Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Κλαίλια… Ένα όνομα-σταθμός στη ζωή της. Η μητέρα της λάτρεψε την ηρωίδα του Ξενόπουλου και της έδωσε, λίγο προτού φύγει από τη ζωή, το όνομά της. Μαζί όμως της δώρισε χωρίς να το θέλει και τη μοίρα της λαμπερής κοντεσίνας.
Υπήρχε και για κείνην ένας Παύλος, βαθιά, απόλυτα ερωτευμένος, για μια ζωή. Αλλά η Κλαίλια ήθελε να γνωρίσει τον έρωτα όπως ζωντάνευε μέσα στις σελίδες των βιβλίων. Και βρήκε τον Ντένη της στο πρόσωπο του Νικηφόρου.
Χρόνια μετά, μόνη και κλεισμένη στον εαυτό της, ανάμεσα σε βράχια και σπασμένα όστρακα, εξακολουθεί να ζει παρέα με θύμησες που πληγώνουν και επιθυμίες που κοιμούνται. Μα ξαφνικά ένα μικρό κορίτσι μπαίνει στη ζωή της. Και… τι παράξενο… έχουν το ίδιο όνομα!
Μια ιστορία ρομαντική, όπως τα τρυφερά κοριτσίστικα όνειρα. Μια γυναίκα που αναδύεται από το σκοτεινό πέλαγος του έρωτα, για να αντικρίσει, ώριμη πια, τον εκτυφλωτικό ήλιο της αγάπης!

Προσωπική άποψη:
Η αλήθεια είναι πως είχα πολύ καιρό να ασχοληθώ με την ελληνική λογοτεχνία. Ήταν κάτι το οποίο έμοιαζε να με κουράζει αφού ουσιαστικά, μέσα από τις σελίδες τους, ανακυκλωνόταν ξανά και ξανά η ίδια ιστορία. Ίσως αυτό να είναι φυσικό όταν μιλάμε για τον έρωτα αφού λίγο ως πολύ, όλοι μας τον αντιλαμβανόμαστε με πολύ συγκεκριμένους τρόπους, είτε μιλάμε για την κορύφωση είτε για την καταστροφή του. Όταν λοιπόν πριν μερικές μέρες η κολλητή μου, μου δώρισε για την γιορτή μου το “Έρωτας Σαν Βροχή” σημειώνοντάς μου ότι θα καταλάβω τον λόγο που το επέλεξε, δεν δίστασα. Το εξώφυλλό του άλλωστε με γοήτευσε, παρακινώντας με να το πάρω στα χέρια μου και να χαθώ ανάμεσα στις σελίδες του.

Φαινομενικά η ιστορία μοιάζει κοινότυπη. Μια γυναίκα που ερωτεύτηκε τον λάθος άντρα, θυσιάζοντας για χάρη του μια αγάπη ξεχωριστή, μοναδική. Τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Η Κλαίλια, δεν φέρει μόνο το όνομα της ηρωίδας της “Αναδυομένης” του Ξενόπουλου αλλά, κάτι πιο βαρύ, κάτι πολύ πιο σημαντικό. Φέρει όλη εκείνη την τραγικότητα που χαρακτηρίζει τόσο την φιγούρα της όσο και την ρομαντική και συνάμα θλιβερή ιστορία της. Φτάνει στο σημείο της επιλογής που αποδεικνύει η ιστορία πάντα θα επαναλαμβάνεται, πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που διαλέγουν λάθος δρόμο, πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που θα καρπώνονται τα αποτελέσματα αποφάσεων όπως αυτές και πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που θα πληγώνονται και ίσως να περιμένουν σιωπηλά μια ευκαιρία.

Η Κλαίλια έχει στο πλευρό της έναν άντρα μοναδικό. Έχει έναν Παύλο ολοκληρωτικά και αμετανόητα δοσμένο σε εκείνη. Έναν Παύλο που ίσως στα μάτια του αναγνώστη να φαίνεται παράξενος, ξένος σε έναν κόσμο που είναι πεζός, κυριευμένος από πάθη και κενός συναισθημάτων. Όμως γιατί να αμφιβάλλουμε ότι κάπου εκεί έξω στον κόσμο, μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι σαν αυτόν. Άνθρωποι που έχουν υπομονή, αγάπη και κατανόηση βαθιά στην ψυχή τους. Άνθρωποι που ξέρουν να περιμένουν έστω και δεν τους εξασφαλίζει κανείς και τίποτα ότι κάποια μέρα θα δικαιωθούν. Νικηφόροι υπάρχουν σίγουρα πολλοί και παρά τον εγωιστικό του χαρακτήρα που εν μέρη οδήγησε την Κλαίλια στην καταστροφή της, δεν μπορούμε να μην νιώσουμε λύπηση για έναν άνθρωπο που ενώ μπορούσε, δεν επέλεξε να σώσει την ζωή του, καταδικάζοντάς την σε μια ατελείωτη μιζέρια.

Ο πιο βαθιά πληγωμένος όμως, και ταυτόχρονα, εκείνος με την μεγαλύτερη ευτυχία στο τέλος, είναι η ηρωίδα της ιστορίας, η Κλαίλια. Σίγουρα έκανε λάθος επιλογές και παρά το γεγονός ότι ο Νικηφόρος υπήρξε μελανό σημείο στην ζωή της, δεν ήταν αποκλειστικά ο υπαίτιος για όλα της τα δεινά. Περισσότερο και πάνω απ’ όλα, ευθυνόταν η ίδια γιατί τελικά, δεν μπορούμε, όσο και να θέλουμε, να κατηγορήσουμε κανέναν για τις επιλογές μας, επιλογές που θα μπορούσαμε να μην έχουμε κάνει. Και έφτασα σε σημείο να αναρωτιέμαι, αν άξιζε τελικά η Κλαίλια να βρει την ευτυχία ή μάλλον, να βρει την λύτρωση; Άξιζε δικαίωση μετά από όλα όσα είχε περάσει; Φυσικά, γιατί ποιοι είμαστε εμείς που θα την κρίνουμε. Φυσικά, γιατί κατά βάθος, όλοι μας αξίζουμε μια δεύτερη ευκαιρία και όταν πλέον συνειδητοποιήσουμε και μάθουμε από τα λάθη μας, τότε είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε και να αξιοποιήσουμε την συγχώρεση που μας προσφέρει η μοίρα.

Η ιστορία όμως της Λένας Μαντά δεν είναι μόνο μια τρυφερή κοριτσίστικη εξιστόρηση ενός παραμυθιού με δράκους, πρίγκιπες, δραματικές εξελίξεις και τελικά την απόλυτη ευτυχία. Με φόντο την Κέρκυρα, στα καντούνια και τις ομορφιές της οποίας μας ταξιδεύει, γνωρίζουμε όχι μόνο το νησί αλλά και τους κατοίκους πάνω σε αυτό, την φιλοσοφία, την ανατροφή αλλά και τον τρόπο ζωής, συμπεριφοράς και σκέψης του και μάλιστα, όχι μόνο στο σήμερα αλλά, και σε ένα μακρινό παρελθόν. Ένα παρελθόν ξένο σε μας που όμως, έχει τόση γοητεία, ευαισθησία και αριστοκρατικότητα που φέρει μαζί του το άρωμα και την γεύση της νοσταλγίας και της αναπόλησης. Και μέσα στο ταξίδι του χρόνου, ταξιδεύουν η ήρωες και μαζί τους, ταξιδεύει η ίδια τους η μοίρα από την οποία ακόμα και αν ήθελαν δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν.

Όπως ήδη έχετε καταλάβει, αγάπησα αυτή την ιστορία όσο ίσως να μην περίμενα όταν ξεκίνησα την ανάγνωσή της. Ίσως γιατί οι χαρακτήρες της Μαντά να έχουν κάτι από μας, κάτι από τα προσωπικά μας πάθη, κάτι από την δικιάς μας, την κρυφή ή φανερή ιστορία του καθενός μας. Ο χρόνος λένε ότι μπορεί να γιατρέψει όλες τις πληγές. Ίσως αυτό να ισχύει με την προϋπόθεση όμως ότι, αφήνουμε τα παθήματα να γίνουν μαθήματα, τα βιώματα να γίνουν συντροφικές αναμνήσεις και διδασκαλία αποφυγής λαθών του παρελθόντος. Μπορεί ο χρόνος να συγχωρεί, η μοίρα όμως όχι αν δεν είσαι έτοιμος να την ακολουθήσεις, αν δεν μπορείς να δεις και να διαβάσεις τα σημάδια της. Και αν η συγχώρεση είναι το μεγαλύτερο αγαθό που μπορείς να περιμένεις, δεν είναι δυνατόν να έρθει από τους άλλους αν εσύ πρώτα δεν μπορέσεις να συγχωρέσεις τον εαυτό σου. Τελικά, οι μεγάλοι, οι μοναδικοί έρωτες, αξίζουν να είναι οι τελευταίοι, έστω και αν αυτό απαιτεί χρόνο, θυσίες και υπομονή.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Μαντά Λένα
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική Πεζογραφία
Έτος Έκδοσης: 2009
Αρ. σελίδων: 504
ISBN: 978-960-453-533-0