Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Όταν πρωτοσυναντάμε τη Σούζι Σόλομον, βρίσκεται ήδη στον παράδεισο. Παρατηρώντας τη Γη από αυτό το παράξενο και πρωτόγνωρο μέρος, μας αφηγείται, με τη δροσερή και πνευματώδη φωνή ενός δεκατετράχρονου κοριτσιού, μια ιστορία μελαγχολική αλλά ταυτόχρονα γεμάτη ελπίδα.
Με συμπάθεια, νοσταλγία και αυξανόμενη κατανόηση, η Σούζι, που έπεσε θύμα δολοφονίας, βλέπει τους αγαπημένους της να ξεπερνούν σταδιακά τον πόνο της απώλειάς της και αντιλαμβάνεται πως η αγάπη που έδωσε και πήρε ήταν το σημαντικότερο δώρο της σύντομης ζωής της.
"Τα Παραδεισένια Οστά" είναι ένα φωτεινό και συναρπαστικό μυθιστόρημα που μέσα από τον πόνο συνθέτει μια πραγματικά ελπιδοφόρα ιστορία. Η χειρότερη εμπειρία που μπορεί να βιώσει μια οικογένεια μετουσιώνεται σε ένα μυθιστόρημα γεμάτο δράση και χιούμορ, που μιλά με απέραντη τρυφερότητα και ειλικρίνεια για την αγάπη, τις αναμνήσεις, τη χαρά, τον παράδεισο και την επούλωση των πληγών.

Προσωπική άποψη:
Η ζωή και ο θάνατος είναι δυο έννοιες σχεδόν αόριστες, δυο έννοιες που περιβάλλονται από μια πολύ λεπτή και ευαίσθητη στρώση προστασίας. Είναι πολύ δύσκολο να τις προσδιορίσουμε και να τις ορίσουμε. Και αν είναι δύσκολο να πούμε με βεβαιότητα τι θα συμβεί παρακάτω στην ζωή μας, είναι ακόμα πιο δύσκολο να πούμε τι θα συμβεί όταν πλέον θα έχουμε αφήσει πίσω μας τον υλικό αυτό κόσμο, που προσωρινά αποτελούμε ζωτικά μέλη του. Μπορούμε να υποθέσουμε, όπως μπορούμε να υποθέσουμε τι συναισθήματα θα επιφέρει ο θάνατός μας όμως, δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι.

Για την Sebold, υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο. Μια ζωή μάλιστα η οποία, ίσως και να είναι πολύ πιο ιδανική και εύκολη από αυτήν που διανύουμε κατά την παραμονή μας στην γη. Και μπορεί η συγγραφέας να περιγράφει ρεαλιστικά και γλαφυρά τον μετά θάνατον κόσμο της ωστόσο, δεν σου δίνει την αίσθηση να προσπαθεί να σε πείσει ότι τα πράγματα έχουν έτσι όπως εκείνη πιστεύει. Είναι απλά σκέψεις, εικόνες και δικές της φαντασίες οι οποίες, δεν θέλουν να περάσουν ψυχαναγκαστικά στο υποσυνείδητο μας αλλά, ακόμα και αν παραλλάσσονται, να είναι το ίδιο θετικές και όμορφες. Με άλλα λόγια, δεν έχει σημασία πως φαντάζεται κανείς τον παράδεισο αλλά, να πιστεύει ότι υπάρχει.

Αυτός ίσως να είναι και ο λόγος που για την Σούζι και κάθε άλλον που ζει στον υπέροχο αυτό κόσμο, ο παράδεισος έχει διαφορετική μορφή και υπόσταση. Μπορεί οι δρόμοι τους να συναντιούνται όμως αυτό δεν τους εμποδίζει, είτε να ακολουθήσουν παράλληλους, είτε διαφορετικούς, αν οι αγάπες και τα θέλω διαφέρουν. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ο κόσμος του καθενός μας δεν είναι ίδιος. Γιατί λοιπόν να είναι ίδιος ο παράδεισός μας; Ένα όμορφο μορφοπλαστικό περιβάλλον που μπορεί, όχι μόνο να αλλάζει και να διαφοροποιείται ανάλογα τις συνθήκες και τις ανάγκες αλλά, ένα περιβάλλον το οποίο ζει και αναπνέει, ακολουθώντας τα συναισθήματα των ψυχών που κατοικούν σε αυτό.

