Είναι πολλά χρόνια τώρα που σκέφτομαι να κάνω την συγκεκριμένη ανάρτηση ωστόσο, μέχρι σήμερα κατάφερνα να συγκρατηθώ, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί, δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο θα μπορέσω να διατηρήσω τη συζήτηση σε κόσμια επίπεδα. Παρ' όλα ταύτα, όλο το σύμπαν χθες ήταν σαν να συνωμοτούσε εναντίον της ισχυρής μου θέλησης να πράξω το αντίθετο από το να έρθω εδώ και να εκμεταλλευτώ τον χώρο του blog μου προκειμένου να κράξω μια συγκεκριμένη κατηγορία. Τους δήθεν θολοκουλτουριάρηδες της Τέχνης.
Πρώτα απ' όλα, θέλω να ξεκαθαρίσω πως πιστεύω 100% στο δικαίωμα της ελευθερία της έκφρασης. Ο καθένας από εμάς έχει τους δικού του λόγους να του αρέσει ή όχι κάτι, γεγονός απόλυτα κατανοητό και σεβαστό αφού, δεν γίνεται και για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, θα ήταν θανατερά τραγικό και βαρετό να συμφωνούμε όλοι σε όλα. Τότε δεν θα έπρεπε να υπάρχουν έννοιες όπως συζήτηση, αντιπαράθεση, επιχειρήματα και άλλα τέτοια. Όμως... 

1. Από την στιγμή που εγώ δέχομαι το δικαίωμα του καθενός στο να έχει προσωπική άποψη και να την εκφράζει ελεύθερα, όπως ακριβώς κάνω κι εγώ, δεν περιμένω, απαιτώ και από εκείνον να κάνει το ίδιο. Δεν έχω πρόβλημα με το να πει κάποιος, "αυτή η ταινία ή αυτό το βιβλίο ήταν μαλακία", αρκεί να έχει επιχειρήματα να αντιπαραθέσει, έτσι ώστε να δικαιολογήσει την άποψή του. Δεν υπάρχει, αυτό μου αρέσει ή δεν μου αρέσει, έτσι απλά γιατί έτσι μου γουστάρει. Υποβιβάζει όχι μόνο την δική μου νοημοσύνη που κάθομαι και ασχολούμαι με την δική σου άποψη, που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καν αλλά, πάνω απ' όλα την δική σου.

2. Έστω ότι έχεις και άποψη και επιχειρήματα να την στηρίξεις. Το δέχομαι και το σέβομαι στον απόλυτο βαθμό ή μάλλον, κάνω όλα τα προηγούμενα με προϋποθέσεις. Επειδή εμένα μου αρέσει ή δεν μου αρέσει κάτι, δεν μπορώ αυτομάτως να υποβιβάζω όλους εκείνους που βρίσκονται στο αντίπαλο στρατόπεδο. Επειδή κάτι μου αρέσει, δεν είναι ηλίθιοι, ανίδεοι και αστοιχείωτοι όλοι όσοι δεν ασπάζονται την γνώμη μου. Το ίδιο ισχύει και για εκείνα που δεν μου αρέσουν. Επειδή δεν μου αρέσουν εμένα, δεν σημαίνει ότι όσοι τα γουστάρουν είναι κάφροι, ανώριμοι και ανεγκέφαλοι κόπανοι που αντιλαμβάνονται την τέχνη ως αυνανισμό της διανόησης. Ok, μπορώ να δεχτώ ότι ταινίες σαν το "Date Movie" είναι αντικειμενικά για άτομα με χαμηλό I.Q. αλλά... είναι το "Date Movie" γαμώ το κέρατό μου γαμώ...

3. Το να το παίζεις διανοούμενος και μορφωμένος, δεν σημαίνει ότι είσαι κι όλας ή ότι δεν είναι διανοούμενοι και μορφωμένοι όσοι διαφωνούν μαζί σου. Θα φέρω σαν παράδειγμα του "Αγώνες Πείνας" μιας και είναι στην επικαιρότητα. Όταν διαβάζω σχόλια του τύπου, "Η κυρία Collins έχει ιδέα από ανθρωπολογία; Προφανώς και όχι αφού μπορούν οι ήρωές της να πουλάνε αισθήματα και έρωτες ενώ την ίδια ώρα δέχονται ένα 13χρονο να σφάζεται από ένα 17χρονο" ή "Δεν το έχω διαβάσει και φυσικά δεν σκοπεύω να το κάνω γιατί αν θέλω σοβαρή λογοτεχνία που θα με προβληματίσει θα επιλέξω οτιδήποτε με μεγάλο και κουλτουρέ τίτλο που θα συνδέεται με σπουδές στο πανεπιστήμιο του Harvard". Ρε καραμήτρο... έστω ότι δεν θες να το διαβάσεις και καλά κάνεις γιατί και να το έκανες, είτε δεν θα το καταλάβαινες είτε δεν θα το παραδεχόσουν ακόμα και αν σου άρεσε. Δεν μπορείς όμως να βγαίνεις και να κάνεις τέτοια ειρωνικά σχόλια, υποβιβάζοντας εκείνη την στιγμή όλους όσους είδαν την ταινία και τους άρεσε ή ακόμα χειρότερα, τόλμησαν να διαβάσουν τα βιβλία για να πουλήσουν δήθεν διανόηση. Θα σου επισημάνω τα παρακάτω φίλε κουλτουριάρη κριτικέ:
- Η έννοια της διανόησης, μπορεί να στηρίζεται σε κάποιες βασικές και μη μεταβαλλόμενες βάσεις ωστόσο, δεν μπορείς να αρνηθείς το γεγονός ότι με τα χρόνια αλλάζει, όπως και κάθε τι γύρω μας. Άλλη η αισθητική, τα προβλήματα, οι κοινωνικές συμβάσεις, τα ηθικά και κοινωνικοπολιτικά μηνύματα στο 1800 και άλλα στο σήμερα. Είναι σαν να συγκρίνω τις φακές με το παστίτσιο ή τον Ντοστογιέφσκι με την Meyer. Μερικά πράγματα απλά δεν συγκρίνονται και τα γούστα η αισθητική και τα ζητούμενα αλλάζουν με βάσει τι επιτάσσει η εποχή. Δεν καταργώ την κλασσική τέχνη αλλά, δεν υποβιβάζω την ίδια στιγμή τη δύναμη της σύγχρονης τέχνης.
- Όχι... δεν ασχολούνται με την paranormal τέχνη, είτε μιλάμε για βιβλίο είτε για ταινίες, μόνο 15χρονα κοριτσάκια που βρίσκονται στην πρώτη περίοδο, ούτε αγοράκια της ίδιας ηλικίας που επειδή δεν έχουν μάθει ακόμα σε τι ακριβώς χρησιμεύει αυτό που έχουν στο παντελόνι τους, τρέχουν να δουν και να υποστηρίξουν οποιοδήποτε blockbuster βγαίνει στις αίθουσες. Θα ήθελα να σας πληροφορήσω πως, πέραν του "Twilight" που ναι, είναι για να σοροπιάζουμε και να σκεφτόμαστε τον Edward στο κρεβάτι μας, υπάρχουν paranormal και fantasy βιβλία και ταινίες που έχουν πολύ περισσότερα να πουν από κάθε θολοκουλτουριάρικη παπαριά που θα εκθειάσετε, βλέπε π.χ. "Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών". 
- Και όσον αφορά τους "Αγώνες"... ναι, μπορούν δύο παιδιά να πουλάνε έρωτες κι αγάπες και την ίδια ώρα να δέχονται το ξεκοίλιασμα ενός 13χρονου από ένα 17χρονο για τους εξής λόγους. Ο ερωτισμός και το sex, συνδέονται πολλάκις με την βία και την λίμπιντο που αυτή προκαλεί. Δεν είδα να σε ενόχλησε σε άλλες ταινίες που κάποιοι παπάρες δόξασαν στις Κάνες. Και ναι, μπορούν να κάτσουν να σφαγιαστούν γιατί μιλάμε για το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Εκτός από τα καυλωμένα παιδάκια της Περιοχής 1 και 2, δεν είδα κανένα άλλο να το απολαμβάνει. Απλά έκαναν αυτό που χρειαζόταν προκειμένου να επιβιώσουν, το ίδιο που θα έκανες κι εσύ παπαροβιόλη αν σε πέταγαν σε μια αρένα όπου 23 άλλοι θα σε κυνήγαγαν να σου κάνουν το εντόσθια κοκορέτσι για το Πάσχα.

4. Για να μην με λες άδικη, θα κράξω και τον δήθεν θεατή, ξεκινώντας από αυτόν που διαφωνεί με την κεντρική ιδέα μιας ταινίας και μετά την κράζει. Sorry φίλε αλλά, δεν ήξερες τι θα πας να δεις; Μη μου πεις ότι σε απήγαγαν εξωγήινοι, σε φίμωσαν και σε έσυραν στο σινεμά να δεις μια ταινία της οποίας το θέμα σιχαινόσουν γιατί δεν θα σε πιστέψω. Όταν επιλέγουμε να διαβάσουμε ένα βιβλίο, να δούμε μια ταινία ή ακόμα και μια θεατρική παράσταση, υποτίθεται ότι γνωρίζουμε το κεντρικό story γιατί στην τελική, θα δώσεις λεφτά που θα μπορούσες να τα χαραμίσεις σε κάτι που θα σε ευχαριστούσε περισσότερο. Με τρελαίνει η φράση, "είναι εμπορική". Τι περίμενες να είναι δηλαδή ρε βλάκα π.χ. "Οι Πειρατές Της Καραϊβικής"; Όταν δηλαδή είπες, "α, ωραία, θα πάω να την δω", τι ακριβώς περίμενες; Μια εκμοντερνισμένη μεν, κουλτουριάρικη δε εκδοχή ταινιών του Κισκλόφσκι με πρωταγωνιστή τον Depp; Δε νομίζω! Ή το άλλο, το κλασσικό... "Το American Beauty, ήταν μια δηθενιστική αμερικανιά"... ok, σε έναν βαθμό να συμφωνήσω αλλά... όταν βλέπεις ότι μια ταινία περιέχει στον τίτλο οποιαδήποτε παραλλαγή της λέξης, Αμερική, τι ακριβώς περίμενες και γιατί εκπλήσσεσαι;

5. Γιατί ρε παιδιά; Γιατί το κάνετε αυτό; Ναι, σε 'σας απευθύνομαι, που πάτε να δείτε μια ταινία η οποία βασίζεται σε βιβλίο, το οποίο το έχετε διαβάσει και πάτε στο σινεμά κρατώντας το αντίτυπο στο χέρι, ξεφυλλίζοντας μάλιστα με ύφος σοφιστικέ τις σελίδες όσο περιμένεις να κράξει η κότα των  Village από τα μεγάφωνα ότι μπορείς να περάσεις στην αίθουσα. Εντάξει, το εμπεδώσαμε, διαβάζεις, είσαι ενημερωμένος, ψαγμένος και κουλ. Τώρα σε παρακαλώ κρύψε το βιβλίο γιατί θέλω να κάνω εμετό στα μούτρα σου. Α... και κάτι ακόμα! Δεν είναι ανάγκη όταν τελειώσει η ταινία να φωνάζεις στην παρέα σου την άποψή σου. Ξέρεις και πάλι πολύ καλά για πιο πράγμα μιλάω. Μιλάς στους φίλους σου λες και βρίσκονται πέντε τετράγωνα μακριά, μόνο και μόνο για να σε ακούσει όλη η αίθουσα και να επιβεβαιώσεις για μια ακόμα φορά ότι φέρεις τους χαρακτηρισμούς που ανέφερα παραπάνω. Ok είπαμε, το καταλάβαμε... το έχεις διαβάσει και φυσικά δεν είσαι καθόλου ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα γιατί πάντα το βιβλίο είναι καλύτερο. Δεν θα διαφωνήσω ιδιαίτερα σε αυτό... Ναι, είναι αλήθεια ότι τις περισσότερες φορές τα βιβλία κατακρεουργούνται στη μεγάλη οθόνη αλλά προφανώς, ο παραγωγός, ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος, είχαν διαφορετική από σένα προσέγγιση και στην τελική, κανείς δεν μπορεί να πει ποια απ' όλες είναι η λάθος. Οπότε, βγάλε το σκασμό, περίμενε να αράξεις με τους φίλους και μοιράσου μαζί τους, τους όποιους προβληματισμούς, εντάσεις και διαφωνίες έχεις πάνω στην ανάπτυξη της ταινίας.

Ναι... υπάρχουν ορισμένες ταινίες που σε κάνουν να βαριέσαι μέχρι ναρκοληψίας, να θες να κόψεις τις φλέβες σου με ξυράφι, να τις περιλούσεις με οινόπνευμα και να βάλεις φωτιά, να θες να χώσεις το κεφάλι σου στο φούρνο και να τον ανοίξεις τέρμα, να κρεμαστείς από τον σωλήνα που κρεμάς την κουρτίνα του μπάνιου, να θες να κάνεις εμετό από κάθε πόρο του σώματός σου αλλά...
Υπάρχουν κι εκείνοι που για τις ίδιες ταινίες που αισθάνεσαι εσύ σιχαμάρα, εκείνοι νιώθουν βαθιά αγάπη. Μπορεί να σου φαίνεται παράξενο αλλά, έτσι ήταν, έτσι είναι κι έτσι θα 'ναι. Σκέψου ότι αντίστοιχα συναισθήματα έχουν κάποιοι για τις ταινίες που εσύ πεθαίνεις, με την καλή έννοια, κάθε φορά που τις βλέπεις και ενθουσιάζεται μέχρι αηδίας, ακόμα κι αν μιλάμε για την 1387 θέασή τους.

Επιπλέον, μια σημείωση, κυρίως για τον αντρικό πληθυσμό. Δεν είναι ντροπή να παραδεχθείς ότι μια ταινία σε συγκίνησε. Υπάρχουν ορισμένες παραγωγές που ακόμα κι αν είσαι ένα εγωπαθές, εγωκεντρικό και άχρηστο καθίκι δεν μπορεί... ακόμα κι αν δεν θελήσεις να βάλεις τα κλάματα, μια κάποια συγκίνηση θα την αισθανθείς, θα νιώσεις κάτι να σαλεύει μέσα σου. Μην ανησυχείς... με το να το παραδεχτείς κανείς δεν θα σε πει φλώρο, κόπανο ή αδερφή! Ξέρεις... δεν είναι ανάγκη να είσαι σπυριάρης, γυαλαμπούκας στα 17 ή ντυμένος με λαμέ, ροζ στολή με στρας για να μπορούν οι αδένες σου να αισθανθούν το γαργάλημα της ευαισθησίας. Με το να την καταπνίξεις, κινδυνεύεις από χειρότερους χαρακτηρισμούς από τους παραπάνω, ειδικά όταν θάβεις κάτι, μόνο και μόνο γιατί ήταν δήθεν μου τάχα γλυκανάλατο. Και πάλι ήξερες τι θα δεις, όταν έβαλες το dvd του "Όταν Ένας Άντρας Αγαπάει Μια Γυναίκα".

Δεν ξέρω αν μπορούμε να ισχυριστούμε πως υπάρχει καλή και κακή τέχνη. Προσωπικά πιστεύω πως υπάρχουν διαφορετικές μορφές και τρόποι έκφρασής της. Κάποιους από αυτούς μπορούμε να τους αποδεχτούμε γιατί μας αρέσουν ή ταιριάζουν στα χνώτα μας και άλλους όχι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορούμε να ακυρώνουμε ότι δεν μας αρέσει. Πολύ περισσότερο, δεν έχουμε δικαίωμα να κράζουμε, να μειώνουμε και να παρουσιάζουμε ως κατώτερα είδη του ανθρωπίνου γένους εκείνους που έχουν διαφορετική άποψη από εμάς. Είναι απλά διαφορετική, όχι λάθος! Ποιος σου είπε ότι η δική σου άποψη είναι σωστή και όλοι οι υπόλοιποι είναι ηλίθιοι; 
Ωραία, δέχομαι να κράξεις έναν συντελεστή μιας παραγωγής ή οποιονδήποτε καλλιτέχνη δημιουργεί κάτι που δεν σου αρέσει. Από την στιγμή που έχει επιλέξει ένα επάγγελμα με το οποίο εκθέτει τον εαυτό και την τέχνη του στο εκάστοτε κοινό, πρέπει να περιμένει κάθε θετική ή αρνητική αντιμετώπιση. Δεν ισχύει όμως το ίδιο με τους θαυμαστές του ή τους πολέμιούς του. Σε όποιο στρατόπεδο κι αν ανήκεις, δεν έχεις κανένα δικαίωμα να κάνεις προσωπική επίθεση στο κοινό, τους fans, τους θαυμαστές, πες τους όπως σκατά θες! 
Και όχι, η ηλικία δεν παίζει κανένα ρόλο! Δεν σημαίνει πως όσοι είναι άνω των 30-40 αυτόματα γίνονται διανοούμενοι ή διάνοιες, ούτε ότι όσοι είναι κάτω των 25 είναι εγκεφαλικά κατεστραμμένοι και καθυστερημένοι, περιμένοντας τη μέρα που η καλή τους νεράιδα θα τους μεταμορφώσει από ανεγκέφαλα βόδια που ακολουθούν τις μόδες σαν κοπάδια, σε Ντοστογιεφστικούς συντρόφους της Ρωσικής λογοτεχνίας. Η μόρφωση δεν έχει να κάνει με το πως αντιμετωπίζεις την τέχνη. Είναι θέμα αισθητικής, προσωπικής αντίληψης και γούστου, του τι σε ικανοποιεί και σε κάνει να αισθάνεσαι ευχαριστημένος και ολοκληρωμένος.
Σταματήστε λοιπόν φίλοι κουλτουριάρηδες να κρίνεται τους άλλους από τα ηλικιά target group που ανήκουν γιατί δεν ξέρω αν το μάθατε... δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, όσο κι αν προσπαθείτε να μας πείσετε για το αντίθετο. Α... και κάτι τελευταίο! Δεν ξέρω ποιος σας είπε ότι πρέπει να κρίνουμε την τέχνη με το μυαλό και όχι με την καρδιά. Μάλλον αυτοί που σας κόβουν του μισθούς. Όχι φίλοι μου, δεν ισχύει αυτό. Σκοπός της τέχνης είναι να μιλήσει πάνω απ' όλα στην καρδιά κάθε ανθρώπου, ακόμα και στην πιο ευτελή μορφή της. Το μυαλό έπεται και στην μάχη ανάμεσα σε αυτά τα δύο, η καρδιά κερδίζει πάντα. Για σκεφτείτε το...