Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο James Clayton είναι το νέο αίμα στην CIA. Αν και δεν είναι το τυπικό δείγμα νεοσύλλεκτου είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται ο βετεράνος Walter Burke, που έχει αναλάβει την εκπαίδευσή του, παίζοντας μαζί του την γάτα με το ποντίκι.
Ο James αντιμετωπίζει τα νέα του καθήκοντα ως μια προκλητική εναλλακτική της καθημερινότητας, όταν όμως αναλάβει την πρώτη του αποστολή θα συνειδητοποιήσει ότι οι παλιοί κανόνες της CIA, ισχύουν ακόμη. Μην εμπιστεύεσαι κανέναν και τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται.

Προσωπική άποψη:
Όταν η προβλεψιμότητα συναντά την ανία, το αποτέλεσμα είναι να έχουμε ταινίες σαν και αυτήν εδώ. Όχι, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις περιπέτειες και της ταινίες δράσης. Δεν θα είχα πιθανότητα και με αυτήν αν άνηκε εκ του πρακτέου σε κάποια από τις συγκεκριμένες κατηγορίες. Όμως, στην πραγματικότητα, απλά χρησιμοποιεί τον τίτλο τους για να αποκτήσει υπόσταση η οποία, τελικά είναι πλασματική και παραπλανητική. Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός καθότι πολλοί οι άνθρακες.

Από τα πρώτα κι όλας λεπτά, προσπαθεί να μας γίνει ξεκάθαρο ότι παρακολουθούμε ένα παιχνίδι συνωμωσιών και προδοσίας. Τα πάντα είναι παραπλανητικά και δεν μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος για κανέναν και τίποτα. Ο καθένας μπορεί να είναι εχθρός ή φίλος και να σου πλασάρει ένα άλλο πρόσωπο. Όλα αυτά βέβαια είναι απλές θεωρίες αφού, πολύ θα το ήθελε να μπορούσε να τις διατηρήσεις και στην πράξη. Όσο προσπαθεί να μας πείσει και να μας μπλέξει δίνοντάς μας νέα στοιχεία, τόσο πιο κοντά φέρνει στην αρχική μας πεποίθηση. Ξέρουμε εξ’ αρχής ποιος παίζει σε βάρος ποιου.

Όταν μιλάμε για περιπέτεια, οφείλουμε να δώσουμε στον διψασμένο θεατή σκηνές δράσης. Αυτές έρχονται μεν αλλά είναι τόσο άνευρες και γεμάτες κλισέ που, παρακολουθούμε μασουλώντας νωχελικά τα ποπ κορν μας, περιμένοντας κάτι, έστω και μικρό, που ίσως μας εκπλήξει ή έστω να τελειώσει. Επιπλέον, αν κάτι ενοχλεί, είναι η συνηθισμένη τάση ταινιών όπως αυτή, να εξυμνούν τις μυστικές υπηρεσίες και τους πράκτορες τους που είναι άμεμπτου ηθικής και το να συμβεί κάτι παράτυπο είναι εξαίρεση και όχι κανόνας. Καλό το παραμύθι σας, αλλά δεν έχει δράκο.

Ο Al Pacino σε μία ακόμα ταινία, τόσο κατώτερη των προσδοκιών μας όσο και των ερμηνευτικών του ικανοτήτων. Σου δίνεται μάλιστα η εντύπωση πως, ο Roger Donaldson, βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στο πομπώδες όνομα του πρωταγωνιστή του και έτσι, αποφάσισε να μην ζοριστεί ιδιαίτερα. Και σε ότι έχει να κάνει με την παρουσία του Pacino, σίγουρα είναι καλή σε έναν κακό ρόλο που, κακά τα ψέματα, δεν προσφέρεται για ερμηνευτικούς άθλους.

Επίσης, έχουμε τον Colin Farrell, που μέχρι τότε, αν και τον γνωρίζαμε, δεν αποτελούσε από τα πολύ ηχηρά ονόματα του Hollywood. Στην προσπάθειά του λοιπόν να εντάξει το όνομά του στην λίστα, έπεσε και αυτός, όπως και τόσοι άλλοι, στην επιλογή κακών ρόλων σε κακές ταινίες. Η Bridget Moynahan, αποτελεί το αντικείμενο του πόθου του προηγούμενου, σε έναν ακόμα ρόλο χωρίς μεγάλες, ή και καθόλου θα μπορούσαμε να πούμε, απαιτήσεις. Με άλλα λόγια, κανείς δεν αντιμετώπισε δυσκολίες να παίξει το ρολάκι του.

Δεν είμαι σίγουρη τι με ενόχλησε περισσότερο σε αυτή την ταινία. Ήταν το βαρετό και γεμάτο κλισέ σενάριο; Μήπως ήταν η άνευρη σκηνοθεσία; Μήπως έφταιγαν τα ποπ κορν που δεν είχαν αρκετό βούτυρο; Όπως και να έχει, ένα μόνο πράγμα είναι σίγουρο. Ταινίες σαν και αυτή, προσφέρονται αποκλειστικά και μόνο για προβολή στο home cinema του σπιτιού σας, για μια βραδιά με πίτσες, μπύρες και φίλους, προκειμένου να κάνετε λίγο τζάντζαλο.
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Η Δοκιμασία
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Roger Donaldson
Πρωταγωνιστές: Al Pacino, Colin Farrell, Bridget Moynahan, Gabriel Macht, Kenneth Mitchell, Brian Rhodes, Eugene Lipinski
Παραγωγή: 2003
Διάρκεια: 105’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Recruit
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Recruit