερη φύση τους, εμπλουτίζοντάς τους με τα προσωπικά χαρακτηριστικά τους δίνοντάς μας με ευκολία να καταλάβουμε ότι έστω κι αν οι ερμηνείες τους δεν χαρακτηριστούν άξιες βράβευσης, εκείνοι το διασκέδασαν με την ψυχή τους.

Δύο αντιπροσωπευτικά δείγματα μιας κοινωνίας με πολλούς διαφορετικούς παρανομαστές. Δύο φιλοσοφίες που η μία συμπληρώνει την άλλη ώστε τελικά να μην υπάρχει κανένα κενό να τις χωρίζει. Μια διασκεδαστικά κωμική και ταυτόχρονα, συγκινητικά ανθρώπινη προσέγγιση της ανασφάλειας και του φόβου που προκαλεί η επίγνωση του θανάτου. Η προσέγγισή της είναι απλή, τίποτα μεγαλεπήβολο ή δαιδαλώδες που όμως, καταφέρνει να διαχειριστεί αρκετά καλά, τόσο την κωμική και όχι ρεαλιστική πλευρά της ιστορίας όσο την συγκινητική και σε βάθος ανθρώπινη. Οι Freeman και Nicholson πάντως φαίνεται να βρίσκονταν σε μεγάλα κέφια και να το απόλαυσαν οπότε, έστω και μόνο γι’ αυτό τον λόγο αξίζει να το δείτε.
Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Επιθυμίες Στο Παρά Πέντε
Είδος: Δραματική
Σκηνοθέτης: Rob Reiner
Πρωταγωνιστές: Jack Nicholson, Morgan Freeman, Sean Hayes, Beverly Todd, Rob Morrow
Παραγωγή: 2007
Διάρκεια: 97’

Επίσημο site:
http://thebucketlist.warnerbros.com/

Read More

FANTASTIC FOUR

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Τέσσερις συνηθισμένοι άνθρωποι πέφτουν θύματα ενός επιστημονικού ατυχήματος και η κοσμική ακτινοβολία που δέχονται τους μετατρέπει σε μεταλλαγμένους.
Κάτοχοι πλέον μοναδικών υπερδυνάμεων, οι τέσσερις θα βρεθούν αντιμέτωποι με έναν γνωστό από το παρελθόν ο οποίος όμως αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.

Προσωπική άποψη:
Τώρα τελευταία αναρωτιέμαι πόσα μαζεμένα πλήγματα μπορεί αν δεχτεί ο μέσος άνθρωπος. Κρίνοντας από μένα και χωρίς αυτό ν’ αποτελεί αντικειμενικό κριτήριο, αρχίζω να υποθέτω πως μπορεί να αντέξει πολλά. Και ο λόγος που καταλήγω σε αυτό το συμπέρασμα είναι πως αν δεν ήταν έτσι δεν θα μπορούσα να δω μέχρι τέλους το “Fantastic Four”. Μην νομίζετε, δεν είναι εύκολο να αντέξεις τέσσερις ανθρώπους που αποκτούν απίστευτες δυνάμεις αλλά παρ’ όλα ταύτα κλαψουρίζουν συνεχώς αντί να τις αξιοποιήσουν, μαλλιοτραβιούνται σαν χαζοχαρούμενες μαθητριούλες στο γυμνάσιο ενώ παράλληλα, προκαλούν πανικό στο πέρασμά τους.

Όταν γυρίζεται μια ταινία με θεματολογία κάποιον υπερήρωα, ένα σημαντικό στοιχείο πάνω στο οποίο και ποντάρει, ή τουλάχιστον έτσι οφείλει να κάνει, είναι τα ειδικά εφέ. Πώς λοιπόν να μην θεωρήσει κανείς επιεικώς ηλίθια και παιδιάστικα τα ειδικά εφέ που χρησιμοποιήθηκαν στην συγκεκριμένη ταινία; Για όνομα του θεού, γυρίστηκε στο 2005 και όχι στο 1985. Τα μέσα υπάρχουν αρκεί να έχει κανείς την διάθεση να τα χρησιμοποιήσει και να τα συμπεριλάβει στην δουλειά του προκειμένου να ανέβει, το οπτικό τουλάχιστον αποτέλεσμα. Όταν από μια ταινία δεν περιμένεις να σε οδηγήσει σε φιλοσοφικά μονοπάτια, έχεις τουλάχιστον την απαίτηση να σε εντυπωσιάσει γιατί, όπως συμβαίνει και με το φαγητό, όλα ξεκινάνε από το τι βλέπουν τα μάτια σου.

Ένα μοσχοπουλημένο λοιπόν comic της Marvel έπεσε στα χέρια του Tim Story και εκείνος, αντί να αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά, δημιούργησε μια ταινία που μονάχα σε παιδάκια του δημοτικού μπορεί να απευθύνεται. Οι ενήλικοι θεατές απλώς παρακολουθούμε σκεπτόμενοι κατά πάσα πιθανότητα, ποιος θα ήταν εκείνος ο λόγος που θα μας έσπρωχνε στο να πετάξουμε τα λεφτά μας προκειμένου να το δούμε σε Dolby εικόνα και ήχο. Μάλλον κανένας είναι η καλύτερη δυνατή απάντηση! Σίγουρα ξέρουμε σε τι κινηματογραφικά γούστα απευθύνεται η ταινία του όμως, ακόμα κι αν θέλαμε να την δούμε απλά για να διασκεδάσουμε, η μόνη γεύση που θα είχαμε θα ήταν εκείνη της απογοήτευσης.

Δεν λέω, η ταινία μέχρι εκεί που μπορεί, προσφέρει δράση, κομπιουτεροποιημένη στον απόλυτο βαθμό, αλλά το κάνει, λίγο ρομάντζο γιατί χωρίς έρωτα δεν μπορεί τίποτα να πουλήσει και ίντριγκα. Όμως, δεν έχει να προσφέρει έναν πραγματικά δυνατό και τρομακτικό κακό, δεν αναπτύσσει αρκετά δυναμικά τους ηρωικούς χαρακτήρες και το σενάριο, μπορεί να ακολουθεί μια γρήγορη ροή στην πλοκή του αλλά, είναι υπεροβολικά επίπεδο, μονόχνωτο και συνηθισμένο. Με άλλα λόγια, το έχουμε ξαναδεί το έργο και δυστυχώς για τον Story, το έχουμε βιώσει με πολύ καλύτερες δυνατότητες, σκηνοθετικές, σεναριακές, οπτικές.

Αν κάτι ήταν σίγουρο μετά από αυτή την ταινία, ήταν η άνοδος της Alba όπου φυσιολογικά, και μετά την συμμετοχή της την ίδια χρονιά στο “Sin City”, θα έπρεπε μέσα σε ένα βράδυ να έχει μεταμορφωθεί σε μεγάλη και περιζήτητη starlet. Άλλωστε δεν χρειάζεται να σφίζεις από ταλέντο για να γίνει κάτι τέτοιο. Έλα όμως που καμιά φορά τα πράγματα δεν έρχονται όπως θα τα περίμενες και τελικά η Jessica δεν είχε τις απολαβές που θα περίμενε κανείς όσο και η ίδια. Τα αρσενικά της υπόθεσης από την άλλη ακολουθούν το μοτίβο με το οποίο πλασσαρίστηκαν δηλαδή, της ήρεμης και πνευματώδης δύναμης, του επιδειξία φυσικών προσόντων, του συμπαθητικού και καλόκαρδου γίγαντα. Όσο για τον κακό της υπόθεσης, Julian McMahon, στερείται δυναμικής και βάρους οπότε, καλύτερα θα ήταν τόσο για τον ίδιο όσο και για μας να μείνει σε τηλεοπτικές παραγωγές όπως “Οι Μάγισσες”.

Αν είναι, προκειμένου να μην μένουν συμβόλαια για μεταφορές comic ανεκμετάλλευτα στο συρτάρι των εταιρειών κι επειδή μπορεί ο χρόνος λήξεως να πιέζει, να βγαίνουν άρον-άρον ταινίες κατ’ αυτό τον τρόπο στους κινηματογράφους, μισώσουν και βγουν ποτέ. Όχι τίποτα άλλο αλλά, όταν έχεις να συγκριθείς με άλλες παραγωγές όπως τα “Spider-Man” ή “Batman”, όχι απλά θα βγεις χαμένος αλλά ξεφτιλισμένος. Επιλέξτε την μόνο αν θέλετε να δείτε τους πιο κλαψομούνιδες υπερήρωες όλων των εποχών.
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Fantastic Four
Είδος: Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Tim Story
Πρωταγωνιστές: Ioan Gruffudd, Michael Chiklis, Jessica Alba, Chris Evans, Julian McMahon, Kerry Washington, Lorena Gale
Παραγωγή: 2005
Διάρκεια: 123’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0120667/
http://en.wikipedia.org/wiki/Fantastic_Four_(film)

Read More

ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ - KISS THE GIRLS

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Οκτώ όμορφες, νέες και ταλαντούχες γυναίκες έχουν απαχθεί και όπως όλα δείχνουν, πίσω από αυτό κρύβεται ένας άντρας με τον οποίο είχαν ηλεκτρονική επικοινωνία με το ψευδώνυμο, Casanovas.
Όλες τους ζουν με τον κίνδυνο να χάσουν τη ζωή τους με βάναυσο τρόπο, αν ο αστυνομικός πράκτορας Alex Cross και η αυτόπτης μάρτυρας Kate δεν μπορέσουν να εντοπίσουν τον μυστηριώδη απαγωγέα.
Πέραν όμως από την φήμη του διάσημου ντετέκτιβ διακυβεύεται και η ζωή της μοναδικής ανηψιάς του που έχει πέσει κι εκείνη θύμα του απαγωγέα.

Προσωπική άποψη:
Εμπνευσμένο από την ομώνυμη νουβέλα του James Patterson, το “Kiss The Girls” είναι η ταινία που μας σύστησε τον ντετέκτιβ Alex Cross, για να ακολουθήσει τρία χρόνια μετά, μια ακόμα μεταφορά νουβέλας του ίδιου συγγραφέα, το “Along Come A Spider”, με τον ίδιο κεντρικό ήρωα. Χωρίς να έχω διαβάσει προσωπικά τα βιβλία, έχω ακούσει πως πρόκειται για μια ιδιαίτερη αξιόλογη μεταφορά, τόσο της πρώτης όσο και της δεύτερης ταινίας. Και δεν έχω λόγω να το αμφισβητήσω καθώς, η αστυνομική λογοτεχνία προσεγγίζεται και μεταφέρεται στο πανί πολύ πιο εύκολα ενώ παράλληλα, πρόκειται για δύο από τις καλύτερες και πιο αγαπημένες ταινίες του είδους που έχω δει.

Ποια είναι η συνταγή για να γίνει ακόμα πιο επιτυχημένη μια αστυνομική ταινία; Να μην χρησιμοποιήσει έναν οποιονδήποτε τύπο εγκληματία αλλά, εκείνον που δρα κατά συρροήν, έχει άκρως δολοφονικά και αρρωστημένα ένστικτα ενώ παράλληλα, το μυαλό του δουλεύει με χίλιες, ευφυείς στροφές, τόσο ώστε η προσέγγιση και η σύλληψή του να φαντάζει απίθανη. Πώς μπορεί δε ο κεντρικός ήρωας να θέλει ακόμα πιο μανιασμένα να οδηγήσει την υπόθεση στην λύση της; Μα φυσικά με το να θέσει ένα αγαπημένο του πρόσωπο στον ρόλο ενός εκ των θυμάτων. Μπορεί να αντισταθεί το ποντίκι στο τυρί ακόμα κι όταν αυτό βρίσκεται στην φάκα; Η απάντηση νομίζω είναι οφθαλμοφανής.

Μπορεί ο Fleder να μην αποτελεί ένα από τα μεγάλα ονόματα στον κινηματογραφικό χώρο όμως, από την θέση του σκηνοθέτη, έχει γυρίσει πολύ αξιόλογες δουλειές και σε προσωπικό επίπεδο, μπορεί να μην έχω φτάσει σε σημεία να ξετρελαθώ όμως, έχει μια οπτική ματιά και μια δυναμική που δεν σε αφήνει ασυγκίνητο και πολύ περισσότερο, δεν αφήνει τις ταινίες του αυτές να περάσουν απαρατήρητες. Σίγουρα δεν είναι αδιάφορες ενώ, η προσθήκη του θριλερικού στοιχείου στην πλοκή τους έρχεται να τους προσθέσει ακόμα έναν θετικό πόντο. Ο Fledre αντέχει την ένταση και ξέρει να την χειρίζεται με τέτοιον τρόπο ώστε να μας την μεταφέρει με τον πιο σωστό τρόπο.

Η αγωνία είναι συνεχής και κλιμακώμενη ενώ δεν παραλείπεται η δράση και η ένταση όπου αυτές χρειάζονται και αρμόζουν ώστε το αποτέλεσμα να μην οδηγείται στην υπερβολή. Ο θεατής περιμένει με αμείωτο ενδιαφέρον την πορεία της εξέλιξης της ιστορίας καθώς οδηγείται σε ένα φινάλε που δύσκολα κάποιος μπορεί να προβλέψει και ακόμα πιο δύσκολα θα μπορέσει να ξεχάσει αφού, σου αφήνει μια ευχάριστη γεύση έκπληξης και εντυπωσιασμού, ξεφεύγοντας από τα κραυγαλέα, κλισέ φινάλε του είδους.

Ο Morgan Freeman βρίσκεται σε έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους της καριέρας του, σε μια εποχή που ακόμα χαιρόσουν να τον βλέπεις καθώς, οι επιλογές του ήταν πιο μετρημένες και προσεγμένες, σε σχέση τουλάχιστον με το πως είναι σήμερα. Αν όμως ο Freeman καταφέρνει να μας κερδίσει χωρίς μάλιστα ιδιαίτερη προσπάθεια, αυτή που κλέβει τις καρδιές μας είναι η Aghley Judd, σε έναν ρόλο μάλιστα ιδιαίτερα απαιτητικό. Οι εκφράσεις και οι κινήσεις της μέσα στα κινηματογραφικά πλαίσια που εντάσεται είναι μοναδικές, κάτι που ανέδειξε το ταλέντο της που θα είχαμε την χαρά στο μέλλον αν δούμε να εξελίσσεται.

Ακόμα και αν δεν σας αρέσουν ιδιαίτερα τα αστυνομικά θρίλερ το συγκεκριμένο, όχι απλά θα σας συμβούλευα να το δείτε αλλά, θα έλεγα ότι επιβάλλεται να το έχετε δει όπως και την περιπέτεια του ντετέκτιβ Cross που ακολούθησε, πάλι με πρωταγωνιστή τον Morgan Freeman. Σφιχτό σενάριο, καλοδουλεμένη και προσεγμένη σκηνοθεσία με δυναμική και ένταση, συνδυασμένα με εξαιρετικές ερμηνείες. Ακόμα δεν την έχετε δει;
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Τα Φιλιά Που Σκοτώνουν
Είδος: Αστυνομική
Σκηνοθέτης: Gary Fleder
Πρωταγωνιστές: Morgan Freeman, Ashley Judd, Cary Elwes, Alex McArthur, Tony Goldwyn, Jay O. Sanders, Bill Nunn, Brian Cox
Παραγωγή: 1997
Διάρκεια: 111’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0119468/
http://en.wikipedia.org/wiki/Kiss_the_Girls_(film)

Read More

IT'S A... GAY AFFAIR! - ΜΕΡΟΣ 2ο

Ποιος είπε πως η ομοφυλοφιλία είναι αντρική υπόθεση;

- Ευχάριστη έκπληξη από τον Peter Jackson καθώς δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιου είδους φιλοσοφημένες ταινίες, το “Heavenly Creatures” είναι αφιερωμένο στον γυναικείο ομοφυλοφιλικό έρωτα. Σ’ έναν από τους πρώτους της ρόλους, το 1994 η Kate Winslet ρισκάρει να υποδυθεί Juliet Hulme, ένα νεαρό κορίτσι που με το πέρασμα των χρόνων αναπτύσσει με την καλύτερή της φίλη Pauline Parker μια σχέση εγκεφαλική και συνάμα ερωτική. Το κοινό τους πάθος τους οδήγησε στο να γράψουν για μια φανταστική χώρα που θα μπορούσαν να ζήσουν ελεύθερες. Οι δύο οικογένειες αντιδρούν στη σχέση αυτή και προσπαθούν να τις κρατήσουν χώρια. Μια ιστορία που σε άλλους μπορεί να φαντάζει κοινή και σε άλλους απίστευτη. Κι όμως… η ιστορία που περιγράφεται είναι εμπνευσμένη από την αληθινή ιστορία των δύο κοριτσιών που διαδραματίστηκε στην Αμερική της δεκαετίας του ’50. Δυο νέα κι ατίθασα κορίτσια που πίστευαν πως ήταν ξεχωριστά και που θα έκαναν τα πάντα για να ‘ναι μαζί, ακόμα και φόνο. Ενδιαφέρουσα ανθρωποκεντρική ταινία, με αρκετά καλές ερμηνείες που δεν διστάζει ως έναν βαθμό να χτυπήσει το μαχαίρι στην πληγή, αποδεικνύοντας πως δεν είναι όλα τόσο ρομαντικά όσο δείχνουν.

- Μια απ’ τις πιο sexy και ποθητές γυναίκες στον πλανήτη, η οποία στο παρελθόν είχε δηλώσει πως έχει σεξουαλικές σχέσεις και με άντρες και με γυναίκες (με άλλα λόγια, “παίρνω ότι κινείται”), η Angelina Jolie, ενσάρκωσε το 1998 στα πλαίσια της τηλεοπτικής ταινίας “Gia”, ένα μοντέλο με ιδιαίτερες σεξουαλικές προτιμήσεις. Ουσιαστικά η ταινία αποτελεί βιογραφία της Gia Marie Carangi, το πρώτο super model της Αμερικής που έζησε πολύ έντονα κι έφυγε από τη ζωή πολύ γρήγορα. Μπαίνοντας δυναμικά στο χώρο της μόδας για να ταράξει τα ήσυχα νερά της, η Gia δοκίμασε στο έπακρον όλες τις ηδονές που μπορούσε να της προσφέρει η ζωή. Άντρες, αλκοόλ, ξενύχτια, δόξα, αναγνωρισιμότητα! Δεν άργησε όμως να καταλάβει την πραγματική της φύση, καθώς οι άντρες ήταν καλοί για sex, αλλά δεν μπορούσαν να τις προσφέρουν την ηδονή και το ερωτικό στοιχείο που έβλεπε στα μάτια μιας και μόνο γυναίκας, της Linda. Από τη Φιλαδέλφεια στη Νέα Υόρκη, από το πουθενά, στην κορυφή κι από ‘κει στον κόσμο των ναρκωτικών, ο οποίος τελικά της στέρησε τη ζωή στα 26 της χρόνια, μετατρέποντάς την σε σύμβολο, καθώς ήταν από τις πρώτες γυναίκες που πέθαναν από AIDS, το 1986. Οι άνθρωποι που γνώριζαν τη Gia είναι αυτοί που λένε στην κάμερα την ιστορία της λίγο μετά το θάνατό της. Αυτό δημιουργεί ένα υπέροχο πορτρέτο της ηρωίδας με συνέπεια από την αρχή μέχρι το τέλος. Η Angelina Jolie είναι εξαιρετική στο ρόλο της που τον ενσαρκώνει χωρίς ταμπού κι αναστολές, κάτι που την έκανε όχι μόνο να είναι υποψήφια σε πολλές απονομές, αλλά να κερδίσει και την Χρυσή Σφαίρα.

- Μια αληθινή ιστορία για να βρεις το κουράγιο να καταλάβεις ποιος είσαι. Πες το ψέματα! 1999 και παρακολουθούμε την αληθινή ιστορία του Brandon Teena στην ταινία "Boy`s Don`t Cry"!. Νεοφερμένος σε μια γειτονιά της Αμερικής, κερδίζει τη συμπάθεια των κατοίκων λόγω της ευγενικής κι ευαίσθητης προσωπικότητάς του και τον θαυμασμό των κοριτσιών εξαιτίας της εξωτερικής του εμφάνισης. Όμως κρύβει ένα μεγάλο μυστικό, ότι στην πραγματικότητα είναι γυναίκα. Όταν το μυστικό του μαθευτεί η καλή ως τότε ζωή του παίρνει δραματική πορεία. Η Kimberly Peirce τολμά, γράφει και σκηνοθετεί μια απ’ τις πιο πολυσυζητημένες και καλογυρισμένες ταινίες ever. Ένα φλέγον κοινωνικό ζήτημα, η αναγνώριση κι αποδοχή της σεξουαλικής μας ταυτότητας. Όχι μια ακόμα ομοφυλόφιλη κοπέλα, αλλά ένας άντρας εγκλωβισμένος σ’ ένα γυναικείο σώμα που αναζητά μια φυσιολογική κι ελεύθερη ζωή. Η δραματουργία της εξέλιξης είναι επιβλητική και γεμάτη συναισθήματα και το μόνο που μπορείς να νιώσεις για την ηρωίδα είναι οίκτο. Η Hilary Swank σε μια απ’ τις καλύτερες κι ανθρώπινες ερμηνείες της. Μια ερμηνεία που σε μια νύχτα την ανέδειξε σε μεγάλη ηθοποιό και της χάρισε το πρώτο της oscar.

- Η Aileen Wuornos, αποτελεί έναν αληθινό θρύλο της Αμερικάνικης βίας. Από το 1989 έως το 1990, κατόρθωσε να σπείρει τον τρόμο στην πολιτεία της Φλόριντα σκοτώνοντας οχτώ άντρες στους αυτοκινητόδρομους όπου εκπορνευόταν. Η ταινία αφορά στην ιστορία της και την ιστορία της Selby, της νεαρής γυναίκας που την ερωτεύτηκε και αυτοκαταστράφηκε από τον έρωτά της για την παράφρονα εγκληματία. Το “Monster", μια ταινία της πρωτοεμφανιζόμενης Patty Jenkins, τάραξε τα κινηματογραφικά πράγματα το 2003, όχι μόνο λόγω της λαγνείας και της βίας όπου προβλήθηκε μέσα απ’ αυτήν, αλλά και λόγω του ειδυλλίου μεταξύ των δύο γυναικών. Κι αναρωτιέμαι… αυτό είναι που σοκάρει περισσότερο ή ότι βασίζεται σε αληθινά γεγονότα τα οποία απλά έχουν μεγαλοποιηθεί ως έναν βαθμό; Βιασμένη όντας παιδί ακόμα, καταλήγει να γίνει πόρνη στην ενήλικη ζωή της, αισθανόμενη απέχθεια για το αντρικό φύλλο κι έλξη για το γυναικείο για να γνωρίσει τον απόλυτα διεστραμμένη έρωτα στο πρόσωπο της κατά πολύ μικρότερης Selby. Αυτή η γνωριμία είναι και η καταστροφή των δύο γυναικών αφού η μία σπρώχνει την άλλη στο έγκλημα προκειμένου να ικανοποιηθούν τα καπρίτσια της. Η Charlize Theron δεν διστάζει να τσαλακώσει την εικόνα της και να υποδυθεί έναν ριψοκίνδυνο και πολύπλοκο ρόλο. Τελικά το ρίσκο της απέδωσε, αφού ένιωσε στο πετσί της την ηρωίδα, υποστηρίζοντας με πάθος και τρέλα έναν απ’ τους πιο αμφιλεγόμενους χαρακτήρες του σύγχρονου κινηματογράφου και της ιστορίας των serial killers, κερδίζοντας κριτικούς και θεατές και συνάμα πληθώρα βραβείων, μεταξύ αυτών το πρώτο της Oscar.

Υπάρχουν όμως κι άλλες ταινίες (αποφεύγω τις αναφορές σε κάθε χαζοκωμωδία που θεωρεί ότι ένα ομοφυλόφιλος συνδράμει το ευτράπελον) όπως:

- Μια μάλλον κακόγουστη ταινία του είδους ήταν η γερμανικής παραγωγής “Different from the Others” (1919), όπου ο βιολονίστας Paul Körner, αντιλαμβανόμενος την ομοφυλόφιλη φύση του προσπαθεί αρχικά να την αλλάξει κι έπειτα να την αποδεχτεί. Εμείς ωστόσο δεν καταφέρνουμε να το αποδεχτούμε γιατί όλη η παρουσίαση φαντάζει κιτσάτη.

- Γυρισμένο το 1961, το ασπρόμαυρο film του Basil Dearden, "Victim", ασχολείται με μια σειρά εκβιασμών μέσα στην ομοφυλοφιλική κοινότητα. Ένας δικηγόρος υπέρ του αντισοδομισμού, εμπλέκεται στην υπόθεση για να καταλήξει ν’ αποδεχτεί την ομοφυλοφιλία μέσα απ’ την δημόσια έκθεση.

- Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω το ιδιόρρυθμο χιούμορ του Fellini και πολύ περισσότερο σε μια ιστορία σαν αυτή του “Fellini - Satyricon” το 1969, όπου δύο νεαροί στην Ρώμη του 1ου αιώνα μπλέκονται σε μια σειρά από περιπέτειες που θα τους βοηθήσουν ν’ αποκαταστήσουν τις σχέσεις τους κι όχι μόνο!

- Αρκετά τολμηρό για την εποχή του, το “The Music Lovers” κυκλοφόρησε αρχές του 1970 παρουσιάζοντάς μας τον γάμο μεταξύ ενός ομοφυλόφιλου και μιας νυμφομανούς. Βιογραφική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αφού πρόκειται για την πραγματική ιστορία της ζωής του μεγάλου μουσικού Tchaikovsky`s.

- Ένας εβραϊκός γιατρός, ο Daniel Hirsh και η Alex Greville έχουν σχέση με τον νεαρό καλλιτέχνη Elkin. Παρά τη γνώση της κατάστασης αυτής, είναι πρόθυμοι να τον μοιραστούν προκειμένου να τον χάσουν. Η ταινία του Schlesinger, “Sunday Bloody Sunday" του 1971, δίνει έμφαση σε μερικά ανησυχητικά γεγονότα όπως το πως έχει αλλάξει η στάση των ανθρώπων απέναντι στις σχέσεις.

- “Cabaret” του Bob Fosse, παραγωγής 1972. Σ’ ένα κόσμο ακολασίας και πορνείας τίποτα δεν πρέπει να σε εκπλήσσει. Όλα μπορεί να συμβούν και ο καθένας μπορεί να πάει με τον άλλο. Δεν υπάρχουν διακρίσεις στο sex!

- “The Bitter Tears of Petra von Kant” γερμανικής παραγωγής 1972 και περιγράφει την θυελλώδη σχέση μεταξύ της επιτυχημένης σχεδιάστριας Petra von Kant και του φιλόδοξου 23χρονου μοντέλου Enter Karin.

- Αστυνομικό δράμα του 1975, το “Fox Friends” επικεντρώνεται στη ζωή του μικροαστού Franz Fox. Ο εραστής του συλλαμβάνεται και ψάχνει τρόπο να βγάλει γρήγορα λεφτά. Γνωρίζει τον πλούσιο ηλικιωμένο Max και δύο νεώτερα ομοφυλοφιλικά άτομα με ακριβά γούστα. Η επόμενη μέρα βρίσκει τον Fox κερδισμένο μ’ έναν μεγάλο χρηματικό ποσό και ξαφνικά οι φίλοι του Max γίνονται φίλοι του Fox. Σημαντικό πράγμα τελικά το χρήμα!

- 1976 και οι Paul Humfress και Derek Jarman γυρίζουν το “Sebastiane”. Το 300 μ.Χ. ο Ρωμαίος Sebastiane εξορίζεται σ’ ένα φυλάκιο που αποικείται αποκλειστικά από άντρες. Αποδυναμωμένα από τις επιθυμίες τους, αυτά τα άτομα γυρίζουν στις ομοφυλοφιλικές δραστηριότητες για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους. Εντούτοις, ο ήρωας γίνεται ο στόχος της σφοδρής επιθυμίας ενός ομοφυλοφιλικού εκατόνταρχου τον οποίο κι απορρίπτει.

- Ο Thomas είναι ο γιος ενός φύλακα φυλακών, ο οποίος κι ερωτεύεται τον Martin, έναν απ’ τους παλαιότερους τροφίμους των φυλακών. Μετά την αποφυλάκιση του Martin, προσπαθούν να χτίσουν μια σχέση και μια ζωή μαζί αλλά, κανένας δεν θα τους αφήσει ήσυχους. Ωμή ως προς την παρουσία της, το “The Consequence” προκάλεσε την κοινή γνώμη το 1977.

- “In A Year With 13 Moons”, μια ταινία του Rainer Werner Fassbinder (για φαντάσου) η οποία κι έλαβε χώρα στα κινηματογραφικά πράγματα το 1978. τις τελευταίες μέρες της ζωής του ο Elvira, προσπαθεί να κερδίσει την αγάπη της ζωής του που κάποτε τον απέρριψε γιατί όπως του είχε πει όταν του εξέφρασε τα συναισθήματά του, “ωραία, αλλά κρίμα που δεν είσαι γυναίκα”.

- Την ίδια χρονιά μια Δανέζικη παραγωγή, το “You Are Not Alone” κάνει την εμφάνισή του και οι κριτικοί τη χαρακτηρίζουν ως μια απ’ τις πιο λυρικές ταινίες όλων των εποχών. Σ’ ένα σχολείο αρρένων μια ιδιαίτερη σχέση αναπτύσσεται μεταξύ του δεκαπεντάχρονου Bo και του νεότερου Kim, τον μικρό γιο του διευθυντή. Οι σκληροί κανονισμοί του σχολείου και η μοναξιά που νιώθουν οι χαρακτήρες του φέρνουν κοντά και δυνατά αισθήματα προσπαθούν να εκδηλωθούν με κάθε τρόπο και κάθε μέσον.

- Το "Dona Herlinda y su hijo" είναι άλλη μια ιδιόρρυθμη κομεντί του 1985. O γιατρός Rodolfo διατηρεί δεσμό με έναν νεαρό μουσικό φοιτητή. Τα πράγματα όμως στη ζωή του περιπλέκονται όταν η μητέρα του αποφασίζει πως είναι καιρός να παντρευτεί με την ανοιχτόμυαλη Olga προκειμένου να κλείσουν τα στόματα, ενώ παράλληλα ο εραστής του θα μείνει μαζί της για να είναι κοντά του. Ανεκτική την βρίσκω τη μαμά και ψύχραιμη!

- Ένα ρομαντικό δράμα του 1985, κλασσικό και γεμάτο αγάπη από δύο νεαρές γυναίκες και μεταξύ ενός ντροπαλού καθηγητή κι ενός φιλελεύθερου καλλιτέχνη, εμπνευσμένο από την ομώνυμη νουβέλα της Jane Rule.

- Μια ταινία που έχει σχεδόν τα χρόνια μου. 1986 και το “Parting Glances” κάνει την εμφάνισή του. Ο Michael και ο Robert είναι ένα ομοφυλοφιλικό ζεύγος στη Νέα Υόρκη και προετοιμάζονται για την αναχώρηση του Robert στην Αφρική. Ο Michael πρέπει να αντιμετωπίσει τα αληθινά κίνητρα της αναχώρησης του Robert και ν’ αντέξει τον εκκεντρικό φιλικό τους κύκλο, όπως τον Nick που πάσχει από AIDS.

- O River Phoenix και ο Keanu Reeves σε μια ταινία του 1991 η οποία κι εστιάζει μεταξύ της φιλίας των Mike και Scott. Ζουν στους δρόμους και πουλάνε σε άνδρες και σε γυναίκες το κορμί τους. Ο Mike είναι ήρεμος, εύθυμος και πάσχει από ναρκοληψία. Ο Scott είναι ο επαναστατικός γιος μιας υψηλόβαθμης οικογένειας, ο οποίος ζει αυτή η ζωή για να προκαλέσει τον πατέρα του. Μαζί, αρχίζουν μια αναζήτηση για να βρουν τη μητέρα Mike.

- 1992 και μια αληθινή ιστορία κάνει την εμφάνισή της στη μεγάλη οθόνη υπό την σκηνοθετική επιμέλεια του Tom Kalin. Το “Swoon” εξιστορεί την αληθινή ιστορία των ομοφυλοφιλικού εραστών, Richard Loeb και του Nathan Leopold που απήγαγαν και δολοφόνησαν ένα παιδί στις αρχές της δεκαετίας του `20 για τα λακτίσματα. Η πλοκή καλύπτει τους μήνες πριν από το έγκλημα, την αποτρόπαια πράξη τους και την τελική τους μοίρα.

- Η ταινία για την οποία όλοι συζητούν και κανείς δεν προδίδει τα μυστικά της. Αυτός ήταν ο υπότιτλος της ταινίας του 1992 “The Crying Game” του Neal Jordan. Ο Fergus, εθελοντής του ΙRA, μαζί με συμπολεμιστές του αιχμαλωτίζουν τον Jody, ένα βρετανό στρατιώτη, με τον οποίο συνδέονται φιλικά λίγο πριν την εκτέλεσή του. Προκειμένου να τηρήσει την υπόσχεσή του να προσέχει την αρραβωνιαστικιά του, θα το σκάσει για το Λονδίνο, όπου θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί τη Dil. Εκείνος δεν της αποκαλύπτει την ταυτότητά του, υπάρχουν όμως πράγματα που κι εκείνη δεν του λέει.

- Το 1995 ήταν η χρονιά όπου έκανε την εμφάνισή του ένα ντοκιμαντέρ με διάθεση να μας κάνει μαθήματα ιστορίας γύρω από τον ομοφυλόφιλο κόσμο του σινεμά πίσω από τις κάμερες. Μιλάμε για το “The Celluloid Closet” από τους Rob Epstein και Jeffrey Friedman.

- Το 1996 ακολούθησε ένα ακόμα ντοκιμαντέρ που αυτή τη φορά άκουγε στον τίτλο “Paris Was A Woman” και ασχολείται με την εποχή όπου μεγάλος αριθμός από λεσβίες καλλιτέχνιδες απ’ όλους τους χώρους μετακινήθηκαν μαζικά κι εγκαταστάθηκαν στο Παρίσι.

- Μια απ’ τις καλύτερες λεσβιακές ταινίες είναι το “Bound” του 1996 των αδερφών Wachowski. Μια γυναίκα πιάνει δουλειά ως υδραυλικός στο σπίτι του Ceasar ο οποίος ξεπλένει χρήματα για τη μαφία. Εκεί γνωρίζει την κοπέλα του τη Violet με την οποία αναπτύσσουν ερωτικό δεσμό κι αποφασίζουν να κλέψουν τα 2.000.000$ που έχει στην επιτήρησή του. Τα πράγματα όμως ξεφεύγουν από τον έλεγχο.

- Κωμωδία του 1998, το “The Opposite Of Sex”, παρουσιάζει την ιστορία ενός 16χρονου κοριτσιού που κατά την επίσκεψή της στο σπίτι του ομοφυλόφιλου αδερφού της αναγκάζει το έτερον του ήμισυ να κάνει sex μαζί της. Οι σχέσεις μεταξύ όλων κλονίζονται όταν η κοπέλα μένει έγκυος αλλά υπάρχει αμφισβήτηση γύρω απ’ το ποιος είναι ο πατέρας.

Greek lovers

Αναρωτιέμαι… μήπως τελικά έχουμε μόνο το όνομα και μας λείπει η χάρη; Και μην βιαστείτε όλα τα σκληροτράχηλα αρσενικά να μου την πέσετε. Η απορία μου είναι καθαρά σε κινηματογραφικό και καλλιτεχνικό επίπεδο. Δεν θα κάνω αναφορά στην τηλεόραση γιατί εκεί όποια πέτρα κι αν σηκώσεις κάποιον gay θα βρεις από κάτω, ακόμα κι όταν η παρουσία του δεν εξυπηρετεί απολύτως κανέναν σκοπό. Και οι ταινίες μας όμως δεν πάνε πίσω. Ακόμα και στις ταινίες του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου, δεν ήταν λίγες οι… κουνιστές και λυγιστές. Και δεν θα κάνουμε εκτενή ανάλυση, αλλά αναφορά στα πιο τρανταχτά παραδείγματα.

- 1999 και “Safe Sex”. Όλη αφρόκρεμα της ελληνικής τηλεόρασης παρέλασε απ’ αυτή τη δήθεν χιουμοριστική και σεξιστική ταινία. Παράλληλες ερωτικές ιστορίες ανθρώπων που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συνδέονται. Δεν θα μπορούσε να λείπει και το gay ζευγάρι (Κωστας Κόκλας – Βλαδίμηρος Κυριακίδης) που ζει ευτυχισμένο τον έρωτά του. Τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που ο άντρας της κολλητής του εκφράζει στον δεύτερο τον έρωτά του και την επιθυμία του να κάνουν sex. Και το κάνουν μέχρι που τους πιάνει ο κερατάς, φροντίζοντας να ενημερώσει την δύσμοιρη σύζυγο. Το καυτό φιλί μεταξύ των εραστών συζητήθηκε πολύ.

- 2000 και “Ριζότο”. Η Ευγενία και η Βίκυ παντρεμένες με παιδιά, ζούνε στη ρουτίνα της καθημερινότητας με πολλές ευθύνες πάνω στο κεφάλι τους και τους ρηχούς συζύγους τους. Όταν πλέον απελπίζονται αποφασίζουν να συγκατοικήσουν και διαπιστώνουν ότι η ζωή τους γίνεται εντυπωσιακά πιο εύκολη. Οι άντρες τους αντιδρούν σ’ αυτή τη σχέση μ’ αποτέλεσμα να φορτωθούν εκείνοι τα παιδιά. Τα κορίτσια μας όμως στην πορεία κάπου το χάνουνε και τα ερωτικά μπερδέματα μεταξύ τους αρχίζουν.

- 2003 και “Οξυγόνο”. Ο Ρέππας και ο Παπαθανασίου κάνουν την έκπληξη παρουσιάζοντας μια πιο σοβαρή ταινία απ’ ότι μας έχουν συνηθίσει. Μια μικρή επαρχιακή κοινωνία όπου ο καθένας προσπαθεί να ζήσει με τα μυστικά και τα ψέματά του. Ένας απ’ αυτούς είναι και ο Γιώργος, ένας φαινομενικά καλός οικογενειάρχης που στην πραγματικότητα χαίρεται τον ομοφυλόφιλο έρωτα με τον νεαρό Γιάννη, με τα ανάλογα ανταλλάγματα.

- 2006 και “Straight Story”. Κατά την ταπεινή μου άποψη, πανέξυπνη σάτιρα ενός πολύ λεπτού θέματος. Ο κόσμος γυρίζει τούμπα και το να είσαι ετεροφυλόφιλος είναι έγκλημα. Ο Γιάννης είναι ένα θύμα αυτής της κατάρας και τρομερά ερωτευμένος με τη Σοφία. Όταν θα υποπέσουν στο έσχατο αμάρτημα θα πρέπει να κάνουν το παν για να κρατήσουν μυστική τη σχέση τους.

Επίλογος

Αν έχετε φτάσει ως εδώ, μάλλον δεν είστε τόσο πουριτανοί όσο θέλετε να δείχνετε. Άλλωστε μόνο εσείς μπορείτε να δείτε την οθόνη του υπολογιστή σας. Αν ωστόσο επιμένετε ακόμα ότι ανήκετε σ’ αυτή την κατηγορία ανθρώπων τότε μπράβο σας… έχετε μεγάλη υπομονή κι αυτοσυγκράτηση. Ο άντρας μου πάλι, αν δει το συγκεκριμένο αφιέρωμα μάλλον θα με κρεμάσει από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα για παραδειγματισμό. Η ομοφυλοφιλία είναι στη ζωή μας, είναι καθημερινό φαινόμενο, είναι γύρω μας. Ακόμα κι αν δεν το επιδοκιμάζουμε δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να κρίνουμε και να κατακρίνουμε. Ας πάψουμε λοιπόν να το παίζουμε ηθικολόγοι και να παραδίδουμε μαθήματα χρηστομάθειας γιατί ίσως κι εμείς να μην είμαστε καλύτεροι. Με το να είμαστε ομοφοβικοί, απλά αρνούμαστε μια πτυχή της πραγματικότητας. Με το να κρίνουμε την τέχνη λαμβάνοντας ως κριτήριο μόνο την εικόνα κι όχι την ουσία, τότε έχουμε χάσει τη μισή αξία και σημασία. Ο ομοφυλοφιλικός κινηματογράφος μας έχει προσφέρει πολύ σπουδαία καλλιτεχνικά δείγματα κι αξίζει περισσότερο της προσοχής μας.

Read More

IT'S A... GAY AFFAIR! - ΜΕΡΟΣ 1ο

What is straight? A line can be straight, or a street, but the human heart, oh, no, it`s curved like a road through mountains.
Tennessee Williams

Έχει η τέχνη φραγμούς;
Καλώς ή κακώς, ανήκω σ’ εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που πιστεύει πως η τέχνη δεν έχει όρια, πως πρέπει να παίρνεις ρίσκα και γιατί όχι, ακόμα και να σοκάρεις. Κι όταν λέω να σοκάρεις δε εννοώ σε καμία περίπτωση το να προκαλείς χυδαία χωρίς λόγο. Βέβαια, μπορείς να οριοθετήσεις το χυδαίο; Τι είναι αυτό άραγε που καθορίζει τι προσβάλει την κοινή αισθητική; Όσο το σκέφτομαι καλύτερα καταλήγω στο συμπέρασμα πως μάλλον το θέμα είναι υποκειμενικό. Εξαρτάται από την οπτική γωνία που επιλέγει να το δει ο καθένας από μας. Δεν είναι όλα θέμα αρχών, όχι... οι αρχές δεν έχουν να κάνουν μ’ αυτά τα ζητήματα. Όλα εξαρτώνται από το πόσο ανοιχτό είναι το μυαλό σου σε νέες κοινωνικές συνθήκες.Και καθώς διαβάζετε, κάποιοι από σας ίσως σκέφτονται “Πλάκα μας κάνει αυτή; Για να προβληματιστούμε κοινωνικά μπήκαμε στο site ή για να διαβάσουμε για σινεμά;”. Φίλοι αναγνώστες, θεωρώ πως πριν μπω στο “ψητό”, οφείλω να σας προετοιμάσω τόσο για την θεματολογία του συγκεκριμένου αφιερώματος, όσο και για την προσωπική μου άποψη πάνω στο θέμα. Κι αν μιλάγαμε απλά για τον έρωτα στον κινηματογράφο δεν θα χρειαζόταν αυτό. Όταν όμως μιλάμε για τον ομοφυλοφιλικό έρωτα στον κινηματογράφο τα πράγματα σ’ ένα βαθμό διαφοροποιούνται.

Μη με κακολογείτε…
Επειδή οι γυναίκες από τη φύση μας είμαστε πιο αγνά και πιο τρυφερά πλάσματα (έτσι λένε οι φήμες τουλάχιστον), θεωρώ πως τέτοιου είδους εικόνες, τόσο στον κινηματογράφο, όσο και στην πραγματική ζωή, μας σοκάρουν λιγότερο από τους άντρες. Και οφείλω να σας ενημερώσω πως όσοι ήσασταν έτοιμοι πριν 2 χρόνια να πυρπολήσετε στο Σύνταγμα τον Ang Lee για το “Brokeback Mountain”, μάλλον δεν ήσασταν ενημερωμένοι καθώς ο ομοφυλοφιλικός έρωτας στην μεγάλη οθόνη έχει τις ρίζες του πολλά χρόνια πριν.

“Love is a force of nature” ήταν ο υπότιτλος του “Brokeback Mountain” και δεν θα διαφωνήσω. Δεν θέλω να το παίξω δήθεν προοδευτική, όμως ζούμε σε τέτοιες εποχές που θεωρώ πως θα έπρεπε να μας σοκάρουν πιο σημαντικά πράγματα από τον έρωτα δύο ανθρώπων του ιδίου φύλλου. Οι σεξουαλικές επιλογές δεν είναι αυτές που καθορίζουν έναν άνθρωπο. Η υποχρέωση όμως της άρνησής τους από τους γύρω του τον καθορίζουν. Ας το καλοσκεφτούμε αυτό κι ας πάψουμε να βλέπουμε τα πράγματα τόσο ρηχά.

Και κινηματογραφικά, οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις δεν αποτελούν κάτι το σύγχρονο. Έχουν τις ρίζες τους στην δεκαετία του ’60 και θα τις εξερευνήσουμε παρέα. Όποιος δεν αντέχει ας μην διαβάσει παρακάτω.

It’ s a men world

- “Un chant d`amour”! Να κάτι που δεν βλέπεις κάθε μέρα και που ίσως αξίζει τον κόπο να σκανδαλιστείς. Αυτή η μικρού μήκους ασπρόμαυρη ταινία –μόλις 25 λεπτά- γυρίστηκε στην Γαλλία το 1950 , ήταν απαγορευμένη για πολλά χρόνια και βλέποντας την χρονολογία παραγωγής κατανοούμε απολύτως το γιατί. Ο σκηνοθέτης Jean Genet τοποθετεί τους ήρωές του σε μια φυλακή της Γαλλίας, όπου ένας ανώμαλος φύλακας απολαμβάνει τον ρόλο του ηδονοβλεψία όσο οι κρατούμενοι αυτοικανοποιούνται. Σε δύο διπλανά κελιά είναι έγκλειστοι δύο νεαροί όπου ο ένας είναι ερωτευμένος με τον άλλο και έχουν βρει έναν ξεχωριστό τρόπο επικοινωνίας. Αυτό προκαλεί τη ζήλια του φύλακα ο οποίος μπαίνει στο κελί του κι από ‘κει και μετά καταλαβαίνετε… Η ταινία είναι άκρως μινιμαλιστική και ταυτόχρονα σουρεαλιστική, διάλογοι δεν υπάρχουν παρά μόνο ατελείωτα πλάνα με υπόκωφους ήχους. Όσοι λοιπόν σοκαριστήκατε με το “Brokeback Mountain”, καλύτερα να μην την δείτε ακόμα κι αν σας δοθεί η ευκαιρία.

- Η ζωή του Oscar Wilde ήταν ταραγμένη, θορυβώδης και προκλητική. Ο βίος του μεγάλου αυτού μυθιστοριογράφου, ποιητή και θεατρικού συγγραφέα, έδωσε την έμπνευση που χρειαζόταν ο William Kirby. Έτσι λοιπόν, το 1960 και σε συνεργασία με την 20th Century Fox, η ταινία “Oscar Wilde” ήταν γεγονός. Αγγλικής παραγωγής και με χαμηλό προϋπολογισμό, ήταν μια ταινία που για την εποχή της σόκαρε. Ο λόγος βέβαια δεν ήταν άλλος από τις σεξουαλικές προτιμήσεις του μεγάλου δημιουργού. Ο κόσμος λοιπόν παρακολούθησε μια βιογραφία ενός ανθρώπου, που παρά τον γάμο του διατηρούσε σχέσεις με άντρες και μάλιστα την εποχή που στην Βρετανία η ομοφυλοφιλία ήταν απαγορευμένη δια νόμου. Αρχικά σύναψε σχέσεις με τον Robert Baldwin Ross, για τον οποία δεν γίνεται ιδιαίτερος λόγος και στην πορεία με τον ποιητή Alfred Daglas, γόνο αριστοκρατικής οικογένειας. Εξαιτίας του πάθους του, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε καταναγκαστικά έργα, περνώντας δύο χρόνια της ζωής του στην φυλακή, κάτι που επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τόσο το έργο του, όσο και την κοινωνική του ζωή, αφού μέχρι και τον θάνατό του έζησε απομονωμένος. Η συγκεκριμένη όμως δεν ήταν η μόνη ταινία που ασχολήθηκε με τη ζωή του. Το 1997, ο Brian Gilbert γυρίζει το “Wilde”, με πρωταγωνιστές τους Stephen Fry και Jude Law. Η ταινία εστίασε κυρίως στη σχέση του καλλιτέχνη με τον Alfred Daglas. Αυτή τη φορά οι ερωτικές σκηνές είναι περισσότερες, πιο νευρωτικές και σαφώς πιο προκλητικές. Το “Wilde” καταφέρνει να κερδίσει τη συμπάθεια των κριτικών και μαζί μ’ αυτήν υποψηφιότητες πληθώρας βραβείων μεταξύ των οποίων Χρυσής Σφαίρας και BAFTA.

- Κι αν θέλετε να μιλήσουμε για πραγματική κωμωδία τι καλύτερο από το "La Cage aux Folles". Γαλλικής παραγωγής 1978, είναι από τις πλέον must της κατηγορίας. Μια κοινότητα drug queens όπου εμπλέκονται σε άκρως τρελές κι απόρρητες καταστάσεις προσπαθώντας να μην ξεφύγεις λεπτό από τον ξέφρενο ρυθμό τους. Όσα χρόνια κι αν περάσουν δε μπορεί παρά κάθε ατάκα να σου σφίγγει το στομάχι από τα γέλια. Περίεργο για Ευρωπαϊκό χιούμορ; Εξαρτάται απ’ την αισθητική του καθενός. Οι Ugo Tognazzi και Michel Serrault σε ρεσιτάλ ερμηνείας, ο Molinaro στα καλύτερά του κέφια. Όμως και το αμερικάνικο “The Birdcage” του 1996 δεν πάει πίσω, με τον συμπαθέστατο Robin Williams να χαρίζει άφθονες κωμικές στιγμές. Αν δεν έχετε δει κανένα από τα δύο κάντε το σύντομα χωρίς αναστολές και προκαταλήψεις.

- Βασισμένο στο βιβλίο του John Lahr, το “Prick Up Your Ears”, είναι μια ακόμα ταινία γύρω από τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις, αυτή τη φορά μεταξύ των Joe Orton και Kenneth Halliwell. Το 1987, υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη Stephen Frears, ο πολύς Gary Oldman και ο Alfred Molina, υποδύονται τους ρόλους του θεατρικού συγγραφέα και του εραστή του. Η σχέση του ξεκινάει απ’ όταν γνωρίζονται τη δεκαετία του ’60 στην Βασιλική Ακαδημία Δραματικών Τεχνών. Κι ως γνωστόν, σε κάθε σχέση, ο καθένας μας καλείται να υποστηρίξει έναν ρόλο. Έτσι κι εδώ, ο Halliwell λαμβάνει τον ρόλο της “συζύγου”, μένοντας πάντα κρυμμένος πίσω από τα όνειρα και τις επιτυχίες του συντρόφου του. Ο Orton κερδίζει την αναγνωρισιμότητα και τον σεβασμό στο χώρο καθώς το ταλέντο του εξελίσσεται συνεχώς. Δεν μπορεί όμως σε μια κοινωνία τόσο αυστηρή και πουριτανή να δείξει ως καλλιτεχνικό του σύντροφο έναν άλλον άντρα. Ο Halliwell οδηγείται από την απόγνωση στην τρέλα και οι δυο μαζί στον θάνατο. Αδιαμφισβήτητα μια απ’ τις καλές παραγωγές του είδους που χειρίζεται πολύ καλά ένα τόσο λεπτό ζήτημα. Πέραν όμως των καλών ερμηνειών και της γενικότερης καλής παρουσίασης της ιστορίας, ενδιαφέρον έχει σημασιολογικά κι ο τίτλος. Εμπνευσμένος από ένα λογοπαίγνιο του Orton, αφήνει καθαρά υπονοούμενα, τόσο για το ομοφυλοφιλικό περιεχόμενο, όσο για την πρωκτική επαφή.

- Το “Maurice” είναι μια δραματική ταινία του 1987, γυρισμένη από τον James Ivory. Η ιστορία βασίζεται στην ομώνυμη νουβέλα του E.M. Forster κι αποτελεί ένα ομοφυλοφιλικό ερωτικό παραμύθι που διαδραματίζεται στην Αγγλία στις αρχές του 20ου αιώνα. Καθώς η ιστορία εξελίσσεται λοιπόν, ακολουθούμε τα χνάρια του νεαρού Maurice Hall από τα σχολικά του χρόνια μέχρι το Πανεπιστήμιο κι από ‘κει και μετά στην υπόλοιπη ζωή του. Θα νιώσει τον έρωτα και την απογοήτευση όταν ο σύντροφός του, επικαλούμενος τα κοινωνικά πρότυπα θα τον αφήσει για να παντρευτεί, σπρώχνοντάς τον σε μια νέα σχέση και μια ζωή γεμάτη δυσκολίες. Αν και οι διαφορές με το βιβλίο είναι αρκετές, το αισθητικό και καλλιτεχνικό αποτέλεσμα της ταινίας κρατάει ψηλά τα στάνταρ της. Η φωτογραφία είναι μαγευτική και η ταινία πλημμυρίζει εικόνες και συναισθήματα. Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους κρατάνε οι James Wilby και Hugh Grant. Για μια ακόμα φορά η Αγγλία αποδεικνύει πως είναι πιο ανεκτική σε τέτοιες παραγωγές και πως τα Διεθνή Φεστιβάλ αποδέχονται κι αναγνωρίζουν ταινίες λεπτής θεματολογίας, καθώς στο Φεστιβάλ Βενετίας εκείνης της χρονιάς οι δύο πρωταγωνιστές κέρδισαν το βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού, καλύτερης μουσικής και του μεγάλο βραβείο, αυτό του Χρυσού Λιονταριού το οποίο και παρέλαβε ο σκηνοθέτης.

- Το 1993 στο δράμα Philadelphia, παρακολουθήσαμε την ιστορία του Andrew Beckett ο οποίος και απολύθηκε από τη μεγαλύτερη νομική εταιρεία της Φιλαδέλφειας όπου εργαζόταν όταν οι εργοδότες του αντιλήφθηκαν ότι πάσχει από AIDS. Ποιος δεν έχει δει αυτή την ταινία, ποιος μπορεί να μην συγκινήθηκε, ποιος μπορεί να μην την θυμάται! Από τότε που το AIDS αναγνωρίστηκε πλέον ως επίσημη ασθένεια, το Hollywood χρειάστηκε σχεδόν 10 χρόνια για ν’ αποτολμήσει την κινηματογράφηση μιας ιστορίας γύρω απ’ αυτό το θέμα. Βέβαια, όταν πρωτοεμφανίστηκε, ο κόσμος θεωρούσε λανθασμένα πως πρόκειται για ασθένεια των ομοφυλόφιλων. Έτσι ταυτοποιείται και ο ήρωας της ιστορίας μας. Ο Tom Hanks σ’ έναν τολμηρό και ταυτόχρονα ευαίσθητο ανθρώπινο ρόλο που τον κατέταξε στα υψηλά ερμηνευτικά κλιμάκια και που του χάρισε το πρώτο του χρυσό αγαλματάκι. Αλλά και ο Denzel Washington στο ρόλου του άγνωστου ομοφοβικού δικηγόρου που προσλαμβάνεται για να κινηθεί δικαστικά εναντίον της νομικής εταιρείας δίνει μια αξιοπρεπέστατη ερμηνεία. Μια ταινία που ασχολήθηκε με το δικαίωμα στην διαφορετικότητα και στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων των ανθρώπων αυτών, έτσι ώστε να πάψουν να θεωρούνται παράσιτα.

- Το “Total Eclipse” είναι μια δραματική ταινία παραγωγής 1995. Θεωρώ πως είναι μια απ’ τις πιο καλλιτεχνικές ταινίες που έχω δει και βασίζεται στην αληθινή ιστορία της σχέσης μεταξύ δύο Γάλλων ποιητών, αυτή του Paul Verlaine με τον κατά οκτώ χρόνια μικρότερό του Arthur Rimbaud. Μια ιστορία που εξηγεί πόσο δυνατό και ταυτόχρονα πόσο καταστροφικό μπορεί να γίνει ένα μοιραίο πάθος. Σε μια Γαλλία του 19ου αιώνα, οι δύο άντρες ανταλλάσσουν μεταξύ τους ερωτικές επιστολές οι οποίες κι έδωσαν το έναυσμα στην σκηνοθέτη Agnieszka Holland. Ένας νέος άνθρωπος που ήρθε να τα ταράξει τα ήσυχα νερά της νωχελικής ζωής ενός μεγαλύτερου. Που τον οδήγησε σ’ έναν κόσμο εξερεύνησης του ίδιου του του εαυτού χωρίς φραγμούς κι αναστολές. Σ’ ένα ταξίδι αναζήτησης που από τον παράδεισο τον βούλιαξε στον κόσμο της ζήλιας και της αμφιβολίας. Το τέλος... ποτέ δεν μπορεί να είναι καλό όταν έχεις περάσει μέσα από την κόλαση και κατά συνέπεια έχεις καεί, ψυχή και σώμα στις φλόγες της. Μια από τις πρώτες δουλειές του Leonardo DiCaprio, που παρά το νεαρό της ηλικίας του απέδειξε πως είχε τα κότσια να ρισκάρει και να γνωρίσει το Ευρωπαϊκό σινεμά σε μια υπέροχη αναβίωση της κουλτούρας του τότε Γαλλικού τρόπου ζωής κι ένας David Thewlis που παρά την δυναμική του παρουσία δεν καταφέρνει να μην πέσει θύμα του ίδιου του πάθους.

- Παραγωγής 1996 το “A Beautiful Thing” το μόνο που μπορεί να κερδίσει είναι, αν όχι την εκτίμηση, τη συμπάθεια του θεατή. Έχουμε 2 έφηβους, τον Jamie που δεν θα τον χαρακτηρίζαμε και ως το πιο δημοφιλές παιδί του σχολείου και τον Ste, ο δημοφιλής αθληταράς της διπλανής πόρτας. Ο Ste όμως ξυλοκοπείται από τον πατέρα και τον μεγαλύτερο αδερφό του. Ένα τέτοιο περιστατικό βίας θα φέρει τα δύο αγόρια κοντά και τη μητέρα του Jamie στην απόφαση να δώσει άσυλο στο νεαρό αγόρι. Η φιλίας όμως τον δύο νέων εξελίσσεται σε κάτι παραπάνω καθώς η έλξη που νιώθουν δεν μπορεί να τιθασευτεί. Μια πολύ τρυφερή ιστορία γεμάτη από εκείνη την αγνή κι αφελή αγάπη που χαρακτηρίζει την εφηβεία. Μα μεταξύ δύο αγοριών; Γιατί όχι; Είπαμε, αυτά συμβαίνουν! Η ουσία είναι πως τόσο η Hattie Macdonald, όσο και οι νεαροί πρωταγωνιστές συμβάλλουν στο να βγει μια εικόνα τρυφερή και στοργική, κατανόησης κι αλληλοϋποστήριξης κι όχι πρόστυχης, στηριγμένης στη σεξουαλική της βάση. Επιπλέον έχει ενδιαφέρον η αντιμετώπιση του γεγονότος από τον περίγυρο των δύο νέων. Απ’ τη μία η μάνα που φοβάται για το παιδί της αν η οικογένεια του άλλου ανακαλύψει τη σχέση τους, που αν και μέσα της μπορεί να μην την εγκρίνει, θέλει να στηρίξει τις επιλογές τους αν κι εφόσον είναι αληθινές κι έχουν αποδεχτεί τη σεξουαλικότητά τους. Απ’ την άλλη μια αρρωστημένα βίαιη οικογένεια που είναι ικανή να προβεί σε έγκλημα και για λιγότερο σημαντικούς λόγους. Έχει ιδιαίτερα μεγάλο ενδιαφέρον, όχι τόσο λόγω της σεξουαλικής αναζήτησης και προτιμήσεων, όσο στην αντιμετώπιση της δεδομένης κατάστασης από τους άλλους. Τελικά δεν σκεφτόμαστε όλοι το ίδιο κι εκεί πάνω παίζει το σενάριο.

- Το 1999 ο Pedro Almodovar κέρδισε τον θαυμασμό κριτικών και θεατών με το “Todo sobre mi Madre”. Η ταινία πραγματεύεται την ιστορία μιας μητέρας που χάνει τον 17χρονο γιο της εξαιτίας ενός ατυχήματος. Αποφασίζει λοιπόν να πάει να βρει τον πατέρα του ο οποίος δεν έμαθε ποτέ πως είχε ένα παιδί λόγω του ότι η αιτία του χωρισμού τους ήταν πως ήταν τραβεστί. Τον βρίσκει αλλά πλέον είναι η Λόλα και τίποτα δεν θυμίζει τον άντρα με τον οποίο κάποτε κοιμήθηκε μαζί. Η νεαρή μητέρα της ταινίας ζει σ’ ένα σουρεαλιστικό περιβάλλον, περιτριγυρισμένο από πόρνες και τραβεστί. Σαν πρώτο άκουσμα σίγουρα δεν είναι ότι πιο κολακευτικό. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια πολύ δυνατή ταινία που παρά την εκκεντρική της, ίσως και ακραία της υπόθεση, έχει να κάνει με την γυναικεία ψυχοσύνθεση στην οποία και προσπαθεί να εντρυφήσει ο σκηνοθέτης και κυρίως σε ότι έχει να κάνει με την αγάπη και την αφοσίωση της μάνας που δεν μπορεί με τίποτα να συγκριθεί. Μιας μάνας που προσπαθεί μέσω του δικού της νέου βίου να κερδίσει την εξιλέωση που ζητά η ψυχή της για τον πατέρα που στέρησε από το αδικοχαμένο της παιδί. Όμως, ακόμα κι αν σας συγκινεί η ιστορία της πονεμένης μάνας και δεν έχετε δει την ταινία, σκεφτείτε το αν είσαστε ευαίσθητοι περί της σεξουαλικότητας μιας και ο σουρεαλισμός του Almodovar μπορεί να μην αντίκρισμα στα μάτια σας.

- Και ποιος δεν ξέρει το “Brokeback Mountain” πλέον! Μόνο η Malboro δεν βγήκε να κάνει μήνυση επειδή δύο cowboys παρουσιάστηκαν να έχουν ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Μια ταινία που εκθειάστηκε από τους κριτικούς και δίχασε τους θεατές. Υπό την μαγευτική σκηνοθεσία του Ang Lee, ο Heath Ledger στην πρώτη μεγάλη ερμηνεία της καριέρας του και ο Jake Gyllenhaal που ήταν αναμενόμενο κάποια στιγμή να κάνει το μεγάλο μπαμ, ενσαρκώνουν τους Ennis και Jack αντίστοιχα. Δύο νέοι κοντά στα 19 που γνωρίζονται στα πλαίσια της δουλειάς του στα βουνά του Brokeback κι αναπτύσσουν ερωτική σχέση. Είναι όμως τα πράγματα τόσο επιφανειακά; Δε νομίζω καθώς η σχέση τους κρατάει 20 χρόνια περνώντας από την φιλία, στη σωματική έλξη, από ‘κει στον έρωτα για να κορυφωθεί με την απόλυτη έκφραση της αγάπης και της συντροφικότητας. Κι αν νομίζετε πως τους απονέμονται τα εύσημα για την σχέση του κάνετε λάθος καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που το ίσιο το σενάριο τους κατηγορεί για την καταστροφική πορεία της οικογενειακής τους ζωής από το πάθος τους. Ο Jack φαινομενικά ευάλωτος αλλά συνειδητοποιημένος, έχοντας αποδεχτεί τη φύση του, είναι ανοιχτός στο ν’ ακούσει την καρδιά του. Όχι όμως το ίδιο κι ο Ennis που τελικά είναι ο πιο ευάλωτος απ’ όλους. Μια τραυματική ανάμνηση του παρελθόντος τον οδηγεί σε μια σειρά από λάθη που τον οδηγούν στην απόγνωση. Και τελικά μοιάζει σαν ο πιο συνειδητοποιημένος να φεύγει για να δώσει στον δεύτερο τη λύτρωση που χρειαζόταν με μοναδικό βάσανο τις χαμένες αναμνήσεις που ποτέ όμως δεν ξεθωριάζουν. Δυο πουκάμισα μένουν να συμβολίζουν αυτό που είχαν, κρεμασμένα σε μια ντουλάπα κι εκεί που ο ένας είχε τον άλλο μέσα του, οι ρόλοι αντιστρέφονται και τα πάντα σβήνουν με μια σιωπηλή και νοερή υπόσχεση.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Read More