Συνοπτική περίληψη του έργου:
Βρισκόμαστε στον Μεσαίωνα, σε ένα μαγεμένο δάσος κάπου στα βάθη της Ευρώπης, όπου ο απαίσιος μάγιστρος Δρακουμέλ έχει καταφέρει να ανακαλύψει το χωριό των Στρουμφ, των καλόκαρδων μικροκαμωμένων μπλε πλασμάτων που έχουν για ηγέτη και καθοδηγητή τους τον έναν και μοναδικό Μπαρμπαστρούμφ.
Αμέσως, στο Στρουμφοχωριό σημαίνει συναγερμός και τα Στρουμφάκια σκορπίζουν ολόγυρα, προκειμένου να ξεφύγουν από τα νύχια του σατανικού μάγου, ο οποίος θέλει να τα αιχμαλωτίσει και να απομυζήσει την «πεμπτουσία» τους για να γίνει πανίσχυρος.
Λίγες στιγμές αργότερα, ωστόσο, χάρη σε ένα μαγικό πέρασμα το οποίο ανακαλύπτουν τυχαία, ο Μπαρμπαστρούμφ, η Στρουμφίτα και τέσσερα ακόμη Στρουμφάκια καταλήγουν στη σημερινή Νέα Υόρκη, καταμεσής του Σέντραλ Παρκ.

Προσωπική άποψη:
"Τα Στρουμφάκια" αποφάσισαν να κάνουν το πέρασμά τους από τα comics και τα κινούμενα σχέδια της τηλεόρασης στην μεγάλη οθόνη, με ψηφιακή μορφή αυτή τη φορά και μάλιστα, σε 3D εκδοχή για τους πιο απαιτητικούς. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πως γεννήθηκε η ιδέα τους; Όσο παράξενο κι αν ακουστεί, προέκυψε στην διάρκεια ενός δείπνου τον Οκτώβριο του 1953 όταν ο δημιουργός τους, ο Βέλγος με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Peyo, κατά κόσμον Pierre Culliford, αντί να ζητήσει από τον φίλο του André Franquin το αλάτι ζήτησε το στρουμφ και έτσι, ξεκίνησε μια παράδοξη συζήτηση σε μια ιδιόμορφη γλώσσα την οποία έπειτα από ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο, υιοθέτησαν οι μπλε φίλοι του. Αυτά όμως αποτελούν ιστορία οπότε, έπειτα από αυτό το μάθημα, ας προχωρήσουμε στο προκείμενο που δεν είναι άλλο από την ταινία του 2011.

Τα μικρά μπλε πλασματάκια, στην διάρκεια της καταδίωξής τους από τον κακό μάγο Δρακουμέλ, περνάνε μέσα από μια μαγική πύλη αφήνοντας πίσω τους το Στρουμφοχωριό τους και βρίσκονται στην αχανή και άγρια Νέα Υόρκη. Η μετάβασή τους αυτή στον δικό μας κόσμο μπορεί να οδηγήσει το κοινό  σε δύο διαφορετικούς δρόμους. Ο πρώτος είναι εκείνος της απογοήτευσης καθώς σίγουρα υπάρχουν εκείνοι που θα ήθελαν οι μικροί του φίλοι να παραμείνουν πιστοί στις αρχές του κινουμένου σχεδίου παραμένοντας στα γνώριμα εδάφη τους. Ο δεύτερος είναι εκείνος του πιο σύγχρονου κοινού, και πιθανότατα εκείνων που δεν μεγάλωσαν με τα Στρουμφάκια, που δεν θα τους ενοχλήσει η παρουσία τους στην μεγαλούπολη καθώς ταιριάζει περισσότερο στα δικά τους πρότυπα. Ως παιδί που μεγάλωσα παρακολουθώντας το κινούμενο σχέδιο, θα έλεγα πως βρίσκομαι κάπου στη μέση με το τελικό αποτέλεσμα να μην με ενθουσιάζει ωστόσο, χωρίς να με οδηγεί στην απόγνωση.

Η αλήθεια είναι πως βλέποντας το όνομα του Gosnell στην σκηνοθεσία και έχοντας δει τις ανεκδιήγητες δικές του προσπάθειες μεταφοράς του "Scooby Doo" στην μεγάλη οθόνη, δεν έχεις μεγάλες απαιτήσεις και τελικά, βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια αρκετά ευχάριστη έκπληξη καθώς, σε αντίθεση με το προαναφερθέν παράδειγμα, "Τα Στρουμφάκια" του παρακολουθούνται ευχάριστα. Έχοντας επιλέξει να αφήσει κατά μέρους κλανιές και ρεψίματα αλλά, εστιάζοντας σε πιο ουσιαστικές στιγμές χιούμορ, ο Gosnell χρησιμοποίησε την ψηφιακή τεχνολογία για να ζωντανέψει τους μικρούς ήρωες, με τον Μπαρμπαστρούμφ να είναι ο μοναδικός χαρακτήρας που αποτυπώνεται ακριβώς όπως τον ξέρουμε καθώς, κακά τα ψέματα, τα υπόλοιπα Στρουμφάκια στην πλειοψηφία τους, στερούνται ομορφιάς και χάρης, τουλάχιστον σε σύγκριση με την εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας. Βέβαια, στο σημείο αυτό, οφείλω να αναγνωρίσω την επιτυχία με την οποία ζωντάνεψε το Στρουμφοχωριό, κάνοντάς μας προς στιγμήν να πιστέψουμε ότι όντως υπάρχει κάπου κρυμμένο.

Ο Neil Patrick Harris μπορεί να είναι συμπαθής ωστόσο, η παρουσία του στην ταινία μάλλον αποσκοπεί περισσότερο στο να έχουμε έναν χαρακτήρα γλάστρα που πλαισιώνει τα μπλε ανθρωπάκια, μια ανάγκη που ολοκληρώνεται εξαιτίας της τοποθέτησής τους σε ένα σύγχρονο και άγνωστο για αυτά περιβάλλον. Κάτι παρόμοιο ισχύει και για την γλυκύτατη κατά τ' άλλα, Jayma Mays. Όσο για τον Hank Azaria στον ρόλο του Δρακουμέλ, μπορεί να είναι μια ομολογουμένως σιχαμερή βλακόφατσα, σίγουρα όμως δεν είναι τόσο αστεία όσο η σχεδιασμένη στο χαρτί. Θα προτιμήσω την ψηφιακή Ψιψινέλ που με τις εκφράσεις της μου προκάλεσε άφθονο γέλιο. Θετική είναι η παρουσία του Jonathan Winters ο οποίος είναι και ο άνθρωπος ο οποίος έχει δανείσει την φωνή του για τον Μπαρμπαστρούμφ και στην version των κινουμένων σχεδίων, μια απόφαση ευχάριστη που μας προκαλεί ένα αίσθημα οικειότητας. Τώρα γιατί η Katy Perry άφησε το μικρόφωνο και αποφάσισε να μεταμορφωθεί σε Στρουμφίτα, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Φυσικά η ταινία κατακλύζεται από όλα εκείνα τα κλισέ και τα δήθεν ηθικοπλαστικά μηνύματα που συνοδεύουν τις οικογενειακές ταινίες των Χολυγουντιανών studios αν και αυτό είναι κάτι το οποίο περιμένουμε και δεν θα λέγαμε ότι μας εκπλήσσει. Και ως ενήλικοι, μπορεί να μην επηρεαστούμε ιδιαίτερα, δεν υπόσχομαι όμως ότι ισχύει το ίδιο και για τους μικρούς μας φίλους που πιθανόν να σας ζητάνε μετά λαγούς με πετραχήλια. Ακόμα κι έτσι όμως, η ταινία έχει τις καλές, κωμικές στιγμές της και αναμφίβολα, περνάς μιάμιση ώρα εξαιρετικά ευχάριστα, έστω και αν τα Στρουμφς δεν είναι ακριβώς όπως θα τα θέλαμε, γιατί το να ισχυριστούμε ότι τα περιμέναμε κάπως διαφορετικά, μάλλον θα ήταν ψέμα ή απλά, υπερβολές.
Βαθμολογία 6,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Τα Στρουμφάκια
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Raja Gosnell
Πρωταγωνιστές: Neil Patrick Harris, Hank Azaria, Jonathan Winters, Katy Perry, Jayma Mays, Alan Cumming, Anton Yelchin, Fred Armisen, George Lopez, Sofia Vergara, Tom Kane
Παραγωγή: 2011
Διάρκεια: 86'

Επίσημο site: