Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Ενώ ο καταστροφικός τυφώνας πλησιάζει, ενώ οι σκοτεινές δημιουργίες του Βίκτωρα Ήλιος αρχίζουν να χάνουν τον έλεγχο, ενώ η Νέα Ορλεάνη βυθίζεται στο χάος και το μέλλον της ανθρωπότητας κρέμεται από μια κλωστή, μοναδική ελπίδα αποτελεί η πρώτη, αποτυχημένη προσπάθεια του Βίκτωρα να κατασκευάσει τον τέλειο άνθρωπο.
Η μερικών αιώνων ιστορία του Δευκαλίωνα ξεκίνησε ως η πρωτότυπη εκδήλωση ενός οράματος χωρίς ψυχή -και είναι μοιραίο να τελειώσει με την τελική αντιπαράθεση μεταξύ ενός καταραμένου πλάσματος και του παρανοϊκού δημιουργού του.
Όμως πρώτα πρέπει να αντιμετωπίσουν ένα τερατούργημα που ούτε το σατανικό μυαλό του Βίκτωρα δε θα μπορούσε να συλλάβει: μια ακατανίκητη οντότητα που ξεπροβάλλει μέσα από το συλλογικό εφιάλτη της ανθρωπότητας, με δυνάμεις και σκοπό πέρα από κάθε φαντασία.

Προσωπική άποψη:
Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που μιλήσαμε τελευταία φορά για την συγκεκριμένη σειρά και ο βασικός λόγος δεν είναι άλλος από, την δικιά μου αμέλεια. Όχι, δεν είχα διαβάσει το βιβλίο και απλά ξεχνούσα να κάνω ανάρτηση αλλά, ξεχνούσα συνεχώς να διαβάσω το ίδιο το βιβλίο, μια πράξη σε καμία περίπτωση δεν έχει να κάνει ή δεν μαρτυρά ότι τα δύο προηγούμενα βιβλία της σειράς με απογοήτευσαν. Είναι ξεκάθαρο πως δεν με ενθουσίασαν σε συγκλονιστικό βαθμό, πράγμα που αντιλαμβάνεται κανείς απλά και μόνο διαβάζοντας τα κείμενά μου όμως, όπως είχα αναφέρει άλλωστε και παλαιότερα, είμαι φανατική της Mary Shelley και του κλασσικού "Φρανκενστάιν" που όσο και να το θέλω, δεν μπορώ να δω με πλήρη αντικειμενικότητα και εντελώς ανεπηρέαστα την κατά τ' άλλα ενδιαφέρουσα παραλλαγή του Koontz. Ωστόσο, δεν μπορώ και να μην αναγνωρίσω ότι ειδικά με το τρίτο αυτό μέρος, δημιουργεί έναν δικό του κόσμο που μάλιστα, είναι ιδιαίτερα τρομακτικός.

Οι ντετέκτιβ Κάρσον και Ο' Κόνορ γνωρίζουν πλέον πολύ καλά ποιος είναι στην πραγματικότητα και ο δόκτωρ Βίκτωρ Ήλιος καθώς και ποιοι είναι οι σκοτεινοί και απώτεροι σκοποί του. Με τη βοήθεια του Δευκαλίωνα, του πρώτου δημιουργήματος του Βίκτωρα, οι δύο ντετέκτιβ προσπαθούν να οργανώσουν ένα σχέδιο δράσης το οποίο δεν θα σώσει μόνο τις δικές τους ζωές αλλά, την ανθρωπότητα η οποία έχει σιγά-σιγά να αντικαθίσταται από αντίγραφα ακρίβειας που κατασκευάστηκαν σε δεξαμενές. Ο Βίκτωρ από την άλλη είναι βέβαιος ότι η ώρα της κυριαρχίας του πλησιάζει. Η Νέα Ράτσα και το να κατακτήσει αυτή τον κόσμο είναι για εκείνον κάτι περισσότερο από ένα όνειρο μιας ζωής που διατηρήθηκε στους αιώνες με κόπο και θυσίες και δεν σκοπεύει να αφήσει κανέναν και τίποτα να μπουν εμπόδιο στο δρόμο του. Υπάρχουν όμως και οι εκπρόσωποι της Νέας Ράτσας, οι οντότητες εκείνες που κατασκευάστηκαν με συγκεκριμένο σκοπό, χωρίς προσωπικότητα, ικανές μόνο για όσα προγραμματίστηκαν, εκτελώντας εντολές ως πιστοί στρατιώτες οι οποίοι για κάποιον λόγο, φαίνεται ότι έχουν αρχίσει να καταρρέουν και να μεταλλάσσονται σε κάτι διαφορετικό από αυτό που προβλεπόταν να γίνουν.

Το πρώτο μέρος της ιστορίας είχε σκοπό να μας εντάξει στη νέα πραγματικότητα του μύθου που δημιούργησε ο Koontz, παρουσιάζοντάς μας την αληθινή ιστορία και πως αυτή εξελίχθηκε στο πέρασμα των χρόνων, που ενέπνευσε την ιστορία της Shelley. Μπορεί αυτή να μην είναι η πραγματικότητα ωστόσο, είναι ένα έξυπνο και σωστά χρησιμοποιημένο τρικ. Το δεύτερο μέρος με την σειρά του είχε σκοπό να μας κάνει να εντρυφήσουμε κατά μία έννοια στις προσωπικότητες των πρωταγωνιστών της ιστορίας, να αναγνωρίσουμε τα δυνατά και αδύνατα σημεία τους και πάνω απ' όλα, να κατανοήσουμε τα κίνητρα πίσω από τις πράξεις έτσι ώστε, να μην είμαστε απλά σε θέση να επιλέξουμε στρατόπεδο αλλά, να περιέλθουμε σε μια εσωτερική σύγκρουση για το τι είναι σωστό ή λάθος, για το που μπορούμε να φτάσουμε και που τελειώνουν τα όρια της ηθικής. Το τρίτο μέρος, και το τέλος αυτού τουλάχιστον του κύκλου, μας επιτρέπει να περιπλανηθούμε στα διάφορα ανοιχτά μέτωπα και να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις αλλά και την κατάρρευση των κόσμων στους οποίους κινούνται και δρουν οι χαρακτήρες, πρωταγωνιστικοί ή μη. Δεν έχει σημασία ποιος θα κερδίσει, ο κόσμος ποτέ δεν θα είναι ο ίδιος και πολύ περισσότερο, οι ίδιοι οι χαρακτήρες που θα καταφέρουν να επιβιώσουν δεν θα είναι ποτέ οι ίδιοι.

Το πιο έξυπνο ίσως στοιχείο που χρησιμοποιεί ο Koontz για να κεντήσει την ιστορία του τρίτου μέρους της σειράς είναι τ γεγονός ότι αφήνει χώρο στη σκηνή προκειμένου να δράσουν και να ολοκληρώσουν την εξέλιξή τους όλοι οι χαρακτήρες, ακόμα και εκείνοι που θεωρητικά έχουν μικρή αξία σε σχέση με εκείνους που θα καθορίσουν το τέλος. Έστω κι έτσι, ακόμα κι εκείνοι που βρίσκονται στα παρασκήνια, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είναι σημαντικοί γιατί στην πραγματικότητα, εκπροσωπούν και μια διαφορετική κατηγορία ανθρώπων ή όντων, αποδεικνύοντας ότι σε όποιο είδος κι αν υπάγεσαι, σε όποια βαθμίδα και αν ανήκεις, δεν μπορείς να αποφύγεις το πεπρωμένο και ότι όσο δυνατός κι αν είσαι, ακόμα κι αν έχεις κατασκευαστεί και προγραμματιστεί για να αντέχεις τα πάντα, η συνείδηση βρίσκει πάντα τρόπους να φτάσει το μυαλό και να το φέρει αντιμέτωπο με ηθικά διλήμματα και πάνω απ' όλα, με τις επιλογές που ανοίγονται μπροστά του. Όσο κι αν προσπαθείς να καταπιέσεις την ελευθερία του ατόμου και να κατευθύνσεις τις μάζες, έχεις να αντιμετωπίσεις περισσότερα απ' όσα φαντάζεσαι.

Ο συγγραφέας επιλέγει μικρά και ευέλικτα κεφάλαια τα οποία διευκολύνουν την ανάγνωση, δεν κουράζουν και επιτρέπουν στον αναγνώστη να έχει μια ευρύτερη εικόνα των εξελίξεων. Οι περιγραφές του γίνονται ακόμα πιο λεπτομερείς, προσθέτοντας τα στοιχεία εκείνα του θρίλερ και της αγωνίας που περιμέναμε να δούμε από τα δύο προηγούμενα κι όλας βιβλία του. Σκοτεινό, ανατριχιαστικό πολλές φορές, το τρίτο μέρος της σειράς "Φρανκενστάιν" του Koontz, είναι μια σπονδή στην ανθρώπινη απληστία, στην απεγνωσμένη ανάγκη για αθανασία, δόξα, τελειότητα και ολοκληρωτικό έλεγχο αλλά, και για το που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος προκειμένου να τα αποκτήσει όλα αυτά. Είναι μια κριτική απέναντι σε μια κοινωνία που παρασύρεται από τις μάζες, χάνει την ταυτότητά της και το σημαντικότερο όλων, ξεχνάει εντελώς το νόημα της ηθικής θέτοντας σε κίνδυνο όχι μόνο τον ίδιο αλλά, την ανθρωπότητα ολόκληρη η οποία μπορεί να σωθεί δύσκολα μεν, όχι όμως ακατόρθωτα, αλλά μπορεί πολύ πιο εύκολα να γίνει θύμα του εαυτού της πάνω απ' όλα και να καταρρεύσει.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Dean Koontz
Μεταφραστής: Μιαούλης Ανδρέας
Εκδόσεις: Πλατύπους
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2009
Αρ. σελίδων: 448
ISBN: 978-960-6665-37-0