Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο επιτυχημένος προπονητής της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Γαλλίας, εν ώρα πανηγυρισμών για την κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου, πέφτει νεκρός από το ύπουλο κτύπημα ενός αγνώστου. Ταυτόχρονα όμως από το χέρι του λείπει και το πανάκριβο δακτυλίδι, το οποίο κοσμεί ένα μυθικής αξίας διαμάντι, με την ονομασία Ροζ Πάνθηρας.
Οι γαλλικές αστυνομικές αρχές βρίσκονται σε συναγερμό, την στιγμή που ο ματαιόδοξος αρχηγός τους, επιθεωρητής Dreyfus, αποφασίζει να αναθέσει τις έρευνες στον γκαφατζή επαρχιώτη αστυνόμο Clouseau, που καταφτάνει στο Παρίσι, δίνοντας όρκο να εντοπίσει τον δολοφόνο του κόουτς και κλέφτη του περίφημου κοσμήματος.

Προσωπική άποψη:
Παρακολουθώντας την δεύτερη συνέχεια του remake του "The Pink Panther" αναρωτιόμουν αν υπήρχε πραγματικά κάποιος σοβαρός λόγος για την δημιουργία του. Έχοντας παρακολουθήσει πλέον και την ταινία που αποτέλεσε την έναρξη αυτής της νέας εποχής του θρυλικού επιθεωρητή, όχι απλά διακατέχομαι ακόμα από την ίδια απορία αλλά, θα τολμούσα να πω πως έχει γίνει αρκετά μεγαλύτερη. Το πιο ανησυχητικό δε όλων όσον αφορά το συμπέρασμα στο οποίο και έχω καταλήξει είναι πως, παρά το γεγονός ότι η πρώτη ταινία είναι καλύτερη από την δεύτερη, δεν είναι αρκετά καλή ώστε να με πείσει και να με μεταπείσει.

Το πρώτο αρνητικό στοιχείο της ταινίας εντοπίζεται στο σενάριό του. Ένα σενάριο που μοιάζει παιδαριώδες και σαχλά χουμοριστικό, πολύ περισσότερο δε στα μάτια κάποιου που έχει δει, έχει απολαύσει κι έχει γελάσει με την χρυσή σειρά ταινιών της δεκαετίας του '60. Μπορεί να νιώθουμε μια γλυκιά νοσταλγία ακούγωντας την μουσική των τίτλων του Henry Mancini όμως, αυτό δεν είναι αρκετό. Με το να βάλουμε το cd να παίξει στο ανάλογο μηχάνημα, μπορούμε να νιώσουμε ακόμα μεγαλύτερη ικανοποίηση. Κατά τ' άλλα, η συγκεκριμένη απόπειρα δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα σχεδόν ναυάγιο.

Έχω μια γενική αίσθηση πως ο Shawn Levy έχει γεννηθεί για να γυρίζει μέτριες έως αδιάφορες ταινίες. Δεν ξέρω αν φταίει η έλλειψη ταλέντου ή καλής διάθεσης πάντως, αν όχι εξαιρετικά, έχουμε και κάποια καλύτερα δείγματα από μεριά του, αλλά έτσι θα μπούμε σε μια ακόμα διαδικασία σύγκρισης και θα ήθελα να το αποφύγω στην προκειμένη περίπτωση. Βασικά, το μεγαλύτερο λάθος του Levy αναφέρθηκε και παραπάνω. Είναι στο ότι επέλεξε να γυρίσει το remake μιας ταινίας η οποία δεν το είχε ανάγκη και για να πω την μαύρη μου αλήθεια, πιστεύω ότι θα περνούσαν ακόμα πάρα πολλά χρόνια προκειμένου να φτάσει σε αυτό το σημείο.

Ο Steve Martin είναι αδιαμφισβήτητα ένας αγαπημένος και αξιόλογος κωμικός ηθοποιός, με πολλές αγαπημένες κωμικές ταινίες κι ερμηνείες στο βιογραφικό του όλα αυτά τα χρόνια που υπηρετεί τον κινηματογράφο. Ίσως να μπορούσαμε να μιλάμε σε μια διαφορετική βάση αν δεν είχαμε την αναπόφευκτη σύγκριση με το μεγαθήριο της κωμωδίας που ακούει στο όνομα Peter Sellers. Μια τέτποια σύγκριση φυσικά, θα μπορούσε να θεωρηθεί άδικη όμως από την άλλη, όταν η φιγούρα και το χιούμορ του Sellers κάνουν τις ταινίες του να μοιάζουν τόσο σύγχρονες και απολαυστικές, είναι δύσκολο να αποφύγεις αυτόν τον τόσο μεγάλο και δύσκολο σκόπελο. Φυσικά αναγνωρίζουμε τον σεβασμό του Martin στον πρωτότυπο χαρακτήρα όμως, από 'κει κι έπειτα, σαφέστατα προσπαθεί να προστέσει και τα δικά του στοιχεία που δεν θα λέγαμε ότι είναι απόλυτα επιτυχημένα.

Θα τολμούσα να πω πως στην συγκεκριμένη ταινία τουλάχιστον, η παρουσία του Jean Reno στον ρόλο του Ponton είναι αρκετά διασκεδαστική, όπως και του Kline στο ρόλο του Dreyfus. Το ίδιο βέβαια δεν ισχύει και για την Mortimer που είναι πιο άχρωμη και από το μαλλί της Τζούλιας αφού άρπαξε στο ντεκαπάζ. Όσο για το υποκριτικό ταλέντο της κατά τ' άλλα πολύ όμορφης και sexy Beyonce Knowles, είναι θα έλεγα, ευφάμιλλο με εκείνο μιας τσιπούρας που υποδύεται ένα βόδι. Αν θεωρείτε ότι είμαι αυστηρή στην κριτική μου, τότε πρέπει να σας κοιτάξει κάποιος γιατρός.

Μπορεί η πρώτη ταινία να είναι λιγότερο σαχλή από την δεύτερη όμως, αυτό δεν έχει και πολλή μεγάλη σημασία. Ένα θετικό δεν είναι αρκετό να ισοσταθμίσει τα υπόλοιπα αρνητικά που πλεονάζουν, σε μια παραγωγή που με δυσκολία καταφέρνει να μας προκαλέσει γέλιο. Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν έσπασε το χειλάκι μου όμως, αν μου ζητούσαν να επιλέξω ανάμεσα σε αυτό και το πρωτότυπο, σίγουρα και χωρίς καμία ενοχή, θα επέλεγα την παλιά καλή συνταγή του Sellers.
Βαθμολογία 5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Ροζ Πάνθηρας
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Shawn Levy
Πρωταγωνιστές: Steve Martin, Kevin Kline, Beyonce Knowles, Jean Reno, Emily Mortimer, Henry Czerny, William Abadie
Παραγωγή: 2006
Διάρκεια: 93'

Επίσημο site:
http://www.sonypictures.com/homevideo/thepinkpanther/index.html