Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Lisbeth Salander καταστρώνει την εκδίκησή της απέναντι στον άνθρωπο που προσπάθησε να τη σκοτώσει και στις κυβερνητικές οργανώσεις που παραλίγο να καταστρέψουν τη ζωή της. Αλλά η αποστολή της δεν είναι εύκολη.
Γιατί μετά τη σφαίρα που δέχτηκε στο κεφάλι, νοσηλεύεται στην εντατική υπό στενή επιτήρηση και όταν βγει θα οδηγηθεί στο δικαστήριο κατηγορούμενη για τρεις φόνους και μια απόπειρα δολοφονίας.

Προσωπική άποψη:
Η τρίτη και τελευταία ταινία βασισμένη στην ζωή και τον βίο της Lisbeth Salander έρχεται για να ολοκληρώσει μια περιπέτεια συνωμοσίας, δολοπλοκίας, μια ιστορία κάτω από την οποία, ολόκληρο το Σουηδικό σύστημα μοιάζει πρόστυχο, άδειο, ανίκανο για οτιδήποτε καλό ή σωστό, για οτιδήποτε μπορεί να σχετίζεται με την καθολική έννοια του δίκαιου και του ηθικού. Η τρίτη ταινία είναι εκείνη που καλείται, όχι να συνεχίσει την ιστορία αλλά, να ενώσει με τα τελευταία, ουσιαστικά δεδομένα, τα στοιχεία εκείνα που αποκομίσατε από τις προηγούμενες ταινίες. Εκείνα τα στοιχεία τα οποία θα μας βοηθήσουν να ακολουθήσουμε το νήμα ως το τέλος της κλωστής και να καταλάβουμε πως και γιατί η Salander έγινε το άτομο αυτό που είναι σήμερα αλλά και τους λόγους που αντιμετωπίστηκε κατ' αυτό τον τρόπο από την κοινωνία.

Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας η ηρωίδα είναι καθηλωμένη, είτε σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, είτε σε ένα μικροσκοπικό δωμάτιο φυλακών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα δεδομένα να ρέουν άφθονα, οι νέες πληροφορίες να είναι συνεχείς και εμείς να καλούμαστε ως άλλοι μυστικοί επιθεωρητές να τα συνδέσουμε, καταλήγοντας έτσι σε όσο το δυνατόν καλύτερα συμπεράσματα. Αυτό για τον νου μας είναι εξαιρετική άσκηση όμως, τι γίνεται με την δράση που είχαμε στις προηγούμενες ταινίες; Μπορεί να μην εξαλείφεται όμως, δεν παύει να περιορίζεται. Και αν αυτό σε μια Χολυγουντιανή παραγωγή θα ήταν κάτι το ασυγχώρητο, σε μια τόσο καλοδουλεμένη και προσεγμένη ευρωπαϊκή προσπάθεια, είναι ακριβώς το αντίθετο. Είναι ακριβώς εκείνο που χρειαζόμαστε. Δεν έχουμε ανάγκη από ξέφρενο ανθρωποκυνηγητό αλλά, από την αγωνία που προκαλεί η ίδια η Salander και οι κινήσεις της.

Η ταινία ολόκληρη και κατ' επέκτασιν, η τριλογία ολόκληρη, είναι στηριγμένη πάνω στις πλάτες τις Lisbeth, μιας κοπέλας φαινομενικά εύθραυστης και απροστάτευτης που όμως, κάτω από την επιφάνεια, κρύβει ένα ευφυέστατο πλάσμα, έτοιμο να παλέψει με νύχια και με δόντια, όχι μόνο για την δικιά της, προσωπική, ηθική δικαίωση αλλά, περισσότερο και πάνω απ' όλα, για την τιμωρία εκείνων των ενόχων που την καταδίκασαν άδικα σε μια ζωή που δεν της άξιζε και που θα μπορούσαν στο μέλλον να επαναλάβουν σε κάποιο άλλο, υποψήφιο θύμα τους. Δεν είναι η κακοποίηση του σώματος εκείνη που κάνει έναν άνθρωπο να υποφέρει περισσότερο αλλά, η κακοποίηση της ψυχής και της νόησης του. Η κακοποίηση των δικαιωμάτων και των ατομικών του ελευθεριών. Πώς μπορείς άραγε να ζήσεις όταν όλα αυτά στα έχουν στερήσει; Πώς μπορείς να μην θέλεις να τα πάρεις πίσω και να εκδικηθείς;

Αυτό είναι το καλύτερο και το πιο απολαυστικό σημείο της ταινίας. Η εκδίκηση καθώς, η Lisbeth επιστρέφει ως τιμωρός όλων εκείνων που στιγμάτισαν τη ζωή της και αμαύρωσαν το όνομά της προς χάριν κυβερνητικών και όχι μόνο συμφερόντων. Η Lisbeth έχει τον δικό της τρόπο να αποκηρύσσει το σύστημα και τους εκπροσώπους του. Με την σιωπή της τους εναντιώνεται, δεν τους πολεμά. Είναι απλά ένα μέσω για να τους κάνει να νιώσουν ασφαλείς μέχρι τελικά, να έρθει η ώρα να κάνει την κίνησή της, τόσο έξυπνα και γρήγορα όπως σε μια παρτίδα σκάκι. Να κάνει ρουα-ματ στο ταμπλό μιας δίκης που στήθηκε εναντίον της για να καταλήξει τελικά το κάθε τι μέσα σε αυτήν, όσο σκληρό και αν είναι να το ξαναζήσει, να λειτουργήσει υπέρ της. Αυτή είναι η δικαίωσή της, αυτή και η λύτρωσή της.

Η Noomi Rapace είναι καλύτερη από κάθε άλλη φορά στον ρόλο της Lisbeth, σε έναν ρόλο που μας την σύστησε και που θα μας κάνει στο μέλλον να χαιρόμαστε να την βλέπουμε. Αυτή τη φορά, εκμεταλλεύεται καλύτερα από ποτέ τον εσωστρεφισμό της ηρωίδας της και παράλληλα, απολαμβάνουμε τις μικρές εκείνες στιγμές του θριάμβου της όπου η ικανοποίηση διαγράφεται σε κάθε γραμμή του προσώπου της. Όσο για τον Michael Nyqvist για μια ακόμη φορά γοητεύει στον ρόλο του ανθρωπιστή, μαχητή και δίκαιου δημοσιογράφου κάνοντάς μας να λυπόμαστε που δεν υπάρχουν πολλοί σαν και αυτόν και παράλληλα, προβλήματίζοντάς μας για το που πάνε οι αξίες του επαγγέλματος.

Ο Daniel Alfredson, κρατώντας τους ίδιους ρυθμούς τους οποίους υϊοθέτησε στο "The Girl Who Played With Fire", ολοκληρώνει την ιστορία της γοητευτικής Lisbeth Salander μέσα σε ένα πνεύμα αγωνίας και νέων πληροφοριών τα οποία κρατάμε ως πολύτιμες γνώσεις. Φυσικά δεν θα ήταν εύκολο να αξιοποιήσει τον τεράστιο όγκο του βιβλίου στο έπακρο ωστόσο, κάνει ιδιαίτερα καλή και αξιόλογη δουλειά. Όπως και με το βιβλίο, μένουμε με μια γλυκόπικρη γεύση στα χείλη και ήδη, νοσταλγούμε τις περιπέτειές της που πέρασαν και θλιβόμαστε που στο μέλλον δεν θα μπορέσουν να ακολουθήσουν και άλλες. Αυτό που κρατάμε, είναι η μοναδική της προσωπικότητα, τον εσωστρεφισμό της αλλά και την ικανότητα να κερδίζει αυτούς που πραγματικά αξίζουν τον κόπο χωρίς η ίδια να κάνει τον κόπο. 
Βαθμολογία 7,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Το Κορίτσι Στην Φωλιά Της Σφήκας
Είδος: Αστυνομική
Σκηνοθέτης: Daniel Alfredson
Πρωταγωνιστές: Michael Nyqvist, Noomi Rapace, Lena Endre, Jacob Ericksson, Annika Hallin, Michalis Koutsogiannakis, Anders Ahlbom, Hans Alfredson, Niklas Falk, Sofia Ledarp, Mirja Turestedt, Micke Spreitz
Παραγωγή: 2009
Διάρκεια: 148'

Επίσημο site: