ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Η σημερινή ανάρτηση έχει μια ακόμη φορά σκοπό να εκφράσει ένα μεγάλο ευχαριστώ για την παρουσίαση και την φιλοξενία του blog μου στο Greek Blogs By Women. 

Η προσπάθεια αυτή, να συγκεντρωθούν δηλαδή όλα τα blogs των Ελληνίδων σε μια σελίδα, δεν είναι απλά ενδιαφέρουσα και έξυπνη αλλά, ιδιαίτερα σημαντική καθώς συγκεντρώνει όλες τις θηλυκές φωνές του κυβερνοχώρου που αξίζουν την προσοχή μας. 

Προσωπικά, κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, μιλώντας για πράγματα που με ενδιαφέρουν και όπως φαίνεται, ενδιαφέρουν και πολλούς άλλους εκεί έξω. 

Χαίρομαι που τυχαία ξεκίνησα το ταξίδι αυτό γιατί έτσι γνώρισα νέα πράγματα, απέκτησα καινούργιες εμπειρίες, έμαθα με τον χρόνο να εκφράζω καλύτερα τα συναισθήματά μου και να μοιράζομαι τις σκέψεις μου και το σημαντικότερο όλων, απέκτησα νέους και αγαπημένους φίλους. 

Σχεδόν 5 χρόνια... ένα πολύ όμορφο ταξίδι που εύχομαι να μην τελειώσει ποτέ... σας ευχαριστώ που ταξιδεύετε μαζί μου και που μου δίνετε δύναμη και όρεξη να συνεχίζω...

Read More

ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ

Συνοπτική περίληψη του έργου:

Δύο έλληνες σκηνοθέτες έχουν γυρίσει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία τους με τίτλο "Το Τέλος Του Πάθους" και θέμα τους τραγικούς έρωτες της Φαίδρας, της Μαντάμ Μποβαρύ και της Άννας Καρένινα.

 Στην προσπάθειά τους να βρουν παραγωγό, καταλήγουν στον λάθος άνθρωπο, τον Τάκη Πανουργιά, ο οποίος είναι ο μόνος που δέχεται να χρηματοδοτήσει την ταινία τους, έχοντας όμως ένα κρυφό σχέδιο..

Προσωπική άποψη:

Το ελληνικό σινεμά, κακά τα ψέματα και χωρίς να κοροϊδευόμαστε, είναι κατ' εξοχήν στις μέρες μας, καθαρά εμπορικό. Αυτό δεν οφείλεται στο ότι δεν υπάρχουν οι βάσεις για να γίνει καλύτερο, ούτε στην έλλειψη ταλέντων στο χώρο. Το μεγάλο πρόβλημα είναι η δυνατότητα αξιοποίησης των όποιων καλών προδιαγραφών, που θυσιάζονται ασύστολα και χωρίς ενοχές στο βωμό των χορηγών και όχι μόνο. Αλλά αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση που θα γίνει άλλη ώρα και σε άλλο χώρο. Προς το παρόν, ας εστιάσω στο "Αυστηρώς Κατάλληλο" το οποίο και παρακολούθησα χθες με τη φίλη μου Μαρία, με την οποία έχουμε παράδοση στο δίδυμο Ρέππα - Παπαθανασίου, παρακινούμενες από ένα συγκεκριμένο απόσπασμα video της ταινίας στο YouTube που όπως ήταν και αναμενόμενο, αποτέλεσε το highlight ολόκληρης της παραγωγής.

Πρέπει να έχω αναφέρει ξανά στο παρελθόν ότι από τα παιδιά της δικιάς μου γενιάς, πρέπει να ήμουν η μοναδική στην οποία δεν άρεσε το "Safe Sex" που τόσο πάταγο έκανε με την κυκλοφορία του. Το είχα βρει, κι εξακολουθώ να έχω την ίδια άποψη, παντελώς ρηχό, αφελές, χωρίς έμπνευση, όχι προκλητικό αλλά με μια χυδαία, ηλίθια αισθητική και πάνω απ' όλα (συγχωρέστε μου την έκφραση) κρυόκωλο. Και όσο περνάνε τα χρόνια όλο και περισσότερο έχω την πεποίθηση πως και οι ίδιοι οι δημιουργοί αναγνωρίζουν πλέον ότι αυτή η μεγάλη τους επιτυχία δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτα περισσότερο από μια μεγάλη μετριότητα, για να μην πω και πιο κάτω από αυτήν. Δεν διστάζουν μάλιστα να κάνουν αναφορά της εν λόγω ταινίας σε άλλες παραγωγές τους, αποδεικνύοντας με έξυπνα, δεικτικά και καυστικά σχόλια πως, επειδή έκαναν επιτυχία δεν πιστεύουν πως έκαναν και κάτι το ποιοτικό ή το αξιόλογο. Αλλά και αυτό είναι μια άλλη συζήτηση, της οποίας ωστόσο η παρεμβολή δεν είναι άσχετη καθώς, στην σύγκριση με το εν λόγω έργο ξεκινάει το "Αυστηρώς Κατάλληλο", με το ονειροπόλο, ποιοτικό δίδυμο που βρίσκεται στον αντίποδα των Ρέππα - Παπαθανασίου, να θέλει να κάνει μια πραγματικά ποιοτική ταινία αλλά να μην μπορεί γιατί συγκρίνεται με κάτι κατώτερο μεν, επικερδές δε.

Δεν θέλω να είμαι υπερβολική! Η ταινία έχει τις καλές της στιγμές όμως δεν είναι τόσες, ή τόσο καλά δουλεμένες, ώστε να μπορούμε να πούμε ότι ως σύνολο έχουμε κάτι το πραγματικά απολαυστικό ή έστω, χιουμοριστικό και διασκεδαστικό. Με πιο απλά λόγια, θα λέγαμε ότι τα διάφορα μέρη στα οποία χωρίζεται νοερά η ταινία, είναι άνισα μεταξύ τους κατά συνέπεια, η ταινία στερείται σταθερότητας. Υπάρχουν οι στιγμές όπου πραγματικά θες να γελάσεις και το κάνεις με την ψυχή σου, υπάρχουν όμως κι εκείνες που παρακολουθείς ανέκφραστος και βαριεστημένος, σαν να αναρωτιέσαι τι ακριβώς κάνεις εκεί τη δεδομένη στιγμή και γιατί δεν είσαι κάπου αλλού. Υπάρχουν σαφέστατα κάποιες στιγμές έντασης ωστόσο, θα λέγαμε ότι μένουν περισσότερο σε λεκτικό επίπεδο παρά σε εκφραστικό και ουσίας. Θα μου πείτε τώρα περιμένεις ουσία από μια ταινία σαν κι αυτή; Γιατί όχι θα σας απαντήσω! Όταν υπάρχουν προοπτικές, μπορούν να αξιοποιηθούν, αρκεί να υπάρχει θέληση. Άλλωστε η ταινία από μόνη της στηρίζεται σε έναν βαθμό στην φιλοσοφία που διαχωρίζει και συνδέει παράλληλα τον εμπορικό από τον ποιοτικό κινηματογράφο αλλά, και σε μια ψυχογράφηση του ποιοι είμαστε εμείς οι ίδιοι και πως οι επιλογές μας το καθορίζουν αυτό.

Η ταινία βέβαια έχει ένα εντυπωσιακό στοιχείο. Παρά το ότι καταπιέζεται από τους τηλεοπτικούς ρυθμούς κινηματογράφησης, το μεγάλο πλήγμα των εμπορικών ελληνικών παραγωγών, που καταλήγουν να θυμίζουν περισσότερο επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς παρά ταινία που θα προβληθεί στις κινηματογραφικές αίθουσες, καταφέρνει να αποσπάσει από το σύνολο του cast τον καλύτερό τους εαυτό. Βέβαια η επιλογή, μεγαλύτερων αλλά και νεότερων πρωταγωνιστών, είναι εξαιρετική και προσεγμένη, μένοντας σε ονόματα τα οποία δεν είναι απλά γνωστά ώστε να προσελκύσουν περισσότερο κόσμο αλλά, που έχουν πραγματικές δυνατότητες. Ένα ακόμα από τα θετικά στοιχεία της ταινίας, είναι η σωστός και δίκαιος θα τον χαρακτήριζα, καταμερισμός του κινηματογραφικού χρόνου ανάμεσα στους πρωταγωνιστές πράγμα που κακά τα ψέματα, δεν είναι εύκολο όταν έχεις να κάνεις με ένα τόσο μεγάλο και πολυάριθμο cast. Βέβαια τις εντυπώσεις κλέβει η Κατερίνα Λέχου, της οποίας η συμμετοχή μπορεί να είναι μικρότερη σε σύγκριση με των υπολοίπων όμως, είναι ο χαρακτήρας εκείνος που ξεχωρίζει και που τελικά, σου μένει όταν οι τίτλοι του τέλους πέσουν. Είναι το αξιοπρεπές καλλιτεχνικό στίγμα μιας καθολικά εμπορικής παραγωγής.

Σίγουρα το "Αυστηρώς Κατάλληλο" δεν είναι η καλύτερη δουλειά του δίδυμου Ρέππα -Παπαθανασίου, τόσο στον κινηματογράφο όσο και στην τηλεόραση. Αν με ρωτήσετε, όσον αφορά τη μεγάλη οθόνη, η καλύτερή τους στιγμή ήρθε με το "Κλάμα Βγήκε Από Τον Παράδεισο" και πολύ θα ήθελα να δω κάτι ανάλογο από αυτούς κάποια στιγμή. Από την άλλη, είναι μια ταινία που μπορεί να μην είναι τόσο κωμική όσο θα θέλαμε, ούτε τόσο ισορροπημένη ωστόσο, και συγκριτικά πάντα με άλλες ταινίες τους είδους που βγαίνουν με τη σέσουλα στις αίθουσες, είναι καλύτερη και τελικά, πιο διασκεδαστική παρά τις αδυναμίες της. Οι παρουσίες που αποτελούν το cast ίσως είναι από μόνες τους ένας αρκετά καλός και ισχυρός λόγος για να επιλέξει κανείς να την δει, έστω κι αν τελικά αυτό που θα του μείνει από τη θέασή της, θα είναι κάτι ανάμεικτο, ίσως κι αδιευκρίνιστο, σαν να έχεις πάει στην πηγή, να έχεις πιει νερό αλλά όχι τόσο όσο θα χρειαζόταν για να ξεδιψάσεις.

Βαθμολογία 5/10

Ταυτότητα ταινίας:

Ελλ. τίτλος: Αυστηρώς Κατάλληλο

Είδος: Κωμωδία

Σκηνοθέτες: Μιχάλης Ρέππας & Θανάσης Παπαθανασίου

Πρωταγωνιστές: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Πηνελόπη Πιτσούλη, Δημήτρης Τζουμάκης, Δήμητρα Στογιάννη, Αννα Παναγιωτοπούλου, Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, Κατερίνα Λέχου, Οθωνας Μεταξάς, Χριστίνα Τσάφου, Κώστας Ευριπιώτης, Ζώγια Σεβαστιανού, Φωτεινή Ντεμίρη, Φώτης Σπύρος, Σάρα Γανωτή, Πατρίκιος Κωστής

Παραγωγή: 2008

Διάρκεια: 110'

Επίσημο site:

http://www.afstiroskatallilo.gr/

Read More

ΣΙΓΗΣΕ Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ

Την τελευταία του πνοή άφησε ο Ιταλός τραγουδιστής Λούτσιο Ντάλα λίγες όλις μέρες πριν τα 69α γεννέθλιά του, ενώ βρισκόταν σε τουρνέ στο Μοντρέ της Ελβετίας, όπου πραγματοποιούσε μία σειρά από κοντσέρτα, γεγονός που αποτελεί μια τεράστια απώλεια για το ιταλικό τραγούδι αλλά και για την ιταλική κουλτούρα γενικότερα και που θα μείνει αξέχαστος με την εντελώς προσωπική του ερμηνεία στο περίφημο "Caruso".

Γεννημένος στις 4 Μαρτίου του 1943 στη Μπολόνια της Ιταλίας, ο Λούτσιο Ντάλα υπήρξε ένας από τους δημοφιλέστερους τραγουδιστές, τραγουδοποιούς και μουσικούς (έπαιζε πλήκτρα αλλά και κλαρινέτο), με τη φήμη να ξεπερνά τα ιταλικά σύνορα και να γίνεται παγκόσμια, κόντρα στον καπουτσίνο καλόγερο πατέρα του Πίο ο οποίος θεωρούσε πως η μουσική θα τον οδηγούσε πιο σύντομα στην κόλαση.

Έγινε γνωστός το 1963, με τη συμμετοχή του στο φεστιβάλ τραγουδιού Cantagiro, που άγγιξε ολόκληρη την Ιταλία και τον γνωστό τραγουδιστή Τζίνο Πάολι και ακολούθησαν 2 δίσκοι οι οποίοι σύμφωνα με τους κριτικούς της εποχής δεν είχαν την αναμενόμενη επιτυχία. 

Από το 1974 έως το 1977, συνεργάστηκε με τον ποιητή Ρομπέρτο Ροβέρ ενώ από το 1977 κι έπειτα άρχισε να γράφει ο ίδιος και τους στίχους των τραγουδιών του. 

Η χαρακτηριστικότερή του ερμηνεία είναι εκείνη για το τραγούδι "Caruso" (1986), το οποίο έχουν τραγουδήσει διάσημοι καλλιτέχνες, ανάμεσα τους και ο Λουτσιάνο Παβαρότι, η έκδοση του οποίου πούλησε περισσότερα από 9 εκατομμύρια αντίτυπα. Το 1989, ξεκίνησε νέα συνεργασία με τον Τζiάνι Μοράντι και το τραγούδι του "Attenti al lupo" σημειώνει νέο ρεκόρ πωλήσεων.

Συνεργάτες, φίλοι και συγγενείς του αποθανόντα δηλώνουν πραγματικά συγκλονισμένοι από το απρόσμενου του θανάτου του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη ο οποίος αναμφίβολα αφήνει ένα μεγάλο κενό πίσω του.

Read More