Συνοπτική περίληψη του έργου:
Όταν εξαφανίζονται θησαυροί αμύθητης αξίας από ολόκληρο τον κόσμο, και ανάμεσά τους το περίφημο διαμάντι Ροζ Πάνθηρας, συγκροτείται ένα διεθνές δίκτυο ντετέκτιβ με αποστολή να βρεθεί ο κλέφτης και να επιστραφούν τα κλοπιμαία.
Ο επικεφαλής επιθεωρητής Dreyfus θα αναγκαστεί να συμπεριλάβει τον Clouseau στην ομάδα κι αυτός με τη σειρά του θα ζητήσει βοήθεια από το συνεργάτη του Ponton αλλά και το αντικείμενο του πόθου του, τη Nicole.

Προσωπική άποψη:
Είναι να απορεί κανείς παρακολουθώντας μια ταινία σαν κι αυτή. Είναι να αναρωτιέσαι και να μην μπορείς με κανέναν τρόπο να εξηγήσεις πως γίνεται, ο πιο ηλίθιος αστυνομικός ολόκληρου του πλανήτη, να θεωρείται από όλους ως ο πιο ικανός. Η μοναδική λογική εξήγηση είναι το να βλέπουν κάτι που εγώ δεν καταφέρνω να δω. Όπως και να ‘χει, και χωρίς να μπω σε μια διαδικασία σύγκρισης αυτού του “Ροζ Πάνθηρα” με εκείνου του Peter Sellers και χωρίς να έχω δει την ταινία του 2006, θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο χαλαρή μπορώ σε αυτά που έχω να πω.

Κατά έναν περίεργο τρόπο, ενώ η ταινία είναι κάκιστη, η σκηνοθεσία του Harald Zwart δεν είναι κακή. Θα μου πείτε βέβαια ότι αυτό δεν είναι ιδιαίτερα παράξενο αρκεί κάποιος να αναλογιστεί την χαμηλή σεναριακή ποιότητά της. Μπορεί να μην έχει στην διάθεσή του τα ειδικά εφέ τα οποία θα χρειαζόταν προκειμένου να δώσει το κάτι παραπάνω όμως, με τα φτηνά υλικά που παραδόθηκαν στα χέρια του, έδωσε νομίζω ότι καλύτερο μπορούσε, προσφέροντάς μας παράλληλα ένα ωραίο ντοκιμαντέρ γύρω από τις ομορφιές και τα αξιοθέατα της γαλλικής πρωτεύουσας.

Ο κατά τ’ άλλα συμπαθέστατος Steve Martin, κάτι ότι καλύτερο μπορεί για να υποστηρίξει τον ρόλο του δημοφιλούς Clouseau. Όμως οι προσπάθειές του αποδεικνύονται ότι δεν είναι αρκετά ικανές. Όχι επειδή σε σύγκριση με τον Sellers είναι κατώτερος, δεν θα μπω καν στην λογική να συγκρίνω δυο ανόμοιους ηθοποιούς αλλά, επειδή το σενάριο είναι από μόνο του τόσο βλακώδες και ο χαρακτήρας του, τόσο καρικατουρίστικα δοσμένος που, δεν έχει πολλά περιθώρια για να δώσει κάτι παραπάνω. Φυσικά η κακή ποιότητα του σεναρίου οφείλεται και στον ίδιο αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με την ερμηνεία του.

Όσο για τους Jean Reno, Andy Garcia, Jeremy Irons, Alfred Molina και Emily Mortimer, είναι τουλάχιστον κρίμα κι άδικο να τους βλέπουμε να αναλώνεται σε πανηλίθιους χαρακτήρες όπως αυτού που καλούνται να ερμηνεύσουν και σε ακόμα πιο πανηλίθιες ταινίες. Αν έβλεπα άλλα, μικρότερα ονόματα από τα δικά τους στο cast μπορεί και να ήμουν πιο ελαστική. Όχι όμως και τώρα που καλούμαι να κρίνω μερικά από τα πιο ηχηρά ονόματα του Hollywood σε ρόλους που χωρίς καμία αμφιβολία, τους μειώνουν και τους υποβαθμίζουν.

Αν εξαιρέσει κανείς το γεγονός ότι μέσω της ταινίας αυτής μπορεί να απολαύσει μια υπέροχη ξενάγηση στην πανέμορφη πόλη του Παρισιού, δεν υπάρχει κανένας απολύτος λόγος να σπαταλήσει τον χρόνο του για να την δει. Οι δυο, άντε τρεις στιγμές γέλιου που προσφέρει δεν αποτελούν σημαντικό κριτήριο επιλογής καθώς, και με το να ανοίξεις την τηλεόρασή σου στην μεσημεριανή ζώνη, θα επιτύχεις κάτι ανάλογο. Το cast της μπορεί να αποτελείται από εξαιρετικά και ηχηρά ονόματα όμως, γιατί να χαλάσετε την καλή εικόνα που έχετε γι’ αυτούς;
Βαθμολογία 3/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ροζ Πάνθηρας 2
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Harald Zwart
Πρωταγωνιστές: Steve Martin, Jean Reno, Andy Garcia, Jeremy Irons, Alfred Molina, Emily Mortimer, John Cleese, Lily Tomlin
Παραγωγή: 2009
Διάρκεια: 92’

Επίσημο site:
http://www.sonypictures.com/movies/thepinkpanther2/