Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Καλωσορίσατε στον κόσμο της Τζελίζα-Ρόουζ, της εντεκάχρονης αφηγήτριας στο προκλητικό μυθιστόρημα του Mitch Cultin, "Tideland".
Τι ακριβώς έφερε την Τζελίζα-Ρόουζ από το Λος Αντζελες στο επαρχιακό Τέξας; Και γιατί ο πατέρας της δεν της μιλάει πια αλλά προτιμάει να κοιτάζει τον τοίχο; Και ποιος κάνει όλο αυτόν το θόρυβο στη σοφίτα;
Σε μια ιστορία όπου το σασπένς εναλλάσσεται με το σκοτεινό σουρεαλισμό, συχνά με αρκετό χιούμορ, τη Τζελίζα-Ρόουζ δραπετεύει από τη σκληρή πραγματικότητα της παιδικής της ηλικίας με τη βοήθεια μιας ζωηρής φαντασίας, όπου οι πυγολαμπίδες έχουν ονόματα, οι άνθρωποι του βάλτου ξυπνάνε το σούρουπο, καρχαρίες-τέρατα κολυμπάνε κατά μήκος και σιδηροδρομικών γραμμών και ασώματα κεφάλια Μπάρμπι μοιράζονται τις περιπέτειές της.

Προσωπική άποψη:
Αν θα μου ζητούσαν να χαρακτηρίσω ένα μυθιστόρημα ως ιλιγγιώδες και προκλητικό, τότε σίγουρα το "Tideland" θα ήταν ένα από αυτά. Παρά το μικρό του μέγεθος, καταφέρνει να σε προβληματίσει με την τρελή του πραγματικότητα, να σου προκαλέσει ζαλάδα με τους ξέφρενους ρυθμούς του και τελικά, να κάνει το στομάχι σου να σφιχτεί, όχι μόνο από την δίνη της παραμυθένια υπόστασης που ντύνει την ιστορία που αφηγείται αλλά, από την αρρωστημένη, τρελή και ξέφρενη πραγματικότητα που δεν προσπαθεί σε καμία περίπτωση να παρουσιάσει μυθοπλαστικά αλλά, ζωντανά, δυνατά και ρεαλιστικά. Αν δεν είστε έτοιμοι να αντιμετωπίσετε μια ιστορία τόσο αλλόκοτη και παράλογη, που όπως λέει και ο υπότιτλός του συνδυάζει την μαγεία της "Αλίκης Στην Χώρα Των Θαυμάτων" με την τρομακτική συνείδηση του "Ψυχώ", τότε καλύτερα να ξανασκεφτείτε την επιλογή σας.

Η εντεκάχρονη Τζελίζα-Ρόουζ είναι η πρωταγωνίστρια της ιστορίας αυτής. Ένα μικρό κορίτσι του οποίου η αθωότητα σπιλώθηκε από τη γέννα της κι όλας καθότι πρόκειται για γόνο δύο ναρκομανών γονιών οι οποίοι και την καταδίκασαν σε μια ζωή ανάμεσα στην παραζάλη, στις ουσίες και στις αποτρόπαιες και αντιπαιδαγωγικές συμπεριφορές, που όχι μόνο δεν μπορούν να βοηθήσουν ένα παιδί να μεγαλώσει σωστά αλλά αντίθετα, το οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Γιατί όταν έχεις καταφέρει να γκρεμίσεις τον υγιή κόσμο ενός παιδιού, όταν έχεις κατορθώσει να εξαλείψεις σχεδόν κάθε ανθρώπινο και φυσιολογικό συναίσθημά του, όταν το εξαναγκάζεις να αποφεύγει την πραγματικότητά του και να οδηγείται σε αλλόκοτες συμπεριφορές, τότε έχεις καταδικάσει τον ψυχισμό του, τη νόησή του, τη δυνατότητα να λαμβάνει αν όχι σωστές, λογικές αποφάσεις, και κατά συνέπεια, την πιθανότητα ύπαρξης ενός μέλλοντος με αξίες.

Ποια φυσιολογική ζωή θα επιφύλασσε σε ένα παιδάκι να νταντεύει τους γονείς του, να τους ταΐζει, να τους περιποιείται, να τους γιατροπορεύει, ακόμα και να τους ετοιμάζει την ένεση ηρωίνης που τόσο απελπισμένα λαχταράνε; Καμία απολύτως! Ακριβώς για τον λόγο αυτό η Τζελίζα-Ρόουζ έχει πλάσει με την φαντασία της έναν δικό της κόσμο, που μέσα από την υλική και συναισθηματική στέρηση που έχει βιώσει από τη γέννησή της κι όλας, προσπαθεί να καλύψει τα όποια κενά μπορεί, με όποιον τρόπο μπορεί. Καλύτερή της φίλη, μια ακέφαλη κούκλα, πρώτο ερωτικό σκίρτημα, ένας καθυστερημένος ενήλικας, συντροφιά της στο νέο κόσμο μετά τον θάνατο της μητέρας της, το άψυχο σώμα του πατέρα της. Ακόμα όμως και στις πιο φωτεινές φαντασιώσεις της παραμονεύει ο κίνδυνος, το σκοτάδι και ο θάνατος. Ζει σα να είναι στιγματισμένη από αυτά, σα να μην μπορεί να τα αποφύγει αλλά εν μέρη, σα να μην θέλει να το κάνει, λες και καλείται να ολοκληρώσει το πεπρωμένο της.

Ο Cullin δημιούργησε ένα σαδιστικό παραμύθι που αν μη τι άλλο έχει σκοπό να προκαλέσει τα νεύρα και τις αντοχές του αναγνώστη, γεγονός που δεν ξέρω κατά πόσο θα ικανοποιήσει τους μεσαίους εκπροσώπους του είδους. Η ιστορία του έχει αναμφίβολα ρυθμό, σασπένς, αγωνία αλλά παράλληλα, διακατέχεται από έναν αλλοπρόσαλλο σουρεαλισμό που ίσως να μην είναι τόσο εύπεπτος για κάποιους. Φυσικά, αυτή είναι στην πραγματικότητα η μαγεία της ιστορίας του η οποία, αν και στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα καθαρόαιμο θρίλερ, υιοθετεί μια ιδιαίτερη ταυτότητα καθώς στολίζεται από δόσεις τρέλας, παραμυθοποίησης και ζωηρής φαντασίας, που μπορεί να μην είναι πάντα σε αρμονία ή σε ισορροπία αλλά αν το καλοσκεφτούμε, η υπερβολή σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αυτή που κάνει την διαφορά και που χρησιμοποιείται με αυτόν ακριβώς τον σκοπό, να προκαλέσει φανερά για να προβληματίσει ενδόμυχα.

Με λίγα λόγια, το "Tideland" είναι ένα βιβλίο που είτε θα το λατρέψουν οι αναγνώστες, είτε θα το μισήσουν. Το να υπάρξει μια μέση κατάσταση, μάλλον μοιάζει απίθανο καθώς, είτε θα τους γοητεύσει, είτε θα τους σοκάρει και όσοι θα εντάσσονται στην δεύτερη κατηγορία, θα είναι οι συμβατικοί εκείνοι αναγνώστες που δεν μπορούν να κατανοήσουν τα όρια που μπορεί να αγγίξει η τέχνη, έστω και αν αυτά φαντάζουν ορισμένες φορές ευαίσθητα και λεπτά. Άλλωστε, μέσα από τον βιασμό μιας γλυκιάς εικόνας ή μιας ωραιοποιημένης κατάστασης, βγαίνει στην επιφάνεια η πιο αληθινή και η πιο σκληρή συνάμα και κατά περιπτώσεις, πραγματικότητα. Γιατί όσο απίθανο κι αν φαίνεται, το "Tideland" δεν είναι ένα αρρωστημένο παραμύθι αλλά, μια παραμυθοποιημένη αλήθεια που όπου κι αν υφίσταται και με όποια της μορφή, βρίσκεται καλά θαμμένη στα σκοτάδια.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Mitch Cullin
Μεταφραστής: Καζάκη Όλγα
Εκδόσεις: Πλατύπους
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2006
Αρ. σελίδων: 190
ISBN: 960-6665-05-4