Δυστυχώς, το να μην έχω πρόσβαση στο internet εξαιτίας της μετακόμισης που έκανα την περασμένη εβδομάδα, έχω κρατηθεί μακριά από το blog περισσότερο απ' όσο θα ήθελα. Αυτός είναι και ο λόγος που ενώ έχουν περάσει σχεδόν 2 εβδομάδες από την τελευταία μου επίσκεψη με τον γιο μου στο θέατρο, δεν έχω κατορθώσει ακόμα να μοιραστώ την εμπειρία μου αυτή μαζί σας. Αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ που λένε. Η παράσταση λοιπόν που παρακολουθήσαμε ήταν, "Ο Αυτοκράτωρ Της Σοκολάτας", σε σενάριο και σκηνοθεσία Χάρη Ρώμα στο θέατρο Rex. Ο λόγος που το επέλεξα; Απολύτως κανένας για να είμαι ειλικρινής εκτός του ότι 2 φίλοι παίζουν στην παράσταση και η μία εξ' αυτών με είχε προσκαλέσει πάμπολλες φορές οπότε και θεώρησα ότι δεν ήταν σωστό να μην βρω λίγο χρόνο έτσι ώστε, και το παιδί μου να ψυχαγωγηθεί κι εγώ να βγάλω ας το πούμε έτσι, την υποχρέωση. Ωστόσο, μπήκα στον κόπο να ψάξω κριτικές γονιών που πήγαν τα παιδιά τους και η αλήθεια είναι ότι ήμουν αρκετά μαγκωμένη καθώς, ήταν ή του ύψους ή του βάθους.


Η ΥΠΟΘΕΣΗ
Πιθανότατα, από τον τίτλο και μόνο, να καταλάβατε περί τίνος πρόκειται. Και πολύ σωστά, δεν είναι τίποτα άλλο από μια διασκευή του "Ο Τσάρλι Και Το Εργοστάσιο Σοκολάτας" που οι περισσότεροι γνώρισαν χάριν στον Tim Burton και τον Johnny Deep και κάποιοι άλλοι, από το πρωτότυπο μυθιστόρημα του Roald Dahl. Η ιστορία λοιπόν θέλει έναν εκατομμυριούχο, διάσημο ιδιοκτήτη εργοστασίου σοκολάτας να δίνει τη δυνατότητα σε τέσσερα τυχερά παιδιά που θα βρουν το χρυσό εισιτήριο μέσα στις σοκολάτες του, να επισκεφτούν το εργοστάσιό του, το οποίο χρόνια και χρόνια τώρα δεν το έχει ανθρώπου μάτι. Τα τέσσερα παιδιά φτάνουν στο εργοστάσιο και το καθένα αντιπροσωπεύει και ένα διαφορετικό δείγμα χαρακτήρα. Υπάρχει το κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο που έχει μάθει να έχει ό,τι θέλει και ποτέ να μην ακούει όχι, το κορίτσι διάνοια που δεν δέχεται τίποτα άλλο παρά μονάχα τη νίκη και την πρωτιά σε ό,τι κάνει, ένα υπέρβαρο αγόρι που το μυαλό του είναι μονάχα στο φαγητό και φυσικά, το μικρό, φτωχό, ταπεινό και καλόκαρδο αγόρι που μπορεί να μην έχει στον ήλιο μοίρα αλλά, ξέρει να αγαπά και να εκτιμά έστω και αυτά τα λίγα. Τέλος, έχουμε τον εκκεντρικό οικοδεσπότη των νεαρών φιλοξενούμενων ο οποίος, δεν είναι διατεθειμένος να ανεχτεί τις ιδιοτροπίες τους, δίνοντάς τους το κατάλληλο μάθημα που αρμόζει στην περίπτωση του καθενός, προκειμένου να βρει τον έναν και μοναδικό άξιο που θα κληρονομήσει την περιουσία και το έργο του.


ΤΑ ΘΕΤΙΚΑ
- Οι ηθοποιοί της παράστασης! Αυτό είναι το πρώτο, βασικό και κύριο θετικό χαρακτηριστικό της. Όλοι οι συμμετέχοντες σε αυτήν, δίνουν πραγματικά τον καλύτερό τους εαυτό, μεταδίδοντας θετική ενέργεια και κέφι σε μικρούς αλλά και μεγάλους θεατές, κάνοντας την δίωρη παραμονή σου στο θέατρο, αν μη τι άλλο ευχάριστη και διασκεδαστική. Επιπλέον, μετά το τέλος της παράστασης, δεν αποχώρησαν στα καμαρίνια τους, στην πλειοψηφία τουλάχιστον αλλά, έμειναν να μιλήσουν και να φωτογραφηθούν με τα παιδάκια που ήθελαν να τους γνωρίσουν από κοντά.
- Η μουσική της παράστασης η οποία και φέρει την υπογραφή του Γιάννη Ζουγανέλη. Ξεσηκωτική, διασκεδαστική, απόλυτα ταιριαστή με το το κλίμα και τα νοήματα που θέλει να μεταδώσει το έργο στις εκάστοτε σκηνές σε συνδυασμό με τις κεφάτες και όλο ζωντάνια χορογραφίες του Φώτη Μεταξόπουλου.
- Η καλή διασκευή από μεριάς Χάρη Ρώμα. Ναι, δεν αντιλέγω, το έργο δεν είναι δικό του αλλά και πάλι, σέβομαι την προσπάθεια όσων κάνουν διασκευές γιατί πραγματικά, δεν είναι εύκολη υπόθεση, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μια θεατρική μεταφορά. Και σε όποιους έχουν ενστάσεις πάνω σε αυτό έχω να κάνω την εξής ερώτηση: Ποια είναι η διαφορά του να κάνεις διασκευή ενός βιβλίου σε σενάριο για τον κινηματογράφο ή το θέατρο; Μάλλον καμία, όχι τόσο μεγάλη τουλάχιστον που να αξίζει να συζητηθεί. Άρα, γιατί για τις διασκευές της μεγάλης οθόνης δεν λέμε τίποτα το πικρόχολο;
- Τα μηνύματα που περνάει το έργο τα οποία και μεταδίδονται με τέτοιον τρόπο έτσι ώστε όχι μόνο τα μεγαλύτερα αλλά, και τα μικρότερα παιδιά να μπορούν να τα κατανοήσουν και να αντιληφθούν τη σημασία τους. Ναι, μπορεί και πάλι η ιδέα να μην είναι γέννημα του κύριου Ρώμα όμως νομίζω ότι έχει μεταφέρει την ουσία της με σεβασμό και αξίες.

ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ
- Το μεγαλύτερο αρνητικό χαρακτηριστικό της παράστασης είναι ο ίδιος ο χώρος που την φιλοξενεί. Δεν αντιλέγω, το Rex αποτελεί έναν από τους σπουδαιότερους χώρους στην Αθήνα και κάθε γονιός οφείλει να τον επισκεφτεί με το παιδί μου όμως, νομίζω ότι το timing δεν είναι σωστό. Από την στιγμή που το Rex το βράδυ λειτουργεί ως μπουζουκομάγαζο, κλείνοντας τις πόρτες του ξημερώματα, αυτόματα δεν μπορεί να μεταμορφωθεί σε θέατρο μέσα σε λίγες μόνο ώρες. Προσωπικά περίμενα να βγει η Βανδή από στιγμή σε στιγμή ή έστω, ο Σφακιανάκης αλλά σε καμία περίπτωση συντελεστές θεατρικής παράστασης. Παράλληλα, ο χώρος δεν αερίζεται επαρκώς λόγω στενών χρονικών περιθωρίων με αποτέλεσμα μια δόση τσιγαρίλας να είναι αισθητή.  Επιπλέον, γίνεται να πληρώνεις 12€ για να κάτσεις σε μπουζουκοκαρέκλα; Και καλά εμείς οι ενήλικες, κάνουμε υπομονή, όμως τα παιδάκια πως να τα βολέψεις σε αυτά τα άβολα καθίσματα για 2 ώρες;
- Το επόμενο αρνητικό συνδυάζεται με το παραπάνω σε έναν βαθμό. Επειδή φαίνεται πως κάποιος κατάλαβε ότι τα καθίσματα αυτά δεν κάνουν για παιδιά, είχε την φαεινή ιδέα να απλώσει στρώματα γυμναστικής εκεί που τα καθίσματα τελειώνουν και μέχρι λίγο πριν την σκηνή. Και ωραία, αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει αν η σκηνή δεν ήταν μετακινούμενη, με ανυψωτικούς μηχανισμούς που την σήκωναν 4-5 μέτρα πιο πάνω από τα κεφάλια των παιδιών. Αυτό είναι ένα εντυπωσιακό τρικ για όσους κάθονται πιο πίσω αλλά, για όσους κάθονται μπροστά, πόσο μάλλον τα παιδιά που κάθονται στο πάτωμα μπροστά από αυτό το πράγμα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά έναν μέσον για να χάσουν ένα μεγάλο μέρος της πράξης αφού δεν μπορούν να δουν. Παράλληλα, είναι Θεού θαύμα το ότι δεν έχει γίνει ατύχημα όλη τη χρονιά. Ήδη εγώ έγινα μάρτυρας ενός παρ' ολίγον ατυχήματος όταν ένα παιδάκι έβαλε το χέρι του στο χώρισμα της σκηνής ενώ αυτή ήδη είχε αρχίσει να κατεβαίνει και η μαμά του υποθέτω, πρόλαβε στο τσακ να το τραβήξει πριν του το κάνει πουρέ.
- Τα σκηνικά τα οποία ήταν κάπως... φτωχά! Δεν λέω, έχουμε περάσει στην ψηφιακή εποχή προ πολλού αλλά, όταν πας θέατρο, ειδικά αν πληρώνεις γι' αυτό, θέλεις να δεις κάτι περισσότερο από προβολές προτζέκτορα πάνω σε ένα άσπρο πανί γιατί κατ' εξοχήν, περί τέτοιων πρόκειται.


Αν θα σας το πρότεινα; Πολύ πιθανόν, τουλάχιστον στους γονείς που έχουν παιδάκια μεγαλύτερης ηλικίας των 4-5 ετών, που είναι πιο εύκολο να βολευτούν ή έστω, έχουν πιθανότητες να ταλαιπωρηθούν λιγότερο σε μια αίθουσα σαν κι αυτή σε σχέση με ένα μωρό. Μην κοιτάτε τον δικό μου... αυτός είναι βολικός μέχρι αηδίας ώρες-ώρες.
Το αν οι παραστάσεις συνεχίζονται ή όχι, αυτό δεν το γνωρίζω. Όταν πήγα εγώ, υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να ήταν η τελευταία παράσταση για φέτος. Ωστόσο, η πραγματοποίησή τους γινόταν κάθε Κυριακή στις 11.30π.μ και στις 15.00μ.μ. κι αν κάποιος ενδιαφέρεται να την παρακολουθήσει, μπορεί να καλέσει στα ταμεία του Rex και να πληροφορηθεί από εκεί αν το έργο πήρε παράταση τελικά ή όχι:
Rex - Παιδική Σκηνή
Πανεπιστημίου 48, Κέντρο
Τηλ. Πληροφοριών: 210-3825842
Τηλ. Κρατήσεων: 213-0185073