Συνοπτική περίληψη του έργου: 
Ο νεαρός Kevin αποφασίζει μια μέρα να πάρει το τόξο του και να ξεκληρίσει μια ολόκληρη τάξη στο σχολείο, καταλήγοντας τελικά στη φυλακή. Τι έφταιξε;
Η μητέρα του, μια μέχρι τότε καλοβαλμένη διαφημίστρια επιχειρεί βουτιά στο παρελθόν και τις μνήμες από την παιδική του ηλικία, προσπαθώντας να καταλάβει γιατί ο έφηβος γιος της έγινε δολοφόνος.

Προσωπική άποψη:
Όταν έμαθα πως το "Πρέπει Να Μιλήσουμε Για Τον Κέβιν" πρόκειται να μεταφερθεί από τα ράφια των βιβλιοθηκών στο άσπρο πανί της μεγάλης οθόνης, τολμώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Ήταν μια από τις λίγες φορές που πίστευα βαθιά και ειλικρινά πως υπήρχε το κατάλληλο υλικό για τη δημιουργία μιας κινηματογραφικής μεταφοράς και πως το αποτέλεσμα θα μπορούσε χωρίς ιδιαίτερο κόπο να είναι κάτι περισσότερο από αξιόλογο. Δυστυχώς όμως, και προς μεγάλη μου απογοήτευση, η ταινία της Lynne Ramsay ήταν στο άλλο άκρο αυτού που περίμενα. Ενώ θα μπορούσε να έχει δημιουργήσει μια ταινία αριστούργημα η οποία θα ήταν μια σκληρή γροθιά στα μούτρα όσων θα την έβλεπαν και θα έμενε ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη τους, προτίμησε να ακολουθήσει πιο χαλαρά μονοπάτια οδηγώντας μας σε ένα αποτέλεσμα άνευρο, άγευστο και εκνευριστικό αλλά για τους λάθος λόγους.

Έχουμε ένα αγόρι που από τη στιγμή της γέννησής του κι όλας, βρίσκεται σε μια διαρκή σύγκρουση με τη μητέρα του, σαν να παλεύουν σε έναν σιωπηλό αγώνα εξουσίας από τον οποίο θέλουν και οι δύο να βγουν νικητές, με διαφορετικούς τρόπους αλλά για τον ίδιο λόγο, για να επιβληθούν στον αντίπαλό τους. Τα πράγματα είναι όμως τόσο επιφανειακά όσο φαίνονται στην ταινία; Η απάντηση είναι πως όχι, δεν είναι καθόλου έτσι και όποιος έχει διαβάσει το μυθιστόρημα μπορεί να το καταλάβει. Δεν έχει να κάνει με το ότι η ταινία δεν είναι ακριβές του αντίγραφο, δεν θα μπορούσε να είναι άλλωστε και δεν έχω τέτοια απαίτηση ωστόσο, δεν θεωρώ ότι παραλογίζομαι όταν θυμώνω επειδή βλέπω να αλλοιώνεται όλη η κεντρική ιδέα, τα νοήματα και τα σημάδια που βρίσκονται κρυμμένα πίσω από τον Kevin και της μητέρα του σε κάθε φάση της ζωής τους, που πρέπει να συγκεντρώσουμε και να ερμηνεύσουμε πριν να καταλήξουμε στο ποιος φταίει και που πρέπει να στρέψουμε τα βέλη των ευθυνών. Γιατί δυστυχώς, το σενάριο είναι τόσο μπερδεμένο και ανεξήγητο που όποιος θεατής είναι ανυποψίαστος, δεν θα καταλάβει πιθανότατα τις ακριβώς συμβαίνει.

Το κεντρικό νόημα της ταινίας είναι, ή θα έπρεπε τουλάχιστον να είναι, ανθρωποκεντρικό, ένα κοινωνικό μήνυμα και μια προσωπική αναζήτηση των όποιων λαθών σημάδεψαν τις επιλογές μας, τα συναισθήματα που δεν κατευθύναμε με τον σωστό τρόπο στη σωστή πορεία. Δεν είναι τυχαίο που επιλέγεται το μοντέλο μητέρας-γιου, ένα πρότυπο βασισμένο στο οιδιπόδειο σύμπλεγμα το οποίοι παρουσιάζεται με μια διαφορετική, διεστραμμένη κατά μία έννοια ματιά. Είναι μια προσπάθεια απομυθοποίησης της τελειότητας που περιβάλλει το μοντέλο αυτό αποδεικνύοντάς μας πως δεν είναι όλα άσπρα ή μαύρα αλλά υπάρχουν και οι ενδιάμεσες καταστάσεις. Όμως η κυρία Ramsay επιλέγει αντί να εστιάσει στο θέμα και να διεισδύσει σε βάθος στο παρελθόν που οδήγησε σταδιακά σε ένα μίζερο, θλιβερό, μοναχικό παρόν, γεμάτο πόνο και ενοχές, με τους χαρακτήρες να κάνουν μια προσωπική ενδοσκόπηση που τους επιτρέπει να μάθουν από τα λάθη τους, να κατανοήσουν τον εχθρό τους αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό πάνω απ' όλα, ίσως και να συγχωρήσουν, να αναλώνεται σε ένα παρόν για το οποίο μπορούμε μόνο να βγάλουμε υποθετικά συμπεράσματα.

Η σκηνοθεσία της σκοτεινή, παίζοντας με το κόκκινο και το μαύρο, τα χρώματα του πάθους και της βίας, του σκότους μέσα μας και της καταθλιπτικής μοναξιάς, μας μεταφέρει ακανόνιστα από το παρελθόν στο παρόν, προτιμώντας για κάποιον λόγο να παραμένει λίγο περισσότερο στο δεύτερο. Μεγάλα διαστήματα σιωπής, με φόντο την εικόνα της ειδυλλιακής οικογενειακής εστίας όπου όμως, κάθε τι ζωντανό μέσα στον χώρο απλά περιφέρεται περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να ξεσπάσει, υποδυόμενος τον ρόλο ο οποίος του διανεμήθηκε όταν ξεκίνησε το θέατρο. Και όλα αυτά θα ήταν σίγουρα πολύ πιο ενδιαφέροντα απ' ότι τώρα αν δεν γινόταν επιλογή του να αναλωθούμε στην εικόνα και όχι στην ουσία. Βλέπουμε τον Kevin να μεγαλώνει όμως δεν αντιλαμβανόμαστε πλήρως για ποιον λόγο εξελίσσεται σε έναν δολοφόνο έφηβο. Βλέπουμε τη μητέρα του να απελπίζεται με την αδυναμία της να βρει έναν τρόπο να τον προσεγγίσει, να αναπολεί το παρελθόν της πριν αυτόν αλλά να μην εξηγεί, αφήνει μόνο υπαινιγμούς, για το πως ήταν η ζωή της πριν απ' όλα αυτά. Ακόμα κι ένας χαζός θα αντιλαμβανόταν ότι υπάρχει σύγκρουση ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες όμως οι λόγοι και τα κίνητρα, το παιχνίδι του Kevin πίσω απ' όλα αυτά, δεν είναι ξεκάθαρο.

Το μεγάλο πλεονέκτημα της ταινίας, και πραγματικά, ίσως και ο μοναδικός λόγος να μην έκλαψε κάποιος τα λεφτά του αν κι εφόσον το είδε σινεμά, είναι οι ερμηνείες των ηθοποιών που λαμβάνουν μέρος. Η Tilda Swinton είναι πράγματι εξαιρετική στο ρόλο της Eva και οφείλεται στην ερμηνεία της και μόνο το ότι μπορούμε να καταλάβουμε σε έναν βαθμό και να ψυχολογήσουμε την ηρωίδα της, τόσο στο παρόν, όπου όλος ο καλοκουρδισμένος και εικονικά ιδανικός κόσμος της έχει καταρρεύσει γύρω της, όσο και στο παρελθόν το οποίο περνάει αποσπασματικά από την οθόνη μας. Μπορεί να μην κατανοούμε όπως είπα και παραπάνω τους λόγους στον απόλυτο βαθμό, σίγουρα όμως στα μάτια της και το ρημαγμένο της πρόσωπο βλέπεις ότι είναι απελπισμένη και ότι δεν ζήτησε τίποτα απ' όλα αυτά. Ο Reilly πάλι δεν ήταν ακριβώς αυτό που θα ήθελα να δω αλλά τελικά ήταν μια ικανοποιητική εικόνα στην συμπλήρωση του παζλ της οικογένειας, ως ανέμελος πατέρας που δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του. Για τον ρόλο του Kevin χρειάστηκαν τρία πρόσωπα, ένα για κάθε εποχή που παρουσιάζει η ταινία και ομολογώ πως ήταν και τα τρία πρόσωπα εξαιρετικά, με τον Jasper Newell της ενδιάμεσης ηλικιακής φάσης να κερδίσει λίγου πόντους αντιπαθητικότητας παραπάνω.

Για να μην πολυλογώ ακατάπαυστα, η ταινία αυτή ήταν μια καλή, μια πάρα πολλή καλή ευκαιρία η οποία όμως πήγε χαμένη. Και το δυσάρεστο της υπόθεσης δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι η σεναριογράφος και σκηνοθέτης, κυρία Ramsay, είχε στα χέρια της ένα εξαιρετικό υλικό που δεν το αξιοποίησε όπως έπρεπε αλλά, ότι αν είχε αφιερώσει λίγο περισσότερο χρόνο στο να γράψει ένα πραγματικά καλό σενάριο, σκηνοθετικά, είχε έτσι κι αλλιώς τα φόντα να δώσει ακόμα περισσότερα από αυτά που λάβαμε. Αυτό που ήθελα από την ταινία ήταν πραγματικά να με σοκάρει, όχι για να με εντυπωσιάσει στο φαίνεσθαι αλλά, για την αγριότητα της αλήθειας που βρίσκεται πίσω από την εικόνα. Δεν χρειάζεται να γίνεις προκλητικός για να σοκάρεις και η μαγκιά της υπόθεσης βρίσκεται ακριβώς εκεί και η συγγραφέας με το βιβλίο της, έδινε τον απαραίτητο χώρο για να γίνει αυτό. Δυστυχώς, η δημιουργός της ταινίας προτίμησε να ρίξει το βάρος στις πλάτες των ηθοποιών και σε σκηνοθετικούς εντυπωσιασμούς χάνοντας τελικά την ουσία.
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Πρέπει Να Μιλήσουμε Για Τον Κέβιν
Είδος: Δραματική
Σκηνοθέτης: Lynne Ramsay
Πρωταγωνιστές: Tilda Swinton, John C. Reilly, Ezra Miller, Siobhan Fallon, Ashley Gerasimovich, Leslie Lyles, Alex Manette, Paul Diomede, Jasper Newell, Rock Duer
Παραγωγή: 2011
Διάρκεια: 112'

Επίσημα sites: