Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο φαντάρος Τζιμπιζίδης ετοιμάζεται να υποδεχθεί για το τριήμερο της Παναγίας το καλοκαίρι του 2003 την κοπέλα του στο νησί οπού υπηρετεί, την Κω. Ως τώρα δεν έχει υπηρετήσει ποτέ στο χειρότερο πόστο της περιοχής, τη βραχονησίδα Πίττα που βρίσκεται λίγα μίλια μακριά από τις τουρκικές ακτές.
Αυτό ακριβώς όμως του επιφυλάσσουν οι συνάδελφοί του και αφού καλά-καλά δεν προλαβαίνει να υποδεχθεί την εντυπωσιακή αγαπημένη του τον ειδοποιούν εσπευσμένα πως τίθενται όλοι σε επιφυλακή λόγω επικείμενων τουρκικών προκλήσεων, με αποτέλεσμα την ανάκληση της άδειάς του.
Ενώ η φάρσα λειτουργεί άψογα και ο άτυχος Αλέξανδρος δε πιστεύει τι του επιφύλασσε η μοίρα του, η αποστολή των πέντε φαντάρων υπό τις εντολές του σκληροτράχηλου λοχία Παρλαβάντζα αποβιβάζονται στη βραχονησίδα.
Το ξημέρωμα της 15ης Αυγούστου, ένα σκάφος με τουρκική σημαία προσαράζει στο νησάκι και ενώ ο καπετάνιος επιχειρεί να αποβιβάσει τρεις λαθρομετανάστες συλλαμβάνονται από το λοχία και τους άνδρες του.
Κατά τη νηοψία όμως διαπιστώνουν πως στο σκάφος βρίσκονται μερικοί ακόμα Τούρκοι επιβάτες μεταξύ των οποίων ένας δημοσιογράφος και δύο καλλονές. Η μια από αυτές έχει συγγενή έναν υψηλόβαθμο Τούρκο στρατιωτικό ο οποίος αναζητά τα ίχνη της εδώ και μερικές ώρες.

Προσωπική άποψη:
Νομίζω πως όλοι μας γνωρίζουμε κι έχουμε δει την αξιομνημόνευτη ταινία του Νίκου Περάκη, "Λούφα και Παραλλαγή" η οποία και προσέφερε μια ευχάριστη, κωμική και διασκεδαστική για το κοινό άποψη του ελληνικού στρατού, τουλάχιστον όπως αυτός ήταν την δεκαετία του '70. 29 ολόκληρα χρόνια μετά και έχοντας γίνει πλέον η θητεία περίπατος για τους νεοσύλλεκτους φαντάρους, ο Περάκης αποφάσισε πως είχε έρθει η ώρα για μια νέα, πιο φρέσκια ματιά και έτσι οδηγήθηκε το 2005 στην ταινία που δανείστηκε τον τίτλο της πρωτότυπης συμπληρώνοντάς τον με το "Σειρήνες Στο Αιγαίο", αντλώντας παράλληλα έμπνευση από κάποια αληθινά γεγονότα τα οποία και οδήγησαν τον ελληνικό στρατό ένα βήμα πριν από το να ξεσπάσουν εναντίον των γειτόνων μας, των Τούρκων. Τώρα, αν αυτό ήταν απαραίτητο ή αν απλά μειώνει ή αυξάνει την αξία της πρωτότυπης ταινίας που τόσο αγαπήθηκε, είναι μια άλλη ιστορία.

Σίγουρα ο προαναφερόμενος δανεισμός του κατά ήμισυ του τίτλου της ταινίας ήταν μια πολλή έξυπνη κίνηση από μεριάς παραγωγής. Στα πλαίσια του marketing, η επιλογή αυτή στάθηκε ικανή να τραβήξει νέους αλλά και παλαιότερους σινεφίλ στις αίθουσες οι οποίοι προφανώς ευελπιστούσαν πως θα παρακολουθούσαν κάτι ανάλογης αξίας. Όταν κάτι πλασάρεται ως συνέχεια και μάλιστα, μιας μεγάλης εμπορικής επιτυχίας του 1984, τότε αναμφίβολα το ενδιαφέρον βρίσκεται στα ύψη, πολύ περισσότερο δε όταν το συγκεκριμένο project φέρει και την υπογραφή του ίδιου δημιουργού. Όμως στην ουσία τους τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά καθώς, ούτε πρόκειται για μια συνέχεια με την κλασσική έννοια του όρου, ούτε το χιούμορ είναι ανάλογης αισθητικής. Θα μου πείτε ίσως πως τα χρόνια περνάνε και η αισθητική, ακόμα και στην έννοια του κωμικού αλλάζει ωστόσο, αν και αυτό όντως υφίσταται, δεν σημαίνει πως είναι προς το καλύτερο.

Στην βάση της η ταινία ασχολείται με το ίδιο ακριβώς αντικείμενο που ασχολήθηκε και η προκάτοχός της. Με τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα τα οποία αναπτύσσονται και εξελίσσονται στο χακί φόντο του ελληνικού στρατού. Σίγουρα προσπαθεί με κάθε τρόπο την αποφυγή της σύγκρισης ωστόσο δεν σημαίνει ότι κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται, όχι τουλάχιστον στον απόλυτο βαθμό και ο λόγος δεν είναι άλλος από το πως πλασαρίστηκε η ταινία στο κοινό και μας αρέσει ή όχι, παρουσιάστηκε ως sequel και όχι ως μια αυτόνομη ταινία, όσο κι αν προσπαθεί να διατηρήσει την εικόνα αυτή. Με άλλα λόγια, έχουμε μια επανάληψη ήδη γνωστών εικόνων και περιστατικών, τοποθετημένα απλά σε ένα διαφορετικό μέρος και σίγουρα, η κινηματογραφική απόλαυση που προσφέρεται στερείται σε σχέση με το "Λούφα Και Απαλλαγή" του '84.

Δεν ξέρω αν κάποιος από εμάς περίμενε περισσότερα από τον Περάκη όμως σίγουρα, το μεγάλο ατού της ταινίας είναι οι νεαροί πρωταγωνιστές του οι οποίοι καταφέρνουν με τον δικό τους τρόπο να κάνουν την παρακολούθηση της ταινίας αν όχι μια πρωτόγνωρη εμπειρία, μην είμαστε και υπερβολικοί, μια ευχάριστη απασχόληση. Ο καθένας μοιάζει τοποθετημένος εκεί που πρέπει, ερμηνεύοντας έναν ρόλο που του πηγαίνει γάντι, έστω και αν από μόνοι τους οι χαρακτήρες δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια να ξεδιπλώσουν κανένα αξιομνημόνευτο ταλέντο. Καλώς ή κακώς, κάτι τέτοιο, είναι στα χέρια ταινιών άλλου επιπέδου και όχι μιας εν κατακλείδι σαχλοκωμωδίας που βασικός της σκοπός είναι να μας διασκεδάσει και να μας ψυχαγωγήσει. Βέβαια το αρνητικό στοιχείο σε ότι έχει να κάνει με την ανάθεση ρόλων, εντοπίζεται στην επιλογή των δευτεραγωνιστών που σε καμία των περιπτώσεων δεν μπορούν να συγκριθούν με εκείνους των Ξενίδη, Φιλιππίδη ή Βαλαβανίδη.

Χωρίς καμία αμφιβολία, οι "Σειρήνες Στο Αιγαίο" δε μπορούν με τίποτα να συγκριθούν με την "Λούφα & Απαλλαγή". Βέβαια, όσον αφορά την δεύτερη, βοηθούσε ιδιαίτερα η αναχρονιστική τοποθέτηση της ταινίας η οποία σε σχέση με τα σημερινά φανταρίστικα δεδομένα, επέτρεπε σκηνές μεγαλύτερης κωμικής έκτασης. Ωστόσο, όσο κι αν δεν πρόκειται για κάποια υπερπαραγωγή του κωμικού είδους, η ταινία προσφέρεται για ένα ευχάριστο δίωρο που αν μη τι άλλο, απολαμβάνουμε τη δεδομένη στιγμή της θέασης, έστω κι αν δεν πρόκειται ποτέ να επιδιώξουμε να την ξαναδούμε αλλά αντίθετα, μάλλον θα στραφούμε στην πρωτότυπη εκτέλεση των 80's. Στο κάτω-κάτω, ο Περάκης μεγάλωσε και αν μη τι άλλο, δεν μπορεί να διακωμωδήσει με την ίδια φρεσκάδα μια σημερινή κατάσταση και αυτό ως έναν βαθμό είναι κατανοητό και σεβαστό.
Βαθμολογία 5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Λούφα Και Παραλλαγή: Σειρήνες Στο Αιγαίο
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Νίκος Περάκης
Πρωταγωνιστές: Γιάννης Τσιμιτσέλης, Γιώργος Σεϊταρίδης, Ιωάννης Παπαζήσης, Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Βίκυ Καγιά, Ρένος Χαραλαμπίδης, Σωκράτης Πατσίκας, Στέλιος Ξανθουδάκης, Ορφέας Αυγουστίδης
Παραγωγή: 2005
Διάρκεια: 119'

Επίσημο site: