Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Ben, ένας 50άρης Νεοϋορκέζος ήταν κάποτε ένας επιτυχημένος έμπορος αυτοκινήτων, που μετά από μια σειρά λανθασμένων επιλογών έχασε την επιχείρησή του.
Είναι χωρισμένος με τη Nancy, πρών αγαπημένη του από το κολέγιο ενώ η νυν φιλενάδα του τον παρατάει γιατί τον πιάνει να κοιμάται με την κόρη της.
Η δική του κόρη, από την άλλη, αρνείται να τον αφήσει να δει τον εγγονό του, καθώς ο Ben καταφέρνει να ρίξει στο κρεβάτι ακόμη και την μητέρα ενός συμμαθητή του μικρού.
Ένας αυθεντικός γιάνκης κόπανος ή απλά η παρακμή ενός άνδρα που η εντιμότητά του ξεθώριασε με τα χρόνια;

Προσωπική άποψη:
Θα μπορούσαμε να πούμε απλά ότι 'όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη' και να ξεμπερδεύαμε. Βέβαια τα πράγματα στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι τόσο απλά ή για να το θέσω καλύτερα, τόσο απλοποιημένα. Ο "Αξιότιμος Κύριος" της ιστορίας μας δεν είναι ένα ακόμα ανθρωπόμορφο χοιρίδιο που σκοπό του έχει να ξεφτιλίσει την γυναίκα του κυνηγώντας πιτσιρίκες αλλά, ένας ώριμος μεν, φιλοσοφημένος δεν άντρας που στην ακμή της καριέρας και της οικογενειακής του ευτυχίας δέχεται μια απρόσμενη κατραπακιά. Η υποψία και μόνο μιας πάθησης τον οδηγεί σε ακρότητες, από 'κει στην κατρακύλα και σταδιακά στον απόλυτο πάτο αφού, είναι ανίκανος, ίσως και αδιάφορος, να ελέγξει οτιδήποτε.

Σκοπός των δημιουργών δεν είναι να αγγίξει η ταινία τους το γυναικείο αλλά, το αντρικό φύλο. Και μπορεί η προσπάθεια αυτή της ταύτισης να πετυχαίνει ως έναν βαθμό όμως, όχι ως εκείνον που θα μπορούσε. Γιατί μπορεί οι δηθενιστικές φιλοσοφίες του Ben να γίνονται αντιληπτές, κατανοητές, ακόμα και σεβαστές από άντρες με κρίση ηλικίας και ταυτότητας ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και σε ένα μικρότερο ηλικιακά target group. Όμως τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι εκεί είναι το βασικό πρόβλημα της ταινίας. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι αδυνατεί να στηρίξει τον εαυτό της, τον ίδιο της τον σκοπό, αναιρώντας ξανά και ξανά τις προθέσεις της.

Εκεί που αισθανόμαστε ένα αίσθημα ευφορίας, την ίδια ακριβώς στιγμή αυτό καταρρίπτεται και αυτό που μέχρι πριν λίγο έμοιαζε να έχει ουσία, να βγάζει νόημα, απλά δεν υπάρχει. Όσο και αν προσπαθεί να μας ζεστάνει, τελικά η ταινία καταλήγει να είναι ψυχρή από την αρχή μέχρι και το τέλος της, που για να λέμε και την αλήθεια, είναι ιδιαίτερα εύστοχο και έξυπνο, κάνοντάς μας να νιώσουμε μια συμπάθεια απέναντι στο όλο εγχείρημα που μας αφήνει με μια παράξενα απολαυστική απορία ή αν το θέλετε, άγνοια. Και για να μην είμαι κακιά, θα έπρεπε ίσως να σημειώσω και την θετική αίσθηση που σου αφήνει η ταινία η οποία σχετίζεται με την αντιμετώπιση της πιθανής πάθησης από τον ίδιο τον ήρωα.

Και μιας και αναφέρθηκα σε αυτό, οφείλω να ομολογήσω πως αν και γερασμένος, ο Douglas δείχνει να είναι σε αρκετά καλή φόρμα και διάθεση. Μάλιστα, αν και δεν γνωρίζω αν η αρρώστια του συνέπεσε με τα γυρίσματα, ο χαρακτήρας του σου δίνει την αίσθηση ότι σαν να σαρκάζει τον πραγματικό του εαυτό. Όσο για τα ονόματα των Sarandon και DeVito, μπορεί πάντα να χαιρόμαστε όταν τα βλέπουμε ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι οι χαρακτήρες τους είναι αξιαγάπητοι ούτε ότι ο κινηματογραφικός χρόνος που τους διατίθεται είναι αξιόλογος και αρκετά ικανοποιητικός.

Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Η ταινία δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο. Έχει ένα σπιρτόζικο σενάριο με ορισμένες ευφάνταστες και χιουμοριστικές στιγμές, ποντάρει στην αυτοσάτιρα, τον σαρκασμό και τις αμπελοφιλοσοφίες του κεντρικού ήρωα αλλά κάπου εκεί το παραμύθι τελειώνει. Ακόμα και ο φορμαρισμένος Douglas, δεν μοιάζει αρκετός για να κρατήσει το ενδιαφέρον μας αμείωτο σε μια ταινία όπου ανεβοκατεβάζει την διάθεσή μας περισσότερες φορές απ' ότι θα το έκανε ένα ασανσέρ σε κτίριο μεγαλοεπιχείρησης.
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ένας Αξιότιμος Κύριος
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθέτες: Brian Koppelman & David Levien
Πρωταγωνιστές: Michael Douglas, Susan Sarandon, Danny DeVito, Mary-Louise Parker, Jesse Eisenberg, Jenna Fischer, Richard Schiff, Alex Kaluzhsky, Imogen Poots
Παραγωγή: 2009
Διάρκεια: 90'

Επίσημο site:
http://www.solitarymanmovie.com/