Αταίριαστοι Έρωτες

Edward scissorhands (1990): Ένας παράξενος, αθώος, ειλικρινής έρωτας μέσω της παιδικής ματιάς του Burton. Εμπνευσμένος ίσως από την κλασσική ταινία κινουμένων σχεδίων, “Beauty And The Beast”, δημιουργεί το δικό του παραμύθι. Ο Ψαλιδοχέρης δεν είναι ένα τέρας, αλλά ένα άτυχο πλάσμα, που μοίρα του έμελλε να κάνει τη νύχτα και το σκοτάδι συντρόφους του. Δεν ήταν εκείνος που επέλεξε την τύχη του, αλλά η ίδια η μοίρα, που πολλές φορές παίζει εις βάρος μας παράξενα παιχνίδια. Παιχνίδια που πολλές φορές μπορεί να μας αφήνουν να πορευόμαστε με μοναδικό σύμμαχο τη μοναξιά μας, όχι γιατί εμείς δεν αντέχουμε την διαφορετικότητά μας, αλλά οι άλλοι γύρω μας, που τρομάζουν και φοβούνται να μας προσεγγίσουν, να νιώσουν τι έχουμε μέσα μας. Ο Ψαλιδοχέρης έχει σάρκα, έχει αισθήματα και έχει και όνομα. Είναι ο Edward, που δεν ήθελε, αλλά για τον δικό μας κόσμο έμελλε να είναι παράξενος. Παρ’ όλα ταύτα όμως, μπόρεσε ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί. Και μπορεί όπως κάθε παραμύθι του Burton να μην έχουμε το κλασσικά ευτυχισμένο φινάλε όμως, ίσως τελικά να είσαι πιο ευτυχισμένος στη μοναξιά του σκοταδιού σου συντροφιά με όμορφες αναμνήσεις και δυσσάρεστες εμπειρίες, παρά με την άγνοια καλαχτάρα του να τα βιώσεις.

City Of Angels (1998): Υπάρχουν χιλιάδες αισθηματικές ταινίες με αταίριαστους έρωτες. Άλλους τους χωρίζει η κοινωνική τάξη, άλλους τ’ αντικρουόμενα συμφέροντα, άλλους η ασυμφωνία χαρακτήρων. Αυτή όμως η περίπτωση έχει κάτι ξεχωριστό. Εδώ οι ήρωες χωρίζονται από τον παράδεισο. Ο Seth είναι ένας άγγελος με μοναδική αποστολή να παρακολουθεί σιωπηλά τους ανθρώπους κι όταν έρθει η ώρα του θανάτου τους να τους συνοδεύει. Απ’ την άλλη η Maggie είναι μια γιατρός που βρίσκεται σε ψυχολογική σύγχιση. Αμέσως νιώθουν μια ονειρική έλξη όμως μπορούν να είναι μαζί μόνο αν ξεπεραστούν τα όρια, κάτι που απαιτεί μια μεγάλη θυσία από τον Seth. “Τι να τα κάνεις τα φτερά αν δε μπορείς να νιώσεις τον αέρα στο πρόσωπό σου”, ακούγεται στην ταινία σαν σύμβουλος. Τι κι αν είσαι άγγελος αν δε μπορείς να αισθανθείς, να ζήσεις. Παρακολουθούμε λοιπόν την αγωνία του Seth που θέλει να ζήσει, που μπορεί ν’ αγαπά και να ονειρεύεται να ζήσει τη ζωή του στο πλάι μιας γυναίκας με όποιο κόστος, ενώ παράλληλα η Maggie ψάχνει αυτό που θα οδηγήσει την ψυχή της στη λύτρωση. Μια ταινία με τρυφερή κι αέρινη προσέγγιση που το γλυκόπικρο φινάλε της μας αφήνει με μια παράξενη χαρμολύπη αφού, οι πρωταγωνιστές παίρνουν αυτό που ήθελαν όμως, πληρώνοντας ένα βαρύ και δύσκολο τίμημα.

Bicentennial Man (1999): Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Isaac Asimov, το “Bicentennial Man” δεν είναι μόνο μια απλή ιστορία επιστημονικής φαντασίας αλλά και η ιστορία μιας αταίριαστης αλλά δυνατής αγάπης ικανής να πάει κόντρα σε όλους και σε όλα. Ο Andrew είναι ένα ανδρείκελο, προγραμματισμένο να εκτελεί εντολές. Παράλληλα όμως αναπτύσσει δική του, ανεξάρτητη σκέψη, βούληση, κάτι που τον κάνει ν’ αναζητήσει την ελευθερία του, την δυνατότητα να γίνει άνθρωπος. Αφού μπορεί να έχει αισθήματα, θέλει και να μπορεί να τα μοιραστεί, να τα δείξει σε κάθε της έκταση, να πάψει να είναι μόνος, αλλά συντροφιά πραγματικά με κάποιον στο πλευρό του ακόμα κι αν το τίμημα είναι ακριβό. Μια επιθυμία που αυξάνεται όταν ερωτευτεί και μάλιστα με ανταπόκριση. Μια υπέροχη ιστορία που αποδεικνύει ότι ακόμα και η αθανασία δεν είναι τίποτα αν δεν έχεις κάποιον να την μοιραστείς. Γιατί είναι σημαντικό να ζεις την ζωή με τους πόνους και τα πάθη που σου προσφέρει, να αγαπάς και να αγαπιέσαι, να δίνεις και να δίνεσαι. Γιατί η αγάπη είναι δικαίωμα όλων, ακόμα κι εκείνων που φαινομενικά δεν είναι σε θέση να την διεκδικήσουν. Γιατί η αγάπη υπάρχει, εκδηλώνεται και μπορεί να παλεύει για να εκφραστεί.

Twilight (2008): Η ταινία, βασιμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Stephenie Meyer, είναι ένα εφηβικό, γοτθικό και μεταμοντέρνο ποπ ρομάντζο, στολισμένο με μια δόση φαντασίας αφού, ο ένας εκ των δύο ερωτευμένων νέων είναι βρικόλακας. Απευθυνόμενη καθαρά σε γυναικείο και νεναικό κοινό, καταφέρνει να συγκινήσει και με ενδιαφέρον παρακολουθούμε τον αμνό που ερωτεύεται το λιοντάρι και παρά την επικινδυνότητα της κατάστασης, απολαμβάνουμε το να τους βλέπουμε να ερωτοτρωπούν. Τα συναισθήματα του ζευγαριού είναι πολύ λόγω του απαγορευμένου, λόγω του τολμηρού, λόγω του αφύσικου της κατάστασης που δεν αφήνει την σεξουαλικότητάς τους να εκφραστεί μέχρι τελικών ορίων. Αισθησιασμός και κι ερωτισμός είναι διάχυτα συναισθήματα στην ατμόσφαιρα χωρίς όμως να έχουμε ακραία ξεσπάσματά τους καθώς προσπαθούν να ισσοροπήσουν ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει μιας κατάστασης αντισυμβατικής που πρέπει να βρει και να στηριχτεί σε νέες συμβάσεις βάσει των απαιτήσεων. Οι ήρωες πλέκονται σε ένα παιχνίδι με τη φωτιά, όπου ο μεγαλύτερος κίνδυνος που έχουν να αντιμετωπίσουν, δεν είναι στην πραγματικότητα ο ένας τον άλλο, αλλά ο καθένας τον εαυτό του. Τα προσωπικά του πάθη κι επιλογές, που όμως, θέλοντας ή μη, καθορίζονται και από τα πάθη και τις επιλογές του άλλου.

Έρωτες Κόντρα Στο Κοινωνικό Κατεστημένο

Roman Holiday (1954): Η ταινία που μας σύστησε την Audrey Hepburn που τιμήθηκε μάλιστα από την Ακαδημία με το Oscar A’ Γυναικείου Ρόλου. Μια πριγκίπισσα που δραπετεύει από τις συνεχείς και κουραστικές της υποχρεώσεις κι αρχίζει να περιφέρεται στην όμορφη Ιταλική πόλη. Μέχρι που θα συναντήσει τον Αμερικανό δημοσιογράφο, στον ρόλο του οποίου είχαμε την χαρά αν δούμε τον γόη Gregory Peck, που θα την ξεναγήσει σε μια ρομαντική πόλη, αρχικά με σκοπό να της αποσπάσει μια συνέντευξη, στην πορεία με σκοπό να της αποσπάσει την καρδιά της. Ποικίλα κωμικά στοιχεία, το φρέσκο χαμόγελο της Hepborn και μία αθωώτητα που έχει χαθεί πλέον στις μέρες μας, η συγκεκριμένη ταινία προσφέρει ένα νοσταλγικό και ρομαντικό ταξίδι στο χθες. Στους έρωτες που απλά προέκυπταν, που δεν υπήρχε πολλή σκέψη και που οι ταξικές αντιθέσεις υπήρχαν απλά για να φουντώνουν το πάθος ανάμεσα στα ζευγάρια. Που τα οδηγούσαν να βρουν λύσεις και διεξόδους για να είναι μαζί και όχι για να καταπνίξουν τον πόνο του να είναι χώρια. Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, καταφέρνει να έχει εξέχουσα θέση στις προτιμήσεις και στις καρδιές των θεατών αλλά και των κριτικών, πράγμα σχεδόν αδύνατον για οποιαδύποτε αισθηματική κομεντί. Να που τελικά συμβαίνουν και θαύματα.

Dirty Dancing (1987): Κάθε ερωτική ιστορία χρειάζεται ένα ζευγάρι που θα τοποθετηθεί στον πυρήνα της ώστε όλα τ’ άλλα να περιστραφούν γύρω της. Για να ισχυροποιήσουμε το συναισθηματικό τους δέσιμο, τους χαρακτηρίζουμε ως μέρη δύο διαφορετικών κόσμων χρησιμοποιώντας το πολυφορεμένο, αλλά πάντα αποτελεσματικό, μοτίβο πλούσια κόρη ερωτεύεται φτωχό πλην τίμιο και αισθηματικό μπατιρόπαιδο. Έτσι η Babe ζει τον πρώτο μεγάλο έρωτα της ζωής της ο οποίος συνδυάζει το πάθος της πρώτης αγάπης και την φρεσκάδα του καλοκαιρινού έρωτα. Μπορεί η ταινία να βασίζεται πάνω σε ένα κοινότυπο υπόβαθρο όμως, αξιοποιήθηκε με τέτοιον τρόπο, χρησιμοποιώντας επιπλέον ένα μουσικοχορευτικό φόντο αυξάνοντας κατ’ αυτό τον τρόπο το πάθος, ώστε σήμερα όχι μόνο να θεωρείται κλασσική αλλά και από τις πιο αγαπημένες του είδους αφήνοντας το δικό της στίγμα. Γιατί τελικά, το αφελές είναι σχετικό αφού, σε κάθε εποχή, αν το συνδυάσεις με τον προκλητικό χαρακτήρας μιας νεανικής επανάστασης, μπορεί να κάνεις την διαφορά. Και κάτι τέτοιο έκανε ο Ardolino, έγινε αναρχικός σε μια εποχή που η σεξουαλική ελευθερία των νέων ήταν όχι μόνο υπό περιορισμό αλλά και υπό αμφισβήτηση χαρίζοντάς μας έναν έρωτα που πήγε κόντρα σε όλα και βγήκε κερδισμένος.

The Bridges of Madison County (1995): Ο Clint Eastwood αποφασίζει να σκηνοθετήσει μια ρομαντική ταινία αφήνοντας πίσω του τον άλλο του εαυτό, της βίας, των πιστολάδων και των αλόγων. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ρομαντικό δράμα και την ιστορία μιας γυναίκας, συζύγου και μητέρας που κατά την τετραήμερη απουσία της οικογένειάς της γνωρίζει έναν άντρα που την βγάζει από τον λήθαργό της. Μέσα σε αυτές τις τέσσερις μέρες ζει τον απόλυτο έρωτα, ξαναθυμάται πως είναι να αισθάνεσαι έτσι πηγαίνοντας κόντρα σε κάθε κοινωνικό κατεστημένο, κόντρα στο τι θα πει ο κόσμος ή τα παιδιά της. Θυσίασε την γυναικεία φύση της γι’ αυτά όμως, όταν το πάθος είναι τόσο μεγάλο μπορείς να το ελέγξεις, να το ξεπεράσεις λες και δεν συνέβει ποτέ; Παρά τα κλισέ, ίσως και κουραστικά σε κάποια σημεία χαρακτηριστικά της, είναι μια αξιόλογη ταινία με μοναδικούς πρωταγωνιστές σε εξίσου μοναδικές ανθρώπινες ερμηνείες. Ανθρώπινη και αληθινή, μιλάει απευθείας στην καρδιά σου αφού, σου παρουσιάζει μια ιστορία που δεν είναι απίθανη αλλά, μπορεί να συμβαίνει γύρω μας, να την ζει ο καθένας.

Titanic (1997): Η ταινία του Cameron που κατάφερε να κερδίσει τις καρδιές του κοινού αλλά και να εκθρονίσει το “Ben Hur”, δεν είναι μόνο μια παρουσίαση της ιστορίας του γνωστού ναυαγίου. Είναι ταυτόχρονα και η παρουσίαση μιας από τις πιο αγαπημένες ιστορίες αγάπης των τελευταίων χρόνων. Μπορεί να πρόκειται για άλλο ένα ρομαντικό μελόδραμα όμως όπως και να το κάνουμε, είναι από εκείνα που εύκολα μας συγκινούν και μας κάνουν να αισθανόμαστε οικείο, τόσο ως προς την ιστορία, όσο και ως προς τους πρωταγωνιστές. Γιατί, πώς να νιώσεις την απόλυτη θλίψη για τις χαμένες ψυχές αν δεν γνωρίσεις και δεν δεθείς με κάποιες απόν αυτές και το δράμα τους. Μια ερωτική ιστορία που εκτός των άλλων, μας βοήθησε να εισχωρήσουμε και να καταλάβουμε τις τότε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και τα εμπόδια που έθεταν ανάμεσα στους δύο νέους. Ένας έρωτας καταδικασμένος να καταλήξει στον βυθό της θάλασσας αλλά και να περάσει σε μια άλλη διάσταση, δικαιωμένος, ελεύθερος κι αιώνιος. Μια κλισέ και δακρύβρεχτη ιστορία αγάπης που όμως, είχε κοινωνικές επεκτάσεις, ένα μήνυμα αισιοδοξίας για την ζωή που δεν τελειώνει όταν συναντάει τα δύσκολα και όλα αυτά, πλαισιωμένα από την τραγικότητα του θανάτου τόσων αθώων ανθρώπων, ανθρώπων που θυσιάστηκαν από την μεγαλομανεία κάποιων άλλων.

Παραμμυθένιοι Έρωτες

Pretty Woman (1990): Το Hollywood παίρνει για πολλοστή φορά την γνωστή ιστορία του Πυγμαλίωνα και την μετατρέπει σε μια αισθηματική, ρομαντική ιστορία. Ο Πυγμαλίων είναι πλούσιος και γνωστός επιχειρηματίας ενώ, η Γαλάτεια αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπο μιας φτωχής, πλην τίμιας και καλόκαρδης πόρνης. Στην προκειμένη περίπτωση ωστόσο, ο Πυγμαλίων ξεκινάει την ανάπλαση της Γαλάτειας του με την προοπτική να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του αλλά, κάπου εκεί μπαίνει και το άρλεκιν στοιχείο, την ερωτεύεται σφόδρα όπως και αυτή εκείνον. Ακριβά ξενοδοχεία, πολυτελή αυτοκίνητα, φιρμάτα ρούχα και κοσμήματα και όλα αυτά, τοποθετημένα στον ιλουστρασιόν κόσμο των επιχειρήσεων όπου τα πάντα σχετίζονται με το φαίνεσθε. Μπορεί να μην έχει να αναπτύξει κάποια περίπλοκη και πολυδιάστατη σεναριακή δομή όμως, διαχειρίζεται άψογα το σχεδιαστικό κομμάτι, πασπαλίζοντας με αρκετές δόσεις χρυσόσκονης τα σημεία εκείνα τα οποία έχουν κενά. Μπορεί η ιστορία να είναι τόσο κλισέ, τόσο πολυφορεμένη, μπορεί όλοι μας να ξέρουμε πως το παραμύθι θα τελειώσει με το βασιλόπουλο να ζητάει το χέρι της πριγκίπισας και οι τίτλοι τέλους να πέφτουν με το ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα όμως, είναι μια ταινία, που ακόμα και 20 σχεδόν χρόνια μετά, παρακολουθείται ευχάριστα. Κακά τα ψέματα, όλοι μας ζητάμε λίγο παραμύθι από την ζωή μας και όταν αυτό μας προσφέρεται, δεν λέμε όχι.

Ever After: A Cinderella Story (1998): Ποιος δεν ξέρει το κλασσικό παραμμύθι της Σταχτοπούτας; Πόσες γεννιές άραγε έχουν μεγαλώσει ακούγωντας την ιστορία της και πόσες ακόμα θα το κάνουν; Δεν υπάρχει λοιπόν μεγαλύτερο κινηματογραφικό παραμμύθι από αυτό που έχει εμπνευστεί από ένα παραδοσιακό και πασίγνωστο λεκτικό. Η Barrymore είναι η πρωταγωνίστρια της κλασσικής αυτής ιστορίας η οποία όμως έχει εξ’ αρχής μια πιο χαρούμενη και φιλόδοξη νότα από το παραμμύθι των γιαγιάδων μας. Η Σταχτοπούτα γνωρίζει από νωρίς τον πρίγκιπά της, ερωτεύονται κεραυνοβόλα και θέλουν να ζήσουν μαζί. Οι συνθήκες φυσικά δεν θα μπορούσαν να τους το επιτρέψουν εξ’ αρχής αφού, έρωτες τέτοιου είδους χρειάζονται μια ισχυρή δόση χρυσόσκονης, ή αστερόσκονης όπως την αποκαλούν στα παραμμύθια, για να λάμψει και να πορευτεί. Από την πρώτη στιγμή γνωρίζουμε ποια θα είναι η κατάληξη της ιστορίας αφού ο πρίγκιπας καβάλα στο άσπρο άλογο οδηγεί το φτωχοκόριτσο στο παλάτι του και σε μια νέα ονειρεμένη ζωή όμως και πάλι, χαμόγελα σχιματίζονται στο πρόσωπό μας.

Notting Hill (1999): Ένα κλασσικό σενάριο με δύο κλασσικούς τύπους πρωταγωνιστών στον κόσμο των ρομαντικών κομεντί. Εκείνος φτωχός πλην τίμιος βιοπαλαιστής βιβλιοπώλης κι εκείνη μια απ’ τις πιο διάσημες γυναίκες του πλανήτη καθότι ηθοποιός. Το παραμμύθι του έρωτά τους ξεκινά, στην πορεία φουντώνει και παρά που γνωρίζουμε εξ’ αρχής το που θα καταλήξει δεν ενοχλούμαστε και παρακολουθούμε με ενδιαφέρον. Φυσικά, καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας οι πρωταγωνιστές αντιμετωπίζουν προβλήματα που προκύπτουν, τόσο από την δημοσιότητα της κυρίας όσο και από το στενό τους κύκλο όμως αυτό, είναι ένα απολαυστικό μέσο ώστε να ξεφύγεις από το φτηνιάρικο μελό οπότε πάλι δεν ενοχλείσαι. Ένα καλοφτιαγμένο παραμύθι για όλους εκείνους που πιστεύουν ότι μπορούν να γίνουν αληθινά. Το κωμικό και το δραματικό στοιχείο βρίσκονται σε μια αρκετά καλή ισσοροπία ενώ, δεν μπορείς να μην απολαύσεις το πρωταγωνιστικό δίδυμο που πέραν από το γεγονός ότι είναι λαμπερό, δένει πολύ όμορφα μεταξύ του κάνοντάς μας να ταυτιστούμε εύκολα μαζί του.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...