Συνοπτική περίληψη του έργου:
O Charly Mattei, που στο παρελθόν ζούσε στην παρανομία, έχει πια γυρίσει σελίδα. Εδώ και τρία χρόνια περνάει μια ήσυχη ζωή, αφοσιωμένος στη γυναίκα του και τα δύο του παιδιά.
Ωστόσο, ένα χειμωνιάτικο πρωινό τον βρίσκουν στο πάρκινγκ του παλιού λιμανιού της Μασσαλίας με είκοσι δύο σφαίρες στο σώμα του και τον νομίζουν νεκρό.
Όλοι περίμεναν πως δεν θα τα καταφέρει, όμως αυτός δεν θα πεθάνει.

Προσωπική άποψη:
Μια ταινία που ακροβατεί ανάμεσα σε δύο κινηματογραφικές έννοιες. Η μία είναι εκείνη της κλασσικής αξίας. Η άλλη είναι εκείνη του κλισέ. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι εύκολο να αποφύγεις μια τέτοιας μορφής σύγχιση όταν καλείσαι να μιλήσεις για το καλό και το κακό καθώς και για την αιώνια μάχη ανάμεσα σε αυτά τα δύο. Άλλωστε το νήμα που τα χωρίζει είναι πολύ λεπτό και τελικά ίσως το καλό και το κακό να μην είναι δύο διαφορετικές αξίες αλλά, μία κοινή αξία διαφοροποιημένη κατά συνθήκη και πάντα βάσει διαφορετικών δεδομένων.

Αυτό που πρέπει αν μη τι άλλο να αναγνωρίσουμε στην ταινία του Richard Berry είναι το γεγονός ότι, όπως και οι προηγούμενες ταινίες του, έτσι και αυτή διακατέχεται από την ευρωπαϊκή αισθητική των μαφιόζικων ταινιών που πάντα μας αρέσουν, προσπαθώντας να κρατήσει αποστάσεις από τις αμερικάνικες επιρροές οι οποίες δεν είναι μυστικό ότι αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγήν, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία. Μπορεί να μην υπάρχει ουσιαστικό στοιχείο έκπληξης ή πρωτοτυπίας ωστόσο, διαχειρίζεται το υλικό που έχει στα χέρια του με σωστά αισθητικά κριτήρια αλλά και με έναν σφιχτό και αρκετά καλά δεμένο τρόπο ώστε αποφεύγονται οι όποιες χαλαρότητες.

Σεναριακά μπορεί να μην υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης που ίσως οι περισσότεροι από μας να περιμέναμε παρ' όλα ταύτα, η ταινία μπαίνει άμεσα και δυναμικά στο ζουμί της υπόθεσης, αποφεύγοντας περιττές περιστροφές και φανφάρες. Από ΄κει κι έπειτα η δράση είναι σταθερή, συνεχής και θα μπορούσαμε να πούμε αρκετά καλή ως προς την κλιμάκωσή της, έστω και αν δεν καταφέρνει να διαχειριστεί ισάξια όλα εκείνα τα στοιχεία των οποίων η οδήγησή τους στα άκρα έχει σκοπό να προκαλέσει την συναισθηματική μας φόρτιση και όχι μόνο. Μπορεί το κόλπο να πιάνει σε πιο ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μασάμε.

Φυσικά ο Jean Reno δεν χρειάζεται συστάσεις και φυσικά όλοι μας γνωρίζουμε το κινηματογραφικό του ιστορικό. Έχοντας όχι μία αλλά πληθώρα ταινιών ανάλογης θεματολογίας στο βιογραφικό του, είναι φυσικό επόμενο η ερμηνεία του να είναι φυσική και αβίαστη. Αυτό όμως που ενοχλεί δεν είναι η φυσικότητα του αλλά, το αναμενώμενο που συνοδεύει πλέον την κατά τ' άλλα αγαπημένη παρουσία του ηθοποιού. Αφού μπορεί, είναι λογικό να θέλουμε και να περιμένουμε να τον δούμε σε νέα,κ διαφορετικά πράγματα τα οποία δυστυχώς, μένουν απλά στην αναμονή και ποτέ δεν προωθούνται στην οθόνη.

Η ταινία κάθε άλλο παρά κακή είναι. Αντίθετα, δεν στερείται δράσης, έντασης και δυνατών στιγμών. Αυτό που της λείπει, παραλείποντας πλήρως το θέμα πρωτοτυπία, είναι η αποφυγή της ηθικοπλαστικής διαχείρισης στην κόντρα καλού και κακού καταλήγοντας στο πολυφορεμένο συμπέρασμα ότι ακόμα και να θες να αλλάξεις την ζωή σου, το παρελθόν θα βρίσκεται πάντα εκεί, όχι απλά να σε ακολουθεί αλλά, να σε κυνηγάει έτοιμο να πάρει εκδίκηση που τόλμησες να σκεφτείς να το προσπεράσεις.
Βαθμολογία 6,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: 22 Σφαίρες
Είδος: Δράσης
Σκηνοθέτης: Richard Berry
Πρωταγωνιστές: Jean Reno, Kad Merad, Gabriella Wright, Venantino Venantini, Richard Berry, Marina Fois, Claude Gensac, Jean-Pierre Darroussin, Moussa Maaskri
Παραγωγή: 2010
Διάρκεια: 105'

Επίσημο site: