Συνοπτική περίληψη του έργου: 
O Greg, βρίσκεται για άλλη μια φορά αντιμέτωπος με τον πεθερό του, Jack, με τον οποίο έχει, ως γνωστόν, οριακά ανεκτές σχέσεις.
Η οικογένεια της συμφοράς, όμως, δεν απαρτίζεται πλέον μονάχα από τα μέλη εκείνα που ξέραμε. Τώρα υπάρχουν και τα δίδυμα παιδιά του ζευγαριού, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και τον ερωτοχτυπημένο πρώην της Pam.
Έτσι, η προσπάθεια του Greg, να κερδίσει την εμπιστοσύνη του πατέρα φαμίλια και να λάβει επιτέλους το χρίσμα της διαδοχής στην ιεραρχία της οικογένειας γίνεται ακόμα πιο δύσκολη. Πόσο μάλλον όταν ο Greg πιάνει και δεύτερη δουλειά σε μια φαρμακευτική εταιρεία, πράγμα που οδηγεί και πάλι στα άκρα τις σχέσεις γαμπρού και πεθερού καθώς ο Greg πρέπει ταυτοχρόνως να εντυπωσιάσει τη σέξι προϊσταμένη του, να χειριστεί τη διευθύντρια του σχολείου στο οποίο θέλει να γράψει τα δίδυμά του και να βγάλει άκρη με τον ιδιόρρυθμο κατασκευαστή που έχει αναλάβει την ανακαίνιση του σπιτιού του.
Και όλα αυτά κάτω από το συνεχές, πανοπτικό βλέμμα του Jack που δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω.

Προσωπική άποψη:
Δεν είναι μυστικό... ανήκω στην κατηγορία εκείνων που είδα το "Γαμπρός Της Συμφοράς" και τους άρεσε και στη συνέχεια είδαν και το "Πεθερικά Της Συμφοράς" και τους άρεσε ακόμα πιο πολύ. Για να μην παρεξηγηθώ, ξέρω ότι καμία από τις δύο δεν είναι κάποια κορυφαία κωμωδία και ότι σαφώς το είδος έχει επιδείξει καλύτερα πράγματα αλλά δεν με νοιάζει. Η ουσία για μένα σε τέτοιες παραγωγές βρίσκεται στο να κάνουν τον θεατή που θα επιλέξει να τις δει να γελάσει και να περάσει αν μη τι άλλο, ένα ευχάριστο δίωρο που θα του επιτρέψει να ξεφύγει από τη μίζερη καθημερινότητά μας. Αυτό ακριβώς πέτυχαν οι δύο προηγούμενες ταινίες της σειράς, γι' αυτό και μου άρεσαν, και αυτό ακριβώς δεν κατάφερε να επιτύχει η συγκεκριμένη. Δυστυχώς, όχι απλά δεν γέλασα αλλά βαρέθηκα μέχρι αηδίας.

Ο Greg λοιπόν από γαμπρός και σύζυγος απέκτησε και την ταμπέλα του μπαμπά και δυστυχώς αυτό είναι που έπρεπε όχι απλά να το μάθουμε αλλά, να το ζήσουμε. Ο ίδιος ζει ευτυχισμένος με την οικογένειά του παρά τα όποια προβλήματα της καθημερινότητάς του όμως δεν ισχύει το ίδιο και για τον πεθερό του οποίου η υγεία πάει από το κακό στο χειρότερο και σαν να μην έφτανε αυτό, ο γαμπρός που λάτρευε, ο σύζυγος της άλλης του κόρης, απάτησε το στεφάνι του και τον απογοήτευσε καθώς σκόπευε να ήταν αυτός που θα τον διαδεχόταν στην αρχηγία της οικογένειας. Ο Greg λοιπόν είναι η μόνη του επιλογή πλέον και εκείνος ,νιώθοντας μεγάλη τιμή για την εμπιστοσύνη που δείχνει ξαφνικά ο πεθερός του προς το πρόσωπό του, αποφασίζει να πάρε στα σοβαρά το νέο του ρόλο. Οι συγκρούσεις όμως μεταξύ τους δεν θα αργήσουν να ξεκινήσουν και πάλι καθώς ο Jack πιστεύει από τη μία ότι ο Greg δεν είναι τόσο σωστός όσο πρέπει απέναντι στο κοριτσάκι του ενώ ο πρώην της Kevin φαίνεται να την περιτριγυρίζει και πάλι.

Η ιστορία είναι γεμάτη κλισέ και προβλεπόμενες εξελίξεις αλλά δεν είναι αυτό που με ενόχλησε. Το πραγματικά ενοχλητικό είναι το γεγονός ότι οι εξελίξεις αυτές δεν καταφέρνουν σε καμία των περιπτώσεων να σε κάνουν να γελάσεις. Και όχι, δεν φταίει ο Paul Weitz και η σκηνοθεσία του γιατί κακά τα ψέματα... τι να σκηνοθετήσεις όταν δεν υπάρχει υποδομή και σενάριο, τι να κάνεις για να αναδείξεις καμένους χαρακτήρες που επανέρχονται από το παρελθόν αλλά και νέους που απλά κάνουν πέρασμα από την ταινία για να πουν ότι πήραν τα ένσημα για την σύνταξή τους. Οι διάλογοι είναι από χλιαροί έως αδιάφοροι, όποια αστεία υπάρχουν είναι εκείνα που έχουν χρησιμοποιηθεί και στο παρελθόν της σειράς γεγονός που δεν τα κάνει πλέον αστεία αφού τα έχουμε ακούσει ξανά και ξανά. Λάθος! Δεν είναι ούτε η επανάληψη που με ενόχλησε τόσο. Αυτό που πραγματικά με ενόχλησε ότι ακόμα και η επανάληψη γίνεται βεβιασμένα και χωρίς κανένα απολύτως ενδιαφέρον για το κοινό που θα βασανιστεί.

Πραγματικά, δεν ξέρω τι σκέφτεται πλέον ο De Niro. Επανέρχεται στον ίδιο ρόλο και πάλι, επαναλαμβάνοντας ακριβώς τις ίδιες εκφράσεις, τα ίδια βλέμματα, τον ίδιο τόνο στη φωνή και όμως... είναι σαν να βλέπω άλλον άνθρωπο. Ακόμα και ο ίδιος φαίνεται να έχει κουραστεί από τον χαρακτήρα του γι' αυτό και θα τον παρακαλούσα να μην επιστρέψει ξανά, ότι κι αν του τάξουν. Ο Stiller είναι από τους κωμικούς της γενιάς του που συμπαθώ ιδιαίτερα αλλά και πάλι, αυτό δεν είναι αρκετό για να αποφύγω να επαναλάβω τα παραπάνω για τον συμπρωταγωνιστή του σχόλια. Βαριέται να είναι ο κύριος Γαμησάκης, πνίγεται ως οικογενειάρχης και το υφάκι Νονού της Μαφίας που υιοθετεί για το μισό της ταινίας δεν βοηθάει. Ακόμα και τα πιτσιρίκια που υποδύονται τα παιδιά του, ενώ θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν ως χαρακτήρες κλειδί για να βγάλουν γέλιο στο κοινό, πέρασαν και δεν ακούμπησαν και στο μυαλό μας μένουν ως δύο ενοχλητικές παρουσίες. Καλά... για τον Wilson να μην το συζητήσω καλύτερα! Ήταν αστείος στις δύο πρώτες ταινίες για όσο έπαιξε. Σε αυτήν εδώ το μόνο που θες είναι να τον θάβεις κάτω από μπιγκόνιες και να βάλεις έναν σκύλο να κατουρήσει στο κεφάλι του.

Θέλετε να δείτε μια σαχλή κωμωδιούλα, παρέα με τους φίλους σας τρώγοντας pop-corn, πίνοντας μπύρες και ανταλλάσσοντας σαχλά σχόλιο και υπονοούμενα εμπνευσμένα από την ταινία; Τότε όχι, μην επιλέξετε την συγκεκριμένη. Καλύτερα να ξαναδείτε κάποια από τις δύο προηγούμενες της σειράς ή έστω, κάποια άλλη ταινία ανάλογου περιεχομένου. Δυστυχώς και θλίβομαι που το λέω γιατί κατά βάθος αγαπάω τις οικογένειες Fockers και Byrnes, με απογοήτευσαν οικτρά. Είναι ξεκάθαρο ότι έχουν χάσει την φόρμα τους και οι όποιες κόντρες υπήρχαν μεταξύ τους στο παρελθόν και έκαναν την συμβίωσή τους δύσκολη και διασκεδαστική, έχουν ξεπεραστεί όσο κι αν παλεύουν, ή τουλάχιστον αυτό νομίζουν ότι κάνουν, για να μας πείσουν για το αντίθετο. Βαρετό, μίζερο και με χιούμορ που βγαίνει μόνο με απόσταξη, το "Little Fockers" είναι μια ταινία που λίγο ακόμα και θα ήθελα να ξεχάσω.
Βαθμολογία 3/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Γονείς Της Συμφοράς
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Paul Weitz
Πρωταγωνιστές: Robert De Niro, Ben Stiller, Dustin Hoffman, Barbra Streisand, Teri Polo, Blythe Danner, Owen Wilson, Jessica Alba, Harvey Keitel, Laura Dern, Colin Baiocchi, Daisy Tahan
Παραγωγή: 2010
Διάρκεια: 98'

Επίσημο site: