Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Catherine και η Chloe δουλεύουν σε γειτονικές επιχειρήσεις. Το ιατρείο της Catherine βρίσκεται απέναντι από το μπαρ "Four Seasons", όπου η Chloe απασχολείται ως πόρνη πολυτελείας.
Όταν ο σύζυγος της Catherine, David, χάνει μια πτήση και το πάρτι έκπληξη για τα γενέθλιά του, η Catherine, υποψιαζόμενη ότι την απατά, αναθέτει στην Chloe να τον σαγηνεύσει ερωτικά, ώστε να δοκιμάσει τις αντοχές του συζύγου της.
Δεν μπορεί να φανταστεί όμως τα γεγονότα που ακολουθούν, αλλά και τον κίνδυνο που ελλοχεύει για την ίδια και την οικογένειά της.

Προσωπική άποψη:
Remake της γαλλικής παραγωγής "Natalie", το "Chloe" είναι ένα ερωτικό δράμα χαρακτήρων. Και αν το πρώτο το 2003, δεν είχε την πιθανόν αναμενώμενη απήχηση, θα μπορούσε να την έχει το δεύτερο; Θα μπορούσε να κερδίσει στα σημεία σύγκρισης αποδεικνύοντας ότι είναι κάτι περισσότερο από ένα ακόμα αχρείαστο remake σε μια εποχή όπου η καλλιτεχνική έμπνευση μοιάζει να λάμπει δια της απουσίας της; Σίγουρα, παρθενογέννεση στην τέχνη δεν υπάρχει όμως, κάπου έχουμε πήξει στο remake και στο prequel, έστω και αν δεν είναι της παρούσης.

Αν μπούμε λοιπόν στην διαδικασία να συγκρίνουμε την πρωτότυπη ταινία με το remake, διαπιστώνουμε, όχι προς μεγάλη μας έκπληξη, πως το δεύτερο υπερτερεί σχεδόν σε κάθε σημείο του. Αν ο αισθησιασμός του πρώτου έμοιαζε φτηνός και πρόστυχος εδώ, είναι συγκαλειμένα αισθησιακός, προσπαθώντας να κρυφτεί κάτω από μια δόση τρυφερότητας με σκοπό να ξεπεράσει πιθανόν τα στενά όρια που θέτει το πάθος. Αν η ουσία του πρώτου έμοιαζε φαιδρή και ακατανόητη εδώ, οι ήρωες έχουν όλα εκείνα τα περιθώρια που χρειάζονται για να μπορέσουν να πάρουν ανάσα, εξηγώντας τόσο μεταξύ τους, όσο και σε μας ως θεατές, τους καθαρούς λόγους που οδηγούν τις αποφάσεις και τις πράξεις τους.

Πού είναι λοιπόν το πρόβλημα; Στα σημεία ακριβώς όπου εντοπίζονται και τα θετικά. Ναι, υπάρχει αισθησιασμός όμως, δεν είναι τόσο εκρηκτικός όσο θα τον περιμέναμε και μην κοροϊδευόμαστε, και όσο θα θέλαμε. Όσο παράδοξο και παράλογο αν είναι ότι συμβαίνει, έχει μυστήριο και γοητεία που όμως, δεν αξιοποιούνται στο έπακρο. Από 'κει κι έπειτα, ναι, υπάρχει ουσία όμως, κατά πόσο την αντιλαμβανόμαστε πριν χρειαστεί να δοθούν εξηγήσεις; Έχουμε ένα οικογενειακό δράμα που οι χαρακτήρες θα έπρεπε να ξετυλίγονται αργά αλλά, αντ' αυτού, παρακολουθούμε την μετάβασή τους από την μία κατάσταση στην άλλη να πραγματοποιείται με αστραπιαίο ρυθμό, αφήνοντας μεγάλο διάστημα μετριοπάθειας.

Ο Egoyan δεν αποτυγχάνει σκηνοθετικά όμως, μοιάζει να μην έχει απόλυτα την διάθεση να δώσει όλο του το είναι σε αυτήν. Αφήνεται στην ιστορία αντί να την τραβήξει και να την οδηγήσει εκείνος στην κατεύθυνση την οποία θέλει. Διεκπεραιώνει την ιστορία του αλλά, μόνο ως προς τον κεντρικό της άξονα, μοιάζοντας να μην θέλει να ασχοληθεί με τα παράπλευρα δεδομένα που συνδέονται μαζί της. Εκεί ακριβώς είναι που καταλήγεις στο συμπέρασμα πως όσο και να θέλει να σε πείσει πως συμβαίνει το αντίθετο, η ταινία είναι ιδιαιτέρως ρηχή. Προσοχή όμως, αυτό δεν μειώνει την καλή της διάθεση να καταπιαστεί με την φυσιολογική όμως παράλληλα και τόσο παράξενη εξέλιξη των σχέσεων.

Η Moore είναι απόλυτα γοητευτική και ώριμη, σε έναν ρόλο που μοιάζει να είναι γραμμένος πάνω της. Δεν είναι μόνο τα χρόνια της κινηματογραφικής εμπειρίας που μας οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα αλλά, το γεγονός πως ακόμα και αν είναι μεγαλύτερη, καταφέρνει να μοιάζει ακόμα πιο λαμπερή και από την νεαρή και φρέσκια Seyfried. Η παρατήρησή μου όμως αυτή δεν έχει καμία πρόθεση να μειώσει την παρουσία της δεύτερης η οποία είναι τόσο καλή που σε εκπλήσσει ευχάριστα, αποδεικνύοντας ότι μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από το χαρούμενο κορίτσι του "Mamma Mia!". Όσο για τον Neeson, η παρουσία του πάντα είναι θετική και καλοδεχούμενη έστω, και να αυτή τη φορά είναι περισσότερο διακοσμητική απ' όσο θα επιθυμούσαμε να είναι.

Με λίγα λόγια, θα περίμενα να δω μια ταινία κάπως πιο προκλητική ιδιαίτερα από την στιγμή που φαντάζει αδύνατον να διατηρήσει το στοιχείο της έκπληξης. Όσο και να προσπαθήσει κάποιος να σας κρύψει στοιχεία, είναι βέβαιο πως από τα πολύ πρώιμα στάδια της ταινίας, θα έχετε καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει και λίγο ή πολύ, θα περιμένετε και το πως θα καταλήξει. Παρ' όλα αυτά, είναι μια παραγωγή που νικάει θριαμβευτικά την πρωτότυπη στα σημεία σύγκρισης και που ως έναν βαθμό, ακόμα και με τα μειονεκτήματά της, θα σας βάλει σε διαδικασία σκέψης και προβληματισμού.
Βαθμολογία 6,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Υποψία
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Atom Egoyan
Πρωταγωνιστές: Julianne Moore, Liam Neeson, Amanda Seyfried, Max Thieriot, R.H. Thomson
Παραγωγή: 2009
Διάρκεια: 96'

Επίσημο site:
http://www.sonyclassics.com/chloe/