Η ομορφιά όμως και η ελευθερία της ψυχής όταν αφήσει την γη, δεν είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του μυθιστορήματος της Sebold. Είναι απλά ένα τμήμα του όμορφου περιτυλίγματος που το περιβάλλει κάτι πιο ουσιαστικό. Τα αισθήματα, τόσο αυτού που έφυγε όσο και αυτών που έμειναν πίσω. Η θύμηση ακολουθεί τον νεκρό και τον βασανίζει αλλά, με έναν διαφορετικό τρόπο από αυτόν των ζωντανών. Ο νεκρός δεν έχει τίποτα περισσότερο να κάνει από το να επιλέξει να αφήσει πίσω τους τις αναμνήσεις, προχωρώντας στο απόλυτο στάδιο της ολοκλήρωσης, απελευθερώνοντας έτσι με τον τρόπο του όσους έμειναν πίσω.

Η Σούζι παρακολουθεί την οικογένειά της και βιώνει τα συναισθήματά τους, την οδύνη που προκαλεί η απώλειά της, τα συντρίμμια που μπορεί να δημιουργήσει σε μια οικογένεια ο απροσδόκητος και άδικος θάνατος. Δεν μπορεί να επέμβει, παρά νοερά, παρά δίνοντας σημάδια, μικρά, διακριτικά, που γεννούν ελπίδα και αναπτερώνουν ότι όμορφο έχει απομείνει στα χαλάσματα. Η οικογένειά της, οι φίλοι της, ο δολοφόνος της, ζουν με την ανάμνησή της, αναλογιζόμενοι τι θα συνέβαινε στο μέλλον αν ήταν μαζί τους, θλιμμένοι για τις χαμένες ευκαιρίες, σαδιστικά ικανοποιημένοι από κολασμένες σκέψεις.

Η ιστορία της Sebold μιλάει για την δίψα που γεννάει στον άνθρωπο η εκδίκηση. Η τραγικότητα του θανάτου είναι πολύ μεγαλύτερη όταν έχει στερήσει άδικα την ζωή σε ένα παιδί που είχε μπροστά του μέλλον, πολύ περισσότερο όταν η απώλεια έχει σημαδευτεί από την βία. Θυμός και οργή είναι τα κύρια συναισθήματα που προκαλεί όμως, είναι εκείνα που πρέπει να μας κυριεύσουν; Από την άλλη υπάρχει η αγάπη, βασανιστικό συναίσθημα που δεν σε αφήνει ποτέ να ξεχάσεις και όχι εύκολα, να προχωρήσεις. Αργά ή γρήγορα όμως το κάνουμε όλοι. Είτε γιατί δικαιολογούμε την αδυναμία της ανθρώπινης φύσης, είτε γιατί δεν αντέχουμε άλλο να πληγωνόμαστε. Εκτός λοιπόν από την εκδίκηση, υπάρχει και η συγχώρεση και αυτή, είναι το κλειδί της ελευθερίας της ψυχής.

Υπάρχει άραγε ζωή μετά τον θάνατο; Ακόμα και αν δεν υπάρχει, όλοι μας θέλουμε να το πιστεύουμε. Είναι ένας τρόπος να καλλιεργούμε μέσα μας την ελπίδα και η πίστη, είναι το μέσον που διατηρεί την ελπίδα αυτή ζωντανή, ότι κι αν συμβεί. Μπορεί η Sebold να μην μας πείθει όλους για την μορφή του παράδεισού της ωστόσο, μας δίνει ακόμα μια ελπίδα. Ενισχύει το δικαίωμά μας να πιστεύουμε ότι η ζωή δεν τελειώνει εδώ και ότι η παραμονή μας στη γη, είναι μόνο μια μικρή στάση στην οποία, καλούμαστε να συγκεντρώσουμε όσες περισσότερες εικόνες, εμπειρίες και συναισθήματα μπορούμε καθώς, εκείνα είναι που θα μας συντροφεύουν σε μιαν απροσδόκητη και όμορφη αιωνιότητα. Οι ανθρώπινοι δεσμοί ποτέ δεν λύνονται και η αγάπη μεταξύ των ανθρώπων δεν χάνεται, έστω και αν χαθεί κάποιος από αυτούς.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Alice Sebold
Μεταφραστής: Μαριάτου Σοφία
Εκδόσεις: Λιβάνης
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2002
Αρ. σελίδων: 445
ISBN: 960-14-0662-X